หัวขโมยแห่งบารามอส &โคนัน

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 คิดถึงเเม่.....

ณ   โรงเรียนพระราชา


                  วันนี้เป็นวันที่นักเรียนในโรงเรียนพระราชาจะได้กลับไปยังบ้านเมืองของตนเองตามใจชอบ   ใช่เเล้ววันนี้ก็คือ  วันปิดเทอมนั้นเอง  ซึ่งเป็นวันที่นักเรียนทุกคนเผ้ารอมานาน   แต่คนที่สมควรจะดีใจที่สุดในเวลานี้กลับเอาเเต่นั่งเหม่อมองท้องฟ้าอย่างเดียว   ในขณะที่เพื่อนในห้องทั้งสองคนกำลังเก็บกระเป๋าอยู่


" นี่ๆ  คาโลนายว่า  วันนี้เฟริน(ตอนนี้ยังเป็นเฟลิโอน่าอยู่นะค่ะ  เพราะไม่ได้ใส่เเหวนนะ)  มันเเปลกๆไหม"  คิลเริ่มถามก่อนด้วยความเป็นห่วง

" เหรอ ? ก็ดีแล้วนี  "  คำตอบสั้นๆดังมาจากเจ้าชายน้ำแข็ง


" อะไร? ของนายฮะคาโล   นายก็รู้ว่า  ปกติเฟรินมันไม่ใช่คนเงียบอย่างนี้  ยิ่งถ้าเป็นวันปิดเทอมด้วยละก็ดีใจยิ่งกว่าปลากระดี่ได้น้ำอีก     เฮ้อ..........  รู้งี้น่าจะยกเฟรินให้กับไอ้โรเจ้าขอทานกิตติศักดิ์นั้นดีกว่า"  คิลบ่นพึมพำออกมา  โดยหารู้ไม่ว่ามันกำลังทำให้ผู้เขาน้ำเเข็งระเบิด


"นายพูดว่า  อะ-ไร-นะ   คิล......." ในขณะนี้ในห้องเริ่มเย็นขึ้นมา  ทำให้คิลรู้ว่า  ตอนนี้บรรยากาศชักเริ่มไม่ค่อยจะดีเเล้ว  ขืนพูดอะไรไม่ดีออกไปได้กลายเป็นปะติมากรรมนน้ำเเข็งเเน่


" ปะ.......ป่าว คาโล   ...เอ่อ............ฉันแค่ล้อเล่นเท่านั้นนะ  เดี๋ยวฉันไปหาเฟรินก่อนนะ"  พอพูดจบคิลก็รีบไปทันที  (คิล-ใครจะอยู่รอให้ตัวเองกลายเป็นปะติมากรรมน้ำเเข็งละ)


" เฮ้........  เฟรินเป็นไรปะ "  คิลเริ่มถามก่อน


" ......................................" แต่คำตอบทีได้กลับเป็นความเงียบ  ซึ่งนั้ไม่ใช่คำตอบที่เขาต้องการเลย


"เฮ้......เฟริน"


"..................................."


" เฟ-ริน ! "


"..........................................."



"เจ้า-หญิง-เฟ-ลิ-โอ-น่า" คิลพูดพลางเตรียมตัวหาที่หลบเพราะรู้ว่าคนตรงหน้าจะต้องโกรธ



"............................." แต่ผลที่ได้ก็เหมือนเดิม  ก็คือ.......  ความเงียบนั้นเอง .......



" ไม่งั้นฉันจะไปตามคาโลมาเรียกนะ  เฟริน!"  คิลเริ่มพูดอย่างทนไม่ไว้เเล้ว


"................................." แต่คำตอบก็เหมือนเดิมนั้นแหละ


คิลจึงเดินไปตามคาโลมา


"นี่! คาโล   นายช่วยไปพูดกับเฟรินทีซิ   ฉันชักจะทนไม่ไว้เเล้วนะ   อยากจะใช้วิธีอารายก็เชิญตามสบายเลย"   คิลพูดไปอย่างไม่ทันคิดว่านั้นเเหละคือ สิ่งที่คนตรงห้าต้องการ


"นายเเน่ใจนะ  คิล"  คาโลพูดพลางปิดหนังสือที่ตนอ่านวางไว้บนโต๊ะ


"ฮืม    ตามสบาย................................................................แต่....เดี๋ยวก่อน"  ไม่ทันเสียเเล้วเพราะตอนนี้คนฟังไปตั้งเเต่เมื่อไรก็ไม่รู้  (คิล- อย่าโทษฉันเลยนะเฟริน   หวังว่านายจะโชคดีนะ  เฮ้อ!.......)คิลพูดปลอบตัวเองในใจ


ในขณะเดียวกันคาโลก็เริ่มถามก่อน



"เฟริน  นายเป็นไรหา?"  คำถามสั้นจากคนพูดน้อย


"......................................."


"เฟริน........."


"................................."



"เฟลิโอน่า   ได้ยินไหม"



".................................................."



"นี่...........เฟลิโอน่า   ถ้าเธอไม่พูด   ฉันจะจูบเธอนะ  "   คาโลเริ่มพูดขู่หวังว่า จะได้ผลกับคนตรงหน้าเช่นทุกครั้ง (คิล-นายไม่เห็นหัวฉันเลยนะคาโล)


"................................."  แต่คำตอบที่ได้คือความเงียบเช่นเคย



ดังนั้นคาโลเลยไม่รอช้า   จึงค่อยๆโน้มหน้าลงเข้าไปใกล้หน้าของเฟริน  โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องเลย  


เมื่อคาโลเริ่มประกบปากจูบคนประสาทช้า   เท่านั้นเเหละคนที่ประสาทช้าดูเหมือนว่าตอนนี้จะเริ่มรู้สึกตัวเเล้วจึงผลักคนใหญ่กว่าลงไปกับพื้น   พร้อมกับหยิบเเหวนขึ้นมาใส่   ทำให้ร่างของสาวน้อยค่อยเปลี่ยนเป็นร่างของเด็กผู้ชายทันที



"นายจะบ้าเหรอคาโล!      แค่หมูนี้เป็นผู้หญิงหน่อย   เเกก็เริ่มหื่นทันทีเลยนะ  ไม่เห็นหัวไอ้คิลมันหรือไงหา  (คาโล-พูดตามตรงเลยว่า  ไม่ได้อยู่ในสายตาเลยละ)   (คิล-จำไว้เลยนะคาโลถ้าฉันมีบทคู่กับเรนอนเมื่อไรละก็  ฮิๆๆๆๆ  เสร็จเเน่....)"


"ว่าเเต่เเกก็ไม่ช่วยฉันเลยนะคิล   เเกยังเป็ยเพื่อนฉันอยู่หรือป่าว   ถึงปล่อยให้ไอ้คาโลมันทำยังนี้นะ  (คิล-ก็นายไม่เห็นขอความช่วยเหลือเลยนิ   ช่วย-ไม่-ได้)



"ว่าเเต่นายเป็นไรฮะ  เฟริน"  คาโลเริ่มถาม


"ออ.........    ไม่มีอะไรหรอกเพียงเเต่ฉันคิดถึงเเม่อลิเซียนะ    คาโลนายจำตอนที่เราย้อนอดีตไปเจอท่านได้ปะ   ฉันอยากเจอท่านอีกนะ     ว่า......เเต่........     คาโลจ๋า"  เฟรินพูดพลางส่งสายตาอ้อนวอนมาทางคาโล  (คิล-ชักจะรู้สึกสยองยังไงก็ไม่รู้ซิ   บรือ.........ขนลุกเลย)"



"อะไร?"   คาโลตอบกลับ



" ฉันรู้ว่า  คาโลของฉันเก่ง (คิล-โอโอ้  คาโลของฉันวันนี้เฟรินมันรีบกินยาเขย่าขวดหรือไงนี้  สงสัยลืมชัวร์เลย)    เพราะฉะนั้น...................................................................นายช่วยพาฉันไปหาท่านเเม่หน่อยซิ   น่า......   "   เฟรินเริ่มพูดอ้อนต่อ



"................................"



"น่า...............คาโล....ที่-รัก-จ๋า"(คิล-สงสารคาโลชะมัดเลย)



"........................................."



"น่า............"



"......................."


"พอเถอะเฟริน   คาโลคงจะช่วยนายไม่ได้หรอกนะ   ถึงแม้คาโลจะเก่งเเค่ไหนก็ช่วยไม่ได้หรอกน่า   ทำใจซะเถอะเฟริน"  คิลพูดปลอบ


"โถ................."   เฟรินพูดอย่างสินหวัง      เเต่.....................แล้ว......




"ใครว่าฉันช่วยไม่ได้ละ   คุณคิล-มัส   นายน่าจะรู้ว่าฉัน  คือ  คา-โล  -วา-เน-บลี
เจ้าชายเเห่งคาโนวาล  ไม่มีอะไรที่ฉันจะทำไม่ได้  โดยเฉพาะเรื่องเวทมนตร์ ......"

เจ้าชายเเห่งคาโนวาลพูดพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเลห์ที่ฉายอยู่บนใบหน้าขาว
ทำให้คนที่อยู่ในห้องเริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆ ไปตามๆกัน



_____________________________________________________________


ฮะแฮ่ม   อยากรู้ใช่ไหมละว่า  รอยยิ้มของคาโลหมายถึงอะไร 

เเต่ที่รู้ๆต้องเกี่ยวกับเฟรินแน่ๆ  อุ๊บ....... พูดออกไปจนได้

ถ้าอยากรู้ก็


โปรดติดตามนะค่ะ