เงาใจมาตุภูมิ

"นายทำอะไรฉัน..บาล์ม"

เสียงอู้อี้นั้นพูดขึ้นแต่ยังไม่ละใบหน้าออกจากซอกคอขาว หากแต่เปลี่ยนย้ายข้างไปอีกข้างหนึ่งแทน หยดน้ำที่เกาะพราวตอนนี้เปียกไปถึงคนที่ถูกไซร้ซอกคอ

"ผมทำอะไรฮะ?" เสียงถามนั้นแหบพร่าขึ้นตามไปด้วย

"นายทำให้ฉันคิดถึงแต่หน้านาย วันๆฉันไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว"

พูดจบก็หันหน้าคนตัวเล็กให้มาเผชิญหน้า ก่อนจะประทับริมฝีปากร้อนผ่าวลงบนริมฝีปากอวบอิ่มคู่นั้นทันที แรงบดเบียดนั้นมีมากขึ้นมากขึ้น เรียกร้องให้ร่างบางเปิดริมฝีปากออก จนคนตัวเล็กรีบยกฝ่ามือขึ้นมายันอกแกร่งในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำนั้นไว้ เค้ากำลังจะขาดใจตาย

"คุณฮะ..อย่าฮะ"

เสียงประท้วงอุทธรณ์นั้นช่างแผ่วเบาเหลือเกิน และมันเท่ากับเปิดโอกาสให้คนตัวโตได้สอดแทรกปลายลิ้นอ่อนนุ่มเข้าไปสัมผัสความหวานที่ล้ำลึกกว่าของคนตัวเล็กตรงหน้า

บาล์มไม่รู้ตัวว่าตัวเองอ่อนระทวยแค่ไหนเมื่อเจอฤทธิ์ของปลายลิ้นนั้น รู้ตัวอีกทีก็ต่อเมื่อแผ่นหลังสัมผัสที่นอนอันหนานุ่ม