คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ลำแสงประหลาด
เินหลินำลัเินอยู่เรียบถนนินที่ทอยาวเ็มไป้วย้นไม้สีเียวำลัพลิ้วไหวไปมาามแรลมในย่าม่ำืนที่แสนเยือเย็น เาำลัมุ่หน้าลับบ้านไม้ที่ั้อยู่ห่าาถนนสัรมาว่าห้าลี้ ึ่ถนนินนาเล็เส้นนี้ทอยาวัผ่านป่าไปในเทือเาสูแห่หนึ่ มันเป็นบ้านพัอบิาบุธรรมอเาในสมัยวัยเยาว์ ่อนะย้ายเ้าไปอยู่ใล้ัวเมือ เพื่อปลูบ้านหลัใหม่ทำฟาร์มนาเล็ ใบหน้าอเินหลินปูบวม วาเียว้ำภายหลัาร่อสู้ับหุ่นสำริระับหนึ่ใน่วเย็น
“ูม…..ูม……”
“ถานหล….รีบส่เมล็พันธุ์บรรพาลออมาะแล้ว้าะไว้ีวิเ้า….”
เ่ารานหนึ่สวมใสุ่ลุมสีาวแ่นเสียำรามออมาอย่าเรี้ยวราเหนือ้อนเมบนเวิ้ฟ้าสูาพื้นินมา
“เ้าแ่ไร้ยาอาย…้าเสี่ยีวิไปหลายรั้ว่าะไ้เมล็พันธุ์บรรพาลมาาหุบเหวนรรร้า….เ้าิะ่วิไปเ่นนี้..่า่ำ้ายิ่ว่าสุนัยิ่นั…”
ายวัยลานสวมใสุ่ลุมสีม่วร้อะโนออมาอย่าเือาลนใบหน้าอเาแ่ำไปหม ึ่ามร่าายอเาเ็มไป้วยบาแผลและรอย้ำำนวนไม่น้อย เา้อมอเ่าราสวมใสุ่ลุมสีาว้วยิสัหารอันรุนแรและเ็มไป้วยวามรู้สึที่เือาลเป็นอย่ามา ่อนะระเบิพลัออมาาร่าอย่ารุนแรนเิสายลมหมุนวนรอบายและระบี่สีเิน็พลันปราึ้นมาในมืออายวัยลานในั่วพริบา
“ฮ่า…มหาปรา์าราระับเ็สิบสอ็มาหยิ่ผยอ่อหน้า้าไ้เหรอ…่าไม่เียมัว…”
เ่าราผมาวเอ่ยึ้นมา้วยใบหน้าที่เ็มไป้วยวามเย้ยหยัน ่อนะระเบิพลัออมาาร่าอย่ารุนแร ่อนะเรียระบอเหล็สีทอลวลายมัรเอามาถือเอาไว้ในมือแน่นแล้วเริ่มพุ่ทะยายร่าเ้าู่โมใส่ายวัยลานถือระบี่สีเินอย่าวรวเร็ว ึ่ใน่วเวลาเียวันับายวัยลานสวมใสุ่ลุมสีม่ว็พุ่ทะยานเ้าไปฟาฟันระบวนยุทธันอย่าุเือนเิเส้นแสบนท้อฟ้าวูบไหวไปมาเป็นเส้นพัวพันันไปมาเป็นสายเลื่อนัวไปทั่วเวิ้ฟ้าอย่ารวเร็ว พร้อมบัเิลื่นพลัมัรสีทอและนเพลิสีแพุ่เ้าปะทะันนเิระเบิึ้นอย่ารุนแรระายเป็นวว้านแผ่นินเบื้อล่าถูผลระทบอพลันเป็นหลุมลึและรอยแร้าวำนวนมาาอานุภาพอลื่นพลัอนทั้สอัสาใส่ันอย่าบ้าลั่หมายสัหารอีฝั่ให้ายในราเียว
“ูม…..”
ระบอเหล็ในมืออเ่าราเริ่มเปล่ประายสีทอสาส่อไปทั่วเวิ้ฟ้าถูระบี่เปล่ประายแสสีแระแทัอย่าแรนระเ็นหลุออามือลอยหายไปไลลับในระหว่าที่พวเาทั้สอน่าออระบวนท่าเ้าปะทะัน ึ่เมื่อารโมีอเ่าราที่ปลปล่อยออมาเป็นระบอแสนาให่ถูทำลายแสลายไป้วยท่วท่าสัหารมระบี่เปลวเพลินอมะ ายวัยลานสวมใสุ่ลุมสีม่ว็ไม่ปลโอาสที่เ่าราำลัเพลี่ยพล้ำในรานี้รีบรุไล่เลื่อนัวพุ่เ้าหาเ่าราุภาพมายาอย่ารวเร็ว พร้อมวัปลายระบี่แสสีแเ้าใส่ร่าอเ่าราหมายสัหารในระบี่เียวัออมันให้หลุลาร่า แ่ใน่วเวลาเียวันเ่ารา็สะบัมือออไปปลปล่อยระัสีทอใบหนึ่ออมาป้อันมระบี่แสสีแที่พุ่เ้าใส่เ่ารานเิรัศมีระเบิึ้นอย่ารุนแร โยรัศมีระเบิึ้นมาไ้ระายเป็นวว้าัึ้อราวท้อฟ้าะถล่มลมาเบื้อล่า แู่เหมือนระัสีทอะสามารถหยุวิถีระบี่อถานหลไ้ในั่วพริบา มันึทำให้สีหน้าอเาแปรเปลี่ยนไปเป็นวามื่นระหนนวาเบิว้า
“ยุทธภั์มหาปรา์ารา….”
ถานหลร้อะโนออมาอย่าไม่รู้ัวใน่วเวลาที่้อมอระัทอที่ปราเบื้อหน้าอมันแผ่ลิ่นอายอันเ่าแ่โบราและพลัอันน่าสะพรึลัวอมหาปรา์าราั้นสูสุออมา่มแรันพลัภายในร่าอนอย่ารุนแรนทำให้ใบหน้าอถานหลเริ่มเร่เรียึ้นมาในทันใ ่อนะรีบัสินใหมุนายพุ่ทะยานหนีไปอย่ารวเร็ว
“ิะหนีเหรอ…”
เ่าราู่ร้อำรามออมาอย่าเรี้ยวราในระหว่าสะบัมือวบุมระัสีทอพุ่ทะยานามร่าอถานหลไปอย่ารวเร็ว
“บับ…วามเร็วอะไรัน….”
“วิ้…วิ้…..”
ถานหลแ่นเสียออมาา่อฟันอย่าหวาหวั่นที่รู้สึว่าวามเร็วอน้าว่าระัทอมานัในระหว่าที่พุ่ทะยานายหลบหนีไปไลถึหนึ่ร้อยลี้ เาึัสินใะลอวามเร็วลและหันหน้ามาเผิับระัสีทอที่ำลัไล่ามเ้ามาอย่ารวเร็ว ึ่ระบี่ในมืออถานหล็เริ่มเปล่แสสีแระเบิออมาารุนแร
“หนึ่ระบี่หส์อัีสะเทือนนภา…..”
ถานหลร้อำรามออมา้วยวามุันในระหว่าวาระบี่ที่เ็มไป้วยแสสีแออไปเบื้อหน้าปลปล่อยหส์อัีนาให่ออาปลายระบี่พุ่ทะยานเ้าปะทะระัสีทอนเิระเบิึ้นอย่ารุนแร
“ูม……..”
แ่เมื่อหส์อัีสีแพุ่เ้าปะทะับระัทอำ็ถูระัสีทอบยี้นแสลายลายเป็นเม็แสเปลวเพลินาเล็ระเบิออราวับอไม้ไฟแล้วระัสีทอ็ยัพุ่่อไปเป็นเส้นรมุ่หน้าเ้าใส่ถานหลอย่ารวเร็ว
“ับหายแล้ว…”
ถานหลสบถออมา้วยวามื่นระหน ่อนหมุนระบี่ในมือโยนออไปเบื้อหน้าเปล่ประายแสออาม่านพลัสีแล้ายโล่ม่านทรลมนาให่ปราึ้นเบื้อหน้าอเาในั่วพริบา
“วิ้…..”
“ูม…..”
“เพล้…ปั…..”
“อ๊า…..”
โล่ม่านพลัอถานหลถูระัทอระแทนแระายเป็นิ้นเล็ิ้นน้อย ่อนะพุ่เ้าระแทร่าอเาอย่าแรนระอัโลหิออมาาปาอโ ระูและล้ามเนื้ออมันระเบิออมาเป็นสายล้ายอไม้ไฟ ใบหน้าอถานหลีาวราวับระาษพยายามปลปล่อยพลัทั้หมออมา่อ้านอย่าเ็มำลั ึ่ใน่วเวลาเียวันถานหลรีบสะบัมือปลปล่อยสิ่อบาออไปาร่าใน่วเวลาสุท้ายอีวิที่ำลัถูระัสีทอระแทร่าอถานหลนระเบิออลายเป็นิ้นเนื้อในพริบา
“ูม….”
เ่าราผมาวนามว่ามู่ใิรีบพุ่ามมายัุที่ระัสีทอบยี้ถานหลนายอย่ารวเร็ว พร้อมเรียระัสีทอนาให่ให้ย่อลลอยเ้ามาสู่มืออนในระหว่าที่สายาอมันมอไปบริเวเศษเนื้ออถานหลนพบแหวนเ็บสมบัิวหนึ่ำลัร่วหล่นลาท้อฟ้า มู่ใิรีบสะบัแนใ้พลัแสสีทอูแหวนเ็บสมบัิอถานหลเ้ามาสู่มืออน้วยใบหน้าที่เ็มไป้วยวามเบิบานใ แ่เมื่อเาใ้ิวิาส่อเ้ารวสอบสิ่อภายในแหวนเ็บสมบัิอถานหลเพียั่วรู่ให่ ใบหน้าอเา็เริ่มแปรเปลี่ยนไปเป็นมืมนที่้นหาไม่เอสิ่อที่้อาร
“ไอ้ถานหลบับ….มันเอาเมล็พันธุ์บรรพาลไปไว้ที่ไหนัน…ไม่มี….ไม่มี…..รอ...”
เ่ารามู่ใิสบถออมา้วยวามเือาลรีบวาสายามอออไปรอบัว็ไม่พบสิ่อที่ามหา ใบหน้าอมันเริ่มบิเบี้ยวน่าเลียแยเี้ยวราวับอสูราย้วยวามเือาล มันไล่ามถานหลมานานถึเ็วันเ็ืน้วยันนพลัปราอมันเือบะหมลไป แ่ผลสุท้ายลับว้าไ้เพียวามว่าเปล่า มัน่าน่าแ้นในแทบลุ้มลั่ในอนนี้ มันรีบพุ่ัวลไปสำรว้นหาเมล็พันธุ์บรรพาลในบริเวอบัว้วยวามร้อนรน พร้อม่น่าถานหล้วยวามรู้ึสึที่เ็มไป้วยวามผิหวัและเือาบนถึทีี่สุ
ลำแสสีแพุ่ผ่านเวิ้ฟ้าท่ามลาวามมืมิ้วยวามรวเร็วมอเห็นล้ายแสาวาราวาผ่านเป็นทายาวห่าาบริเวที่มหาปรา์าราทั้สอนปะทะับหลายหมื่นลี้นในที่สุวิถีอมัน็เริ่มล่ำร่วหล่นลไประแทพื้นินใล้เนินเาสูแห่หนึ่ราวับาว
ความคิดเห็น