คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : เกือบขิต
เมื่อเสือำทมิฬหาแหลมอยู่้านหลัสุู่ร้อำรามออมาอย่าน่าเรามเพียหนึ่รา็ทำให้บรราเสือำทมิฬหาแหลมที่ล้อมรอบเินหลินอยู่เริ่มพุ่ทะยานเ้าหาอย่ารวเร็วนใบหน้าอเินหลินแปรเปลี่ยนไปอย่าับพลัน
“เวรแล้ว.....”
เินหลินสบถออมา้วยวามื่นระหน ่อนะหมุนายวิ่ย้อนลับไปยั้นไม้ให่อย่ารวเร็วในระหว่าที่เสือำทมิฬหาแหลมพุ่ไล่ามมาอย่าระั้นิมาึ้น เารีบวิ่ึ้นไปเหยียบบน้นไม้อย่าว่อไวในระหว่าที่เสือำทมิฬหาแหลมวิ่เ้ามาใล้เินหลินที่พุ่ทะยานึ้นสู่้นไม้สู่าสะบัหาอันแหลมมยืยาวออไปโมีใส่อย่าบ้าลั่ ึ่เารีบพุ่ทะยานัวึ้นไปนถึำแหน่สูที่สุแล้ว่อยใ้เท้าเหยียบ้นไม้ให่เป็นพื้นพุ่ทะยาน้ามฝูเสือำทมิฬหาแหลมไปอย่ารวเร็วในระหว่าที่ปลายหอเินในมือเริ่มเปล่ประายแสสีฟ้าออมาอย่ารุนแร โยร่าอเาพุ่ัวลมาาท้อฟ้ามุ่รไปหาเสือำทมิฬัวหนึ่ที่มีนาลำัวเล็ที่สุในฝูยืนแน่นิ่อยู่้านหลัสุอย่ารวเร็ว
“ับโร็้อับหัวหน้า...เรียมัวาย...”
“ทะลวสัหาร.....”
เินหลินร้อำรามออมาอย่าุันรวบรวมพลัลมปราทั้หมเรียมระบวนท่าที่หนึ่อเพลหอหสัหารับโลา เาพุ่หอที่เ็มไป้วยแสสีฟ้าเ้าใส่เสือำทมิฬหาแหลม้วยพลัทั้หมใน่วเวลานี้ แ่ใน่วเวลาเียวันเสือำทมิฬ็รีบสะบัหาปลายระูเ้าใส่เินหลินอย่ารวเร็วเ่นัน
“ูม.....”
“อั่......”
เินหลินระอัโลหิออมาาปาอโภายหลัหอปะทะับปลายหาอเสือำทมิฬหาแหลมระับเ็อย่ารุนแรนเิเสียั้อไปทั่วผืนป่าในยาม่ำืน ร่าอเินหลินลอยระเ็นพุ่ลับไประแท้นไม้นหัโ่นลมาแล้วร่าอเายัลอยระเ็น่อไปไลึ่อยลมาระแทพื้นินลิ้ลุฝุ่นไปสอถึสามลบึหยุนิ่ ส่วนเสือำทมิฬหาแหลมระับเ็ที่ปะทะับพลัหอเินอเินหลิน็ถูัถอยหลัไปไม่น้อยว่าสิบ้าว พร้อมระูแหลมที่หาอมันลับแร้าวเป็นใยแมมุมนทั่วไปหม ึ่เมื่อเสือำทมิฬหาแหลมมอเห็นปลายหาอมันไ้รับวามเสียหายอย่าหนันมีโลหิไหลึมออมา็พลันเิวามโมโหึ้นมาอย่าเรี้ยวราร้อำรามัึ้อไปทั่วบริเวอีรั้
“โฮ.....โฮ.....”
เมื่อเสือำทมิฬหาแหลมหลายัวไ้ยินเสียร้อำรามอหัวหน้าฝู็พลันเลื่อนัวพุ่เ้าใส่เินหลินอย่ารวเร็ว ึ่เป็นัหวะเียวันับที่เาเริ่มหยันายลุึ้นาพื้น้วยใบหน้าที่ีาวราวับแผ่นระาษ็พลันมอเห็นวาสีแมามายหลายู่พุ่ทะยานออมาาวามมืเ้าหานอย่ารวเร็วุสายฟ้า
“บับ.....”
เินหลินสบถออมา้วยใบหน้าที่บิเบี้ยว ่อนะเริ่มับเลื่อนพลัลมปราเ้าสู่หออนอีรั้แล้วึรีบพุ่หอเ้าใส่เสือำทมิฬหาแหลมัวแรที่พุ่เ้าหานอย่ารวเร็ว พร้อมร้อำรามออมาอย่าุันว่า
“วิ้...วิ้....”
“ทะลวสัหาร....”
“ปั......”
หออเินหลินพุ่รไปยัศีรษะอเสือำทมิฬหาแหลมัวแรที่พุ่เ้าหาอย่ารวเร็วนเสือำทมิฬหาแหลมอบสนอารโมีอเินหลินไม่ทันเวลาึถูหอทะลวเ้าใส่ศีรษะนระเบิออลายเป็นเศษเนื้อในทันใ ึ่เหุาร์ทั้หมสร้าวามื่นระหนให้ับเสือำทมิฬหาแหลมัวอื่นที่วิ่ามมา้วยเ่นันนบาัวไ้หยุะั้าไปั่วเวลาหนึ่ แ่็มีบาัวไม่เรลัวพลัอเินหลินรีบพุ่ัวเ้าหาอย่ารวเร็วหมายใ้รเล็บะปบเ้าไปที่ลำออเินหลิน็ายในราเียว แ่ใน่วเวลาเียวัน เินหลินมอเห็นเสือำบาัวยัพุ่เ้าหานอย่า่อเนื่อ็รีบึหอืนลับมาอย่าเร่รีบแล้วึรวบรวมพลัลมปราพุ่หอเินในมือออไปอีรั้อย่ารวเร็ว พร้อมู่ร้อำรามออมาอย่าเรี้ยวราว่า
“ทะลวสัหาร....”
“ปั......”
หอในมือเินหลินทะลวเ้าใส่เสือำทมิฬหาแหลมัว่อไปนศีรษะระเบิอออีรั้ ่อนะใ้เท้าถีบพื้นินถอยหลัอย่ารวเร็วหลบรเล็บและหาระูสีาวอเสือำทมิฬหาแหลมัวอื่นอย่าว่อไว ่อนะั้ระบวนท่าร้อำรามออมาอีรั้้วยแววาที่เ็มไป้วยวามเ็เี่ยวห้าวหา
“ทะลวสัหาร....”
“ปั......”
ศีรษะอเสือำทมิฬหาแหลมระับห้าัว่อไปถูหอเินในมือเินหลินทะลวที่ศีรษะนระเบิอออีรั้ราวับอไม้ไฟโลหิ แ่ใน่วเวลาเียวหาระูอเสือำทมิฬัวหนึ่็พุ่เ้าใส่บริเวลำัวอเินหลินอย่ารวเร็วในระหว่าที่เาำลัเลื่อนัวหลบารโมีอเสือำทมิฬหาแหลมอีสามัวนเิโลหิพุ่ระูออมาาท้อำนวนไม่น้อย
“ึ.....”
“อ๊า.....”
เินหลินร้อะโนออมา้วยใบหน้าที่น่าเลีย เารีบหมุนหอในมือพุ่เ้าใส่เสือำทมิฬหาแหลมที่สะบัหาระูเ้าใส่นอย่าแม่นยำในระหว่าร้อำรามออมาว่า
“ทะลวสัหาร....”
“ปั.....”
ศีรษะอเสือำทมิฬระับห้าอีัวระเบิออมาราวับอไม้ไฟโลหิ ่อนที่เินหลินะถีบร่าระโนถอยหลัออไปอย่ารวเร็ว้วยใบหน้าที่บิเบี้ยวและใน่วเวลาที่เินหลินำลัล่าถอยลอยัวอยู่ลาอาาศ็ถูรเล็บเสือำัวหนึ่ะปบเ้าใส่อย่ารุนแร ึ่เารีบหมุนัวทวนมือเ้าปะทะับรเล็บอเสือำทมิฬหาแหลมระับหนเิเสียัสนั่นไปทั่ว
“ปั......”
“อ๊า.....”
ร่าอเินหลินถูัระเ็นลอยไประแท้นไม้อย่าแรราวับระสูนปืนให่นพ่นละออโลหิออาปาอีรั้้วยอาารบาเ็บไม่ใ่น้อย ่อนที่ร่าอเาะร่วหล่นลมาระแทพื้นอีรั้ในระหว่าที่โลหิไหลทะลัออมาาบาแผลบริเวท้อำนวนมานทำให้ใบหน้าอเาีาวมายิ่ึ้น
“มันมาเินไป....ระบวนท่าโมีที่สูว่านี้อเพลหอหสัหารับโลา็ใ้ไม่ไ้...พลัลมปราอ้าไม่เพียพอ....”
เินหลินลอบล่าวในใในระหว่าที่ำลัหยันายยืนึ้นอีรั้อย่าทุลัทุเล พร้อมรีบวาสายามอไปเบื้อหน้าเห็นเสือำทมิฬหาแหลมฝูหนึ่วิ่เ้ามาหานอีรั้อย่าไม่หวาหวั่นในระหว่าไ้ยินเสียอหัวหน้าฝูร้อำรามออมาอย่าุร้าย แ่ใน่วเวลาเียวันที่เินหลินเริ่ม้าวถอยหลัไปทีละน้อย้วยวามหวาหวั่น็พลันรู้สึถึแรสั่นสะเทือนบาอย่าที่้านหลัเาอย่ารุนแรนเา้อหันหลัไปเหลือบมอ็พบับวามื่นระหนนวาเบิโพลนร่าสั่นสะท้านไปหม
“เวรแล้ว...”
เินหลินเอ่ยออมาอย่าไม่รู้ัวในระหว่าที่วาอเามอเห็นเาร่าอันสูให่ำลัยอึ้นสูอยู่้านหลัอเา อสูรปีศานนี้มีนาให่เทียบเท่าับ้าำลัูอแยเี้ยวร้อำรามออมามอย่าุร้าย หัวใอเินหลินร่วหล่นวูบลไปยัปลายเท้าในทันใ เาเยอ่านเอในำราหมื่นอสูรปีศาในหอสมุหเทียนว่ามันเป็นสัว์ำนานที่หายายิ่ มันือ อสรพิษเล็ทอัวหนึ่ ึุ่สัเที่เห็นเ่นัือเาสีแหลมทอบนหัวอมัน หามันโมีเ้าใส่เาไม่มีทารออย่าแน่นอน มันเรื่อบ้าอะไรัน เหุใอสูรปีศาระับสูว่าสามสิบถึมาอยู่ในพื้นที่รอบนออป่ามระแห่นี้ แ่ใน่วเวลาที่เินหลินยืนแ็นิ่ราวับรูปปั้นหินในระหว่าที่เสือำทมิฬหาแหลมแยเี้ยวอ้าปาเ้าหาเาอย่าุร้ายหลายัว อสรพิษร่าโ็พลันิว่าฝูเสือำทมิฬหาแหลมำลัพุ่เ้ามาทำร้ายน
มัน็รีบพุ่ทะยานเ้าไปัเสือำทมิฬหาแหลมระับหัวหนึ่นร่าาออเป็นสอท่อนในพริบา ่อนะวัหาเ้าใส่เสือำทมิฬหาแหลมอีสามัวนระเ็นลอยไประแท้นไม้ร่าแหลสลายายไปในพริบาเิเสียัสนั่นไปทั่วบริเว ึ่าร่อสู้ระหว่าพวมันทำให้้นไม้ให่หลาย้นโ่นล้มลมาไม่น้อย เสือำทมิฬหาแหลมบาัวรีบวิ่หนีายแออหลายทิศทาอย่ารวเร็ว มันึทำให้เินหลินไ้สิืนลับมาอีรั้รีบ้าวเท้าวิ่รเ้าไปในป่าทึบอย่ารวเร็ว้วยใบหน้าที่ีาวในระหว่าเิเสียาร่อสู้ันระหว่าอสรพิษเล็ทอับฝูเสือำทมิฬหาแหลมเพียไม่นาน เสียเหล่านั้น็พลันเียบสบลไปในที่สุ แ่เินหลิน็ไม่ไ้ใส่ะย้อนืนลับไปู เายัพุ่ทะยานร่า่อไปอย่าไม่หยุฝีเท้าเ้าไปในป่าลึนห่าออไปไหลถึสิบลี้ เาึเริ่มะลอฝีเท้าอนเอลอย่า้านหยุนิ่้วยใบหน้าที่ีาวไร้โลหิ มือวาอเายัถือทวนเินเอาไว้แน่น ส่วนมือ้ายบาแผลที่ท้อเอาไว้อย่าแรระับไม่ให้โลหิไหลทะลัออมาาหน้าท้อ เาเริ่มทรุัวนั่ลไปพิหลั้อนหินนาให่้อนหนึ่้วยท่าทาที่เหนื่อยหอบนแทบะาใ
“แฮ่....แฮ่....”
“มันเรื่อบ้า..อะ...ไร...ัน...เหุใถึมีัวน่าลัวเ่นนี้อยู่ในเรอบนออป่ามระไ้….”
เมื่อเินหลินล่าววาานบประโย เา็พลันเห็นร่าอายหนุ่มและหิสาวปราอยู่บนยอไม้ที่อยู่เบื้อหน้าอเาราวับภูิพราย ึ่มันทำให้ใบหน้าอเินหลินีาวลไปมาว่าเิมอีรั้ เมื่อเาไม่สามารถวัระับพลัฝีมืออายหนุ่มและหิสาวทั้สอนไ้เลยใน่วเวลานี้
ความคิดเห็น