คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เรื่องราวอันแสนยุ่งเหยิง (ปลาย)
“เอ้อ..้าแบบนี้...ันะโนหัวหน้าุเป็นแน่....”
หลิวเหมยลอบล่าวภายในใในระหว่ามอไปรอบห้อทำานอไป๋หมิ้วยวาที่เหม่อลอย
“หลิวเหมย....เมื่อรู่พูว่าอะไรนะ...”
ไป๋หมิเอ่ยึ้นมา้วยรอยยิ้มึสอบถามให้แน่ใว่าเสียที่เาไ้ยิน่อนหน้า มันเป็นเสียาวามนึิอหลิวเหมยหรือไม่ ึ่เาไ้สัเว่าในระหว่าที่เสียัึ้นมาภายในหัวอเา่อนหน้า ปาอหลิวเหมยไม่ไ้ยับเลยสันิเียว ึ่เามั่นใแล้วประมาแปส่วนว่า มันเป็นเสียัาวามนึิอเธอามนราที่เาร่ายใส่ไป่อนหน้า
“หนูยัไม่ไ้พูอะไรเลย....”
หลิวเหมยเอ่ยึ้นมา้วยวาที่ลมโใบหน้าอเธอบ่บอถึวามประหลาใที่ไป๋หมิถามเธอเ่นนี้ ึ่ไป๋หมิทำไ้แ่เพียพยัหน้าเล็น้อย่อนที่ะ้มลไปบันทึรายาร่อไป
“สสัยลุเาะแ่มาละ.....หูเริ่มะึไม่่อยี....่าน่าเห็นใเสียริ....”
“ลุ.....นแ่...หู...”
ำล่าวภายในใอหลิวเหมยทำให้ไป๋หมิสะเทือนใอย่าแรในระหว่าำลัีเียนบันทึ้วยใบหน้าที่เ็มไป้วยวามืนม มันเหมือนถูมมีรีเ้าไปที่หัวใอไป๋หมิอย่าแร เารีบเยหน้าึ้นมา้อมอหลิวเหมย้วยรอยยิ้มเื่อนๆ ่อนที่ะ้มลไปบันทึ่อไปอีไม่ถึนาที เา็เอ่ยึ้นมาว่า
“เรียบร้อย...เี๋ยวหลิวเหมยลลายมือร่อนี้นะ...”
ไป๋หมิเอ่ยึ้นมา้วยรอยยิ้มเื่อนๆ ในระหว่าหันสมุบันทึไปวาไว้หน้าอหลิวเหมยแล้วี้นิ้วลไปที่่อผู้รับอุปร์
“อบุะ....”
หลิวเหมยเอ่ยึ้นมาภายหลัาเ็นื่อลบนเอสารเสร็แล้ว เธอ็รีบว้าอุปร์เรื่อเียนที่วาอยู่บนโ๊ะอย่ารวเร็ว ่อนที่ะหมุนายเินาไปในทันที
“มันบ้าไปแล้ว...มันใ้ไ้ผล....ันเ้าใวามิอผู้หิ....”
ไป๋หมิบ่นพึมพำับัวเอ้วยวามพอใในประสิทธิภาพมนราระส่อใเป็นอย่ามา หามันสามารถใ้ไ้หลายเป้าหมายพร้อมันะีไม่น้อย เาลอบล่าวในใแล้วนั่ลทำานอนเอ่อไปนเวลาล่วเลยไปนถึเวลาเลิาน เารีบรไปยัร้านเ่าเสื้อผ้าที่อยู่ไม่ไลาอาารสำนัานอนมานั เนื่อาใน่ำืนนี้ไป๋หมิะ้อไปพบับุแม่อหลินหลามที่อบรับำอเธอเอาไว้ เมื่อ่วบ่ายในานะแฟนำมะลออหลินหล
เาพยายามรำลึถึ่วที่หลินหลเ้ามาทำานใหม่ๆ ึ่อนนั้นเา็แอบมีใให้เธอไปไม่น้อย แ่พอทราบว่า หลินหลมีแฟนแล้ว เาเลยพยายามัใไปในที่สุ ึ่ใน่วเวลานั้นเา็ไ้บัเอิไปเอี้ิเหยาพอี มันเลยเิเรื่อราวพัวพันันไปหลายเือน ึ่ไป๋หมินั่ห้วนระลึถึเรื่อราวในอีในระหว่าที่เาเินทาไปยัร้านอาหารแห่หนึ่าม้อวามที่หลินหลส่มาให้่อนหน้า โยร้านอาหารที่เธอเลือนั้นเป็นร้านอาหารทั่วไปมีห้อบริารส่วนัวไม่วุ่นวายและไม่ไลาที่ทำานอเธอมานั ไป๋หมิไ้แวะื้อระเ้าอฝาะร้าผลไม้เรียมเอาไว้มอบให้แม่อหลินหลในโอาสารพบเอันรั้แร เาไ้เินทามาถึที่ร้าน่อนเวลาเล็น้อย พนัานึพาไป๋หมิไปยัห้อรับรอพิเศษที่หลินหลอเอาไว้ ไป๋หมิสวมใสุ่สูทสีน้ำเินทับผูเน็ไทสีแเ้มอย่าเรียบร้อยนั่อยุแม่อหลินหลในห้อรับรอพิเศษ้วยหัวใที่เ้นระรัวเ็มไป้วยวามรู้สึที่ื่นเ้น
“เอี๊ย”
เมื่อประูอห้อรับรอพิเศษเปิอออย่าเื่อ้า ไป๋หมิรีบลุึ้นยืนอย่ารวเร็วในระหว่าที่เามอเห็นหิวัยลานเินเ้ามาภายในห้อพร้อมับหลินหล ใบหน้าและรูปร่าอเธอละม้ายล้ายลึับหลินหลมาถึเ็ส่วนวามามอเธอัไ้ว่าเป็นอันับ้นๆ ใน่วเวลาอเธอยัเยาว์วัยอย่าแน่นอน เธออายุประมาหสิบว่าปีสวมใสุ่ลุมยาวสีเียวลวลายอไม้สีทอสะท้อนแสไฟนเป็นประาย ใบหน้าาวเนียนอวบอิ่มมีร่อรอยบ้าเล็น้อยอาลเวลาที่ทำให้วามามอเธอลล แ่ยัมีร่อรอยอวามามเหลืออยู่ไม่น้อย หลินหลสิ่ยิ้มให้ไป๋หมิเล็น้อย ่อนะเอื้อมมือไปเลื่อนเ้าอี้ให้แม่อเธอนั่ลร้ามับไป๋หมิแล้วหลินหลึ่อยนั่ลเีย้าอย่ารวเร็ว
“เธอื่อ...ไป๋หมิ..สินะ...”
แม่อหลินหลเอ่ยึ้นมา้วยน้ำเสียทีุ่ันในระหว่าที่สายาอเธอมอรวสอบไป๋หมิอย่าละเอียทุท่วท่าราวับเรื่อรวสอบหาสิ่ผิปิภายในสนามบิน
“ใ่รับ...ุน้า...”
ไป๋หมิรีบเอ่ยอบ้วยหัวใที่เ้นระรัวในระหว่าทรุัวนั่ลบนเ้าอี้ แล้วหลินหลึล่าวเปิแนะนำให้พวเาทั้สอนไ้รู้ััน แู่เหมือนใบหน้าอุแม่อหลินหล่อน้าะบึ้ึอย่ารวเร็ว เมื่อพวเาไ้ฟัเรื่อราวรอบรัวและหน้าที่ารานอไป๋หมิ พร้อมถอถอนหายใออมาเป็นระยะหันลับไปมอลูสาวอนราวับไม่เื่อว่า เธอะาบอเลือผู้ายนนี้มาเป็นแฟน ่อนะเอ่ยึ้นมา้วยน้ำเสียเ้มและุัน แววาเ็มไป้วยวามูถููแลนว่า
“ันอบอไว้รนี้เลยว่า...ุไม่เหมาะับลูสาวอันอย่าแน่นอน....ันไม่ยินยอมให้ลูสาวันไปั้อนเลือินับเธอมแน่..”
แววาอันเือเือนมอไปยัไป๋หมิ้วยวามูถู เมื่อเธอรับรู้ว่าทารอบรัวอไป๋หมิเป็น่าเาะสลัไม้อยู่แถวานเมือและไป๋หมิเป็นพนัานธุรารทั่วไปมีรายไ้ไม่มามาย ไม่มีบ้านและรถยน์เป็นอนเอ ึ่เป็นปััยพื้นานในารบหาูใหิสาวในยุปัุบัน ึ่ใน่วเวลาเียวันไป๋หมิมอไปยัหลินหลที่ใบหน้าูมืมนลอย่ารวเร็วับำล่าวอแม่อเธอ ไป๋หมิรีบำหนเป้าหมายและเริ่มร่ายมนราระส่อใึ้นมาอย่ารวเร็ว ึ่วาอเาปราแสวูบไหวึ้นมาเพียั่วะหนึ่นทั้สอนไม่ทันไ้สัเเห็นวามผิปิอันใ ่อนะเอ่ยวาาออมาว่า
“ุน้า..โปรให้โอาสผมสัรั้....ผมมีวามมั่นใว่าสามารถูแลหลินหลไ้อย่าแน่นอน...”
“เธอะเอาอะไรมาูแลลูสาวันไ้...แ่ัวเอะเอาัวไม่รออ...หาันปล่อยลูสาวบับยะอย่าเธอ...นทั่วไปเรียันว่า..ยายแ่โ่มสิไม่ีไปแล้วอย่าแน่นอน...”
เสียอแม่อหลินหลั้อึ้นภายในหัวอไป๋หมิในระหว่าที่เธอมอเา้วยสายาที่เ็มไป้วยวามูถููแลนไม่เอ่ยำใออมาสัำ ่อนะยน้ำาึ้นมาิบเล็น้อย้วยารวาท่าทาที่เริ่มไม่พอใับน้ำเสียอไป๋หมิที่เอ่ยอโอาสแ่เธอ
“ุแม่ะ...พี่ไป๋หมิ...เาเป็นนี...หลินเออร์มีวามเื่อมั่นว่า....เาะสามารถูแลหลินเออร์ไ้อย่าแน่นอน...”
หลินหลเอ่ยึ้นมาสนับสนุนำล่าวอไป๋หมิอย่ารวเร็ว ในระหว่าที่สรีสูอายุที่นั่เีย้าเธอยันั่นิ่สบเียบถอถอนลมหายใออมาเฮือให่แล้วรอยยิ้มอันแสนั่วร้าย็เริ่มปราึ้นบนใบหน้าอเธออย่ารวเร็ว
“หลินหลเป็นลูสาวนเียวอัน...เธอ้อเ้าใว่าหัวออนเป็นแม่ะไม่สามารถปล่อยให้ลูสาวนเียวไปลำบาไ้...แม่ิว่าเธอสอนไม่เหมาะสมันหรอ...แ่หาเธอมีวามมั่นในานั้น...ัน็ะให้โอาสเธอสัรั้..โยภายในระยะเวลาหนึ่ปีหลัานี้ไป..เธอ้อมีเินในบันีธนาารมาว่าสิบล้านหยวนมาให้ันู...หาเธอทำไม่ไ้็ให้หยุารบหาับลูสาวอันะ..เธอมีวามเห็นว่าอย่าไร..”
แม่อหลินหลเอ่ยึ้นมา้วยแววาที่แ็ร้าวล้ายเป็นำประาศิห้าม่อรอใๆ ในำล่าวอเธอ ึ่าำล่าวอแม่อหลินหลทำให้ใบหน้าอไป๋หมิมืมนลอย่าเห็นไ้ัเน สิบล้านหยวนเป็นำนวนเินไม่น้อยเลยทีเียว เาไม่มีวามสามารถหาเินนานั้นมาไ้ภายในหนึ่ปีอย่าแน่นอน แ่ในระหว่าที่ไป๋หมิำลัะเอ่ยอบแม่อหลินหลลับไป ประูห้อรับรอ็พลันเปิอออย่ารวเร็ว พร้อมน้ำเสียหัวเราะัึ้นทำลายวามเียบสบภายในห้อรับรอพิเศษในทันใ
“เอี๊ย…”
“ฮ่า...ฮ่า....”
ายหนุ่มสูโปร่ ใบหน้าาวีสวมใสุ่สูทสีเียวอ่อนเินเ้ามาภายในห้อรับรอ พร้อมอไม้่อให่ในมือรไปนั่เีย้าับหิวัยลาน้วยใบหน้าที่เปื้อนไป้วยรอยยิ้มยื่นอไม้่อโให้ับุแม่อหลินหลอย่ารวเร็ว ึ่ไป๋หมิรีบหันไปมอามเสียหัวเราะ็พลันะั้าไปรู่ให่ เมื่อเาำไอ้หนุ่มหน้าาวไ้เป็นอย่าีว่า มันื่อว่า้าวิหยุนที่ถูเา่อยหน้าไปใน่วเวลาเ้าอวันนี้ เา่น่าในใในระหว่าที่มอไปยัหลินหลทีู่เหมือนที่ำลัื่นใเ่นเียวันไม่่าาัวเามานั ไป๋หมิบิอยู่นานว่า ารมา่วยเล่นละรเป็นแฟนหลินหลในรานี้ะออมาไม่สวยอย่าแน่นอน เาเพียแ่อยาเื่อมวามสัมพันธ์ับหลินหลให้มาึ้นว่าเิม แ่เหุใ่ามีอุปสรรมามายถึเพียนี้ หาาอเาระุึ้นมาอย่าแรในระหว่ามอไปยัเ้าหน้าาวเินเ้ามาภายในห้อและเอ่ยล่าวทัทายับุแม่อหลินหลอย่าเป็นันเอว่า
“สวัสีรับ...ุแม่...อโทษ้วยรับที่ผมมา้าไปสัหน่อย..ผมเรียมอไม้มามอบใหุ้แม่รับเป็นารอโทษรับ....”
ความคิดเห็น