คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การทดสอบของไป๋หมิง
“เราน่าะลอทสอบูไหมว่ามันใ้านไ้ริ....”
เสียอไป๋หมิัึ้นมาในห้ววามิอเา้วยใบหน้าที่เ็มไป้วยวามื่นเ้นนัวสั่นไปหม เาใ้นิ้วมือลบนหน้าอโทรศัพท์รหัว้อมนราล่อหนหนึ่รั้แล้วหน้าออโทรศัพท์็บัเิแสสว่าสีฟ้าส่อประายึ้นมาเล็น้อย ่อนที่ภาพหน้าอบนโทรศัพท์ะเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นวแหวนาวห้าแปลปล่อยลำแสสีฟ้ารเ้าไปยับริเวลาหน้าผาอย่ารวเร็วแล้วภาพหน้าอโทรศัพท์็ืนลับมาปิอีรั้ แ่ในไม่ี่วินาที่อมาร่าายอเา็เริ่มพร่าเลือนลืนหายไปับสภาพแววล้อมอย่ารวเร็ว เารีบว้าโทรศัพท์ึ้นมามอูหน้าออีรั้็พบับวามื่นใที่แอปัล่าวไ้หายไปเสียแล้ว
“ิบหายแล้ว....”
ไป๋หมิเอ่ยึ้นมา้วยใบหน้าที่เ็มไป้วยวามมืมน หัวใอเาหล่นิ่วูบลไปยัปลายเท้า หาแอปัล่าวหายไป เาะลับืนร่าเิมไ้อย่าไร แ่ในระหว่าที่เาำลัใร่รวอยู่อย่าเร่เรีย็บัเอิปราภาพหน้าอโทรศัพท์สีฟ้าึ้นมาภายในห้ววามิอเาในับพลัน
“เอ๊ะ......”
ไป๋หมิลอบล่าวออมา้วยวามโล่ใเป็นอย่ามาที่ภายในห้ววามิอเายัปราหน้าอสีฟ้าล้ายบนโทรศัพท์ึ้นมาให้เห็นไ้อย่าัเน เาลอสั่านมัน้วยวามนึิูหนึ่รั้็สามารถวบุมภาพเหล่านั้นเพียใ้วามนึิเท่านั้น เมื่อทุอย่ายัอยู่เหมือนเิม เาึละทิ้ภาพที่เพิ่ปราในห้ววามิอเาออไปแล้วหันมาให้วามสนใับร่าายอนใน่วเวลานี้อย่ารวเร็ว ึ่ร่าายอเาเหมือนับริสันที่โปร่ใสที่มีเพียส่วนอบร่าายอเาเท่านั้นที่ะปราเป็นเส้นสีำนาเล็มาเท่าเส้นผมปราึ้นมาให้เห็นไ้อย่าัเน ึ่าเส้นสีำนาเล็นี้ เาสามารถรับรู้ว่าส่วนใือส่วนอร่าายอน โยเส้นสีำเรียวเล็นี้เาสามารถมอเห็นไ้เพียนเียว นภายนอไม่สามารถมอเห็นไ้ในะเาใ้มนราล่อหนไ้
ไป๋หมิยัไม่อยาะเื่อสายาและเรื่อราวที่เิึ้นในอนนี้เลย เาึอยาะทสอบว่าร่าายโปร่แสอเาสามารถทำอะไรไ้บ้า ไป๋หมิึรีบวาสายามอไปรอบัวนไปหยุที่หิสาวสี่นที่ำลัพูุยันอย่าสนุสนานบนานาลา โยที่พวเธอไม่ไ้สนใเหุาร์รอบัวอพวเธอมานั
ไป๋หมิสูหายใเ้าไปเฮือให่ในระหว่าเริ่มย่าเท้าเินรเ้าไปหาหิสาวสวมุสูทสีแเ้มที่ำลัยืนุยอยู่ับหิสาวอีนอย่ารวเร็ว เาเินอ้อมพวเธอไปยืนอยู่้านหลัอหิสาวสวมใส่เสื้อสูทสีแและระโปรสั้นเหนือเ่าเล็น้อย เธอมีผมยาวสีำลับถูม้วนไว้อย่าีเป็นุอยู่้านหลั ใบหน้าาวเนียนุหิมะ ริมฝีปาแระเรื่อ เธอำลัสะพายระเป๋านาเล็สีำที่มีสายยาวเอาไว้้าลำัว ึ่ไป๋หมิัสินใะเอื้อมมือออไปแะ้นอเธอ้วยหัวใที่เ้นระทึ็เป็นัหวะเียวับที่เธอเินไป้านหน้าอย่ารวเร็ว เพื่อไปยืนรอรถไฟที่ำลัะเลื่อนัวเ้าเทียบานาลารบริเวเส้นประสีาว ึ่เป็นุที่ประูอรถไฟฟ้าเปิให้ผู้โยสารเ้าและออทำให้มืออไป๋หมิว้าไปในอาาศที่ว่าเปล่าไปในเวลาเียวันับเสียประาศที่านาลาัึ้นบ่บอว่ารถไฟฟ้าำลัะเลื่อนัวเ้าเทียบานาลาในเวลาอีไม่นาน
“บับ...พลาเสียละ...เล่นเอาใหายแวบเลยทีเียว...”
ไป๋หมิพึมพำึ้นมา้วยวามื่นเ้นมายิ่ึ้นว่าเิม หาำล่าวอมนราลอหนที่ระบุเอาไว้ไม่เป็นริ เา้อไปนอนในุใน้อหาลวนลามสรีอย่าแน่นอน ึ่ในระหว่าที่เาำลัใร่รวบาอย่าอยู่ภายในใ เสียรถไฟฟ้า็ัึ้นมานทำให้ผู้โยสารที่ำลัรอึ้นบวนรถรีบยับัวไป่อแถวันอย่ารวเร็ว
เมื่อบวนรถไฟฟ้าเลื่อนัวเ้าเทียบานาลาแล้วประูรถไฟฟ้า็พลันเปิอออย่าเื่อ้า ผู้นำนวนมาภายในบวนรถ็เลื่อนัวออาบวนรถไฟฟ้าราวับลื่นนาให่ที่โถมเ้าหาายฝั่นเวลาล่วเลยไปพอสมวรนที่อยู่้านในอรถบวนรถไฟฟ้า็เินออมาาบวนรถนหม หิสาวสวมุสูทสีแ็รีบเินเ้าไปในบวนรถอย่ารวเร็วเ่นเียวัน
ไป๋หมิ็รีบยับัววิ่ระโนเ้าไปในบวนรถามหิสาวสวมใสุ่สูทสีแอย่ารวเร็ว ่อนประูรถะปิัวลในเวลาไม่ี่วินาที่อมา เมื่อไป๋หมิึ้นมาบนรถไฟฟ้า็พบว่า ภายในบวนรถไฟฟ้าไม่มีผู้โยสารนอื่นเลย นอาหิสาวสอนที่เพิ่ะึ้นมา่อนหน้าพร้อมับัวเา ส่วนนัเรียนหิที่ยืนอยที่านาลาเียวันะึ้นู้บวนอื่นไปแล้ว เารีบย่าเท้าเินไปนั่ลบนเ้าอี้รัน้ามหิสาวสอน้วยร่าที่ยัล่อหน พร้อมสัเปิิริยาอหิสาวทั้สอน้วยวามื่นเ้น
เมื่อบวนรถไฟฟ้าไ้วิ่ออมาาานาลาไปไ้สัพั เพื่อนอหิสาวสวมใสุ่สีแ็ไ้แยัวลาบวนรถไปที่สถานี่อนหน้าอย่ารวเร็ว เธอึรีบเปิระเป๋าใบเล็้าลำัวหยิบโทรศัพท์ออมาเลื่อนไปมา้วยวามสนใับอะไรบาอย่าบนหน้าอ้วยใบหน้าที่เ็มไป้วยรอยยิ้มที่มุมปาเล็น้อย วามสสัย่อเิึ้นมาภายในใอไป๋หมิในทันใ เารีบลุึ้นย่า้าวเินไปนั่เีย้าหิสาวุแอย่ารวเร็วแล้วึแอบำเลือไปูบนหน้าอโทรศัพท์อเธอ็พบว่า เธอำลัุยับายหนุ่มผ่านแทหนึ่อย่าสนุสนาน แ่เธอไม่ไุ้ยแ่นเียวนะสิ ไป๋หมิลอนับแทไลน์ที่หิสาวเปลี่ยนหน้าอไปมาพูุยับายหนุ่มอยู่หลายนาที็พบว่า เธอุยับายหนุ่มในรั้เียวประมาห้าน้วยัน
“แม่เ้าโวย.....แม่เสือสาว่าเ่าอะไรเ่นนี้....”
ไป๋หมิลอบล่าวในใ้วยวามประหลาใับวามสามารถอแม่เสือสาวนนี้ริๆ แ่เา็ไม่ลืมุประส์อเาในรั้นี้ที่ะทลอมนราล่อหน เาเริ่มยับใบหน้าเ้าไปใล้หิสาวที่ำลันั่มือถืออยู่อย่าเื่อ้า้วยหัวใที่เ้นระทึนในที่สุมูอเา็สัมผัสเ้าไปที่บริเวแ้มอหิสาวหนึ่รั้อย่าแผ่วเบา
“อุ้ย!......”
เธอร้อออมา้วยวามใที่เิวามรู้สึเหมือนมีอะไรบาอย่ามาสัมผัสแ้ม เธอรีบยมือึ้นลูบไปมา้วยวามรู้สึที่เ็มไป้วยวามประหลาใในระหว่าวาสายาอันลมโอเธอำลัวาสายามอไปรอบัว็ไม่พบนใอยู่บนบวนรถไฟเลยสัน เธอึ้มหน้าลไปให้วามสนใับหน้าอโทรศัพท์่อไปอีรั้และในเวลาไม่นานเธอ็รู้สึถึอะไรบาอย่า
“ว้าย!.....”
เธอร้อะโนึ้นมาอีรั้้วยวามใเป็นอย่ามา เมื่อเธอรู้สึว่ามีบาอย่ามาลูบเรียวาอเธอนระโปรอเธอเปิออ ึ่มันทำให้เธอเิวามรู้สึื่นระหนเป็นอย่ามาน้อลุึ้นาที่นั่เิมรีบย่าเท้าไปหาที่นั่ใหม่ไม่ไลาเิมมานั วาลมโอเธอยัวาสายามอไปทั่วบวนรถอีรั้้วยวามหวาระแวเรว่าะเิเหุาร์แปลประหลาึ้นอีรั้ ึ่าารทลอับหิสาวอยู่ภายในบวนรถถึสอรั้็ทำให้ไป๋หมิเริ่มรู้สึว่ามนราล่อหนนี้สามารถใ้านไ้ริและเป็นอะไรที่น่าสนใเป็นอย่ามา หลัานั้นเวลาไม่นานบวนรถไฟฟ้า็วิ่เ้าเทียบานาลาหนึ่อย่ารวเร็ว พร้อมเสียประาศามสายัออมาาลำโพัวให่ที่อยู่บริเวสถานีรถไฟฟ้า หิสาวุแึรีบลุึ้นาเ้าอี้แล้วรีบเินออไปาบวนรถไฟฟ้าอย่ารวเร็ว้วยใบหน้าที่เ็มไป้วยวามหวาลัวบาอย่าที่ไม่สามารถอธิบายไ้
เมื่อไป๋หมิมอเห็นหิสาวุแเินลาบวนรถไฟฟ้าไป เาึเอ่ยำว่าเปิึ้นมาภายในใแล้วภายในห้ววามิอเา็พลันปราหน้าอสีฟ้าึ้นมาให้ใ้านอีรั้ โยเารีบวบุมำสั่เ้าไปในหัว้อมนราสวรร์็พบว่า รบริเวมนราล่อหนไ้ปราัวเลนับเวลาถอยหลัอย่ารวเร็วและบริเว้านล่าอัวเล็มี้อวามปราึ้นมาว่า
“สลายมนรา....”
ไป๋หมิึลอเลือำสั่สลายมนราในทันทีแล้วใน่วเวลาเียวันร่าอไป๋หมิ็พลันเริ่มปราึ้นมาอีรั้หนึ่อย่ารวเร็ว
“สุยอ!...อะไรอย่านี้....”
ไป๋หมิร้อะโนออมา้วยวามีใอย่ามา ใบหน้าอเาเ็มไป้วยรอยยิ้มลอเวลา ึ่เาลอวาสายาลไปบนหน้าอสีฟ้า็พลันสัเเห็นารแบ่แยประเภทอมนราเป็นสามลุ่มให่้วยัน ือ มนราโมี มนราสนับสนุนและมนราป้อัน
เาลืนน้ำลายลไปในลำอที่แห้ผาอีรั้้วยวามื่นเ้น ่อนที่สายาอเาะเลื่อนลมาอ่าน้อวามเพิ่มเิมที่ปราอยู่้านล่า่อไป้วยแววาที่เปล่ประาย
ความคิดเห็น