[Fic Naruto] หัวใจของฉัน ฉันจะเป็นคนกำหนดเอง

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5

เช้าวันใหม่ที่สดใส หลังจากจบสงครามนี่เป็นอะไรที่สงบสุขจริงๆเลย แต่ทำไมท่านซึนาเดะถึงต้องเรียกฉันไปพบด้วยละเนี้ยยย ช่างเถอะไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ณ.ห้องทำงานโฮคาเงะ

"เธอรู้เหตุผลที่ชั้นเรียกเธอมาหรือป่าวฮินาตะ"

"ไม่ทราบค่ะ"

"ชั้นจะให้เธอไปแคว้นซึนะ"

"อะไรนะคะ!!! ทำไมท่านซึนาเดะถึงต้องส่งหนูไปที่แคว้นซึนะด้วยคะ"

"ชั้นมีเหตุผลของชั้น เธอมีหน้าที่แค่ทำตามเท่านั้น"

ฉันทำหน้ายู่ เพราะอะไรนะหรอ เพราะว่าฉันไม่รู้เหตุผลที่ต้องไปแคว้นซึนะ และฉันก็ไม่อยากจากบ้านอันเป็นที่รักของตัวเองไปด้วย เห้อออ.... ไม่เข้าใจท่านซึนาเดะเลยจริงๆ ว่าแต่จะให้เราไปคนเดียวอะหรอคงไม่มั้ง ลองถามดีมั้ยว่ามีใครไปด้วยอีก จะเสียมารยาทหรือป่าวนะ แต่ก็อยากรู้นี่น่าาาา 

"เอ่ออ...ว่าแต่มีแค่ฉันคนเดียวที่ต้องไปหรอคะ" อึ้ยย ถามไปจนได้นะเราา นะโดนว่าอะไรหรือป่าวนะ

"นั้นสิ........ เดี๋ยวจะมีคนที่ไปกับเธออีกสามคน"

"มีใครไปบ้างคะ"

"ยังไม่รู้เหมือนกัน......... ฉันมีเวลาให้เธอสองวันในการเตรียมตัว"

"ค่ะ"

"ชั้นมีเรื่องจะบอกเท่านี้ ไปได้แล้วละ"

หลังจากท่านซึนาเดะพูดจบฉันก็เดินออกมาจากห้องด้วยความงง...  ทำไมเราถึงต้องไปแคว้นซึนะ ไปทำไม ไปทำอะไร ไปกับใคร ท่านซึนาเดะไม่บอกเลย ในขณะที่คิดเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมา จนไม่ได้มองทางฉันก็รู้สึกตัวได้ว่าไปชนใครคนหนึ่ง ตัวฉันล้มลงกับพื้น "โอ้ยยย ก้นช้านน" เสียงนี้มัน "ซากุระจัง" ฉันรีบลุกไปประครองเพื่อนร่างบางของฉันให้ลุกขึ้น 

"ซากุระจัง ฉันขอโทษ"

"ไม่เป็นไรๆ ฉันก็ต้องขอโทษเธอเหมือนกัน"

"ซากุระจังไม่เป็นอะไรแน่นะ" ฉันถามด้วยความเป็นห่วง

"แน่สิ ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่นี่ละ" 

"ท่านซึนะเดะเรียกมาหนะจ้ะ" พูดจบฉันก็ก้มหน้าลง

"ทำไมเป็นอะไรหรือป่าวฮินาตะ ทำไมทำหน้าเศร้าๆแบบนี้ละ"

"เอ่ออ... มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยจ้ะ ขอตัวก่อนนะ" พูดจบฉันก็รีบเดินออกมาจากตรงนั้น

"เป็นอะไรของเธอนะ" ซากุระพูดกับตัวเองเบาๆ

ฉันเดินก้มหน้าคิดเรื่องที่ท่านซึนาเดะพูดเมื่อเช้าจนตอนนี้บ่ายๆแล้วฉันก็หยุดคิดเรื่องนี้ไม่ได้เลยจริงๆ ฉันก้มหน้าเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงสวนดอกไม้ที่หลังหมู่บ้าน ที่นี่เป็นที่ๆดีมาก บ่อน้ำที่มีปลาแหวกว่าย สวนดอกไม้หลากหลายพันธุ์ หญ้าสีเขียวชอุ่มต้นไม้ต้นใหญ่ที่เป็นร่มเงาสายลมที่พัดมาอ่อนๆแบบไม่ขาดสาย พักที่นี่สักแปปละกัน น่าจะหายเครียดได้บ้าง.......

"ท่านฮินาตะหายไปไหนนะ ออกไปข้างนอกแต่เช้าจนตอนนี้ยังไม่กลับมาอีก" เนจิบ่นกับตัวเองเบาๆ จะไม่ให้บ่นได้ไงก็ท่านฮินาตะออกไปจากบ้านตั้งแต่เช้า เห้อๆ และทำไมเราถึงต้องห่วงขนาดนี้นะ โอ้ยยยยปวดหัวจริงๆ ออกไปตามหาดีกว่า เดินไปเรื่อยๆก็ไปเจอสาวสวยผมชมพูเข้า ไปทักตามมารยาทดีกว่า 

"ไงซากุระ"

"ว่าไงเนจิ"

"เห็นท่านฮินาตะบ้างหรือป่าว" ถามไปโต้งๆแบบนี้คงไม่เป็นไรละมั้ง

"เห็นๆ เมื่อเช้าเจออยู่แถวๆหน้าห้องของท่านซึนาเดะหนะจ้ะ ทำไมหรอ"

"อื้มม...  ไม่มีอะไรหรอก ขอบใจมาก"

"อืออ ไม่เป็นไร" ซากุระตอบไปด้วยความงงๆ เป็นอะไรของเขานะ มาไวไปไวสะจริง คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง

ท่านฮินาตะจะเป็นอะไรหรือป่าวนะ ปกติจะกลับมาบ้านแล้ว ทำไมวันนี้แปลกจัง หรือว่าจะเครียดเรื่องที่คุยกับท่านซึนาเดะกันนะ เดินไปเรื่อยๆเนจิก็นึกถึงตอนเด็กๆ เมื่อไหร่ที่ท่านฮินาตะเครียดหรือมีเรื่องที่ไม่สบายใจ ท่านมักจะไปสวนดอกไม้หลังหมู่บ้าน ชอบไปแอบอยู่ที่นั้น เพราะไม่มีใครรู้ ชอบไปแอบร้องไห้ที่นั้นบ่อยๆ คิดแล้วก็คิดถึงเรื่องเก่าๆจริงๆนั้นแหละ เอ๊ะ หรือว่าตอนนี้ท่านฮินาตะอาจจะอยู่ที่นั้น ลองไปดูก็ไม่เสียหายนิ

ณ.สวนดอกไม้หลังหมู่บ้าน

อยู่ที่นี่จริงๆด้วยสินะ ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆท่าทางน่าจะเครียดจริงๆสินะ ผมเดินเข้าไปหาเธอพยายามเข้าไปให้เบาที่สุด เพราะว่าเธอกำลังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่นะสิ นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้เห็นตอนที่เธอหลับแบบนี้ เห็นแล้วคิดถึงตอนเด็กๆจริงๆเลย ผมค่อยๆเข้าไปนั่งข้างๆเธอมองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังหลับพริ้ม ผมค่อยๆจัดท่านอนให้เธอใหม่ ต้องระวังๆเพราะกลัวว่าเธอจะตื่น... ให้เธอได้พิงไหล่ผมเผื่อเธอจะนอนได้สบายขึ้น 

เวลาผ่านไปได้สักพักนึงเธอเริ่มขยับตัว เธอเอาแขนข้างนึงมากอดผม ผมก็รู้ว่าที่เธอทำไปคงไม่รู้ตัว แต่ทำไมต้องใจเต้นแรงด้วยนะ หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเราไม่ได้อยู่ใกล้ๆกันแบบนี้มานานแล้ว ต่างคนต่างโตขึ้น ต่างคนต่างต้องฝึกฝนตัวเองทำให้ไม่มีเวลามาอยู่ด้วยกันบ่อยๆแบบนี้ เมื่อคิดได้แบบนั้นผมก็มองเธอที่กำลังหลับ เมื่อผมเห็นเธอผมพึ่งได้รู้ว่าเธอสวยขึ้นมากขนาดไหน เวลาที่เธอหลับเธอน่ารักมาก ไม่อยากจะให้ใครเห็นนอกจากผม นอกจากผมแค่คนเดียวผมค่อยๆโน้มตัวลงไปใกล้ๆกับใบหน้าของเธอ ริมฝีปากของเธอ จมูกของเธอ แก้มของเธอ มันทำให้ผมรู้สึกที่อยากจะสัมผัสมัน ผมโน้มตัวและใบหน้าของผมเข้าไปใกล้เธอเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ตอนนี้ใบหน้าของผมและเธออยู่ใกล้กันมากจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเธอที่แผ่วเบาเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ ปลายจมูกของผมและเธอชนกัน ริมฝีปากของผมและเธออยู่ห่างกันไม่ถึงเซน......

"จะทำอะไร"  เสียงปริศนานี้มันทำให้ผมสดุ้ง และรีบเอาตัวเองออกจากฮินาตะ 

"นายมาทำอะไรที่นี่" ผมพูดอย่าอารมเสีย เพราะคนตรงหน้าคือคนที่ผมไม่ชอบขี้หน้าที่สุด

"ทำไมจะมาไม่ได้ละ ก็ชั้นจะมาหาฮินาตะเหมือนกัน" 

"นายมีธุระอะไรกับเธอ พูดมาเดี๋ยวชั้นจะบอกเธอเอง"

"ชั้นจะบอกกับเธอเอง"

"เธอหลับอยู่นายไม่เห็นหรือไง"

"เห็น และเห็นทุกอย่างที่นายทำ"

"อิทาจิ!!!"

"ก็ไม่รู้หรอกว่านายจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร ก็ในเมื่อนายเป็นพี่ของเธอ และเธอก็นับถือนายเหมือนพี่แท้ๆ เธอไว้ใจนายยิ่งกว่าใครๆ และถ้าเธอรู้ว่านายคิดอะไรที่ไม่ดีเกี่ยวกับเธอ นายไม่นึกถึงความรู้สึกของเธอบ้างหรือไง" เมื่อผมได้ยินแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกผิดมาก และสงสารเธอถ้าเธอรู้ว่าผมทำอะไรลงไป ใช่สิผมเป็นพี่ของเธอ จะไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ จะพยายามไม่ทำให้เธอต้องเสียใจ 

"ฉันจะพาเธอไปบ้านฉัน" เมื่อพูดจบอิทาจิก็อุ้มฮินาตะไป และหายไปอย่างรวดเร็ว....