ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4
ณ. ห้องทำงานของโฮคาเงะ
"ว่าไงกลับมาแล้วหรอ" เสียงของหญิงผู้หนึ่งที่ได้ชื่อว่าเป็นโฮคาเงะ
"อืม" เสียงของชายหนุ่มที่กลับมาได้ไม่นาน ตอบกลับไป
"ได้เรื่องว่ายังไงบ้างละ 'ซาสึเกะ'"
"พวกมันมีรังลับที่มีไว้สำหรับเก็บอาวุธ และมีไว้สำหรับงานวิจัย"
"งานวิจัย?" ตอบตอบกลับไปด้วยความงง เพราะเท่าที่รู้มาน่าจะมีแค่อาวุธอย่างเดียวไม่ใช่หรอ
"อืมใช่ มีใว้สำหรับวิจัย มนุษย์กลายพันธุ์ ให้เป็นสัตว์ดุร้าย"
"อะไรนะ... กลายพันธุ์งั้นหรอ แล้วใครเป็นตัวการของเรื่องนี้"
"โอโรจิมารุหนะ"
เมื่อโฮคาเงะได้ยินถึงชื่อคนๆนั้น มันทำให้เธอเจ็บปวดมาก ที่เธอไม่สามารถช่วยชีวิตของจิไรยะได้แล้ว และเธอยังไม่สามารถช่วยเพื่อนอีกคนที่มีชีวิตอยู่ให้หลุดจากความมืดมิดนี้ไปได้
"แล้วรู้ถึงจุดประสงค์ของพวกมันไหม"
"ไม่.." ชอยหนุ่มตอบเพียงสั้นๆ
"รังลับของพวกมันอยู่ที่ไหน"
"อยู่ที่แถบชายแดนของแคว้นซึนะ ทางทิศตะวันออก"
"ถ้าเป็นอย่างนั้นเราคงขอความช่วยเหลือจากคาเสะคาเงะได้"
"อืม... งั้นขอตัวนะ" ชายหนุ่มพูดพร้อมๆกับกำลังหันหน้าไปที่ประตู เพื่อที่จะออกไปจากห้องๆนี้ แต่แล้วเสียงลูกบิดประตูก็หมุนขึ้นอย่างช้าๆพร้อมกับเสียงหวานใสของหญิงผู้หนึ่ง ประตูบานนั้นถูกเปิดออกมาอย่างช้าๆ เผยให้เห็นสาวร่างบาง เรือนผมสีชมพูสั้นประมาณบ่าอันเป็นเอกลักษณ์
"ซ ซา ซาสึเกะ" หญิงสาวที่เพิ่งมาใหม่พูดชื่อๆ นั้นอย่างลำบากเมื่อเห็นคนที่ไม่น่าจะเห็นในเวลานี้ มันทำให้เธอนั้นตกใจไม่น้อยที่ได้พบชายที่เธอเฝ้ารอมาตลอด ในที่สุดก็ได้พบสักที
"ขอตัว" พูดจบชายเจ้าของชื่อก็เดินผ่านเธอไปอย่างไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย
"มีอะไรงั้นหรอซากุระ" หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นโฮคาเงะถามหญิงสาวร่างบางตรงหน้า เพราะเมื่อกี้เธอเองก็ได้เห็นทุกอย่างเช่นกัน
"คือว่าจะมาถามเรื่องของคนไข้น่ะค่ะ"
ตัดภาพมาที่ซาสึเกะ
ชายหนุ่มเดินลำรวจหมู่บ้านที่ไม่ได้อยู่อาศัยที่นี่ร่วมสิบกว่าปี มีอะไรหลายๆอย่างที่เปลี่ยนไป รวมทั้นเธอคนนั้นด้วยที่เขาเพิ่งเจอเธอไปเมื่อกี้ เธอดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น และไม่ได้วิ่งติดเขาแจอย่างแต่ก่อน เมื่อเดินไปได้สักพักก็เริ่มรู้สึกถึงสายตาหลายคู่ ที่มองมาที่ตัวเขาเอง เขารู้ดีว่านี่เป็นสายตาที่ชาวบ้านต่างพากันเกลียดชังเขา เพราะเขาเคยคิดที่จะทำลายหมู่บ้านนี้ทิ้งสะ แต่เขาก็พยายามไม่คิดอะไรมาก เพราะนี่คงเป็นกรรมของเขาที่เขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ เพราะเขาเคยทำไม่ดีเอาไว้ เขาก็ต้องรับกรรมที่ก่อไว้ เขาไม่คิดที่จะแค้นใครเพราะว่าความผิดนี้มันเกิดจากเขาเอง หลังจากที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเขาก็ได้เดินมาถึงบ้านจองตัวเอง ตระกูลอุจิวะที่เค้าแสนจะคิดถึง พ่อแม่ พี่ ป้า และญาติคนอื่นๆ ทั้งที่เมื่อก่อนมีความสุขมากแท้ๆ แต่มันต้องมาจบด้วยน้ำมือของพี่ชายเขา แต่หลังจากที่เขาได้รู้เรื่องทั้งหมดที่พี่ชายทำไป เขากลับโกดพี่ชายไม่ลง
"ซาาาา สึ เกะะะะ" เป็นเสียงใครไม่ได้นอกจากเจ้าเพื่อนบ้าของเขา
"ไง" ผมตอบไปด้วยท่าทีที่เบื่อหนาย
"กลับมาแล้วสินะเนี้ย" รอยยิ้มและเสียงที่ร่าเริงทำให้ผู้คนแถวนั้นจ้องมองมาที่เขา ผู้เป็น วีรบุรุษของสงครามแห่งหมู่บ้านโคโนฮะ
"อืม" ผมไม่ค่อยอยากจะพูดกับเจ้าหมอนี่สักเท่าไหร่
"อะไรกันเนี้ย ไม่เจอกันตั้งนานทำไมนายเย็นชากันฉันแบบนี้ละ"
"ไม่มีอะไรใช่ไหม งั้นฉันขอตัว" ผมพูดและเดินหันหลังให้เจ้าบ้านั้น
"เฮ้ๆ กลับมาทั้งทีไม่ไปหาซากุระจังกับอาจารย์คาคาชิหน่อยหรอ นานๆทีทีมเจ็ดของเราจะอยู่กันพร้อมหน้าน้าา" เจ้านั้นพูดไล่หลังผมมา จะทำเป็นไม่ได้ยินละกัน
ในที่สุดผมก็เดินหนีเจ้านั้นมาได้สักที อายคนอื่นชะมัดพูดเสียงดันจนคนแถวนั้นมองกันเยอะแยะ เข้าบ้านดีกว่า
"หื้ม" เมื่อผมเดินเข้าบ้านมาก็ต้องตกใจ ทั้งๆที่ไม่มีใครอยู่เป็นเวลานานขนาดนี้ทำไมบ้านถึงได้สะอาดแบบนี้ละเหมือนกับมีคนอยู่ดูแลตลอด เมื่อเห็นแบบนั้นผมจึงเดินเข้ามาเรื่อยๆจนสะดุดเข้ากับแสงไฟในห้องครัว ผมจึงเดินตรงเข้าไปในห้องๆนั้น แต่แล้วก็พบว่า
"เอ๊ะใครหนะ" เสียงของชายที่กำลังยืนหันผักพูดขึ้น
"อิทาจิ" ตกใจละสิผมเองก็ตกใจเหมือนกัน เพราะคิดว่าบ้านนี้คงไม่มีใครอยู่
"อ่าว ซาสึเกะกลับมาแล้วหรอ" เสียงผู้เป็นพี่เอ่ยขึ้น แต่ซาสึเกะไม่ได้สนใจกับคำพูดของผู้เป็นพี่เลย แต่กำลังสนใจกับสิ่งที่ผู้เป็นพี่กำบังกระทำอยู่เท่านั้น
"นั้นนายกำลังจะทำอะไร" ผมถามเพื่อความแน่ใจ
"ก็กำลังทำกับข้าวนะสิ ฉันอุส่าไปขอสูตรจากฮินาตะเลยนะ" ใครกันฮินาตะ ผมถามตัวเองเพราะผมไม่เคยได้ยินชื่อๆนี้มาก่อน แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องหยุดพี่เอาไว้ก่อน เพราะว่าถ้าไม่หยุดบ้านอาจจะไฟไหม้ก็เป็นได้ เพราะพี่ของเขาไม่เคยทำกับข้าวมาก่อน อย่างมากก็แค่ทอดใข่ไหม้ๆให้ผมกินนะ ถ้าเป็นเมืาอก่อนที่ยังอยู่ด้วยกัน
" นายนะ หยุดเลยนะถ้ายังไม่อยากหาที่อยู่ใหม่"
"อะไรกันซาสึเกะ นายไม่ใว้ใจฉันหรือไง"
"ก็ใช่" สั้นๆได้ใจความ
"ครั้งนี้กินได้หน่า เพราะฉันได้สูตรจากฮินาตะมา นายไม่ต้องห่วงฉันไปหรอก ฮ่าๆๆ"
"ฉันเองก็ไม่ได้ห่วงนายหรอกนะอิทาจิ ฉันแค่ยังไม่อยากย้ายบ้านใหม่ก็เท่านั้นเอง"
ผมพูดจบก็เดินขึ้นห้องไป ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่ถ้าพ่อกับแม่อยู่มันคงจะมีความสุขมากกว่านี้ วันนี้เหนื่อยจริงๆขอหลับสักแปปก็แล้วกัน
3ชั่วโมงผ่านไป
"ซาสึเกะะ"
"..."
"ซาาสึเกะะ"
"อะไรของนายเนี้ยเรียกอยู่ได้" ตื่นขึ้นมาด้วยความโมโห
"ก็นายไม่ยอมตื่นเองช่วงมิได้" :)
"มีอะไรก็ว่ามา"
"ไม่ได้มีอะไรหรอกแค่จะเรียกให้ลงมากินข้าว"
"อืมๆ"
ตึก ตึก ตึก
"แน่ใจนะว่านี่นะกินได้" ผมถามไปด้วยความอยากรู้ นั้นก็เพราะว่าหน้าตาอาหารนี่มันแย่มาก
"เอาน่าๆ รีบๆกินเถอะ"
งั่ม
"เป็นยังไงบ้างซาสึเกะ"
"ก็พอกินได้ ถึงหน้าตามันตะแย่ก็เถอะ" มันก็ไม่ถึงกับอร่อยอะไรมากมาย ก็แค่พอกินได้อย่างที่บอกไป
"อื้มๆ งั้นหรอๆ" ทำหน้าตาอย่างกับกำลังคิดอะไรอยู่อย่างนั้นแหละ
ผมและอิทาจิก็ต่างคนต่างเงียบ นั่นกินอาหารตรงหน้าตัวเองจนหมด
"ออกไปเดินเล่นกันหน่อยไหม" คิดยังไงถึงมาชวนกันนะ
"อืม...ได้สิ" ผมตอบกลับไป ที่ยอมไปก็เพราะผมเองก็ยังเดินดูไม่ทั่วหมู่บ้านเลย
ตัดมาทางซากุระ
เห้อออ เครียดจังเลยย ไปหาฮินาตะกับอิโนะดีกว่า หลังจากเดินมาได้สักพักฉันก็หยุดอยู่ตรงหน้าประตูบ้านใหญ่ของฮินาตะ แต่ประตูไม่ได้ปิดไว้จึงทำให้เห็นสวนย่อมภายในบ้าน เอ๊ะนั้นมัน เนจินี่น่าอยู่พอดีเลย
"เนนนจิ" ฉันตะโกนเรียกอกกไป เพื่อให้แน่ใจว่าทางนั้นคงจะได้ยิน
"ว่าไง" เขาตอบฉันมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
"ฮินาตะอยู่ไหม"
"อยู่ เธอมีอะไร"
"ฉันว่าจะชวนฮินาตะไปเดินเล่นหนะ ว่าจะไปชวนอิโนะต่อด้วย"
"อืมเดี๋ยวฉันไปตามให้" พูดจบนายคนที่ไม่ค่อยจะเป็นมิตรก็เดินไปตามฮินาตะมาให้ฉัน ฉันก็รออยู่สักพักหนึ่งไม่ถึงกับนานมากเธอก็เดินออกมา ด้วยชุดลำรองของเธอ นั้นก็คือ เสื้อแขนยาวสีขาว กับ กระโปงที่ยาวไปถึงหัวเข่า เธอมักจะแต่งตัวแบบนี้ประจำ
"รอนานไหมคะคุณซากุระ" เธอถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
"ไม่เลย ไปหาอิโนะต่อกันเถอะ"
"ค่ะ" เธอพูดพร้อมกับยิ้มให้กับฉัน ต้องแบบนี้สิฮินาตะ เธอจะต้องเข้มแข็งเอาใว้นะ
หลังจากเดินออกมาจากบ้านของฮินาตะได้ประมาณห้านาที พวกเราก็มาหยุดอยู่ที่ร้านดอกไม้ร้านหนึ่ง
"อิโนะะะ" และเป็นอีกครั้งที่ฉันต้องตะโกนเรียกเพื่อนสาวของเธอ
"อะไรๆ ฉันมาแล้วๆ" เธอต้องด้วยความเร่งรีบ
"ไปเดินเล่นกัน ฉันชวนฮินาตะมาด้วยละ"
"สวัสดีค่ะคุณอิโนะ" ฮินาตะเอ่ยทักทาย
"ได้สิ แต่ฉันต้องเฝ้าร้านให้แม่ก่อนแปปนึง พวกเธอรอได้หรือป่าวละ"
"ได้ไม่มีปัญหา"
"งั้นก็เข้ามารอข้างในร้านก่อน"
"อื้มๆ"
หลังจากรอมาสักพักก็ได้เวลาออกไปเดินเล่นกันสักที
"ว่าแต่คุณซากุระจะไปเดินเล่นที่ไหนหรอคะ" ฮินาตะ
"อืมนั้นสิเธอจะไปที่ไหนยัยหัวเหม่ง" อิโนะ
"ก็ไม่รู้เหมือนกัน เอาเป็นว่าเดินไปเรื่อยๆก็แล้วกัน" ฉันตอบไป เพราะว่านึกไม่ออกว่าจะไปที่ไหนดี
พวกเราเดินมาสักพักก็เดินมาถึงย่านการค้า ซึ่งตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้วแต่ยังมีแสงสว่างจากหลอดไฟต่างๆของย่านการค้านี้ ซึ้งทำให้แถวนี้ครึกครื้นกันทั่วหน้า พวกเราเดินเข้ามาในย่านการค้านี้ก็เห็นร้านค้าต่างๆสนุกกับการขายสิ่งของเครื่องใช้ต่างๆมากมาย
"คุณซากุระ คุณอิโนะคะ" เสียงนี้เป็นไปไม่ได้นอกจากเสียงของฮินาตะ
"ว่าไง/ไง" ฉันกันอิโนะพูดขึ้นพร้อมกัน
"ฉันของแวะร้านๆนึงก่อนได้ไหมคะ" หลังจากที่เธอพูดจบเธอก็ชี้ไปยังอุการณ์ถักไหมพรม และไหมหลากหลายสีหลายม้วนเรียงรายกันอยู่หน้าร้าน
"ได้สิ" อิโนะ
เราทั้งสามก็เดินตรงไปยังร้านที่ฮินาตะชี้ไว้เมื่อกี้โดยมีฮินาตะเป็นคนเดินนำไป
"สีไหนสวยหรอคะ" ฮินาตะถามพวกเราสองคน ฉันพอจะนึกออกก็เพราะหน้าของฮินาตะแดงเป็นลูกมะเขือเทศแล้ว
"เอ๋ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสีไหนสวย ถ้าเธอไม่ยอมบอกว่าจะถักไหมพรมนี่ให้ใคร" ฉันแกล้งถามเธอเล่นๆ แต่ก็อยากรู้จริงๆว่าจะตรงอย่างที่ฉันคิดเอาไว้หรือป่าว
"ใช่ๆ ถ้าเธอบอกว่าจะถักให้ใครพวกเราก็จะได้เลือกสีที่เหมาะกับคนๆนั้นยังไงละ" ดีมากอิโนะ สมกับที่เป็นเพื่อนของฉัน
"เอ่อ....คือว่าาา"
"ใครหรอๆ" ฉันพูดถามเธอเพรสะด้วยความอยากอยู่อีกครั้ง
"โย่ววว" การทักทายแบบนี้มีคนเดียว
"นา..นา..นารูโตะคุงง.." ฮินาตะ เหมือนกับกำลังตกใจ เธอมองหน้าของนารูโตะสลับกับหน้าฉัน อ่อฉันรู้แล้วละว่าคนๆนั้นที่เธอจะถักไหมพรมให้คือใคร
"ไง" ฉันตอบกับไป
"มาทำอะไรกันที่นี่ละเนี้ย" นารูโตะถามพร้อมกับเกาหัว
"นั้นมันก็เรื่องของพวกฉัน นายนะรีบๆไปได้แล้ว"
"เฮ้ๆ ฉันมาไม่ถึงนาทีจะไล่กันแล้วหรอ" นารูโตะ
"นี่มันเรื่องของผู้หญิงนายนะไปได้แล้วๆ" อิโนะ
"แต่ฉันยังไม่ได้บอ..." นารูโตะ
"ฮินาตะะะะะะ" เสียงของชายคนนึงดังมาจากข้างหลังและเรียกชื่อจองฮินาตะอยู่ด้วย เพราะแบบนั้นทุกคนตรงนี้ก็จำเป็นต้องหันไปมองเจ้าของเสียง มันทำให้ฉันพบกับคนๆนึงที่มาด้วยกันกับชายที่เรียกชื่อของเพื่อนสาว
"ซาสึเกะ".....
"พะ พี่อิทาจิ" ฮินาตะ
"พี่จะมาบอกว่าเรื่อสูตรอาหารพี่ได้ลองทำแล้วละ" ยิ้มๆ
"เอ๊ะ!!! จริงหรอคะ เป็นยังไงบ้างหรอคะพี่อิทาจิ"
"ซาสึเกะบอกว่าพอกินได้นะ แถมหน้าตาก็ไม่ค่อยจะดูดีสะด้วยสิ" พูดแล้วทำหน้าเศร้า
"อ่อเรื่องนั้นไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ"
"ทำไมละฮินาตะ"
"ก็ถ้าพี่ทำบ่อยๆเดี๋ยวก็อร่อยเองละค่ะไม่ต้องเป็นห่วง"
"งั้นหรอ"
"อยากลองชิมฝีมือการทำอาหารของพี่อิทาจิจังนะคะ"
"ถ้าพี่ทำอาหารเก่งเมื่อไหร่จะเอามาให้เธอชิมคนแรกเลย" ค่อยมีกำลังใจหน่อย จากนั้นทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
ทั้งสี่คนนารูโตะ ซาสึเกะ ซากุระ อิโนะมองดูสถานะการก็ต่างพากันมึนงงว่าทั้งสองคนนี้ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่คนนารูโตะทนเห็นแบบนั้นจึงได้พูดขึ้น
"นี่จะคุยอีกนานไหมอะ พวกเรายังอยู่ตรงนี้นะ" นารูโตะพูอย่างไม่สบอารมณ์
"เอ๊ะ ขอโทษทีนะนารูโตะคุง" ฮินาตะพูดพลางก้มหน้าก้มตา
"ฮินาตะฉันเลือกสีไหมพรมให้แล้วละ เอาเป็นสีแดงก็แล้วกัน" อิโนะพูดขึ้น เพราะฉันและอิโนะได้ปรึกษากันแล้ว
"จริงหรอคะ งั้นขอตัวไปจ่ายเงินก่อนนะคะ" หลังจากที่ฮินาตะพูดจบก็หยิบของไปแล้วนำไปจ่ายเงิน
ฉันเห็นได้ว่านารูโตะทำหน้าเหมือนกับไม่พอใจอะไรสักอย่าง หรือว่าจะหึงฮินาตะที่ไปสนิทสนมกับพี่อิทาจิแบบนั้นกันนะ
"แล้วนี่จะไปได้หรือยังอิทาจิ" ซาสึเกะพูดออกมาอย่างไม่ค่อยจะพอใจ
"นายจะรีบไปไหนเนี้ยซาสึเกะ" เสียงพี่ชายพูดออกมาด้วยความขี้เล่นพอตัว
"ฉันไม่ได้รีบ...ก็แค่ไม่อยากอยู่ตรงนี้นานเท่านั้น" ซาสึเกะพูดแล้วมองมาที่ฉัน หมายความว่ายังไงกัน
"เห้อๆก็ได้ๆ" อิทาจิเอ่ยพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ
"งั้นซากุระ" เรียกฉันงั้นหรอ
"คะพี่อิทาจิ"
"ฝากบอกฮินาตะด้วยนะว่า ค่อยคุยด้วยกันไหม่วันหลัง" เราพูดพร้อมกับยิ้มแล้วก็เดินจากไป...
--------------------
ขอบคุณที่อ่านจนจบตอนนะค้าาาาาา อยากแต่งต่อนะแต่งง่วงอะ5555 ถ้าไม่สนุกหรือผิดพลาดตรงไหนก็บอกกันด้วยนะคะ เพราะว่าไรต์แต่แบบสดๆแล้วก็เอาลงแบบสดๆเลย คิดยังไงก็พิมพ์ออกมาอย่างงั้น ฝากคอมเม้นและให้กำลังใจกันด้วยนะคะ
สำหรับแฟนๆของซาสึซากุจ้าาาาาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น