ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3
"ในที่สุดก็ถึงสักที" เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อตนเดินมาถึงหน้าหมู่บ้าน 'โคโนฮะ' เมื่อเดินเข้าไปก็พบกับยามหน้าประตูหมู่บ้าน เมื่อยามทั้งสองเห็นหน้าชายคนนี้ก็เกิดอาการตกใจไม่น้อย
"ฉันอยากพบท่านโฮคาเงะ" ชายหนุ่มพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยจนทำให้ยามเฝ้าหมู่บ้านเกิดอาการเป็นกังวลนิดหน่อย เพราะกลัวว่าจะเกิดอันตรายต่อหมู่บ้านและท่านโฮคาเงะ
"ไม่ต้องห่วงฉันไม่ได้จะมาทำร้ายใคร" เมื่อได้ยินแบบนี้ก็ยังไม่ไว้วางใจชายหนุ่มผู้นี้อยู่ดี เพราะชายหนุ่มผู้นี้เคยคิดที่จะทำลายหมู่บ้านแห่งนี้ ถึงจะเป็นคนที่ช่วยนารูโตะจากสงคราม มันก็ไม่ทำให้พวกเขาใว้ใจอยู่ดีจนกระทั่ง "กลับมาแล้วหรอ" ชายผู้ที่มีผมสีเทาเงินเอ่ยทักขึ้น "เอ่อ ทะ ท่านว่าที่โฮคาเงะรุ่นที่6" ยามเฝ้าประตูหมู่บ้านเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ "ทำไมไม่เข้ามาในหมู่บ้านก่อนละ" คาคาชิถามขึ้นมา นั้นทำให้ชายหนุ่มที่เพิ่งมาถึงหมู่บ้านไม่นานจำจึง จ้องไปที่ยามทั้งสองคน "อ่อ... อย่างนี้นี่เอง ไม่ต้องเป็นห่วงไป เขาไม่คิดทำลายหมู่บ้านของพวกเราแล้วละ" คาคาชิบอกยามทั้งสอง จึงทำให้ยามทั้งสองจำใจปล่อยให้ชายหนุ่มผู้นี้เข้าหมู่บ้านไป เมื่อเดินไปได้สักพัก ชายหนุ่มที่เดินคู่มากับคาคาชิพูดขึ้นอีกครั้ง "ไม่เจอกันตั้งนานตอนนี้ได้เป็นว่าที่โฮคาเงะแล้วสินะ" เมื่อคาคาชิได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ "มันก็แหง่อยู่แล้วสิ" เมื่อคาคาชิพูดออกไปแบบนั้น ทุกอย่างก็เข้าไปอยู่ในความเงียบสงัด ทั้งสองคนเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องทำงานของโฮคาเงะรุ่นปัจจุบัน ก่อนจะจากกันคาคาชิได้เอ่ยคำลากับชายหนุ่มแล้วเดินจากไป
ทางด้านโรงพยาบาลโคโนฮะ
"ความรู้สึกนี้มัน...." ซากุระสบทออกมาเบาๆจนพยาบาลที่เป็นผู้ช่วยได้ยิน
"มีอะไรหรือป่าวคะคุณหมอ" เมื่อซากุระได้ยินแบบนั้นจึงออกจากภวังความคิดของตัวเอง
"ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ เตรียมการรักษากันต่อเถอะ" ถึงจะตอบไปแบบนั้นแต่จะให้ไม่มีอะไรคงเป็นไปไม่ได้ ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน ความรู้สึกที่คุ้นเคยและเฝ้ารอ เหมือนมันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี้เอง
"เอ่อ... คุณหมอคะ"
"..." ไร้ซึ้งการตอบรับ
"คุณหมอ"
"..."
"คุณหมอคะ!!"
"เอ๊ะ ขอโทดนะคะ" ซากุระเอ่ยออกไปด้วยความอาย
"คุณหมอเป็นอะไรหรือป่าวคะ ทำไมวันนี้ดูเหม่อลอย" พยาบาลสาวถามด้วยถวามเป็นห่วง
"เอ่อ...สงสัยเมื่อวานคงจะพักผ่อนน้อยไปหน่อยนะจ๊ะ" ซากุระพยายามแก้ต่างเพื่อกลบความอายนี้
"จริงด้วย เมื่อคืนคุณซากุระไปสังสรรค์กับพวกคุณนารูโตะมาสินะคะ"
"เอ่อ..ค่ะน่าจะประมานนั้น"
"ตอนนี้เตรียมการรักษาเรียบร้อยแล้วนะคะ จะให้ทำอะไรเพิ่มเติมไหมคะ" พยาบาลสาวอีกคนนึงทักขึ้นเพื่อที่เราจะได้ทำการรักษาคนไข้ต่อ
"ไม่มีอะไรแล้วละค่ะ" ซากุระตอบ
เมื่อคืนถึงจะไม่ได้นอนดึกเพราะไปสังสรรค์แต่เธอก็ต้องวางแผนในการรักษาคนไข้ประจำของเธอ ในทุกๆอาทิตย์เขาจะต้องเจอคนไข้รายนี้1ครั้งต่อสัปดาห์ เพราะว่าเขาเป็นคนไข้คนประจำของเธอเอง เขาเป็นโรคๆหนึ่งที่ร้ายแรงแต่ไม่ร้ายถึงขนาดคร้าชีวิตไปหรอกนะ เธอจำเป็นต้องตรวจเพื่อหาสาเหตุ และทำการรักษา ถึงจะรักษาได้ไม่มากก็ต้องพยายามต่อไปเพราะสำหรับเธอนั้น ทุกๆชีวิตในโลกใบนี้ล้วนมีค่า การจากลาเป็นสิ่งที่เธอไม่ชอบและไม่ต้องให้เกิดขึ้น เธอจึงพยายามทุกวินาทีในชีวิตของเธอเพื่อศึกษาโรคภัยต่างๆให้ได้มากที่สุด เพราะเธอต้องการที่จะเก่งขึ้น เธอไม่ต้องการเห็นคนตายต่อหน้าเธออีกแล้ว..... หลังจากที่ตรวจร่างกายเสร็จเธอก็ต้องวินิฉัยอาการ และให้ยานี่คือสิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้ เมื่อไหร่ที่ซากุระว่างเธอก็มักจะไปหาอาจารย์ของเธอเพื่อที่ปรึกษาในสิ่งที่เธอไม่รู้ ถ้าอาจารย์ของเธอไม่ว่างเธอก็จะเข้าห้องสมุดเพื่อไปอ่านหนังสือวิธีการปรุงยาของโรคต่างๆ และยังต้องหาเวลาว่างไปฝึกวิชาเพื่อให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น เฮ้อออ เกิดมาเป็นซากุระนี่มันเหนื่อยจริงๆเลยน้าาา เธอคิดในใจและเดินไปเรื่อยๆตามทาง จนความรู้สึกนั้นมาอีกแล้วความรู้สึกเหมือนเขามาที่นี่ ความรู้สึกคุ้นเคยแบบนี้ คนที่ฉันเฝ้ารอมาตลอด เค้ากลับมาแล้วหรอ "เป็นไปไม่ได้" เธอพูดกับตัวเองพลางตบหน้าตัวเองสักสองสามทีเพื่อให้ตื่นจากความคิดของตนเอง จากนั้นเธอก็เดินมาเรื่อยๆจนพบ หญิงสาวผมยาวสีกรมอมดำ ดวงตาสีขาวราวกับใข่มุกที่เป็นเอกลักษณ์ ยืนคุยอยู่กับผู้ชายตัวสูงประมาน180เซนติเมตร ผมยาวประมาณกลางกลังแต่ถูกรวบใว้อยู่ ผมเงางามราวกับเป็นผมของผู้หญิง 'พี่อิทาจิ'
ตัดมาทางด้านของฮินาตะ
"อืมมม วันนี้จะทำอะไรให้ท่านพ่อทานดีน้าา เห็นบอกว่าเบื่อข้าวต้มแล้วสิ ท่านพ่อไม่สบายนี่น่าก็ต้องทานอาหารที่มันย่อยง่ายๆนินะ" ฮินาตะพูดอยู่กับตนเอาพลางก้มหน้าอย่างครุ้นคิด ว่าจะให้ท่านพ่อทานอะไรดี เธอก้มหน้าจนไม่ได้มองทางทำให้ชนกับชายคนนึ่ง ร่างกายกำยำ ที่เธอรู้ก็เพราะว่าอกของเขานั้นแข็งมากๆทำให้รู้ว่า คงผ่านการฝึกฝนมาเยอะเพียงใด
"อ อ้ะ ขอโทษค่ะ" ฮินาตะกล่าวคำขอโทษแล้วเงยหน้ามามองชายที่เธอเดินชน
"ไม่เป็นอะไรหรอก" หลังจากที่เขาเห็นหน้าฉันเขาก็พูด แล้วก็ยิ้มออกมา ฉันสัมผัสได้ว่า รอยยิ้มนี้เป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนมาก เหมือนรอยยิ้มของพี่เนจิ ที่เวลาฉันเห็นแล้วมันทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย และก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจมากๆเลยละ
"พ พี่ พ พี่อิทาจิ" หลุดปากพูดชื่อเขาด้วยความตกใจ จะทำยังไงดีปากเจ้ากรรมดันเผลอพูดออกไป แล้วยังไปโชว์พูดติดอ่างให้พี่เขาฟังด้วยสินะ แย่จริงๆเลยเรา
"เป็นอะไรไปฮินาตะ เจอหน้าพี่อย่างกับเจอผีหนะ" เอาไงดีตอบไงดีไอ้เจ้าปากบ้า บ้าๆๆๆ
"มะ ไม่ มะ ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ" โอ้ยยย เอาอีกแล้วนะ จะพูดก็ดันพูดติดอ่าง จะรีบพูดลิ้นก็ดันมาพันกัน อะไรเนี้ยย ชีวิตช้านน
"หรอ แต่พี่ว่ามันไม่ใช่แล้วนะ ถ้าไม่ได้เป็นอะไรทำไมพูดติดอ่างแบบนี้ละ"สาทยายสะยาวไม่พอ ยังก้มหน้ามาในระดับเดียวกันกับฉันอีก ถึงมันจะไม่ใกล้ก็เถอะ ยังไงก็ไม่ชอบให้ผู้ชายคนไหนมาเข้าใกล้นากจากนารูโตะคุง อืมม นารูโตะคุง ทำไมเวลาคิดถึงเขาเราถึงได้เศร้าแบบนี้กันนะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย เราก็แค่แอบชอบข้างเดียวมาตลอด เราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปหึงหรือหวงอะไรนี่น่า จากที่กำลังตกใจกลัวที่ผู้ชายอื่นมาเข้าใกล้ แต่พอคิดถึงนารูโตะคุง อาการเหล่านั้นกลับหายไป จนพี่อิทาจิต้องเรียก
"ฮินาตะ เป็นอะไรหนะอยู่ๆก็เงียบ" เมื่อได้ยินแบบนั้นฉันจึงต้องปั้นหน้ายิ้มเพื่อไม่ให้คนอื่นรู้
"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ พี่อิทาจิมาทำอะไรที่ตลาดหรอคะ" ฉันถามด้วยความสงสัยพลางเอียงคอเล็กน้อย ก็พี่เขาเป็นผู้ชายนี่น่า ไม่มีความจำเป็นที่ต้องมาตลาดเลย
"พี่มาหาซื้อวัตถุดิบไปทำอาหาร"
"เออออออ๋ ทำอาหาร"
"ใช่ ทำอาหาร แต่พี่เลือกของไม่ค่อยเป็น ไม่รู้ว่าอันไหนดีหรือไม่ดี ตอนนี้กำลังคิดหนักเลยว่าจะทำยังไง" แบบนี้นี่เอง
"เดี๋ยวฉันช่วยเลือกให้ ได้ไหมคะ" เรื่องทำอาหารเราก็ทำบ่อยครั้ง เพราะฉนั้นเราก็เลยพอรู้บ้าง
"งั้นดีเลย ขอบใจนะ" พี่เขาพูดขอบใจพร้องกับส่งยิ้มหวานหยาดเยิ้มมาให้ฉัน ถ้าตอนนี้ฉันไม่ได้ชอบนารูโตะคุง ก็คงหลงเสน่ห์ของ ผู้ชายอบอุ่นคนนี้เป็นแน่
"ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันยิ้มตอบ
"แล้วฮินาตะมาซื้ออะไรหรอ"
"ฉันก็กำลังคิดอยู่หนะค่ะ ท่านพ่อช่วงนี้ไม่สบายบ่อย ก็เลยทำข้าวต้มให้ทาน แต่ท่านบอกว่าไม่อยากทานข้าวต้มแล้วเพราะว่าเบื่อ"
"งั้นหรอ 555 เกิดเป็นฮินาตะจังลำบากจังเนอะ" เขาหัวเราะจนตาหยี
"หรอคะ" ฉันตอบด้วยท่าทีงอลๆ
"โอ๋ๆ ขอโทษน้าาา อย่างอลไปเลยยย" พูดไม่พอยังมาหยิกแก้มของฉันอีก
"พี่อิทาจิ ฉันเจ็บนะคะ" พูดไปน้ำตาซึมไปเพราะความเจ็บ หลังจากพูดจบพี่เขาก็ยอมปล่อยมือออกจากแก้มของฉัน
"แก้มแดงแล้วหนะ555" พูดไม่พอยังจะมาหัวเราะอีก
"ก็พี่เป็นคนทำไม่ใช่หรอคะ" ฉันพูดจบก็ยกมือทั้งสองข้างไปหยิกแก้มทั้งสองข้างของพี่อิทาจิ แล้วก็โยกมือไปมาจนทำให้หน้าของพี่เขาส่ายไปตามแรงมือของฉัน
หมับ... พี่อิทาจิจับข้อมือทั้งสองข้างของฉัน ทำทีเหมือนจะให้หยุด พร้อมกับก้มหน้าของเขามาใกล้กับหน้าของฉัน ตอนนี้เราทั้งคู่หน้าห่างกันไม่ถึงสิบเซน เราทั้งสองสบตากันเนิดนานจนรู้สึกถึงสายตาของคนทั้งตลาดมองมาที่เราแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ฉันจึงทำการผละออกจากพี่อิทาจิ
"ขอโทษนะคะ -\\-"
"ไม่เป็นไร" พูดจบก็ยิ้มให้ฉันอีกที เมื่อเห็นแบบนั้นแล้วฉันจึงหันหลังแล้วเดินนำพี่เขาไปเพราะความเขิลและความอายจากสายตารอบข้าง "คริๆ" เสียงหัวเราะดังมาจากด้านหลัง ไม่ต้องมองก็รู้ว่าพี่เขากำลังขำกับท่าทีของฉันอยู่
"นี่ฮินาตะ จะไม่ช่วยพี่เลือกซื้อของแล้วหรอ" เมื่อได้ยินเสียงพี่เขาตะโกนไล่หลังมาฉันจึงหันหลังกลับไปมอง แต่แล้วก็พบว่าเขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หุบเลย
"ถ้าพี่ช้าฉันจะไม่รอแล้วนะคะ" พูดจบฉันก็เดินจ้ำอ้าวออกไป โดยมีพี่เขาเดินตามไม่ห่าง หลังจากหลุดพ้นออกมาจากตรงนั้นฉันก็ช่วยพี่เขาเลือกซื้อของตามปกติ ทำไมวันนี้ถึงมีความสุขจังนะ
"เดี๋ยวพี่ช่วยถือขอให้นะ" พูดจบก็เดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วกำลังจะหยิบข้างของที่ฉันกำลังถืออยู่
"ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง"
"ของนั้นน่าจะหนักนะ ให้พี่ช่วยเถอะ" อย่าทำสายตาแบบนั้นส่งมาให้ฉันสิคะพี่อิทาจิ อ่อนโยนเกินไปแล้วนะค้าา
"เอ่อ.." ไม่ทันที่จะพูดจบพี่เขาก็ชิงของในมือฉันไปถือแล้ว
"เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ" พี่เขาเอียงคอเล็กน้อยแล้วก็ยิ้มให้กับฉัน... อีกแล้ววว
"เอ่ออ พี่อิทาจินี่ยิ้มบ่อยแบบนี้หรือป่าวคะ" ทำไมเขาทำหน้าเหมือนสงสัยละ
"อืมม ก็ไม่นะ คงเพราะอยู่กับเธอแหละเลยยิ้มบ่อย" ทำไมรู้สึกใจชื้นแปลกๆแหะ อย่าคิดมากพี่เขาคงเป็นแบบนี้กับทุกคนแหละ
"ที่พี่ยิ้มบ่อยแบบนี้เป็นแค่กับเธอคนเดียว" อึกกก พูดเหมือนอ่านใจฉันออกอย่างนั้นแหละ
"พี่อ่านใจใครไม่เป็นหรอกนะ" พูดแล้วยิ้มให้อีกแล้ว หรือว่าเราแสดงออกทางสีหน้ามากเกินไป
"เอ่อ...ถ้าพี่อ่านใจใครไม่เป็น ทำไมพี่ถึงรู้ละคะว่าฉันคิดอะไรอยู่" ก็สงสัยถามออกไปตรงๆเลยแล้วกัน
"เอ้าาา เธอคิดอย่างที่พี่พูดจริงๆหรอเนี้ย" ฉึก เหมือนมีดนับร้อยมาแทงเข้าที่ฉันเลย
"อ..เอ่อป่าวนะคะ" ตื่นเต้นทีไรเหงื่อออกเยอะทุกที
"งั้นนนนหรออออ" พูดไม่พอยังขยับหน้าเข้ามาใกล้ฉันอีก
"ค ค่ะ" อึก อึก
"ที่พี่พูดไปพี่เดาทั้งนั้นแหละ5555" หัวเราะใส่หน้าฉันเสร็จก็ค่อยๆขยับหน้าออก อะไรของเขาเนี้ยคนบ้า
"พี่อิทาจิ" ฉันพูดออกไปด้วยความโกรธ
"แกล้งเล่นแค่นี้เองอย่าโกรธไปเลยนะ" ยิ้มให้อีกแล้ว รอยยิ้มนั้นมันทำให้ฉันสดใส
"ค่ะ" ฉันรีบหยิบของจากมือพี่เขามาถือ แล้ววิ่งเข้าบ้าน แต่ฉันก็คิดอะไรได้จึงหยุดอยู่หน้าประตูบ้านแล้วหันไปหาพี่อิทาจิ พี่เขาก็ทำหน้าอย่างงงๆ
"แบร่" ฉันแสบลิ้นใส่พี่เขาอย่างทะเล้น แล้วก็เผลอหัวเราะออกมา แล้วฉันก็เห็นพี่เขายิ้มอีกครั้งก่อนจะรีบวิ่งเข้าบ้านไป
ในบ้าน
"ไปไหนมาสะนานเลยฮินาตะ" เสียงแบบนี้มัน
"พี่เนจิ!!"ฉันพูดออกมาด้วยความตกใจ
"ก็ใช่นะสิ คิดว่าเป็นใครละ" พี่เนจิพูดด้วยเสียงดุๆ
"พี่เนจิมีอะไรหรือป่าวคะ" ถามออกไปด้วยเสียงสั่นๆ
"ทำไมต้องกลัวด้วย เหมือนไปทำอะไรผิดมา" ไม่ผิดก็เหมือนผิดเพราะว่าพี่เนจิกับพี่อิทาจิไม่ค่อยถูกกันตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
"ก็ป่าวนิคะ ฉันแค่ไปตลาดมา" พูดจบก็พยายามออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่ก็ไม่เร็วเท่ากับมือของพี่เนจิ ที่มาจับข้อมือของฉันจนตัวฉันเซไปชนกับพี่เนจิ แต่โชคดีที่ของยังไม่ได้ร่วงลงไปกับพื้น
"พี่เนจิทำอะไรหนะคะ ฉันเกือบล้.." ฉันพูดจบพร้อมกับหันไปมองพี่เนจิ ตอนนี้เราอยู่ใกล้กันจน ฉันรับรู้ถึงลมหายใจของพี่เนจิ ฉันอึ้นไปพักนึงก่อนพี่จะรีบวิ่งออกจากตรงนั้นมาด้วยความเร็วแสง
"เป็นอะไรของเธอนะ" เนจิตอบกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะเดินตามเธอไป
*****มาแล้วนะค้าาา ถ้าชอบก็ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่าาา อย่าลืมคอมเม้นด้วยนะคะว่าผิดพลาดตรงไหน จะรีบแก้ไขให้ทันทีเลย ชอบให้ฮินาตะคู่กับใครก็คอมเม้นบอกได้นะคะ แต่อย่าลืมกาอาระแห่งทะเลทรายละ คริ้ๆๆ*****
ปู้ชายอบอุ่นนนนนนน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น