ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 %100%
Naruto
ตั้งแต่กลับมาที่โคโนฮะก็เจอฮินาตะแค่ครั้งเดียวเองแถมเจอเจ้าเนจินั้นด้วย ทำไมต้องมาคอยกีดกันไม่ให้ผมกับฮินาตะอยู่ด้วยกัน ทำตัวเป็นเด็กหวงของเล่นไปได้ จะว่าไปวันนี้ตอนหัวค่ำเห็นเจ้าคิบะชวนไปร้านเนื้อย่างเพื่อเลี้ยงฉลองกันด้วยนี่น่า แถมยังมากำชับให้ผมต้องไปให้ได้ อื้มๆขอให้ฮินาตะมาด้วยละกันนะ อยากเจอจะแย่แล้ว จะเป็นยังไงบ้างน้าาา
ณ. ร้านเนื้อย่าง
เป็นไปตามคาด ทุกคนในรุ่นของผมมารวมทั้ง ฮินาตะ ด้วยได้เจอกันสักทีนะนางฟ้าของผม ผมรู้จักเธอมานาน เธอเป็นคนที่พูดน้อยที่สุดในบรรดากลุ่มของผู้หญิง และเป็นคนที่เรียบร้อยสุดๆ และก็เหมาะที่จะเป็นภรรยาของผมที่สุดด้วย ตอนนี้เธออยู่ในชุดเสื้อไหมพรมแขนยาวคอเต่า กระโปรงยาวพริ้ว แต่งตัวเเบบนี้ละดีแล้ว เพราะถ้ามีคนมองเธอมากๆผมได้หัวลุกเป็นไฟได้เพราะความหึง หวงเธอ
"นารูโตะคุง" เสียงหวานที่คุ้นเคยเรียกผมทำให้ผมหลุดจากภวังค์
"ไง..ฮินาตะ" ผมทักทายเธอ
"ฉันว่าเราเข้าไปในร้านกันเถอะจ้ะ คนอื่นเขาเข้าไปกันหมดแล้ว"
"อื้มมม" ผมตอบพร้อมกับยิ้มกว้างให้กับเธอตรงหน้า ผมรู้สึกถึงปฏิกิริยาของคนตรงหน้าดูเหมือนจะหน้าแดงหน่อยๆนะเวลาที่ผมยิ้มให้ น่ารักชมัด
ผมกับฮินาตะเดินเข้าไปในร้านพร้อมกัน เมื่อเดินไปถึงโต๊ะที่เพื่อนๆนั่งอยู่ก็เห็นว่าเหลืออยู่สองที่นั่งพอดี และก็คือ ผมกับฮินาตะจะต้องนั่งข้างกัน ช่างโชคดีอะไรแบบนี้นะ ในขณะที่ผมกำลังนั่งก็ได้ยินเสียงของใครคนนั่งเอ่ยขึ้น
"นารูโตะนายมานั่งที่ชั้นนิ" เสียงเนจิ
"ทำไมละ ฉันจะนั่งตรงนี้" ผมตอบอย่างทันควัน
"ฉันจะนั่งกับท่านฮินาตะ" จะมาแย่งฮินาตะจากผมไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะ
"ฉันก็อยากนั่งข้างฮินาตะเหมือนกัน" สวนกลับไปสะหน่อยยย
"นายก็มานั่งข้างซากุระสิ..ชอบไม่ใช่หรือไง" อึกกกทำไมต้องพูดแบบนี้ต่อหน้าฮินาตะด้วยนะ ไม่มีใครรู้ความในใจของผมหรอกว่าผมชอบฮินาตะมากแค่ไหน ที่พูดไปทั้งหมดก็แค่ต้องการที่จะชนะซาสึเกะเท่านั้น
"นายก็นั่งตรงนั้นจะเป็นอะไรไปหะเนจิ" ซากุระบ่น คงจะมีแค่ซากุระจังเท่านั้นที่รู้ว่าหัวใจของผมอยู่กับใคร ขอบใจนะซากุระจัง
"เลิกเถียงกันได้แล้วน่ารีบๆกินเถอะ" คิบะบ่นขึ้นอีกคน
"อืม" เนจิตอบอย่างไม่สบอารมสักเท่าไหร่ แต่ใครจะสนเพราะยังไงๆผมก็ได้นั่งข้างฮินาตะ
เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก
"นารูโตะคุง กินผักด้วยสิคะ"
"ไม่กินง่าา ไม่ชอบกินผัก" พูดแล้วพลางทำเสียงอ้อนฮินาตะไปด้วย
"ไม่ได้นะคะ...ถ้าไม่กินผักจะไม่แข็งแรงและขาดสารอาหารนะคะ" ฮินาตะทำหน้ามุ้ย
"ถึงไม่กินชั้นก็แข็งแรงน้าาฮินาตะ" อดที่จะอ้อนไม่ได้จริงๆ
"ทำไมถึงได้ดื้อแบบนี้คะนารูโตะคุง" ดุเหมือนแม่เลยวุ้ยย ถึงจะไม่เคยโดนแม่ดุก็เถอะ
"ฉันกินก็ได้...แต่มีข้อแม้"
"ข้อแม้....อะไรหรอคะ" ทำตาแป๋วกับเอียงคอเล็กน้อยแบบนี้ จะฆ่ากันใช่ไหมฮินาตะ แต่ไม่เป็นไรทำตามแผนต่ออึ้บบ
"ฮินาตะจะต้องป้อนนะ"
"อา....อะไรนะคะ" คริ คริ หน้าแดงแล้ววว น่ารักจริงๆเลยย
"อ้ามมมมม" ผมอ้าปากรอให้ฮินาตะป้อนผมอยู่ แต่แล้วผมก็รู้สึกได้ถึงอะไรที่ร้อนๆในปาก และรสชาตินั้นมันไม่ใช่ผัก แต่เป็นเนื้อร้อนๆที่เพิ่งขึ้นจากเตาแล้วเอามาเข้าปากของผมทันที ผมเลยลืมตาขึ้นพร้อมกับอาการร้อนในปากจนจะพอง ก็เห็นว่าคนที่มันทำกับผมก็คือเนจิ
"นายทำบ้าอะไรของนายหะเนจิ" ผมพูดไปก็ร้อนในปากไป
"ชั้นต้องเป็นคนถามมากกว่าว่านายกำลังจะทำอะไร" เจ้าเนจิบ้า มารู้ทันแผนของผมได้ยังไง
"ชั้นจะให้ฮินาตะป้อนนะไม่ใช่นาย และอีกอย่างฉันไม่ได้อยากจะกินเนื้อจากนายด้วย" ตอบกลับด้วยความโมโหหน่อยๆ
"เอ่อ...พอเถอะค่ะ ทั้งพี่เนจิ ทั้งนารูโตะคุง" แต่เสียงห้ามของเธอนั้นแผ่วเบาจนทำให้ทั้งคู่ไม่ได้ยินเสียงของเธอ เธอเริ่มก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิดที่เป็นตัวการทำให้ทั้งสองคนนั้นทะเลาะกัน
"ไม่เป็นไรนะฮินาตะ อย่างน้อยชั้นก็ได้ยินเสียงของเธอ เพราะเราทั้งคู่คือคนที่ถูกลืมยังไงละ" ชิโนะที่นั่งข้างๆของฮินาตะพูดขึ้นด้วยความน้อยใจ
"นี่นายจะอะไรนักหนาเนี้ยชิโนะ น้อยใจไม่เข้าเรื่อง" โมโหนิดๆ ก็เพราะว่าเพื่อนคนนี้ชอบพูดว่าตัวเองเป็นคนที่ถูกลืมตลอด ศึกการแยกชิงฮินาตะ ระหว่าเนจิกับนารูโตะยังคงดำเนิดต่อไป ทำให้โต๊ะของนารูโตะมีแต่คนจ้องมองมาทั้งร้าน จากนั้นก็มีเด็กที่นั่งอยู่ในร้านกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหานารูโตะ มีเด็กสองคนที่ถือวิสาศักกอดแขนของนารูโตะ และอีกสามคนก็อยู่ตรงหน้า พูดคุยชักชวนให้นารูโตะไปนั่งที่โต๊ะของตนด้วย ด้วยความที่นารูโตะปฏิเสธไม่เก่งนั้นก็ทำให้ถูกเด็กพวกนั้นลากไปแย่างง่ายดาย ฮินาตะเห็นภาพนั้นก็เศร้าๆลงจากที่ยิ้มแย้มเพราะพี่เนจิ เถียงกับนารูโตะอย่างสนุกสนาน และคนในโต๊ะพูดคุยกัน ทำให้เธอมีความสุข เมื่อซากุระเห็นว่าฮินาตะเศร้าลงก็ลุกขึ้นมานั่งข้างๆของฮินาตะซึ่งก่อนหน้านี้นารูโตะเคยนั่ง
"เป็นอะไรไปหรอฮินาตะ" ซากุระถามด้วยความสงสาร ถึงจะรู้ว่าต้นต่อเป็นใคร
"เปล่าค่ะ แค่รู้สึกว่าเหมือนจะไม่สบาย" ตอบทั้งๆที่ก้มหน้าอยู่ ซากุระรู้ว่าเธอคิดอะไรเป็นแบบนี้เพราะใคร
"ไปเดินเล่นหน่อยไหม" ซากุระชวน
"ค่ะ" หลังจากที่เธอตอบก็หันไปมองนารูโตะที่กำลังนั่งคุยอย่างสนุกสนานกับเด็กพวกนั้น
หลังจากเดินออกมาจากร้านได้สักพัก ซากุระก็เป็นฝ่ายชวนคุย
"นี่ฮินาตะ"
"คะ"
"เธอรู้อะไรไหม"
"อะไรหรอคะ"
"รู้เหตุผลที่นารูโตะพร่ำบอกว่าชอบฉันยังไงละ" เด็กจริงๆนะฮินาตะ พูดถึงนารูโตะทีไรน่าแดงเป็นลูกมะเขือเทศทุกที
"เอ่อ... ไม่ทราบค่ะ"
"ก็เพื่อที่จะเอาชนะยังไงละ"
"เอ้ะ...เอาชนะใครหรอคะ"
"ก็ซาสึเกะไง ทั้งสองคนนั้นเป็นคู่แข่งกัน อะไรที่ซาสึเกะได้นารูโตะก็อยากได้ อยากที่จะเอาชนะ ถึงจะเป็นแบบนั้นแต่ภายในทั้งสองคนนั้นก็เป็นเพื่อนรักกันมากยังใงละ เวลาที่ใครมีปัญหา อีกคนก็จะช่วย เหมือนที่นารูโตะช่วยให้ซาสึเกะออกจากความมืดยังใงละ" นี่พูดยาวไปรึเปล่านะ
"ถึงคุณซากุระจะพูดแบบนั้น แต่คนอย่างฉันก็ไม่คู่ควรกับนารูโตะคุงหรอกค่ะ"
"อ่าว..ทำไมละฮินาตะ"
"ก็เพราะนารูโตะคุงเป็น วีรบุรุษ ของหมู่บ้าน มีเจ้าหญิงต่างเมืองต่างก็ปลื้ม และชอบนารูโตะคุงกันทั้งนั้น" น้อยใจหรือเปล่านะ
"อย่าคิดแบบนั้นสิฮินาตะ"
"นารูโตะคุงมีผู้หญิงที่ดีพร้อมสำหรับเขามากมาย แต่สำหรับฉันได้เป็นแค่เพื่อนก็ดีใจมากแล้วละค่ะ"
"ฮินาตะ......."
"ขอบคุณนะคะคุณซากุระ ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ" ซากุระได้แต่ยืนอึ้งกับคำพูดนั้นของฮินาตะ ยอมเสียสละเพื่อให้เจอคนที่ดีกว่าเธองั้นหรอ ทำไมถึงเป็นคนดีแบบนี้กันนะ ทั้งๆที่ชอบมาตั้งแต่เด็กๆ แอบมองตลอด ฉันรู้ว่าเธอรักนารูโตะมากแค่ไหน แต่ไม่จำเป็นจะต้องเสียสละมากขนาดนี้เลย
ระหว่างฮินาตะเดินกลับบ้านคนเดียว
"ฮึก ฮึก"เสียงสะอื้นของหญิงสาวร่างบาง ตั้งแต่เธอแยกกับซากุระมา อยู่ๆน้ำตาที่อัดอั้นอยู่ในใจมันก็ทะลักออกมาอย่างไม่มีใครสามารถห้ามได้เมื่อคิดเรื่องต่างๆที่พูดกับเพื่อนสาวผมชมพูไปเธอเองก็เจ็บเหมือนกัน มันรู้สึกเจ็บที่ตรงอกข้างซ้ายของเธอ ถึงเธอจะพูดเหมือนว่าเธอเก่ง แต่นั้นมันแค่ภายนอก เธอไม่อยากทำตัวเป็นคนอ่อนแอที่ร้องไห้ตลอดเวลา ที่ต้องรอให้คนมาปกป้อง เธอไม่อยากอ่อนแออีกต่อไปแล้ว ไม่อยากให้นารูโตะคุงต้องมาเป็นห่วง เธอจะต้องเข้มแข็ง เมื่อคิดแบบนี้แล้ว คิดว่าตัวเองจะเข้มแข็งขึ้น แต่เปล่าเลยมันทำให้เธอร้องไห้หนักกว่าเดิม เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านเธอรู้ว่าไม่สามารถห้ามน้ำตาที่มากมายขนาดนี้ได้เธอจึงเลี่ยงที่จะไม่ไปหาท่านพ่อแต่ใช้ทางลับหนีเข้าห้องของตัวเองไป แต่มันก็ไม่พ้นสายตาของน้องสาวของเธอไปได้.....
"ท่านพี่" เมื่อฮินาตะได้ยินจึงรีบเช็ดน้ำตา และทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด
"ว่าไงฮานาบิ" พูดจบเธอก็เดินไปเปิดประตู
"วันนี้ฮานาบิขอนอนกับท่านพี่ได้ไหมคะ" น้องสาวที่อายุเริ่มเข้าวัยรุ่นถาม เธอเห็นว่าขอบตาของพี่สาวคล้ำ และแดง เธอรู้ว่าพี่ของเธอร้องไห้หนัก แต่เธอก็เลี่ยงที่จะไม่พูด เพื่อที่จะไม่ให้พี่สาวของเธอนั้นคิดมาก
"ฮานาบิโตเป็นสาวแล้วนะ ทำไมวันนี้ถึงอยากจะมานอนกับพี่ละ"
"ก็ฮานาบิเหงานิคะ อยากจะมาอยู่กับท่านพี่"
"อย่างนั้นหรอ.... ก็ได้จ้ะ" พูดจบเธอก็ยิ้มออกมา แต่น้องสาวผู้นี้รู้ว่ารอยยิ้มที่ให้เธอมานั้นไม่ได้ออกมาจากใจจริง เหมือนกับว่ากำลังฝืนอยู่
เพื่อที่จะไม่ให้พี่ของเธอเครียดนั้นเธอจึงมานอนกับพี่สาว และก็เล่าเรื่องตลกตอนที่ไปทำภาระกิจ และเรื่องต่างๆ เธอเห็นความเปลี่ยนแปลงของพี่สาวตอนนี้พี่สาวของเธอหัวเราร่า จนน้ำหูน้ำตาไหลแล้วพล๊อยหลับไป ที่เธอทำก็เพราะอยากให้พี่สาวเธอผ่อนคลาย เธอชอบตอนที่พี่สาวของเธอยิ้มมากกว่าตอนที่พี่สาวของเธอร้องไห้เสียอีก เพราะว่าพี่สาวของเธอเหมาะกับรอยยิ้มที่สุดแล้ว......^^
ด้านนารูโตะ
หลังจากเด็กๆกลับไปนารูโตะจึงเดินมาที่โต๊ะของเพื่อนๆ และมองหาว่าสองสาวนั้นหายไปไหน
"ฮินาตะกับซากุระจังไปไหนแล้ว"
"...."
"นี่ไม่คิดจะมีใครตอบชั้นหน่อยหรอ" หลังจากที่อิโนะเงียบมานานก็ปริปากพูด
"ฮินาตะน่ะกลับไปตั้งแต่ที่เด็กพวกนั้นลากตัวนายไปแล้ว ส่วนซากุระก็เดินไปส่ง"
"แล้วไม่มีใครคิดที่จะบอกฉันหน่อยเลยหรอ" และแล้วเสียงใครบางคนก็ดังมาจากข้างหลัง
"นายน่ะเคยนึกถึงใจของฮินาตะบ้างไหม ว่าเธอรู้สึกยังไง"
"ซะ ซากุระจัง"
"นายนะหัดปฏิเสษคนอื่นสะบ้าง ไม่อย่างนั้นนายจะเสียคนที่สำคัญที่สุดไป" เมื่อซากุระพูดจบก็เดินออกมาจากร้านทันที่ พร้อมกับพวกเพื่อนๆที่นั่งอยู่ก็เดินตามออกไป เหลือทิ้งใว้แค่ความว่างเปล่ากับนารูโตะที่ยืนงงกับคำพูดของสาวผมชมพู
"ฮินาตะเป็นยังไงบ้าง" อิโนะถามเพราะความเป็นห่วง
"ก็ขอให้ไม่เป็นอะไรมากละนะ" ซากุระตอบด้วยความเศร้า
"เจ้าบื้อนารูโตะ" เท็นเท็นพูดด้วยความโมโห
"แยกย้ายกันกลับบ้านเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้ว" คิบะเตือนเพื่อน
"แต่ชั้นยังกินไม่อิ่มเลยนะ" โจจิบ่น
"นายนะควรพอเท่านี้แหละโจจิ" ชิกามารุจอมขี้เบื่อ
"งั้นทุกคนก็กลับบ้านกันดีๆนะ" ซากุระบอกพร้อมกับเดินไปตามทางกลับบ้านของตน
หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านก็เหลือเท็นๆกับเนจิ
"กลับบ้านดีๆนะชั้นไปละบายย" พูดพร้อมกับโบกมือลาเพื่อนชาย
"เดี๋ยวชั้นไปส่ง" เนจิพูดหน้านิ่ง
"ไม่เป็นไร ปกติชั้นก็กลับเองทุกวันอยู่แล้วละน่า"
"ที่เธอกลับเองทุกวันน่ะ มันดึกขนาดนี้ไหมละ"
"อย่าเครียดไปเลยน่าเนจิ" ยิ้มแห้งๆเพราะรู้ว่าเนจิเริ่มโกด
"ฉันจะไปส่ง ไม่ต้องมาเถียง" พูดจบเนจิก็เดินนำเท็นๆไป
"รอด้วยสิเนจิ" วิ่งตามสิรอไร
"ถ้าไม่เถียงป่านี้เธอคงถึงบ้านแล้วละ" เนจิบ่น
"ความจริงนายไม่ต้องมาส่งก็ได้ บ้านนายน่ะอยู่คนละฝั่งกับบ้านชั้นเลยนิไกลจะตายไป"
"เลิกพูดมากแล้วเดินตามมาเร็วๆ"
"นี่มันบ้านชั้นนะความจริงชั้นต้องเป็นคนนำสิ"
"ถ้าขืนรอเธอพรุ่งนี้ก็ยังไม่ถึง"
"นี่นายย.."
"อะไร" ทำหน้าซึน
"กลับไปได้แล้วน่า"
"จะกลับก็ต่อเมื่อเธอถึงบ้านแล้ว"
"อะ.....อืม" คำพูดของชายหนุ่มทำให้เธอชะงักและใจเต้นแรงมาก นั่นเลยทำให้เธอเดินตามอย่างเงียบๆจนถึงบ้าน
"ถึงแล้ว" เสียงของชายหนุ่มทำให้เธอหลุดจากภวังค์
"ขอบใจ"
"ไม่ต้องขอบใจหรอก ที่ทำไปก็เพราะห่วงว่าถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมา ทีมจะไม่ครบก็เท่านั้น"
"นี่นาย..."
"อะไรอีก เธอเรียกชั้นบ่อยเกินไปแล้วนะ"
"กลับบ้านไปเลยไป๊คนบ้า"
"ไม่ต้องบอกก็กลับอยู่แล้ว"
หลังจากที่เนจิกลับไปเท็นๆก็เอาแต่คิดว่าตนไม่น่าคิดเข้าข้างตัวเองเลยว่าเขาคนนั้นห่วง โอ้ยยย คิดแล้วปวดหัวจริงโว้ยยย นอนดีกว่า ห้ามคิด ห้ามคิด
ขอบคูณที่อ่านนะค้าาา อ่านจบเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ผิดพลาดประการใดเม้นบอกได้น้าาาา จะพยายามทำให้ดีที่สุดนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น