[Fic Naruto] หัวใจของฉัน ฉันจะเป็นคนกำหนดเอง

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 %100%

          สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ฮิวงะ ฮินาตะ มีน้องสาวแท้ๆชื่อว่า ฮิวงะ ฮานาบิ ฉันกับน้องเราสนิทกันมากก คุยกันได้ทุกเรื่อง เอ้ะ!!! ฉันยังมีพี่ชายอยู่นี่น่า ถึงเราจะไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆแต่ฉันก็เคารพและรักท่านพี่มาก พูดถึงก็มาพอดีเลย "อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่เนจิ วันนี้มีภาระกิจหรอคะ" เกือบลืมบอกไปตอนนี้เราอยู่ในช่วงที่จบสงครามโลกนินจาไปแล้วและตอนนี้หมู่บ้านก็สงบสุขมาก รวมถึงหมู่บ้านอื่นๆด้วยการที่พี่เนจิแต่งตัวพร้อมทำภารกิจแบบนี้ จะต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ๆ "อืม ท่านซึนาเดะเรียกหนะ คงไม่มีอะไรหรอก" หลังจากพูดจบพี่เนจิก็เดินมาลูบศรีษะของฉัน ทำไมนะก่อนหน้านี้ไม่เคยทำท่าทางอบอุ่นแบบนี้กับฉันเลย และอยู่ดีๆมาทำกับฉันแบบนี้ ฉันก็เขิลนะสิ ด้วยที่สมองที่คิดยังไงก็แสดงออกมาทั้งอย่างนั้น ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าหน้าของฉันมันร้อนๆยังไงก็ไม่รู้ เอ๊ะ!!!!! ทำไมอยู่ๆพี่เนจิก็เดินมาใกล้ฉันแบบนี้ แล้วแบบนี้ฉันจะต้านทานเสน่ห์ของพี่ได้ยังไง อยู่แบบปกติทำหน้านิ่งๆขรึมๆก็ดูดีทำเอาสาวติดงอมแงม ที่พูดมาไม่ใช่ว่าฉันชอบพี่เนจิหรอกนะแต่ว่า......  ไม่ได้ชอบก็คือไม่ได้ชอบนั้นแหละไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล "ท่านฮินาตะเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมหน้าแดงขนาดนี้ ไม่สบายหรือเปล่าครับ" โอ๊ยยยยยยิงคำถามมารัวขนาดนี้แล้วจะตอบอันไหนก่อนดีละเนี้ย ใช่ๆทำแบบปกติ  ทำให้เป็นปกติที่สุดหายใจเข้าลึกๆ "เปล่าค่ะ พี่เนจิไม่รีบไปเดี๋ยวก็ไปสายนะคะ" ฉันพยายามตอบให้เป็นปกติที่สุด และก็พยายามเดินถอยหลังทีละนิดเพราะว่าเมื่อกี้ฉันกับพี่เนจิอยู่ใกล้กันมาก ตึก ตึก ตึก เสียงเท้าใครบางคนที่กำลังวิ่งมาทางนี้ ทำให้ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวก็................... "ท่านพี่ๆๆๆ" เสียงลากยาวเชียวนะตัวแสบ เสียงแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากน้องสาวร่วมสายเลือดที่มีนิสัยจอมแก่นเกินความเป็นผู้หญิง ฮานาบิวิ่งมาชนฉันทำให้ฉันตัวปริวไปชนชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างแรง ว้าย!!!ฉันร้องเสียงหลงที่เห็นตัวเองตัวติดอยู่กับพี่เนจิ ที่ร้องไม่ใช่เพราะว่าเจ็บอะไรหรอกนะแต่ ที่ต้องร้องก็เพราะว่าเราสองคนอยู่ในท่า.....เอิ่ม หน้าฉันติดกับอกแกร่งของพี่เนจิ ตัวของฉันกับพี่เนจิติดกัน และพี่เนจิกำลังโอบเอวฉันอยู่ พระเจ้าาา อยากจะแทรกแผ่นดินหนี เป็นภาพที่น่าอายมากกก ไม่ได้ละฉันต้องพูดอะไรสักอย่างไม่อย่างงั้นได้เป็นลมคาบ้านตัวเองแน่ๆ "เอ่อพี่เนจิคะ ปล่อยฉันก่อนได้หรือเปล่า" ฉันพูดด้วยท่าทางเขิลอาย ก็อายจริงๆนั้นแหละ "เหมือนว่าท่านฮินาตะจะไม่สบายนะครับ" ด้วยความที่ลืมตัวฉันเลยพูดออกไปพร้อมกับเงยหน้ามองพี่เนจิ "ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆนะคะ" ด้วยความที่ลืมตัวนั้นมันทำให้หน้าของฉันและพี่เนจิห่างกันไม่กี่เซน ฉันมองพี่เนจิและตัวค้างอยู่อย่างนั้นสักพักนึงก็มีเสียงเล็กๆและแหลมพูดออกมา "ท่านพี่คะ คือฉันยังอยู่ตรงนี้นะคะ" เมื่อได้ยินแบบนั้นฉันเลยรีบผละตัวเองออกจากพี่เนจิทันที ของคุณเสียงสวรรค์ "คือว่าพี่เนจิรีบไปเถอะค่ะ" หลังจากพูดจบฉันก็รีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที "ท่านฮานาบิ ดูแลท่านฮินาตะดีๆหน่อยสิครับ" 

"พี่เนจิ นี่ฉันผิดหรอคะ"

"ผมขอตัว"

.

.

.

.

.

.

.

ตัดมาในห้องนอนที่ฮินาตะอยู่ตอนนี้

          นี่ฉันเป็นบ้าอะไรทำไมต้องทำตัวซุ่มซ่ามแบบนี้อยู่เรื่อย เบื่อตัวเองจริงๆเห้ออออ ถอนหายใจยาวๆ ไปหายอะไรทำดีกว่าจะได้เลิกคิดเรื่องนี้สักที

ด้านเนจิ

"ขอโทษที่มาช้าครับ"

"อื้มๆ ไม่เป็นไร"

"เนจิครับนี่เป็นครั้งแรกที่นายมาสายเลยนะครับ" ลี

"ใช่ๆ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า" เท็นๆ

"เปล่าไม่มีอะไร"

"เนจิ ฉันจะให้นายเป็นหัวหน้าทีมในการลาดตระเวนครั้งนี้" เสียงผู้ทรงอำนาจถึงอายุจะมากแต่ก็ไม่มีผลกับความอ่อนเยาว์บนใบหน้าของเธอ

"มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ" เนจิ

"เปล่า ฉันแค่ลางสังหรณ์ไม่ดีก็เท่านั้น ถ้ามีอะไรผิดปกติรอบๆหมู่บ้านรีบมารายงานทันที ไปได้"

"ครับ/ค่ะ" 

     ตอนนี้ฉันได้ออกมาเดินเล่นนอกบ้าน ฉันได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของหมู่บ้านแห่งนี้ที่ฉันได้อยู่มาตั้งแต่เด็กๆ

"เห้ออออ" ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้เจอคนๆนั้น ป่านี้จะเป็นยังไงบ้างนะ รู้สึกว่า.....คิดถึงจังเลย.....หลังจากที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยฉันได้เดินมาถึง โรงเรียนแห่งเดียวในโคโนฮะ ที่ฉันเคยเรียนเมื่อสมัยก่อน คิดถึงสมัยก่อนจัง

"เฮ้ ฮินาตะ" เสียงแบบนี้ที่ฉันคุ้นหูดี หรือว่าจะเป็น 

"นะ นารูโตะคุง" ฉันพูดออกมาด้วยเสียงตกใจ เพราะไม่คิดว่าเขาจะกลับมาแล้วทั้งๆที่เธอไม่รู้เลย ทำไมถึงไม่มีใครบอกฉันเลยว่านารูโตะคุงกลับมาแล้ว กลับมาเมื่อไหร่ตอนไหนเวลาไหน การเจอหน้าเจาแบบกระทันหันแบบนี้มันทำไห้ฉันทำตัวไม่ถูก

"เป็นไงบ้างฮินาตะไม่เจอกันสะนานเลย.....อื้มมมม ตั้งแต่ที่ฉันออกไปทำภารกิจที่หมู่บ้านซึนะสินะเนี้ยยย555555"

"ชะ ใช่จ้ะ" ไม่รู้จะพูดอะไรกับนารูโตะคุงเลย ถึงจะอยากถามว่าอยู่ที่ซึนะเป็นยังไงบ้างใช้ชีวิตยังไง ทำภารกิจเหนื่อยไหม แต่ทำไมปากมันไม่กล้าพูดออกไปนะ

"ตอนที่ฉันไม่อยู่เธอเป็นยังไงบ้างสบายดีไหม" เอ๊ะ!!! ทำไมถึงได้ถามแบบนั้นละหรือว่าจะเป็นห่วงเรางั้นหรอ รู้สึกว่าทำไมที่หน้ามันร้อนๆละ นี่เรากำลังเขิลนารูโตะคุงอยู่หรอเนี้ยยย เอาอีกแล้วทำไมเวลาอยู่กับนารูโตะคุงทำไมฉันถึงไม่มีความกล้าที่จะคุยละ

"เอ่อ..ฉันสบะ" อยู่ๆเสียงของบุลคลที่สามก็เอ่ยขึ้นมา

"ท่านฮินาตะอยู่กับฉันไม่มีใครกล้ามาทำร้ายเธอหรอก เพราะฉนั้นนายไม่ต้องทำมาเป็นห่วง" เสียงของพี่เนจิพูดขึ้นมาอย่างโมโหนิดๆ แต่ทำไมพี่เนจิต้องโมโหด้วยนะ

Naji

     หลังจากที่ผมได้ไปรายงานภาระกิจเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็มาเดินเล่นในเมื่อและก็เผลอไปได้ยินบทสทนาของทั้งสองคน 

"ตอนที่ฉันไม่อยู่เธอเป็นยังไงบ้างสบายดีไหม" เสียงนี้ผมจำได้ดีว่าเป็นเสียงของนารูโตะ ผมไม่แปลกใจที่ได้ยินเสียงของเจ้านั้นเพราะผมรู้ข่าวอยู่แล้วว่าเจ้านั้นกลับมาถึงที่หมู่บ้านตั้งแต่เช้าๆแล้ว แต่ที่ผมโมโหก็คือ ทำไมเจ้านั้นมันต้องทำตัวเหมือนเป็นห่วงท่านฮินาตะด้วย เหมือนเจ้านั้นมันให้ความหวังท่านฮินาตะ เพราะใครๆก็รู้ว่าเจ้าบ้านั้นมันชอบซากุระ ผมเห็นท่าทีของเจ้านั้นจึงอดไม่ได้ที่จะต้องเข้าไปขวาง เพราะถ้าท่านฮินาตะรักเจ้าบ้านั้นไปมากกว่านี้ ท่านอาจจะต้องเสียใจมากแน่ๆ ผมเลยต้องทำหน้าที่ของตระกูลสาขาเข้าไปปกป้องท่านฮินาตะ 

"ท่านฮินาตะอยู่กับฉันไม่มีใครกล้ามาทำร้ายเธอหรอก เพราะฉนั้นนายไม่ต้องทำมาเป็นห่วง" ผมพูดออกไปตรงๆจนทำให้เจ้านั้นเหว๋อไปที

"เรากลับบ้านกันเถอะครับ ท่านฮินาตะ" ผมพูดกับเธอด้วยท่าทางสุภาพเพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องกลัวผม....

"เอ่อ...ค่ะพี่เนจิ ฉันกลับบ้านก่อนนะนารูโตะคุง" ยังจะมีน่าไปล่ำลามันอีกนะครับท่านฮินาตะ ผมคิดอยู่ในใจ

"อะ... อื้ม" เหมือนจะยังอึ้งอยู่นะ คิดแล้วสะใจจริงๆ

     ผมเดินกลับบ้านกับท่านฮินาตะ ระหว่างทางเราสองคนไม่ได้พูดอะไร มันทำให้สถานการณ์ตอนนี้อึดอัด มันทำให้ผมทนไม่ได้จึงต้องพูดออกไป

"ท่านฮินาตะ" ผมเรียกเธอ

"คะ พี่เนจิ" เธอตอบพร้อมกับหันหน้ามาทางผม และการที่เธอหันมาทางผมและเอียงคอน้อยๆของเธอมันทำให้ใจของผมเต้นแรงและเร็วมาก ผมไม่อยากจะให้เธอทำแบบนี้กับใครเลย เพราะถ้าการที่คนอื่นเห็นอาจจะตายได้ เพราะดาเมจอันรุนแรงของเธอมันแรงสะคนที่แข็งแกร่งอย่างผมอาจจะตายได้ง่ายๆ ผมไม่รู้จะคุยอะไรกับเธอก็เลยลองชวนเธอไปย่านการค้ากันแทนที่เราสองคนจะกลับบ้าน เพราะอะไรนะหรอก็เพราะถ้ากลับบ้านเธอคงไม่มาวุ่นอยู่กับผมหรอกครับ 

"เราไปเดินเล่นกันที่ย่านการค้าตรงใจกลางเมืองโคโนฮะกันดีไหมครับ" เธอจะไปไหมนะ

"ไหนพี่เนจิบอกว่าจะกลับบ้านไงคะ" เอิ่มมม จะตอบยังไงดีนะ

"ผมอยากไปเดินดูของนิดหน่อยนะครับ" ความจริงไม่ได้อยากจะซื้ออะไรหรอกแค่อยากพาเธอไปเดินเล่นเท่านั้นแหละ

"ก็ได้ค่ะ" 

     เราสองคนก็เดินมาถึงใจกลางเมืองโคโนฮะสักที ที่นี้เราเรียกกันว่าย่านการค้าจะมีสินค้ามากมายหลายประเภท ทั้งสินค้าที่ผลิตในเมืองและสินค้านำเข้าจากหลายๆเมือง อย่างเช่นซึนะเป็นต้น ทำไมถึงต้องซึนะหนะหรอ ก็คงเพราะว่าเมืองของโคโนฮะและซึนะเป็นเมืองพันธมิตร ที่น่าจะเป็นมากกว่าพันธมิตรเพราะสนิทกันเหมือนกับญาติกันไปแล้ว นี่ถ้าเมืองอยู่ใกล้กันก็คงรวมเมืองทั้งสองเป็นเมืองเดียวไปแล้วละ

"ท่านฮินาตะอยากได้อะไรไหมครับ" ผมถามเธอเพราะว่าเหมือนเธอกำลังจ้องสิ่งๆนึงอยู่มาสักพักแล้ว ผมเลยมองตามเธอไปก็พบว่า เธอกำลังมองสร้อยข้อมือที่มีจี้น้อยๆเป็นรูปดาว 

"เอ่ออ..ไม่ละค่ะ เราไปเดินดูของที่พี่เนจิจะซื้อกันเถอะค่ะ" จากนั้นเธอก็รีบเดินนำผมไป

"พี่เนจิคะ ทำไมมาช้าจังละคะ" เธอถามผมด้วยท่าทางเป็นห่วง

"ก็ท่านฮินาตะเล่นเดินไม่รอผมเลยนิครับ ไม่แปลกที่ผมจะช้า" ผมตอบเธอด้วยความงอลๆ

"เอ่อ...ต้องขอโทษด้วยนะคะ" น่ารักอีกละ

"ครับ" ผมตอบเธอสั้นๆได้ใจความ

"พี่เนจิซื้อของมาครบหรือยังคะ"

"ครบแล้วครับ เรากลับกันเลยไหม"

"ค่ะ"

     ระหว่าทางที่เดินกลับบ้านรู้สึกเหมือนว่าเธอเหมอลอยยังไงก็ไม่รู้ ผมจึงจำใจต้องเรียกเธอ

"ท่านฮินาตะครับ"

"......"

"เอ่อ.... ท่านฮินาตะ"

"......"

"ฮินะ"

"คะ เมื่อกี้พี่เนจิว่ายังไงนะคะ" 

"ท่านฮินาตะเป็นอะไรไปนะครับ ผมเรียกท่านนานแล้วนะครับ"

"ขอโทษนะคะ พี่เนจิจะพูดอะไรหรอคะ"

"ผมจะบอกว่าถึงบ้านแล้วครับ" หึๆ หน้าแดงเชียวฮินะ

"อะ เอ่ออ" ไม่รู้จะพูดอะไรสินะ5555

"ท่านเข้าบ้านไปแล้วก็พักผ่อนให้มากๆนะครับ" 

"เอ่อ...ค่ะพี่เนจิ" หลังจากพูดเธอก็รีบวิ่งเข้าบ้าน เหมือนกับ....กำลังอายยังไงอย่างนั้น......