หนุ่มข้างบ้านกะสาวข้างใจ

ลำดับตอนที่ #7 : ต่ออีกตอนน้าจร้า^^

“ ยัยข้าวเธอเป็นอะไรมากไหม เจ็บตรงไหนไหม ปวดหัวไหม กินข้าวยัง โอ้ยฉันจะบ้าตายย เป็นห่วงแทบแย่แน่ะ”

“ โธ่….ยัยตะวัน ฉันไม่เป็นไรแล้ว ดูสิ ฉันแข็งแรงดีเห็นไหมล่ะ ”

“ ฮึก ฮือๆๆ ฮือ ”

“ อ่าวยัยฟ้าเธอจะร้องไห้ทำไมอ่ะ ฉันยังไม่ตายซักหน่อยนะ ”

“ กะ..ก็…ก็ตอนที่เธอเป็นลมน่ะ ฉะ…ฉันนเห็นกับตาฉันเลยนะ ถ้าตอนนั้นนายพอมไม่ไปช่วยเธอ

เธอคงโดนรถชนตายไปแล้ว ฮือๆๆ ”

“ หะ…ว่าไงนะ จริงอ่ะฉันนนี้นะ ”

“ อืมจริงดิยัยข้าว เธอน่าจะไปขอบคุณไอ้พอมมันหน่อยนะ ”

“ หรออออ ”

ฉันเนี่ยนะต้องขอบคุณอีตาบ้านั้นเนี่ยนะมันไม่มีทางซะหรอก เชอะ…อ่ะแต่เราน่าจะขอบคุณเค้าหน่อยเนอะ

เค้าอุตห์สาช่วยเราไว้…อีตานั้นกะเราจะได้ไม่ต้องมีบุญคุณติดข้างกัน

“ ปะยัยตะวัน ยัยฟ้า ไปขึ้นเรียนกันเถอะ ^^ ”

“ จ้า ”

เอ๋….ไมทุกคนมองฉันแปลกๆงั้นอ่ะ ฉันไปทำอะไรขายหน้าหรอ….เฮ้ยยยงงงเฟ้ยยย

“ หะอะไรนะ นายติม จริงหรอ นายพอมเนี่ยนะ ไม่น่าเล้ยย ”

“ มีไรยัยฟ้า มีไรอ่ะ ทุกคนเค้าเป็นอะไรกันไปหมดอ่ะ ”

“ เฮ้ออ….ก็มะกี้อ่ะ ในห้องน่ะมีการจับฉลากคู่เต้นรำสำหรับงานที่จะถึงน่ะ แล้วข้าวรู้ไหม

นายพอมนั้นน่ะ อยู่ดีๆก็โว้ยวายยขึ้นมาน่ะ ว่าเค้าจะไม่จับฉลากเด็ดขาด เพราะว่าคู่ของเค้าคือน้ำข้าวคนเดียว

เนี่ยนายติมเค้าเล่ามาน่ะ ”

ฮึ่มม…ทำไมนายต้องตามจองล้างจองผลาญฉันด้วยนะ ไม่เข้าใจเลยทำไมหะ ทำไมมันถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ

นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่หะนายพอม ฉันไม่เข้าใจนายเลยนะ

“ ว่าไง…อีตาแว่นลามก นายมีอะไรสารภาพกับฉันไหมหะ ”

“ ฉันไม่มีอะไรที่ต้องสารภาพนิ ”

“ ฮึ่ม…ว่าไงนะไม่มีหรอ แล้วเมื่อกี้ล่ะ นายทำอะไรเอาไว้นายไม่รู้ตัวหรือไงหะ ”

“ ไม่รู้….แต่มีอย่างเดียวที่ฉันรู้ รู้เพียงว่า งานเต้นรำฉันจะคู่กับเธอคนเดียวเท่านั้น เข้าใจไหมล่ะ ”

“ ฮึ่มมมม…อีตาบ้าเอ้ยย ”

อีตาบ้า นายมันบ้า บ้า ที่สุดดเลยย ฉันจะไม่นั่งข้างนายอีกต่อไปแล้ว…แง่วแล้วจะแลกที่กะใครดีหวา

(     O^O) อืมมได้และ ไปแลกที่กะคิกขุจังดีกว่า อ่าวเค้าชื่อนี้จริงๆนะ พ่อแม่sheเข้าใจตั้งจริงๆ

“ คิกขุจ๋าๆๆ เปลี่ยนที่นั่งกะเราหน่อยนะ ”

“ หืมมจ๊ะ…ว่าไงนะ ”

“ คิกขุเปลี่ยนที่กะเราหน่อย นะ นะ นะ ”

“แต่ว่า…. ”

“ นะ นะ นะ ”

“ เฮ้อออ ก็ได้จ๊ะ ”

“ เย้…ขอบใจมากนะคิกขุ ^^ ”

อิอิอิ..คิกขุเธอน่าร้ากกกกมักมากกเลยย ฉันชักชอบเธอแล้วสิ ^^ ( เฮ้ยย อย่าเข้าใจผิดนะฉันไม่ใช่เลสฯน้า)

“ ปึง…ไปไกลๆเลยนะ ฉันบอกว่าให้ไปตามน้ำข้าวมา เข้าใจไหม หะ เธอเข้าใจภาษาคนไหมหะ ”

“ ตะ ตะ ตะแต่ว่า….T^T ”

“ ก็ฉันบอกให้เธอไปตามมาไง หะ ”

“ ฉันมาแล้วว มีไรหะ ”

“ นี้มันหมายความว่าไงหะ เธอแลกที่กะยัยนี้ทำไม ”

“ แล้วไงล่ะ….ทำไมต้องตะโกนใส่คิกขุด้วยล่ะหะ  นายรู้จักบ้างไหมล่ะ เลดี้ อ่ะ รู้จักไหม ตะโกนใส่ผู้หญิงให้เกียรติกันบ้างเหอะ(เหอๆๆอันหลังๆเนี่ยมันความรู้สึกคนเขียนมิใช่รึ) < แหะๆ >

“ รู้จักแล้วไงล่ะ…เธอไม่อยากอยู่ใกล้ฉันขนาดนั้นเชียว ”

“ ใช่ ฉันไม่อยากที่จะอยู่ใกล้นายแม้แต่นิดเดียว ขนาดจะพูดกับนายฉันยังไม่อยากจะพูดกะนายเลย รู้ไหม หะ ”

“ หึ…อย่างนั้นหรอ โทษทีนะเธอไม่อยากใกล้ฉัน แต่ฉันอยากใกล้เธอ มีไรไหมล่ะ ”

“ นายจะเอายังไงกับฉันกันแน่หะ ฉันต้องทำยังไงนายถึงจะเลิกยุ่งกะฉันสักที นายช่วยบอกมาทีสิ๊ ”

“ เธออยากรู้ใช่ไหมว่าฉันต้องการอะไร เธออยากรู้จริงๆใช่ไหม ”

“ ใช่ ฉันอยากรู้ทำยังไงถึงนายจะเลิกยุ่งกะฉัน ”

“ อืมได้…แค่เธอ นั่งข้างๆฉันตรงนี้ เธอจะกั้นเขตตรงกลางก็ได้เลย และอีกอย่าง พรุ่งนี้เธอต้องเต้นรำคู่กับฉัน ฉันขอแค่นี้แหละแล้วต่อไป ฉันจะ…ฉันจะไม่ยุ่งกับเธออีกตลอดไป ตกลงไหม ”

“ อืมได้…ฉันตกลง นายสัญญาแล้วนะ ”

“ อืมมฉันสัญญา ”

เฮ้ออ…จบเรื่องสักที ในที่สุดฉันกับอีตาแว่นลามกเราก็ไม่ต้องมีเรื่องที่มาเกี่ยวกันอีกแล้วต่อจากนี้

และตลอดไป มีความสุขจังงง อิอิอิอิ^^

“ กรี้ดดดดดดด…กรี้ดดดดดดดด….กรี้ดดด ”

“ อ่ะพี่นมาแล้วว โหพี่เรามาพร้อมเสียงกรี้ดดเชียว อิอิอิ ”

“ อ่าวนั้นพี่ชายเธอเรอะ…หล่อเฟียวเชียวน้า ”

“ อิอิอิอิอิอิ ^^ ”

“ ยิ้มหน้บ้านเชียวนะข้าว ”

“ งั้นฉันไปก่อนะ บายจ้า ”

“ เฮ้ยข้าวลงไปพร้อมกันฉันกำลังจะกลับพอดี ”

“ อืมๆๆ ไมวันนี้กลับไวอ่ะ ”

“ วันนี้แม่ฉันเพิ่งกลับมาจากไปต่างประเทศมาอ่ะ ”

“ อืมงั้นไปกันเหอะ….บายยน้าฟ้า ”

“ จ้า ”

โหยย ไมคนมันเยอะจังฟะ พี่ชายฉันไม่ใช่ดาราสักหน่อยหะ มารุมตอมกันเป็นแมลงวันกันเชียว พี่ชายฉันไม่ใช่ขี้นะพวกเธอ  โอ้ยย หวงเว้ยย หวงพี่ชายยเว้ยย

“ พี่นมค่ะกลับกันเถอะ ”

“ จ้า..อ่ะนั่นใครล่ะข้าวที่อยู่ข้างหลังน้องน่ะ ”

“ อ๋อ ยัยตะวันคะพี่นม เพื่อนข้าวเอง ”

“ ตะวันนี้พี่นมไง พี่ชายฉัน ”

“ เอ๋..พี่เธอหรอ ไมหน้าคุ้นๆจังแหะเหมือนกับ เหมือนกับ….”

“ ยินดีที่ได้รู้จักครับ น้องตะวัน!!! ”

“ อ่ะคะ..ยินดีที่ได้รู้จักคะ ”

“ พี่นมนิตะโกนซะดังเลย ”

“ ปะยัยข้าว กลับบ้านกันเถอะ ไปเร็ว ”

“ อะไรของพี่เนี่ย…บายยน้าตะวัน ”

“ อืม..บายเว้ยยยคนรถฉันก็มาพอดีเหมือนกัน ”

“ จ้า แม่คุณหนู ”

อ่าวพวกคุณเห็นยัยตะวันมันทอมๆอย่างนี้นะ เป็นถึงคุณหนูเชียวล่ะ ส่วนยัยฟ้านะก็เป็นคุณหนูด้วยล่ะ

 ยัยสองคนนี้พ่อแม่ทั้งสองคนอ่ะเป็นเพื่อนกันมันก็เลยเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆแล้ว

แบบว่ามันรวยโคตะระเลยอ่ะ สุดๆจริงๆ

“ ออกรถเลยพี่นมข้าวหิวแย่แล้วว ”

“ รับทราบบขอรับคุณหนู”

“ นี้พี่นมทำไมทุกคนเค้าถึงมาล้อมรอบพี่ยังกะดาราเลยล่ะ ทั้งที่พี่ก็เป็นแค่เด็กมหาลัยเฉยๆไม่ใช่หรอ

 ทำไมเค้าถึงมากรี้ดดๆกันขนาดนั้นอ่ะ ”

“ ไว้พี่จะเล่า…... ”

“ หยุดเลยนะค่ะ ไว้พี่จะเล่าให้ฟังพูดอย่างนี้ทุกทีอ่ะแล้วเมื่อไรล่ะค่ะที่พี่จะเล่าให้หนูฟัง ”

“ พี่ยังไม่พร้อมนะข้าว แล้วถ้าพี่พร้อมเมื่อไรตอนนั้นล่ะที่พี่จะเล่าให้ฟัง ”

“ ก็ได้คะ ข้าวจะรอให้พี่นมพร้อมแล้วบอกความจริงกับข้าว ”

พอเรื่องนายนั้นจบ กลับมีเรื่องพี่นมมาแทน มันอะไรกันเนี่ยย ทำไมล่ะ ทำไมทั้งที่พี่นม

ไม่เคยมีอะไรปิดบังข้าวเลยสักครั้งเดียว แต่ทำไมครั้งนี้มันถึงเป็นอย่างนี้ล่ะค่ะ ข้าวไม่เข้า

ใจพี่นมเลย พี่นมไม่ไว้ข้าวขนาดนั้นเชียวหรอ พี่นมช่วยบอกข้าวทีข้าวควรจะทำยังไงถึงพี่นม

จะบอกความจริงกับข้าว

“ หืมม..นี้กี่โมงแล้วนะ O_O หะเที่ยงคืนกว่าแล้วหรอเนี่ย เฮ้อทำยังไงถึงจะหลับสักทีนะ

แกะก็นับแล้วแต่ไมมันไม่หลับอ่ะ ทั้งที่นางเอกนิยายเรื่องอื่นเค้าก็หลับกันนี้หวา งั้นลองนับ หึหึหึ

หุ่นยนต์ดูดีกว่า ”< นี้หรือวิธีนับที่แกจะหลับเนี่ย ปญอจริงๆเลย มันใช่นางเอกจริงป่าวเนี่ย> ( บ่นไรคนเขียน อยากมีเรื่องเรอะ) < อ่ะป่าววจร้า>

“ หุ่นยนต์ตัวที่1…2 ….3…4…5…….99999ตัว คร่อกกฟี้ๆๆ ”

****************************************************************************************




อิอิอิ ในที่สุดดก้พิมพ์ทันสักกะที เฮ้ออออ ค่อยโล่งงหน่อยย

เพื่อนๆลองอ่านกันดูนะค่ะ ถ้าไม่ดียังไงก้ว่ากันมาได้เลยยย

แล้วเราจะมีฉบับปรับปรุงใหม่โดยคนอ่านนคร่า  ^O^