คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : } the secret ; maya
ฉันชื่อ เพ-ลิน รณนภากาศ หรือที่ทุกคนเรียกฉันว่า ‘มายา’ .. สิ่งที่ฉันกำลังจะเล่าต่อจากนี้ ถือว่าเป็นความลับสุดยอดที่ฉันไม่เคยเปิดเผยให้ใครฟังมาก่อน .. ความรู้สึกอัดอั้นที่อยู่ในใจของฉันมานานถึงหนึ่งปีเต็ม .. อดีตที่เต็มไปด้วยความเลวร้ายที่มันยังตามมาหลอกหลอนฉันจนถึงทุกวันนี้ แต่ในตอนนี้มันกำลังจะถูกเปิดเผย .. และมันจะเป็นการดีมาก ถ้าหากคุณจะเก็บความลับของฉันเอาไว้อยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดในจิตใจ ... เหมือนกับที่ฉันทำ
... ฉันจำวันนั้นได้ดี วันที่คนที่เหมือนฉันได้จากฉันไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ .. วันสุดท้ายก่อนที่เธอจะไป ฉันได้แต่นั่งเฝ้ากุมมือเธอราวกับฉันจะรู้ว่าวันนี้จะเกิดอะไรขึ้น ... ฉันได้แต่มองใบหน้าที่คล้ายคลึงกับฉัน ไม่ว่าจะเป็นสีผม ใบหน้า สีผิว หรือแม้แต่เสียงก็เหมือนกันจนคนอื่นแทบจะแยกไม่ออก แต่นั่นก็ใช่ว่าเราจะเหมือนกันไปหมดทุกอย่าง เธอ .. ‘ปริศนา’ พี่สาวของฉัน ตั้งแต่เกิดมาเธอก็เป็นโรคหัวใจ ร่างกายอ่อนแอ ทำอะไรนิดอะไรหน่อยก็บอบช้ำ แตกต่างกับฉันที่แข็งแรงราวกับว่าฉันดึงความแข็งแรงจากแฝดผู้พี่มาซะหมด แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็อยากจะเอาความแข็งแรงมอบให้กับพี่สาวบ้าง ... แต่มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะทำแบบนั้น
ฉันนั่งมองเธอในสภาพที่มีสายระโหยงระยางเต็มไปหมด เธอค่อยๆหายใจผ่านเครื่องช่วยหายใจช้าๆ เสียงอัตราการการเต้นของหัวใจดังเป็นพักๆเพื่อให้รู้ว่าเธอยังไม่จากฉันไม่ไหน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาเลย
ปริศนาบีบมือของฉันราวกับเรียก .. เพราะตอนนี้เธอแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะพูดคำใดออกมา
“พี่… เจ็บใช่มั้ยคะ?” ปริศนาพยักหน้าช้าๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาด้วยความเจ็บปวด
“… ไม่อยากอยู่แล้ว… ใช่มั้ย?” เธอบีบมือของฉันแรงขึ้นกว่าเก่า น้ำตาที่พยายามกั้นไม่ให้มันไหลออกมา ตอนนี้มันไหลจนแทบจะหยุดไม่ได้ .. ฉันรู้ดีว่าการที่จะยื้อเธอต่อไปรั้งแต่จะทำให้เธอทรมานมากขึ้นกว่าเดิม
ฉันลุกขึ้นแล้วจูบหน้าผากเธอเบาๆ …
“….”
ไม่มีคำพูดใดๆที่จะเอ่ยออกมาได้อีก … เธอยิ้มให้ฉันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ฉันจะดึงเครื่องช่วยหายใจที่พรากลมหายใจสุดท้ายของปริศนาไปแบบไม่มีวันหวนกลับ
ฉัน … ฆ่าพี่สาวตัวเอง
หลังจากที่ปริศนาจากไปได้ไม่นาน ครอบครัวก็เริ่มมีปัญหา บริษัทของพ่อล้มละลาย เราแทบจะไม่มีเงินเลี้ยงดูตัวเอง พ่อกับแม่เริ่มทะเลาะกันมากขึ้น ส่วนฉันได้แต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องไม่ยอมออกมา เวลาพ่อแม่ถามอะไร ฉันก็จะหลีกเลี่ยงตอบไปอีกอย่าง ฉันกลัว … กลัวว่าถ้าฉันเผลอพูดออกมาว่าฉันเป็นคนถอดเครื่องช่วยหายใจของปริศนาออก พ่อแม่จะโกรธจะเกลียดฉันมากแค่ไหน
ความกลัวต่างๆนาๆทำให้ฉันเริ่มปิดกั้นตัวเอง ไม่ยอมพูด เวลาพูดจาก็จะทำเป็นไม่รู้เรื่องไม่ได้ยินราวกับคนบ้า จนวันที่พ่อแม่หย่ากัน แม่ตัดสินใจส่งฉันไปที่โรงเรียนประจำที่ชื่อ “ธาราพันธรักษ์”
“มายา.. แล้วแม่จะกลับมารับหนูนะ” แม่ลูบผมฉันเบาๆ
“ดอกไม้นี้สวยจังเลยยย~” ฉันชี้นู้นชี้นี่เหมือนกับที่เคยทำ แต่หารู้ไม่ ในใจของฉันแทบจะกรีดร้องออกมาดังๆ อยากจะขอร้องอ้อนวอนไม่ให้แม่จากฉันไปอีกคน
“ดูแลตัวเองตัวเองดีๆนะจ้ะ” แม่ปล่อยมือแล้วเดินจากฉันไป .. แต่ฉันกลับทำได้เพียงยืนมองแผ่นหลังของแม่ ทั้งๆที่ฉันอยากจะตะโกนบอกว่าอย่าไป แต่ฉันกลับไม่ทำ
ฉันทำได้แต่ยืนร้องไห้โดยที่แม่ไม่หันหลังมองกลับมา … เพราะฉันรู้ว่าแม่โกหก แม่จะไม่กลับมาหาฉันอีกต่อไปแล้ว..
ตั้งแต่ที่ฉันอยู่โรงเรียนนี้ ฉันก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ไม่พูด ถึงพูดก็ทำเป็นพูดไม่รู้เรื่อง จนทำให้คนทั้งโรงเรียนมองว่าฉัน 'บ้า' เวลาเดินผ่านกลุ่มคน พวกเค้าก็เอาแต่ชี้หน้าฉันแล้วด่า เพราะพวกเขาคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องในสิ่งที่พูดหรอก คิดผิด … ฉันรู้เรื่องทุกอย่าง และฉันจดจำทุกๆคำพูดที่เค้าด่าฉันได้
ฉันเหนื่อย .. ท้อ จนบางครั้งก็อยากจะหนีมันไปให้พ้นๆ แต่ฉันก็ไม่แน่พอที่จะทำมัน บางทีถ้าฉันใจแข็งมากกว่านี้ ฉันอาจจะหลุดพ้นจากนรกที่ฉันก่อขึ้นมาเอง
แล้วมัน … จะมีใครไหมสักคนที่จะช่วยฉุดฉันออกจากนรกขุมนี้ จะมีใครไหมที่จะเข้าใจฉันจริงๆ คนที่รักฉันและไม่ทอดทิ้งฉันไปอีก หรือบางที .. มันอาจจะเป็นกรรมที่ฉันก่อ กรรมที่ฉันฆ่าพี่สาวตัวเอง ทำให้วันนี้ฉันกลายเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ
…..
thx. FARRY' 25
ความคิดเห็น