คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ชิงนางมณโฑ (๖)
4 เือนผ่านไป.......
่วเวลาที่ผ่านมานี้ันนอนิทั้ืนว่า เิึ้นเิน้อยนี่หมายถึอะไรมัน็้อไปสอล้อับเวลาันลัวเนี่ยยย ันะ้อลายร่าเป็นยัษ์ พอสอบถามมลาศรั้เธอเห็นยัษ์นนั้น
รูปร่าเรือแสให่ว่าพานรยืนทา้านหลัเธอ แววาแ่ำเบิโพล แสยะเี้ยว มีมาว่า5รแ่ละรถือศาราวุธ ลมาศเห็นะๆไม่ลาาไม่ลายแน่นอนระับฟูHD
่อมาันไ้ไปำหนัพูุยสัพเพเหระับนาวาราหลายรั้หลายหน นา็เป็นที่ปรึษาสับรับฟัอย่าีไม่มี
รวมทั้นาพานรนนั้นเธอไ้่วยเอาไว้นามีนาม นาเมธาสร นามัมาำหนัเธอบ่อยๆอให้เธอราบทูลประส์หวัให้เธอเลี้ยล่อมอีแร แถมยัั้รรภ์ลูอทหาร อมนธี
เมื่อราวเรื่อทราบถึพระโสราาแห่รุีินเลยถูถอออำแหน่สนมโทษทันโยารโบย40ไม้ เธอเลยอให้ลโทษให้เป็น20เพราะเมธาสรำลัั้รรภ์านั้นถูปล่อยัวให้ไปอยู่ในป่าับทหารอมนธี....
และเาษัริย์ีินมีท่าทีแปลึ้นทุวี่ทุวันอบเ้านอออในำหนัเธอบ่อยๆบ้ามาหยอมุ บ้านำสำรับนมหวานมาฝา บ้าวนทำบุ บ้ามาพูวนให้รั บ้า็ไม่มาหาหน้าันให้หายิถึ
ำหนัสวนพระนาารา....
สอนาโมมหาเทพนารีอ้อนแอ่นประทับั่พับเพียบเียนาารสล่าวถ้อยพาที สบอไม้ใบห้านานาพรรบบัร่มเย็น นาแ้วารา นาวปัทมารีหัวเราะบันอารม์สุนทรีย์ยามพี่น้อปออ
“้า้ออบพระทัยพี่นารี..ที่นั้าไปทำบุหนาเ้าะ”นาพนมหัถ์น้อมไหว้้มศีรษะ ้านมือเรียวุมำพระหัถ์
“มิเป็นไรหรอ...อย่าไหว้้าเลย..้ามิไ้มียศศัิ์ให้เ้าไหว้หรอหนา”
“เี่ยวอันใันพี่นา...้ารั้น็หามียศศัิ์เพียไหว้สาพี่นาเพราะนับถือเารพรัปานพี่ปานน้อร่วมสายโลหิ”สอนาั่ถู้อะาแย้มยิ้มปรีสุสัน์ พระหัถ์เลื่อนุม้านมืเรียวอ่อนโยนลูบไล้
“เ้านั้นหมั้นหมายปัพระทัยแ่พาอุปราไนเลยมิอภิเษ..ว่าที่พระายาราเทวี”
“พี่นา...ยามใพี่นาภิรมย์สมปัพระทัยเ้าพาีินนรยามนั้น้าะอภิเษสมพาสุรีพผู้เป็นอุปรา”น้ำเสีย่ำนุ่มนวลทำให้พระทัยเ้นึะนอแรว่าปิ แววาสอบับมอวารา
“พี่นารู้หรือไม่...อ์พาีินรัฝัใฝ่อยาเียู่พี่นาหนาเ้าะ”
“้าว่าออไปมนไม้นอำหนัีหรือไม่”เธอับทสนาเพียหลบนัยน์นาสบ หัวใสั่นระริ่ายาเย็นรู้ทั้รู้ว่ามีใ ลับ้อบัับนไม่ให้หวั่นไหวอย่าี้เาเรียปาไม่รับใ
สอนาลาไล บั้นท้ายลุาั่วาราส่าโมมหาเทพนารีะว่าลั่นแล้พี่นา็ใ่อยู่เินเร่ๆ พูราวเรื่อนั้นโน้นนี่ไปๆมาๆลับวเวียนมาเรื่ออ์พาพาลี เผอินึิไ้ ลาไลล้อมรอบำหนัาราสามรอบแล้ว
พอลาไลแถวๆห้อท้อพระโรเามัะมาว่าราารประำบันี้ เาหนึ่เหาะลอยลิ้วผ่านสอนาๆ้อพระทัยเมื่อแหนมอบนท้อนภาร่ายัษ์หลายสิบพระรหนึ่โอบอุ้มนาๆหนึ่ ึ่แท้ะใล้เพียใ ร่าอรรนั้นสว่าเิรัส
อีหลายพระร่อสู้ปะทะุเือบินทร์ายเียวมรพระหัถ์ถือพระรร์สู้ประลอันไม่มีใรยอมใรหมายแม้แ่ยัษ์สิบพระร ออาถูเาเล่นานหลายรั้หลายหน่าสู้ีวิปป้อนาอรร
เธอพอเ้าใสถานาร์นี้ีถึแม้เาไม่ไ้เย้าหยอนาอรรแ่เิม เพียแ่เาสบมอนา เธอรู้สึเหน็บาทั้ทรวอุรา เานั้นอะไรนัหนา..ยัษาพระรพ่ายแพ้ เาว้าโอบอุ้มท่าเ้าสาว เห็นแล้วนาเือปานถูอันีเผาไหม้ใมอมวย
เมียเาใย่าหว่านเสน่ห์แสนเ้าเล่ห์เพทุบาย ทีเธอลับ่อยีบบ่ายีบเ้าีบเย็น แววหมายะรัรั้นบอ อว่าราาร รู้แ่ใว่าเานั้นษัริย์ย่อมเมียมามายแ่นี่เมียเาไม่ิว่านาะอับอายหรือไร
ฝีเท้า้าวเหลืออย่ารายหมายะปป้อนาถูโอบอุ้มและวามเ็บนี้ นามิอาะทนสอร่าลอยลิ้วรพสุธาเาไ้สบพัร์ นามโ ั่ว่าหว่านเสน่ห์ใส่ นามโอบ้ำใเบือนพัร์หนีเา
“ลัเมียเา..สมใเ้าแล้วใ่หรือไม่”น้ำเสียึ่ประประันเยือเย็น สอพัร์สบเาอใเธอยู่รหน้า่อนแล้วพลาวาพระหัถ์โอบอุ้มนามโ
“แม่สุา..ะ้า”
“อันว่าเมีย...เมียเา เมียใรย่อมรัหวแหนธรรมา..”น้ำเสีย่ำลืนวามโศเศร้านพอเบือนพัร์หันหนีวิ่แ้นลับำหนัโยมีลมาศวิ่แ้นิามปรนนิบัิ เาึ่ะวิ่าม้อมาหยุทบทวนเรื่อนทำลไป..
“เส็พี่พาลี...ทำะไรวรไร่รอบ้าหนาเพะหัวอสรีนาหนึ่ผู้มีใหมั่น่อพี่...พี่ทำร้ายนาไ้ลอเียวหรือ”
ำหนั
“ปิประูบานหน้า่าห้อบรรทมเสีย..ลมาศ้ามิอยาเห็นอ์พาอะไรนั้น”
“เ้า่ะพระนา”ลมาศรับบรราผศีรษะแ้นปิล็อบานประู เธอประทับ้าเียนั่อเ่า เบ้าน้ำาลั่นไว้ว่าหยาหยรินนวลแ้มปวหมทั้หัวใ...เหุไนรั่่าแสนำปววนะสิ้นีวัน หา่ายายฟ้าใยีเส้นใ้ให้พบเอวามผิหวัเสมอมา
“ฮึ.....ฮืออออ”
“อย่าร้อเลยหนาเ้าะ”
“้าไม่อยาอยู่ที่นี้แล้ว...ฮึฮืออออ”
“ใยละเ้าะพระนา”
“ฮืออออออ..้าไม่อยาอยู่ที่ที่มีวามผิหวัฮึ..้าอยาออไปาวามทรมานเหล่านี้”ลมาศสสารเ้านายนโอบุมเ้าอแน่นหนาปลอบโยนผู้เป็นนาย
“พระนา...้าเที่ยวรับใ้หลายำหนัสนมน้อยให่มัลั่นแล้รัเียเียันท์้าเพียเพราะ้ามัน่ำ่อยว่า...พอ้าไ้โอาสรับใ้พระนาแ่นี้บุ้ามาโ”เธอโอบอปลอบใลมาศเ่นันลูบไล้ศีรษะลมาศเบาๆเหมือนแม่ับลู
“ฮึ...ฮือออ”
“พระนา...อ์พาพาลี”
“พอเถิ..้ามิอยาฟัรับรู้อันใทั้นั้น”
๊อๆน้ำเสียเาะประูที่สอนาสับไม่ล่าวมิอบอันใ ลมาศฟัน้ำเสียสะอึสะอื้นเธอหุบลำอเอาไว้ไม่ให้เาไ้ยิน
“แม่สุาเ้าสับฟั้าเสียเถิ”น้ำเสียอ่อนน้ำเสียหวาน
๊อๆๆๆ
“แม่สุา...หา้าทำแม่ไม่สบายายหรือบอบ้ำน้ำใ..้าอโทษ”
“้ารอีแล้วะมอบนาืน..้ามิน่าทำเยี่ยนั้นเลยหารู้ว่าแม่้อเ็บปว”
“ะแ่้าอแม่..อย่าา้าไปไ้หรือไม่ แม้แม่ไม่อยู่้า่าทุ์ร้อนเือนสิ้นลมยิ่เมื่อแม่ล่าวเยี่ยนั้น”เาไ้ยินั้แ่เมื่อไรหรือเาฟัเธอ่อนหน้าหูไวาไวเสียริ
“เพลานี้แม่เ็บใ่หรือไม่..ีไม่น้อยหา้าไ้โอบอแม่เยี่ยเย”เสียเาเียบหายไป..
ไม่ี่เวลา่อมา.......
“พระนา..นัยน์นาอันรูปทรพระเนรบวมหมแล้วเ้าะ”ลมาศิะนำหวีให้เธอ้อะั
“ระนั้นเลยหรือไหน...อุ๊บบบ”เธอถูทัแบบนี้ไม่มั่นอมั่นใแล้วสิบั้นท้ายลั่มาประทับหน้าัน่อ
“บวมเป็นไ่เลย”
“ประเี๋ยว้านำลูประบมาให้หนาเ้าะ”
“้ะ..เอามาเลย”
“เ้า่ะ”ลมาศแ้นรีบลาไลหาลูประบ ้านมือเรียวแนบพระพัร์นุ่มละมุน ัน่อสะท้อนวามามสรีนานี้เสี้ยววินาทีวามทรำเ้าร่าผุหมุนวนในศีรษะราวลมอ่อนๆที่เลือนลับหาย
ารรบรา่าฟันร้อยบทลาลัยโศเอ่อล้นมหาสมุทรพันทวี ีวีผู้นร้อยนับหมื่นแสลายลายฝุ่นละออ ยัษิีแยแย้มเี้ยวพรรหมอผุผ่อาวใสพระรมาว่า5ร
“พระนา..”
“อัศธาา”
“ใรหรือเ้าะ??”
“มะไม่มีมีะไร”
“ลูประบเ้าะ”
“อบใ้ะ”้านมือเรียวรับลูประบลิ่นสมุทรไพรหอมเะมูแนบเปลือา ลมาศเล้ามวยเศาปัปิ่นอไม้ธรรมาวันนี้ไม่แ่มาหรอ ไม่อยาออไปเอหน้าใรบาน
“พี่นารี..พี่นารี”ร่าๆหนึ่มุมหน้าประูสบร่าอ้อนแอ้น
“น้อาราใย..มาหาพี่เร็วนั”
“ออมา่อนเถิพี่นา...น้อมีเรื่ออยาวาา้วย”เธออบรับบั้นท้าย้อนัวเินออนอำหนัเปลี่ยนบรรยาาศประทับั่หน้าห้อ วาและ้ายมือะมีั่ร้ามัน
ร่าโมมหาแ้วาราประทับั่วา ร่าโมมหาอัปสรอ้อนแอ้นล้ายลึวารา ลาไลพระพัร์มลราวื้นัน ประทับั่หน้าประูเีย้าโอบอเธออึ้ัน
‘มโ’
“พี่นาใยพระเนรบวมเยี่ยนั้นเ้าะ”
“อะอ๋อ..ะ้ามิเป็นไรมาหรอ..”
“พะพระนา...ฮึฮืออออ”
“้าออบพระทัยยิ่...ฮึ..หมายแม้พระนาไม่่วยหม่อมัน ป่านนี้หม่อมันอาถูปรามาสไ้ฮือออ”เธอโอบอลูบไล้แผ่นหลัปลอบโยนนาโล้อโล้ในามโปลอภัยี
“เ้าปลอภัย้ายินียิ่”
สอนาอุมพัให่..นามโลายอประทับั่ับเธอ นาาราเราันสามฝ่าย นามโแนะนำนเพลานี้เปรียบเสมือนเพื่อนอีนาอเธอ
นาาราเล่ารายละเอียพาพาลีเรียอาารย์นเ้าพบวันพรุ่เพื่อนำนามโส่ืนแ่ทศั์เ้าเมือลา นามโล่าว่อนนาะไปอทราบื่อพระนาทั้เพื่อำว่านั้นมิรสหาย เธอาราเลยล่าวนามไป
“พี่นา่ามีวามสัมพันธ์ลึึ้่อพาวานรยิ่นั”พระพัร์สบนาารายิ้มมุมปาไม่หุบ เธอ้อทวนำถาม้ำๆไม่ยาและไม่่ายับาร้ออบำถามนี้
“ะ้า...”
“อย่าใหรือมโ”เธอำลัเอ่ยอบ โมแ้วาราอยาให้เธอไ้รับรู้บาอย่า
“ราเ้ารี..ลาไลลับำหนั อ์พาไม่แะเนื้อ้อัว้าอี”น้ำเสียำเล็ๆนาาราอบใเธอสบนาอีรั้เธอยิ้มหุบอย่านั้นยิ้มมาไม่ไ้่วนี้เธออนเา
สามพระนาเล่าานไม่บไม่สิ้นนพลบ่ำลันว่า่อยไปส่นามโพรุ่นี้..วันนี้ให้นอนับเธอ
เ้าสายเือนเ้าวันใหม่ รุ่อรุเยสใส่อยึ้นเหนืออบฟ้านภาลัยยิ้มแ่ ร้อเรียรู้แ้เหล่าสามโลัสรรวิถีนอย่าุ้ม่า
เธอและนาารามาส่นามโหน้าท้อพระโรโอบอล่ำลาปลอบโยนันทั้เหล่าสามนา วันใว่าเว้นิารมาเยี่ยมเยียนว่าล่าวราวเรื่อัน
“้าลับไปแล้วะิถึเ้าทั้สอเป็นแน่..เพลา่าน้อยยิ่..เฮ้อออ”พระหัถ์เบาบาอุม้านมือเรียวทั้สอสนิท นาแ้วาราโอบไหล่นามโ
“เ้าอย่าเสียใเลยมโ...มีพบ้อมีาหนา”
“ถูอพี่นารี...”
“ถ้าั้นเ้าาราูแลพี่นารี้วยหนา.”
“เ้า็ูแลัวเอ้วยนะมโ..”
“อื้มม...้าไหว้ลา”
“ไหว้ลา/ไหว้ลา”ว่าแล้วฤาษีอัเหาะลิ้วพนมหัถ์สวมน์ให้นามโเหาะเหินพาันาไปส่มอืนให้ับอาารย์ทศั์
เธออนาาราลับำหนัไม่อยาอยู่นาน..แววพระเนร้านในท้อพระโรไม่บอ..็รู้ว่าเาประทับบัลลั์มอเธอลอทุหย่อมห้า ‘อึอัริๆ...’
“พะพระนารอ้าเ้า้วยเ้า่ะ”ฝีเท้ารีบเหยียบยย่า้าวึ่เินึ่วิ่ ้านมือเรียวถระโปรแ้นลับเ้าพระำหนัพลัน
แฮ่ๆๆๆๆๆ
บั้นท้ายประทับั้ให้หายเหนื่อยลมหายใหอบหื่นปะทุาๆลมาศหอบันน้ำเย็นมาให้เธอไ้ื่ม่ำวามสื่น
“อ่าาาาาาาาาา....สื่นนนนนเ้าไม่ื่มรึ”
“้าื่มมาแล้วเ้า่ะ”้านมือเรียวยันน้ำแ่ลมาศพลาิถ้อยำท่านนัพรล่าว ภาพวามทรำเหล่านาๆแื่นึ้น่ามอเธอาเียวัน ‘ยัษี’ ‘ยัษิี’
“ลมาศ”
“เ้าะ”
“รั้น่อนเ้าบอเห็นยัษ์...นารูปพรรอย่าใ”ลมาศอ้ำอึ้ใบหน้าร่าเริสใสมาเหือ้ม่ำไม่สบพระพัร์
“อะเออ...้าเห็นไม่ัเนนั..พอล่าวร่าวๆไ้เ้า่ะ”
“อย่าใ”
“พรรนาาวผุผ่อไร้มลทินแววาเียวัมรนามีอัร ถลึเนรแยเี้ยวเ้าะ”
ในรามเียริ์พรราวบริสุทธิ์ผุผ่อ มีเพียรีเศียร แววาเธอทราบไม่แน่ั แ่รีเศียรเป็นษัริย์รอรุมัวารีในรูปเล่มรามเียริ์มีรูปเาอยู่ เาไม่มีทามีแปรแน่เพราะเามีหร สามหน้าเท่านั้น
‘ท้าวอัศธาา’รูปเาผุศีรษะอีรั้เาผู้นี้แลบิาอเธอ ษัริย์รอรุวัทันมหานร
“วิรัลรี”
“ว๊ายยย...พระนาใยเอ่ยนามนั้นละเ้าะ”
“ใยรึ...”ลมาศทำทีลับๆล่อๆยับเ้าใล้ิใบหน้าะโหมายะุบิบ
“ืออย่าี้ วิรัลรี นาเป็นธิายัษ์ปรามาสนามัื่มเสวยโลหิ บ้าว่านาลั่ไล้เ่น่าผู้ิีวานา”
“ีวา..อันใ????”
“หารู้ไม่เ้า่ะ”ศีรษะ่อ้านเรื่อนา่ามีลับลมมในแอบแฝ วามริอนาทำไปทั้หมเผื่อเ่น่าผู้นอย่าไม่มีเหุผลนับว่าโริไม่น้อย มัน้อแรูใบาสิ่ที่ทำให้นาเ่น่า
ความคิดเห็น