I'm yours.

 

สายลมยามเย็นที่ผ่านเข้ามาทางหน้าต่างของห้อง ม.6/1 ท้องฟ้าสีส้มที่มีพระอาทิตย์กำลังตกดิน ผมจ้องมองมันอยู่คนเดียวแบบนั้น กับเสียงเพลงที่มีความหมายเกี่ยวกับมิตรภาพ ผมอยากอยู่ให้นานกว่านี้ เพราะมันเป็นวันสุดท้ายสำหรับชีวิตมัธยมของผม ผมหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายกับไหล่ข้างหนึ่ง และผมก็ต้องกลับบ้านแล้วล่ะ ผมเดินมาเรื่อยๆ ก็ต้องทึ่งกับภาพตรงหน้า "สวย....จัง" ภาพพระอาทิตย์กำลังตกดิน ท้องฟ้าที่โดนฉาบด้วยสีส้ม ทะเลสาบที่สะท้อนแสงแดดที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งในระหว่างทางกลับบ้าน ผมเข้าไปนั่งที่ม้านั่งข้างๆทะเลสาบ แล้วหยิบสมุดวาดภาพ ดินสอ ขึ้นมาขีดๆเขียนๆให้เป็นรูปแบบตรงหน้า 

"อ่าาา สวยไม่มีที่ติจริงๆ" เดี๋ยวนะเสียงใครกัน!!?

Rr Rrrrrrr 

"ครับ......" ผมเบื่อเบอร์นี้....

(กลับเดี๋ยวนี้ลู่หาน!)

"ครับ..พ่อ.."

(วันนี้พ่อมีคนมาให้รู้จัก)

"ครับ....พ่อ...." ผมเบื่อการโดนบังคับ

แต่เมื่อกี้มันใครกัน มาพูดชมรูปวาดเรา แต่เหมือนจะมองแต่หน้าเรานะ ชั่งเถอะ ผมต้องรีบกลับ ผมเก็บทุกอย่างเข้ากระเป๋า แต่ที่กระเป๋ามีกระดาษติดอยู่ "รูปสวยจังนะครับ คนสวย^^ SH"

คนสวยอะไรกันผมเป็นผู้ชายนะ แล้ว SH คือชื่อย่อหรอ ผมพึมพำมาจนถึงประตูบ้าน เฮ้อ....

"กลับมาแล้วครับ....." 

"วางของแล้วมานั่งนี่หน่อยสิ พ่อมีคนมาให้รู้จัก"

ภายในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ มีพ่อ แม่ แต่อีกคนคือผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ผมยาวสีน้ำตาลเข้ม ใครกัน

"สวัสดีครับ"ผมเอ่ยทักเธอก่อน

"อะ เอ่อ สวัสดีค่ะคุณลู่หาน ฉันโชรงค่ะ^^"

"ครับ" น้ำเสียงไพเราะจัง แต่เขาคงโดนพ่อแม่ผมบอกทุกอย่างของผมแล้วสินะ

"งั้นจากนี่ทำความรู้จักกันไว้นะ พวกเธอจะต้องแต่งงานกัน"

แต่งงาน.... หรอ 

"ไม่มีทาง!!! ผมเพิ่งเคยเจอโชรงแค่ครั้งเดียว จะมาให้แต่งงานกันได้ไงครับพ่อ!!!!"

"เดี๋ยวก็รู้จักกันมากขึ้นเองแหละ!!! แกอย่าเรื่องมากสิ ลู่หาน!!!" 

"ผมไม่แต่งกับเธอหรอก!!!!" อ๊ะ เธอร้องไห้หนิ...

"ค่ะ แต่ฉันอยากแต่งงานกับคุณนะคะ..." น้ำเสียงออดอ้อนซะจริง

"งั้น.... ผมคงต้องเก็บไปคิดก่อน คุณกลับไปเถอะ"

"ค่ะ ฉันกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" เธอปาดน้ำตาออกจากแก้ม พร้อมทั้งยอมกลับบ้านไปโดยดี 

ผมโยนตัวลงกับเตียงใหญ่พร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาจากความอึดอัด "ผมเบื่อ ผมอึดอัด ผมไม่ควรโดนออกคำสั่ง ผมยังไม่อยากแต่งงาน ผม... ผม... ผม... ฮึก.." ทั้งสะอื้น ทั้งน้ำตาไหล ผมไม่อยากอยู่บ้านนี้เลย... 

 

 

"อากาศดีจัง... " แสงแดดอ่อนๆยามเช้า กับสายลมเย็นสบายที่พัดเข้ามาทางหน้าต่าง ผมเผลอหลับไปตั้งแต่นั้น "อาบน้ำดีกว่า"  ปกติผมจะอยู่แต่บนห้องอาจจะลงไปกินข้าวบ้างแต่ก็น้อยนะ 

"อ่าาาาา สบายจัง "

ผมอาบน้ำเสร็จแล้วล่ะ ผมทาครีมบำรุงนิดหน่อย วันนี้ผมใส่แค่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์สามส่วน

"หึ แต่งยังไงก็หล่อ"

ผมเดินลงมาข้างล่าง ที่มีพ่อกับแม่นั่งอยู่ แต่เอ๊ะ

"โชรง...."

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ ลู่หาน^^"

"ครับ วันนี้ผมจะไปห้องสมุดเดี๋ยวกลับนะครับ..."

"พาโชรงไปด้วย แล้วจะอนุญาติ" พ่อพูด

"เอ่อ.. ฉันไปด้วยนะคะ"

"ครับ" ผมรับคำ ผมส่งยิ้มฝืดๆให้เธอ

เราเดินมาขึ้นรถมินิคูเปอร์ของผม ที่จอดอยู่ข้างบ้าน ผมขับมาเรื่อยๆ จนถึงร้านอาหารอิตาเลียนตกแต่งแบบเรียบหรูแห่งหนึ่งซึ่งเป็นร้านประจำผมเอง ผมจอดหน้าร้านพร้อมเดินไปในร้านโดยไม่ได้พูดอะไร

"รอด้วยสิ" ผู้ชายอะไรกันเนี่ย โชรงสบถ

ผมเดินลงมานั่งที่โต๊ะ ในร้านมีกลิ่นไอของความเป็นอิตาเลียนสุดๆ ผมสั่งอาหารของผมจนเสร็จ แล้วยื่นเมนูให้โชรง 

"คุณคงยังไม่ได้กินอาหานเช้าล่ะสิ สั่งได้นะ ผมเลี้ยงเอง"

"ค่ะ^^"

อาหารมาส่งแล้ว ทุกจานมีการตกแต่งที่สวยจริงๆ ไม่ผิดหวังเลย

โชรงกินไปชมไปว่าทุกอย่างอร่อยมาก 

"เธอคุยเก่งจัง^^ " โชรงก็น่ารักดีนะ

"แหม ลู่หานคงไม่ได้ว่าว่าฉันพูดมากนะ เออใช่ พ่อแม่คุณบอกว่าคุณได้มหาวิทยาลัยแล้วหนิ จริงหรอคะ เพิ่งจบม.6 เองเก่งจัง^^ "

"อ่อ ครับ" 

"อิ่มแล้วค่ะ ไปกันเถอะ"

เราไปเที่ยวกันหลายที่ในหนึ่งวัน เป็นวันที่ผมเจอทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย ดีเหมือนกันนะ 

"เจอกันครับ"

"ค่ะ เจอกัน^^"

ผมส่งโชรงกลับบ้าน วันแล้ววันเล่า เราไปเที่ยวด้วยกันบ่อย คุยเรื่องของกันและกันบ้าง จนตอนนี้ผมคบกับเธอแล้วแหละ เป็นวันแรกในรั้วมหาลัยของผมแล้ว ผมมาเช้ามากด้วยความตื่นเต้น 

 

 

นี่ก็ 1 อาทิตย์แล้วกับชีวิตมหาลัย ผมเลือก ชมรมดนตรี เพราะผมชอบร้องเพลง 

"นี่ นี่ นี่ เธออออ!!" 

"ห๊ะ คุณเป็นใครอ่ะ" ผมงัวเงียพูดขึ้น อ้าว ผมเผลอหลับตอนอ่านหนังสือบนห้องชมรมหรอเนี่ย

"คุณจำผมไม่ได้หรอ บังเอิญจังที่มาอยู่ชมรมเดียวกัน"

"บังเอิญอะไร คุณคือ.... ผมเหมือนเคยเจอคุณที่สวนสาธารณะนะ"

"ใช่ คุณวาดรูปสวยจัง ว่าแต่คุณคือผู้ชายหรอ??"

"สงสัยอะไรล่ะ หล่อขนาดนี้" ผมมั่นใจในตัวเองนะ

"หล่อก็หล่อ ผมโอเซฮุน รองประธานชมรม ปี 1 นะ ^^"

"หึ ผม ลู่หาน ปี 1 เหมือนกัน" ยิ้มได้หน้าแป๊ะมาก" 

"กลับบ้านกันเถอะ"

"ได้ๆ" เซฮุนช่วยผมเก็บกระเป๋าด้วย เราเดินคุยกันลงมาจนถึงรถมินิคูเปอร์ของผมกับรถออดี้อาร์8 ของเซฮุน มาจอดอยู่ด้วยกันเลย... ผมค้างเล็กน้อย ก่อนลำลาเซฮุน แล้วต่างคนต่างขับรถออกไป ผมใจเต้นแรงจัง ตอนเห็นเซฮุนใกล้ๆ

มันคงไม่มีอะไรหรอก ช่วงนี้ผมกับโชรงยุ่งๆเลยไม่เจอกัน มีบ้างที่ได้โทรคุยกันแต่ก็ไม่บ่อยนัก ผมเข้าบ้านตามสเต็ปเดิม โยนกระเป๋าทิ้ง แล้วปล่อยตัวลงบนเตียงนุ่ม 

Rr Rrrrrrr

099564xxxx

"เบอร์ใครกันนะ"

"ฮัลโหลครับ"

(ลู่หานป่ะ นี่เซฮุนนะ)

ตึก ตัก ตึก ตัก ใจเต้นแรงอีกแล้ว

"อ๋อ อืม มีอะไร"

(บ้านอยู่ไหนหรอพรุ่งนี้จะไปรับ มาเรียน)

"บ้าหรอ ผมไปเองได้น่า"

(ก็อยากไปรับอ่ะ)

ก็อยากไปรับ หรอ 

"เอ่อ... บ้านผมอยู่ xxxxx ครับ"

(น่ารักมาก เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปรับนะ ไม่ต้องกลัวสายนะ)

"อ่าาา ครับๆ ขอบคุณนะ"

ติ๊ด.... วางสายไปแล้ว

ทำไมผมรู้ดีจัง แค่เซฮุนจะมารับ 

 

 

 

 

ผมตื่นมาในเวลาที่เช้ากว่าปกติเพื่อจะชงกาแฟให้เซฮุน ผมชอบบรรยากาศยามเช้า แสงแดดอ่อน กับสายลม มันทำให้ผมสดชื่น แต่.....

"ลู่หาน"

"ครับ" ผมเบื่อการสนทนากับพ่อ

"ทำไมลูกถึงเข้าชมรมดนตรี!!! มันดียังไง แกจะเอามาช่วยอะไรครอบครัวได้!!!!!"

"พ่อไม่ต้องมายุ่งกับผมหรอก!!! มันเป็นความชอบของผม!!!! ผมจะเลือกเอง!!"

ผมรีบคว้ากระเป๋าวิ่งออกมานอกบ้าน ก็พบออดี้อาร์8 สีแดงจอดเด่นอยู่หน้าบ้าน ใช่ มันคือรถของเซฮุน

"ขึ้นรถเถอะ ลู่หาน" เสียงของเซฮุนเปล่งออกมาโดยที่สัมผัสได้ถึงความเป็นห่วง

"ฮึก ฮึก ครับ...." นั่นไง ผมร้องไห้อีกแล้ว...

ระหว่างทางไปมหาลัย เซฮุนไม่ได้พูดอะไร มีแค่ยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาว และใช้มือหนาเกาะกุมมือของผมไว้เท่านั้น อบอุ่นจัง

"เซฮุน"

"ฮ๊ะ"

"ผมไม่อยากกลับบ้านผมขออยู่กับเซฮุนได้รึเปล่า" น้ำตาผมเริ่มหายไปทีละน้อย

"อืมได้ แต่ลู่หานหยุดร้องไห้ได้แล้วนะ^^"

"ครับ^~^" ผมยิ้มออกมาอย่างไม่ต้องฝืนเลย แต่ทำไมเซฮุนถึงทำให้ผมรู้สึกดีได้เร็วขนาดนี้นะ

 

 

 

 

"ถึงแล้ว เดี๋ยวถ้าลู่หานเรียนเสร็จตอนไหนก็บอกผมนะ"

"ครับ เซฮุน"

เราแยกย้ายกันไปเรียน วันนี้ผมมีเรียนเยอะกว่าปกตินิดหน่อยนะ

ทุกคราบๆผ่านไปอย่างเอื่อยเฉื่อย ผมรู้แค่อยากเจอแต่เซฮุน ผมใช้เวลาในการพักเป็นการทำงานทุกอย่างอื่นที่มี จนตอนนี้ผมเรียนเสร็จเลยมารอเซฮุนที่ห้องชมรม

 

 

"เซฮุน"

"อ้าว ลู่หานมานานรึยัง^^"

"ยัง เซฮุนจะกลับเลยมั้ย"

"อื้ม เดี๋ยวผมจะพาลู่หานไปขับรถเล่นแหละ"

"ครับ^^" ผมยิ้มอีกแล้ว รอยยิ้มของผมที่มันหายไปนานแล้ว แต่มันเกิดขึ้นเซฮุน ทำไมนะ....

 

 

สายลมเย็นที่พักกระทบกับแก้งเนียนขาวขอคนตัวเล็กที่มานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถของผมวันแรก มันทำให้แก้มขาวเนียนเกิดสีแดงระเรื่อ คงหนาวสินะ น่ารักจัง

ผมหยิบเสื้อสวมมีฮูดสีดำจากเบาะหลังยื่นให้ลู่หาน 

"หนาวละสิ แก้มแดงหมดแล้วนะ"

"นิดหน่อยครับ ขอบคุณนะ^^"

ผมพยักหน้ารับ พร้อมตั้งใจขับรถต่อ ใบหน้าสวยของลู่หานที่มีคราบน้ำตา ตอนนี้มันดูมีชีวิตชีวาจากรอยยิ้มของเขา ผมเห็นลู่หานครั้งแรก ผมรู้สึกได้ถึงความอึดอัด และความเหงาที่มีในใจของลู่หาน พอได้มารู้จักจริงๆผมอยากดูแลเขาให้ดีที่สุด แต่ผมน่ะกลัวความรักที่สุดเลย....

 

ตลอดเวลาผมจะจ้องคนขับรถข้างๆผมสลับกับรับวิวตรงหน้า แต่เซฮุนดูสีหน้าเศร้ากว่าเมื่อกี้นะ

เซฮุนขับรถพาผมมาเรื่อยจนมาหยุดอยู่ที่ๆหนึ่ง

พระอาทิตย์กำลังตกดิน ท้องฟ้าที่โดนฉาบด้วยสีส้ม แม่น้ำที่สะท้อนแสงแดดระยิบระยับ สายลมอ่อนๆที่พัดโชยมาทำให้รู้สึกสบายใจ เหมือนครั้งแรกที่เจอเซฮุนเลยเนอะ 

"ผมชอบมาที่นี่นะ มันเงียบสงบ สวย ผมมาทุกครั้งที่ไม่สบายใจเลยแหละ" เซฮุนพูดจบก็ลงไปนินกับพื้นหญ้าสีเขียวสด พึบ!!!

"นี่!! เซฮุน!!!ดึงผมลงแบบนี่มันเจ็บนะ" ผมหน้างอ เมื่อโดนมือหนาฉุดลงมาทำให้ก้นกระแทกพื้น 

"555 น่ารักจัง^^ ทำตามผมนะ" เซฮุนเอื้อมมือของเขามาขยี้ผมสีอ่อนของผมจนยุ่ง 

"เซฮุนนนน ผมยุ่งหมดแล้วนะ" 

ตึก ตัก ตึก ตัก อีกแล้วใจเต้นแบบนี้อีกแล้ว... ผมสั่นหัวเพื่อให้ผมกลับเข้าที่

"นอนลง ค่อยๆหลับตา ถอนหายใจยาวๆ ปล่อยตัว ปล่อยใจ ทำตามผมสิลู่หาน"

"อ๊ะ เอ่อ ได้ๆ" ผมรีบทำตามที่เซฮุนบอก

"อ่าาาา สบายใจจังเลยเนอะ เซ.. "

Rr Rrrrrrr

Chorong

"โชรงหรอ..." ผมกดรับทันที แล้วหันหน้าไปหาเซฮุนที่เหมือนจะชะงักกับชื่อคนที่ผมเอ่ยขึ้นมา เป็นอะไรรึเปล่านะ....

(ลู่หาน)

(ลู่หาน)

(ลู่หาน)

(นี่ นี่ นี่)

"อ๊ะ เอ่อ ขอโทษๆ เหม่อไปหน่อย โชรงมีอะไรหรอ"

(ลู่หานทะเลาะกับพ่ออีกแล้วหรอ.... เราไปหาเธอที่บ้านไม่เจอเธอเลย...)

"อืมใช่ วันนี้ผมจะค้างกับเพื่อนนะ โชรงไม่ต้องห่วงผมหรอก..."

(ไม่ให้ห่วงได้ไงล่ะ... งั้นถ้ากลับบ้านแล้วบอกเราบ้างนะ^^)

"ครับ^^"

 

ทำไมผมถึงไม่อยากให้ลู่หานยิ้มอย่างมีความสุขแบบนั้นกับใครนะ.....

 

"ลู่หาน..."

"ครับ^^"

"ผมน่ะเคยมีแฟนเป็นผู้หญิงคนนึง เธอน่ารัก พูดเก่งมากเลยแหละ เราคบกันมาได้เกือบ 1 ปี ผมรักเธอมาก.... มาก.... มาก.... จนอยากจะแต่งงานเมื่อผมพร้อม แต่เธอบอกเลิกผม เพราะเหตุผล คือเธอมีคนรักใหม่.... ผมเจ็บมาก ทุกวันผมจะชอบไปสวนสาธารณะ เพื่อออกกำลังกาย ผมอยากดูดีขึ้นให้ได้มากที่สุด ก็เลยเจอลู่หานนั่นแหละ ก็เพราะเธอ.... ผมจึงกลัวการมีความรัก..." น้ำเสียงที่สะท้อนให้เห็นความเศร้า น้ำอุ่นใสที่คออยู่กับตาคม

"เซฮุนน่ะทั้งที่เศร้าแต่ยังยิ้มได้นะ ผมน่ะไม่เคยยิ้มเลย... ตอนอยู่กับครอบครัว ผมอยากจะหนีไปให้ไกลที่สุดเลย... ผมเบื่อการทะเลาะกับพ่อ การถูกบังคับ ผมเบื่อความอ่อนแอในใจ... ฮึก ฮึก ผม... เบื่อ" เสียงของลู่หานขาดห้วงพร้อมแทรกด้วยเสียงสะอื้น 

"ไม่เอาๆ อย่าร้องนะ กลับกันเถอะ มืดแล้ว^^"

ผมใช้มือของผมปาดน้ำตาของลู่หานช้าๆ ก่อนจะเดินนำไปที่รถ 

จากนั้นพวกเราก็ไปกินข้าวในร้านอาหาร และตอนนี้ผมก็บนคอนโดของเซฮุนแล้ว ห้องนอน ห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องน้ำ ทุกห้องใหญ่เกินความจำเป็น ทุกห้องอยู่ในโทนสีเทา ถึงดำ เตียงขนาดใหญ่ที่มีผ้าปูที่นอนสีเทาดำเรียบๆ บรรยากาศเป็นห้องของผู้ชายที่ดูไม่ชอบทำความสะอาดเท่าไหร่ = =

"เซฮุนง่วงแล้วนอนก่อนก็ได้ พรุ่งนี้เป็นวันหยุดด้วย งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมทำความสัอาดห้องให้นะ^^"

"ลู่หานก็ง่วงแล้วหนิ นอนพร้อมกันเลยมั้ย^^ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมช่วยทำ"

"ผมขอยืมชุดเซฮุนใส่หน่อยนะครับ"

"อื้ม^^"

เซฮุนเตรียมชุดให้ผมใส่อาบน้ำ มันเป็นเสื้อยืดตัวใหญ่สีเทา กับบ๊อกเซอร์จิ๋ว 

"มันหวิวไปมั้ยฮะ เซฮุน??"

"ไม่หรอกนี่ก็ถ้าไม่ใส่จะแก้ผ้านอนก็ได้^^"

"ทะลึ่ง •/////•"

ผมรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำด้วยความอาย แต่... ตึก ตัก ตึก ตัก ใจผมเต้นแรงอีกครั้ง 

ฉ่าาาา ~~ 

เสียงน้ำจากฟักบัวที่ไหลออกมาชะโลมเส้นผมสีอ่อน ไหลต่อไปจนกระทบผิวกายเนียนขาว ลงไปเรี่อยๆ ผมเริ่มคิดว่าผมรักโชรงจริงรึเปล่า เซฮุนคนที่เข้ามาในช่วงระยะเวลาสั้นๆ แต่ผมคิดว่าเขาสำคัญ ใจผมไม่เคยเต้นแบบตอนอยู่กับโชรง ผมคงยังแต่งงานไม่ได้ถ้าทุกอย่างยังสับสน 

"ฮึก ฮึก..." แค่นี้น้ำตาผมก็ไหลออกมาแล้ว เสียงสะอื้นของผม ที่ดังก้องห้องน้ำ หยดน้ำตาที่กลืนกันเป็นหนึ่งเดียวกับสายน้ำ ผมนี่แย่จัง จะไปรับผิดชอบใครได้นะ.......