คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : จะทิ้งพี่เหรอ NC20++
แพรพลอยแหนหน้าึ้นมออีที ็เป็นเวลา 16.00 น. ึ่เป็นเวลาที่ร้านะปิพอี.....หิสาวหันมาบอมิิ
“มิิ...พี่ฝาปิร้าน้วยนะ....วันนี้พี่ะลับเร็วหนึ่วัน”
“OK..่ะ พี่แพร...”
แพรพลอย...เินหิ้วระเป๋า สะพาย..พร้อมๆ ับเินออาร้านไปอย่า้า ๆ
เมื่อมอออาร้าน วาสายาไปรอบ ๆ ็ไม่เอ เลโอ บาร์รอน ...เาไม่มาแล้วมั้...แพรพลอยิในใ...
“อุ๊ย....”แพรพลอยอุทาน้วยวามใ...เมื่อแนอเธอถูระาาร่าที่แ็แร่
“มอหาพี่อยู่เหรอ....แพร...” เลโอ บาร์รอน ยิ้มหวานให้ เมื่อเาไ้เอหน้าภรรยานสวยอีรั้...
“พี่เลโอ....วันนี้แพริว่า....เราวระุยันให้รู้เรื่อะทีนะะ...แพรอยาัเนับพี่....”
“ไ้ิ....พี่ะุยับแพรทั้ืนเลย...แ่ไม่ใ่ที่นี่นะ...ุยันที่เีย...” เลโอ บาร์รอนพูหน้าาเรียบเย แ่นฟัลับหน้าแ ้วยวามอับอาย
“่อนอื่น...เราไปหาร้านอร่อย...ินเนอร์ันสอนีว่าเนอะ” ายหนุ่มพูพร้อมับึร่าบามาอ แล้วหอมฟอไปทีนึ
“อื้อ...พี่เลโอ...อย่ามาทำแบบนี้ับแพรนะะ....น่าเลีย”
แพรพลอยิ้นและสะบัแนอเาออ นพ้น...เลโอ ไม่ไ้โรธแ่ลับหัวเราะอย่าอบใ
ในที่สุแพรพลอย็ยอมึ้นรถไปับเลโอ บาร์รอน โยสบ
...................................
เลโอ บาร์รอน ับรถพาหิสาว มาอที่หน้า โรแรม VIP แห่หนึ่ในัวเมือ รุเทพฯ
“พี่ะินเนอร์ที่นี่....เหรอะ...” แพรพลอยถามหน้าาื่น
“ใ่....แพรับพี่ไม่ไ้มาที่แบบนี้นานแล้วนะ...”
แพรพลอยนิ่เียบไม่ไ้พูอะไรอี...เลโอ ำลั พยายามพูถึเรื่อราวในอี อะไรที่เาเยทำับหล่อน....เา็พยายามที่ะรื้อฟื้นึ้นมาอีรั้
ายหนุ่มพาหิสาว เินึ้นลิฟท์ แพรพลอย มอผู้ายที่เยไ้ื่อว่าเป็น “อีสามี” รั้หนึ่ึ่นานมาแล้ว หล่อนเยรัเามา เลโอ บาร์รอน เป็นผู้ายที่หล่อมาๆ รูปร่าที่สูให่อเาไ้สัส่วนสมายารี...เาสูเินมารานายไทย แน่ละเาเป็นลูรึ่ไทย-อัฤษ
แพรพลอยเยรู้สึโี ที่ไ้แ่านับเลโอ บาร์รอน...เยิว่าเธอะเป็นผู้หิที่มีวามสุที่สุ....แ่ในวามเป็นริมันลับร้ามัน...เมื่อเายัมีอีู่รั..ที่อยเ้ามาวนเวียนในีวิอย่าไม่บไม่สิ้น....
...............................
“แพร....พี่สั่แ่อที่แพรอบทั้นั้นเลยนะรับ...ทานให้หมนะ...” เลโอ บาร์รอน ำลัเอาอเอาใภรรยานสวยอยู่ พลาัอาหารใส่านให้หิสาว
“อบุ่ะ....” แพรพลอยอบ้วยสีหน้าราบเรียบ...่อนะัอาหารเ้าปา....
บ่อยรั้ที่หิสาวแอบำเลือมอร่าายหนุ่ม ที่นั่อยู่ฝั่รัน้าม...แ่็้อสบาับเาที่มอมาที่หล่อนเ่นัน...
เลโอ บาร์รอน และ แพรพลอย นั่อยู่ในห้ออาหารสุหรู ที่มีเพียเาและเธอ นั่ันอยู่แ่สอน ายหนุ่มอยาเอาใหิสาว อยาสร้าบรรยาาศที่โรแมนิ เพื่อที่ะไ้รื้อฟื้นวามหลัระหว่าเาและเธอ
แพรพลอย หยิบแ้วน้ำ ึ้นื่ม้า ๆ ่อนะวาลเบา ๆ สีหน้านที่นั่อยู่ฝั่รัน้าม มีท่าทีสสัย
“แพรอิ่มแล้วเหรอรับ....?”
“่ะ....”
“เอาอหวาน่อไหม …?”
แพรพลอยำลััสินใอยู่นาน...นานพอ...ที่ะรวบรวมวามล้าหาและพูับเลโอ บาร์รอนร ๆ
“พี่เลโอ....เราบันริๆ เถอะ่ะ....แพร...ไป่อับพี่ไม่ไ้แล้ว.....เพราะ.....แพร....แพรำลัะแ่าน...”
แพรพลอยพูเพื่อ้อารให้เลโอ บาร์รอนลืมเธอไปสะที...เราสอนวร้าว้ามผ่านอีที่มื่นไปไ้แล้ว...ไม่วร้อมาเ็บ้ำับเรื่อเิมๆ อี....มันเ็บเินพอแล้วับหนึ่ปีที่ผ่านมาอเธอ...
ไม่มีเสียอบรับาเลโอ บาร์รอน เายันั่นิ่เียบ...เหมือนไม่ไ้ยินเสียที่เธอพู....แ่วามเียบอเามันำลัทำให้เธอลัว
เายัเียบและนั่รับประทานอาหารอยู่อย่านั้น...โยที่ไม่ไ้พูอะไรับเธอสัำ...แ่สายาที่เาำลัมอหล่อน...มีแววาทีแพรพลอยำลัรู้สึว่าัวเธอน่าะำลัพูผิอะไรที่ผิไป
“แพรว่า....แพรลับ่อนีว่า...พี่เลโอ...ไม่้อไปส่นะะ....”
หิสาวลุึ้น สะพายระเป๋า เรียมพร้อมที่ะออไป...เลโอ บาร์รอน ในอนนี้ ูไม่น่าุย้วยสัเท่าไหร่...วามเียบอเาำลัทำให้หล่อนลัว
เพล้ !! เสียแ้วน้ำถูปาแระาย เียแน หล่อนไปนิเียวเอ เศษแ้วระายเ็มพื้น
“ว๊าย....พี่เลโอ...” แพรพลอยัวสั่น ราวนี้ หิสาวรู้ัวแล้ว นี่ืออารม์ร้ายที่ราเรี้ยว อเลโอ บาร์รอนนั่นเอ....หมาบ้า...มันำลัเ้ามาสิสู่ในัวอเาแล้ว
เลโอ ้าวามาอย่ารวเร็ว พร้อมับระาร่าบา และบีบอนเ็บ ันัวแพรพลอยไปนิำแพ
“พี่เลโอ.....แพร...ะ...เ็บ....ปล่อย...”
“ไหนพูอีทีิ....พูแบบประโยเมื่อี๊....”
“ประโยไหนละะ....ปล่อย...แพรหายใ...ไม่ออ....”
ายหนุ่ม่อย ๆ ลายมือที่ำออร่าบาอย่า้า ๆ แน่นอนเาำลัโรธ...และโรธมา้วย...พร้อมที่ะเป็นไฟที่แผเผาหิสาวให้มอไหม้ไปพร้อมๆัน
“อบมา....ามร....เยูบับมันหรือยั?” สายาทีุ่ร้าย ้อะเอาเรื่อเ็มที่ ในะที่ร่าบายัถูรึไว้ในำแพอย่าแน่นหนา
“......ถามทำไมะ...มันไม่ไ้เี่ยวอะไรับพี่....” แพรพลอย พยายามพูเบา ๆ แ่ทว่านัวโ ไม่พอใในำอบ เอามือที่แ็แรบีบเ้าที่แ้มอหิสาว
“ห้ามโห....บอมา...มอาพี่....”
“....เ...เย...แล้วยัไละะ...”
ราวนี้ไม่พูเปล่า ลีบปาามำลัถูบยี้ อย่าเอาเป็นเอาาย เาใ้ลิ้นอนไ เ้าไปในปา
มือที่แ็แรไม่อ่อนโยนเหมือนเ่า ลับยำยี้ ทรวอที่อวบอิ่มทั้สอ้า นแพรพลอยรู้สึเ็บ....
“...แล้วเยนอนับมันไหม....?” เายัถามอีแ่สีหน้าเาับำลัแ่ำ ้วยวามโรธ
แพรพลอยนิ่เียบ....เลโอ บาร์รอน ไม่รอ้า ใ้ปลายนิ้ว สอใส่ไปในระโปรอหล่อน ่อนใ้นิ้วมือเ้าไปสำรวร่อลึที่อ่อนนุ่มอหิสาวอย่าุ้นเย
“อื๋อ....พี่เลโอ....แพร...เ็บ...” ร่าหิสาวบิเร่า อยู่ภายใ้ร่าำยำ ที่ยืนบัหล่อนนมิ
เสื้อั้นนอถูเลโอ ระานา เสียรีร้อ อแพรพลอยไม่เป็นผล เายิ่ทำมาว่าเิม ปลายลิ้นทีุ่่มแะำลัูเลียปลายปทุมถันอย่าหิวระหาย พร้อมนิ้วทั้สออเา ็ำลัสำรวร่อลึ วนเ้าวนออ...นแพรพลอยแทบะาใ
“ถ้าไม่อบ.. พี่ะเอาเธอ...มันรนี้แหละ...ะอบไหม??
ความคิดเห็น