ตอนที่ 3 : 03| Rumor
03| Rumor
_______________________
หลังจากเข้ารับพิธีคัดสรรบ้านก็ผ่านมาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่เด็กปีหนึ่งอย่างพวกเขาจะปรับตัวให้คุ้นชินกับสถานที่ ตั้งเเต่เกิดเหตุการณ์ที่แฮร์รี่ พอตเตอร์คนเด่นคนดังกับเพื่อนของเขาขับรถชนต้นวิลโล่จอมหวดทุกอย่างก็ปกติสุขดีเป็นเรื่องที่น่าตกใจว่าทำไมเขากับเพื่อนยังไม่ถูกทางโรงเรียนเชิญออกเสียที เหตุผลข้ออ้างก็ไร้หัวคิดสมกับเป็นกริฟฟินดอร์ พวกเราไม่สามารถเข้าประตูชานชาลาได้ครับ เลยต้องขับรถมาเเทนที่จะส่งจดหมายให้ศาสตราจารย์งั้นสิ โง่เง่าสมกับเป็นกริฟฟินดอร์เสียจริง หลายวันก่อนได้ยินคนในบ้านพูดว่าล็อกฮาร์ตทำการสอนโดยปล่อยพิกซี่ออกมาจากกรงซึ่งเขาไม่สามารถจัดการมันได้จึงปล่อยให้เหล่านักเรียนผู้โชคร้ายจัดการกันเอง แต่ถึงอย่างงั้นวีรกรรมที่กระฉ่อนไม่เเพ้พอตเตอร์ของเขาก็ไม่ทำให้ความนิยมชมชอบของเขาลดลง แต่ก็ใช่ว่าจะมีคนชอบเขาเสมอไปโดยเฉพาะเด็กผู้ชายจากทุกบ้านที่หมั่นไส้และรู้ถึงความปลอมของล็อกฮาร์ต
ที่เขาเกริ่นมาข้างต้นก็ไม่เกี่ยวกับตัวเขาหรอกแค่เล่าให้ฟังเฉยๆ
“อรุณสวัสดิ์น้องชาย”เบลสเดินเข้ามาขยี้หัวของเขาท่ามกลางสายตาจากคนต่างบ้านที่มีจำนวนน้อยตามเวลา“ตื่นเช้าผิดปกตินะครับ”
“หมายความว่าไง–ฉันตื่นเช้าอยู่เเล้ว”
“โกหกเด็กสามขวบเถอะเบลส แบคคัสไม่เชื่อนายหรอก”ธีโอดอร์เดินเขามาแทรกเบลสพลางลูบหัวเขา
เป็นอะไรกับหัวผมมากมั้ยครับ?
“อย่าไปคุยกับมันให้มาก เดี๋ยวมันพาเสียคน”
“อ๋อหรอ–นายจะไปโอ๋เด็กสองหน้านี่ทำไมกัน”เบลสเอียงคอสงสัย“แบคคัสเป็นลูกนายกับดาฟเน่รึไง?”
ป้าบ!
“นี่สมองนายทำจากอะไรกันเบลส”ดาฟเน่ที่พึ่งเดินเข้ามาได้ยินประโยคที่เบลสพูดจึงเอาหนังสือฟาดเเขนของเบลสเต็มเเรง
“โอ๊ย–อะไรเล่า! ฟาดกันมาได้ยัยป้า”
“ใครป้านายกัน”
“ทะเลาะอะไรกันเเต่เช้าพวกนี้”เดรโกที่เดินมากับสมุนทั้งสองเลิกคิ้วถาม“อรุณสวัสดิ์แบคคัส”
แบคคัสพยักหน้าตอบพลางกัดขนมปังในมือต่อ
“เช้านี้นายเรียนอะไรน่ะ”แพนซี่ถามเขา“ปรุงยากับป้องกันตัวจากศาสตร์มืดครับ”
“กับกริฟฟินดอร์?”เบลสถามต่อ
“ครับ”
“นี่ใช่คาบเเรกที่นายจะเรียนสองวิชานี้ใช่มั้ย”
“ครับ”แบคคัสเงยหน้าจากขนมปังเเล้วส่งยิ้มให้เบลส“ถ้าคุณอยากรู้เรื่องของผมมากนักไม่มาเรียนกับผมเลยล่ะครับ”
“แหม–ปากร้ายจริงพ่อคุณ”เบลสเบ้ปากใส่“ได้ข่าวเรื่องยัยลูน่าสติเฟื่องกันบ้างไหม?”
“ลูน่าสติเฟื่อง?”แบคคัสเอ่ยทวนคำ
“ใช่–เด็กผู้หญิงผิวซีดๆผมสีบลอนด์ดูสกปรกๆน่ะรู้จักมั้ย?”แบคคัสพยักหน้ารับ“เห็นว่าคนตั้งฉายาคือวิสลีย์คนสุดท้องล่ะ คงเพราะท่าทางที่ดูเหมือนล่องลอยเเบบนั้นมั้งเลยทำให้ดูน่าเเกล้งมีหลายๆคนเลยเเหละที่รวมหัวกันเเกล้งเธอบ้านเดียวกันยังไม่เว้นเลย”แบคคัสที่ได้ฟังก็เลือดขึ้นหน้าทั้งๆที่ยังยิ้มอยู่ ใครมันบังอาจ
“แถมมีข่าวลือแปลกๆว่าเด็กคนนั้นเสียๆหายๆด้วยล่ะ ว่าบ้านจนบ้างล่ะ ฆ่าเเม่ตัวเองบ้างล่ะเลวร้ายที่สุดคือเธออยู่ฝ่ายของคนที่คุณก็รู้ว่าใครด้วย”
“น่าสงสารเเฮะ”ดาฟเน่พูดพลางหันมาหาเขาด้วยสีหน้าจริงจัง“เด็กนั่นน่าสงสาร นายอย่าไปแกล้งเธอเลยนะแค่นี้ก็มีคนเเกล้งเธอมากพอเเล้ว”
“ทำไม”แบคคัสยังคงยิ้มพร้อมกับมองคนตรงหน้าด้วยสายตาน่ากลัวทำเอาทุกคนมองกันอย่างเลิ่กลั่ก น้องเล็กมันเป็นอะไรล่ะนั่น
“เอ่อ–มันจะทำให้นายดูไม่ดีไง”แพนซี่พยายามอธิบาย
“ทำไม”
“พวกเราเเค่เตือนนะ ไม่ได้หมายความว่านายเป็นคนเเบบนั้น”ธีโอดอร์ช่วยปรามอีกคนเมื่อเห็นว่าน้องเล็กของกลุ่มยังพูดคำเดิมๆซ้ำ
“แล้วทำไมถึงพึ่งบอกผมล่ะครับ”
“คือเรื่องมันเกิดขึ้นตั้งเเต่อาทิตย์ก่อนน่ะ ฉันนึกว่านายจะรู้เเล้วซะอีกเรื่องนี้คนทั้งโรงเรียนก็รู้กันหมด”
“เบลส!”
“โอ๊ย–แพนซี่เธอจะตีฉันทำไมเนี่ย!”
“หุบปากหมาๆของนายไว้ก่อนจะได้มั้ย”
“ใครเป็นคนเริ่มนะครับ”เด็กชายถาม
“รู้สึกจะเป็นจินนี่ วิสลีย์นะ”เมื่อได้คำตอบเด็กชายก็เอ่ยลาพร้อมกับเดินไปชั้นใต้ดินทันทีโดยทิ้งความสงสัยไว้ให้เเก่เด็กบ้านงูไขปริศนากันต่อไป
หลังจากที่เขาเดินออกมาจากห้องอาหารเพื่อไปยังชั้นใต้ดินระหว่างทางเขาก็คิดเเผนเอาคืนจินนี่ วิสลีย์เป็นฉากๆจนมาถึงห้องเรียนเมื่อเข้ามาเขาก็พบกับนักเรียนบางคนที่นั่งอยู่ตามที่นั่งประปราย เขาเลือกนั่งช่วงกลางๆเพื่อคอยสังเกตอะไรบางอย่าง พอเริ่มคาบเรียนเขายอมรับว่าศาสตราจารย์สเนปเป็นคนที่สอนได้ดีมากแม้จะมีการพูดจิกกัดเล็กๆน้อยๆก็ตาม คาบนี้เขาให้จับคู่กันเพื่อทำน้ำยาเเก้ฝีนักเรียนส่วนใหญ่เริ่มจับคู่กันจนครบเหลือเเต่เขาที่เป็นเศษอยู่คนเดียว ซึ่งมันไม่ได้เเย่อะไรดีเสียอีกจะได้ไม่มีตัวเกะกะ
“ศาสตราจารย์ครับ ผมสามารถทำงานคนเดียวได้มั้ยครับ”เขาเอ่ยถามศาสตราจารย์ประจำบ้านด้วยรอยยิ้มประจำตัว
“ในเมื่อมีเศษเหลือ คุณก็คงต้องทำคนเดียวคุณเบอร์ก”เมื่อได้รับคำอนญาตเขาก็ทำการปรุงยาด้วยตัวคนเดียวไร้ซึ่งอุปสรรค แต่ยังมีปัญหา ปัญหาที่ว่าก็คือเด็กผู้ชายบ้านสิงห์ที่อยู่ข้างๆเขานี่เเหละ
“คุณครีฟวีย์ผมคิดว่านั่นไม่ใช่ความคิดที่ฉลาดเท่าไหร่หากคุณจะใส่ขนเม่นลงไปในหม้อขณะที่ยังไม่ยกหม้ออกจากไฟ”แบคคัสยิ้มพลางเอ่ยเตือนคนข้างๆ เพราะมันไม่เป็นผลดีต่อเขาเท่าไหร่หากมันระเบิดขึ้นมา
“อย่ามาหลอกฉันนะเด็กบ้านงูอย่างนายไม่มีทางมาญาติดีกับพวกเราอยู่เเล้ว”
“แล้วเเต่คุณสิ ผมอุตส่าห์ลดตัวมาเตือนโนแมจอย่างคุณเเล้วเเท้ๆ”
เมื่อคนข้างๆไม่มีท่าทีว่าจะเชื่อเขามันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะเตือนอีกฝ่ายอีกต่อไปเพราะยังไงน้ำยาของเขาก็เสร็จเเล้ว เเบคคัสเลิกสนใจคนข้างๆเเล้วหันมาตักน้ำยาใส่ขวดอย่างรวดเร็วพร้อมกับเดินไปหาศาสตราจารย์สเนปเพื่อส่งงานทันที
“ยอดเยี่ยม–บวกคะเเนนให้สลิธีรินสิบคะเเนน สำหรับน้ำยาที่สมบูรณ์เเบบของคุณเบอร์ก”เขายิ้มอย่างพึงพอใจกับผลลัพธ์ที่ออกมาก่อนที่จะตกใจกับเสียงตูมตามที่ดังขึ้นข้างหลัง
บึ้ม!
เสียงระเบิดที่ดังขึ้นพร้อมๆกับน้ำยาที่ไหลออกมากัดกร่อนไปทั่วบริเวณ นักเรียนส่วนใหญ่กระโดดขึ้นโต๊ะกันจ้าละหวั่นเเต่คนที่โชคร้ายที่สุดก็คือครีฟวีย์โนเเมจหน้าโง่ที่เขาเตือนเเล้วเเต่ก็ไม่เชื่อเขา ไปๆมาๆกลายเป็นว่าได้เลิกก่อนเวลาเเบบงงๆ ในขณะที่เขากำลังจะเดินไปเรียนวิชาต่อไปนั้นหูของเขาก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาเกี่ยวกับเขาจากเด็กบ้านสิงห์ว่าเขาเป็นคนใส่ร้ายครีฟวีย์บ้างล่ะ เป็นคนโยนขนเม่นใส่บ้างล่ะ แต่เเล้วไงใครจะโง่ไปสนใจสิ่งที่เราไม่ได้ทำกัน:)
วันนี้มันวันอะไร โอ้–ขอทีเถอะเมอร์ลินใครมันโง่เลือกล็อกฮาร์ตมาเป็นศาสตราจารย์กัน แบคคัสมองกรงใส่พิกซี่ที่ถูกคลุมไว้โดยผ้าสีชมพูด้วยเเววตาว่างเปล่า ได้ข่าวว่าเอาไปสอนพวกปีสองเเล้วนี่
“ขอแนะนำตัว อาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่ ฉันเองกิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต เหรียญตราแห่งเมอร์ลินชั้นสาม สมาชิกกิตติมศักดิ์ของสันนิบาตต่อต้านศาสตร์มืดและผู้ชนะห้ารางวัลยิ้มมีเสน่ห์จากนิตยสารแม่มดรายสัปดาห์”แบคคัสยิ้มสมเพชไปให้บุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นศาสตราจารย์ ได้ข่าวว่าเคยอยู่บ้านเรเวนคลอนี่ลูน่ายังดูดีกว่าเขาล้านเท่า
“แต่ฉันไม่พูดถึงเรื่องนั้นหรอกเพราะฉันไม่ได้จัดการผีสาวแบนชีด้วยการยิ้มให้ เอาล่ะ!ขอเตือนไว้นี่เป็นงานของฉันที่จะสอนให้พวกเธอต่อสู้กับสัตว์ร้ายกาจที่สุดเธอจะพบกับความกลัวสุดสยองในห้องนี้โปรดรู้ไว้ว่าเธอจะไม่เป็นอันตรายถ้ามีฉันอยู่ตรงนี้–แต่เธอจะต้องไม่ร้องกรี๊ดเพราะอาจทำให้มันโกรธ”เมื่อผ้าคลุมถูกเปิดออกเผยให้เห็นสัตว์ประหลาดตัวเล็กที่พากันเขย่ากรงเสียงดัง
“พิกซี่จากคอร์นวอล เพิ่งจับได้สดๆร้อนๆ”ล็อกฮาร์ตพูดอย่างภูมิใจ
“ศ–ศาสตราจารย์คะ นั่นไว้สอนพวกพี่ปีสูงๆไม่ใช่หรือคะ”เด็กบ้านกริฟฟินดอร์คนหนึ่งถามเสียงสั่น
“โอ้ใช่–แต่ปีหนึ่งอย่างเธอก็จัดการได้ตราบใดที่ยังมีฉันคนนี้อยู่”แบคคัสยังคงยิ้มให้อีกฝ่ายพร้อมกับโต้เถียงในสิ่งที่ควรจะเป็น
“ว่าไงหนุ่มน้อย–เอ่อ”
“เเบคคัส เบอร์กครับ”เขายังคงยิ้มให้กับคนตรงหน้า“ใช่ๆเชิญเธอเลยหนุ่มน้อยเเบคคัส”แบคคัสคิ้วกระตุกเล็กน้อยกับความไร้มารยาทของล็อกฮาร์ต
“เบอร์กครับ ผมยังไม่อนุญาตให้คุณเรียกชื่อเล่นของผมไม่เสียมารยาทสิครับศาสตราจารย์”ล็อกฮาร์ตดูหน้าเสียนิดหน่อยก่อนจะยิ้มราวกับคนโง่
“โอเค–มีอะไรจะถามงั้นหรอ”
“ในวิชาเรียนของปีหนึ่งนั้นเรายังอยู่ในเรื่องทั่วไปเช่นประวัติความเป็นมา การเกิดของศาสตร์มืดเเละวิธีป้องกันไม่ใช่มานั่งเสกคาถายากๆที่เด็กปีหนึ่งบางคนไม่สามารถทำได้ผมคิดว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีนักหากคุณจะสอนคาบเรียนเเรกของเราด้วยพิกซี่นะครับ มันอันตรายต่อพวกเราเกินไป”เด็กชายพูด
“ไม่ต้องกลัวไปหนุ่มน้อยตระกูลเบอร์ก เอาล่ะมาเริ่มคาบเรียนของเรากัน!”ทันทีที่เปิดกรงเหล่าพิกซี่ก็พุ่งตัวมาปั่นป่วนเหล่านักเรียนภายในห้องทันที
“ปล่อยนะ!”
“อย่าเข้ามานะ!”
“ช่วยด้วย!”
“ไม่ต้องตกใจไป!คราวนี้คาถาของฉันใช้ได้เเน่นอน!”ล็อกฮาร์ตโอ้อวดตนเองยันวินาทีสุดท้าย“เพสกิพิกซี่ เพสเตอร์โนมี!”เเต่เมื่อร่ายออกมากลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นพิกซี่หัวเราะก่อนที่จะเเย่งไม้กายสิทธิ์ของล็อกฮาร์ตมาแล้วลากตัวของเขาลอยขึ้นไปแขวนบนโคมไฟ
เเบคคัสยังคงนั่งนิ่งเเล้วกวาดสายตาไปรอบๆห้องด้วยรอยยิ้มสนุกสนานแต่สนุกได้ไม่นานก็มีพิกซี่ตัวหนึ่งพุ่งมาทางเขา แบคคัสยังคมยิ้มมองพิกซี่ตัวนั้นที่กำลังพุ่งมาหาพลางในมือของเขาก็หยิบหนังสือเล่มหนาติดมือก่อนที่จะ
ผลัวะ!
ฟาดเจ้าพิกซี่ตัวนั้นจมลงกับโต๊ะด้วยรอยยิ้มอย่างไม่รู้สึกรู้สาจนมันสลบไปแต่มีพิกซี่ใจกล้าอีกตัวพุ่งมาฉีกสมุดของเขาต่อหน้าต่อตา มันมองเขาพร้อมยิ้มเย้ยหยัน เขามองมันนิ่งก่อนจะยิ้มตาหยีหร้อมกับเอาไม้กายสิทธิ์จ่อที่หัวของมัน
“เอ็กซ์พัลโซ…”
ตู้ม!
สิ้นเสียงร่ายคาถาร่างของพิกซี่ก็ระเบิดต่อหน้าต่อตาของเขาเลือดของมันกระเด็นมาติดตามหน้าเเละตัวของเขาอยู่พอสมควร เขาเหลือบมองรอบๆห้องเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปหยุดนิ่งส่งรอยยิ้มชวนขนหัวลุกให้กับล็อกฮาร์ตที่ยังโดนเเขวนอยู่บนโคมไฟพร้อมกับพูดเสียงเบาพอที่คนทั้งห้องจะไม่ได้ยินประโยคที่เขาพูด
“คุณรู้มั้ย รอยยิ้มของผมน่ะมันก็ปลอมพอๆกับสิ่งที่คุณเขียนนั่นเเหละ”
“ดังได้ก็ดับได้ หวังว่าคุณจะเก็บมันไปพิจารณานะครับ”ว่าจบเเบคคัสก็ออกจากห้องไปโดยไม่สนใจไยดีใครเลยเเม้เเต่คนเดียว
#เทพเเห่งสุราเเละเมรัย
-Talk-
คุณเขาก็เป็นซะอย่างงี้ เพนเพนถึงหลงเเล้วหลงอีก//ฮา ชื่อพี่เเกนี่ตามนิสัยสุดๆ ทุกคนอย่าลืมว่าเเบคคัสคือเทพเเห่งไวน์และการละครนะจ๊ะ คิค๊าก
เรื่องที่จินนี่เป็นคนเริ่มตั้งฉายาให้ลูน่าเป็นเรื่องจริงนะคะเพนเพนมิได้เพิ่มเเต่อย่างใด
ตอนนี้คนอื่นคือตัวปลากรอบบบ//อร่อยเลย
ทำไมอิฉันอัพนิยายต่อกันเเปลกๆมีลางอะไรมั้ยคะเนี่ย5555
ใดๆคือเพนเพนรอให้คุณเเบคคัสโตอยู่นะคะ!//นั่นลูก!
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
//ไม่กล้าเรียกแบคคัสเดี๋ยวน้องจะสวดยับ มุแง (=ﾟДﾟ=)