คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : รอบยิง
ับัรัอนายมาเฟีย
KAI & KAY STORY
EP.9
รอบยิ
-KAI-
“อัวสัรู่นะะ….มานี่เลยน้อบ้า” เธอลาเเนผู้ายที่เินเ้ามาในบ้านับไอ้ีย์ออไป ไ้ยินแว่วๆะเป็นน้อายเธอละมั้นะ
“ลมอะไรหอบพี่มารับเนี่ย” มันมานั่้าๆผมแล้วพูึ้นพร้อมทำหน้าล้อเลียนผม มาถึมึ็วนีนูเลยนะไอ้น้อเวร “เห็นนะเว้ยมึพาใรมา้วยวะ” ผมระิบถามมัน พอถามแบบนี้มันทำหน้าเลิลั่สุๆผมรู้ว่าน้อายผมมีรสนิยมแบบไหนแ่ผม็ไม่ไ้ว่าหรือห้ามอะไรหรอนะรับเพราะโลมันหมุนไปไลแล้วใรเามาิเรื่อพวนี้ันนอะานใแบแหละรับ วามรั็ือวามรัมันไม่เี่ยวับเพศหรอผมว่านะ
“อะไรแ่รุ่นน้อเอ มันอาสามาส่เยๆ” มันพูึ้นพร้อมทำาเลิลั่อีแล้วมึนี่นะริๆเลยอบมีทำาเลิลั่ลอถ้าโห “รุ่นน้อมึอะนะ” ผมพูึ้นพร้อมับทำหน้าับผิมัน
“็ใ่นะสิพี่” มึลืมหรือเปล่าว่ามึเรียนอะไรไอ้ีย์มึเรียนวิศวะแ่เ็นั่นเหมือนะเรียนะอื่นนะ ถ้าว่าสนิทัน็ไม่น่าะใ่เพราะะวิศวะอยู่ห่าาะอื่นมา “มึเรียนวิศวะแล้วเ็นั่นเรียนไรวะ” ผมพูึ้น แล้วแหล่ามอมันเล็น้อยูปิิริยามันะทำไ มันูลนๆมึเป็นเหี้ยอะไรเเฟน็แฟนสิวะลัวห่าอะไรแ่บอพี่ว่ามีแฟนมันยานานั้นหรอวะูไม่ไ้ะ่าผัวมึสัหน่อย รับ ผัวมันแน่ๆไม่ผิหรอ ไอ้ีย์หน้ามันะออหวานๆหน่อยแ่เเววามันะเหมือนผมแ่นั้น
“….บริหาร” มันอบเสียเบาๆ “อะไรวะ ไม่่อยไ้ยิน” ผมเอียหูฟัที่มันพูแ่แทบะไม่ไ้ยินพูเบาัวะ “บริหาร” มันพูัึ้น อ๋อเรียนบริหาร หึ แล้มันีว่า “อะไรนะไม่่อยไ้ยินเลยวะ” ผมแล้ถามมันอีรั้ ผมหันหน้ามาหาผมแล้วร้อะโนึ้น “เ็นั่นเรียนบริหาร บริหาร บริหาร พี่ไ้ยินยั!!!!!” ทั้วหันมามอมันเป็นาเียว ฮ่าฮ่า สนุริๆเลยู “อะไรันลู ใรเรียนบริหาร เ็ไหนอี” ุแม่เอียหัวถามพวผมผมเผยิหน้าไปทาไอ้ีย์เิว่าให้มันอบเอ “ผมอัวลับ่อนนะรับ นพไปันเถอะ” ผมลุึ้นยืนแล้วเินออไปนอบ้านทันทีแ่็ไ้ยินเสียน้อายหัววอผมร้อะโน่าผมไล่หลัมาเพราะผมทิ้ระเบิไว้ลูให่ให้มันรับ
“ฝาไว้่อนเถอะไอ้พี่ไ!!!” ีย์ร้อะโนไล่หลัผมึ่ผม็ไม่ฟัอะไรทั้นั้นรีบเินออมาทันที
…
“นพผู้หินนั้นล่ะ” ผมเินออมาแล้วเอ่ยถามนพึ้นเพราะผมมอไม่เห็นเธอเลยลาเเนผู้ายนั่นไปไหนันุยอะไรันวะ “นัุ่ยันอยู่ที่ศาลารสวนรับ” มานพพูึ้นพร้อมับี้ไปทาสอนนั้นนัุ่ยันถึรสมาแน่ๆเพราะยัยลูลินั่นิ้วนี่มวนะผูโบว์ไ้แล้ว
“อืม แล้วเรื่อที่ันให้ไปทำเมื่อี้ล่ะ” ผมถามึ้น เรื่อที่ว่า็ืออนที่เราับรถมาบ้านผมสัเเห็นว่าเหมือนมีรถมอเอร์ไร์สอันับามมาเลยให้มานพไปเ็ว่ามันเป็นใร
“ผมไม่ทราบเลยรับุไว่ามันเป็นใร น่าะเป็นนที่แู๊้ามารับ เห็นว่าโอาสเหมาะที่ะโมีเพราะุไมาที่บ้าน” มานพรายานผม พวูั้นหรอ หึ เรามาวัันหน่อย
“ุไะันอลับหอับน้อายนะะ” ผมยืนุยอยู่ลับมานพไ้สัพัเธอ็เินมาหาผม ็ีเหมือนันถ้าลับับผม ผมลัวว่าะโนลูหลไป้วย ผมเลยหยัหน้าเ้าใ “ันลับ่อนนะะุเลา” เธอเอ่ยลามานพแล้วเินไปรถัวเอทันที…
…
“ุไรับมันามเรามาริๆรับ” มานพพูึ้นพร้อมับมอระหลั
แร๊!!
มานพเปิเ๊ะรถแล้วหยิบปืนออมายื่นมาให้ผมเรียมไว้เผื่อุเินริๆ มานพพาผมออมาเส้นทานอเมือเพราะผมไม่อยาให้มันรู้ว่าที่พัผมอยู่ไหนเี๋ยวพวมันะแห่ันเอาลูปืนมาฝาไว้ที่ัวผม
ปั!! ปั!! ปั!!
มันยิปืนมาที่รถอผม ผมเลยลระรถลแล้วเอาัวออไปรึ่ัวยปืนยิพวมันอบโ้ไป
ปั!! ปั!!
โรม!!!
ปั!!
ผมยิโนพวมันไปนหนึ่ทำให้รถมอเอร์ไร์พุ่น้นไม้้าทาไป แ่็ถูไอ้เวรอีันยิมาโนเเนผมะไ้ “อึ เวรเอ้ย!!” มันับามมา้าน้าิๆ มานพหัพวมาลัยไปทา้ายทำให้รถมอเอร์ไร์อมันนเ้าับรถยน์ผมอย่าั มานพอรถแล้วัปืนออไปารถแล้วเินไปทาที่ไอ้เวรนั่นนอนโนรถมอไร์ทับาอยู่ไปไหนไม่ไ้
ปั!!
มานพ็ยิไปที่ลาหน้าผามันเ็มๆเเล้วเินมาึ้นรถับรถออไปทันที
“ุไเ็บมาไหมรับ” พอมานพับไปไ้สัพั็เอ่ยถามผมึ้น เพราะนี้เลือที่แนไหลออไม่มีทาะหยุเลย เวนเอ้ย!!!!! ผมส่ายหัวไปแทนำอบ
“ุไรับผมว่าสภาพรถอนนี้เราไปไหนไ้ไม่ไลแน่ๆ” มานพับรถลับมาทาไปในัวเมือเเ่ว่าะถึในัวเมือนานแน่ๆแล้วูเหมือนรถ็ะไม่ไหวแล้ว้วยเพราะถูรถมอเอร์ไร์นเ้าอย่าัยัีนะที่ผมยับไปอีทาทันไม่ั้นผมายไปแล้วมั้
“หาโรบาลหรือร้านายยาใล้ๆ่อนแล้วัน” ผมพูไปอย่าเหนื่อยๆเพราะอนนี้ผมเสียเลือไปมาแล้ว “รับุไ ุไทำใีๆไว้่อนนรับ” มานพพูึ้นอย่าัวล เหุาร์ล้ายๆแบบนี้เิึ้นับผมนับไม่ถ้วน ทำไมผมไม่่อยินเลยนะับารที่้อโนยินัวพรุนแ่ะทำไไ้พอีเป็นนเนื้อหอมมีแ่ลูปืนอยามาฝัอยู่อทั้นั่น หึ
…
..
.
02:15 น.
“ุไรับผมว่าเรียหมอมาทำให้เถอะรับ เเผลมันลึมาถึะเอาลูระสุนออมาไ้แล้ว็เถอะ” มานพพูึ้นในะที่ำลัเอาสำลีุบแอลอฮอล์ลไปที่แผลผมอยู่อนนี้
“ไม่้อ….” ผมปิเสธไปถ้าเิใรรู้ว่าที่อยู่อนโผมอยู่ที่ไหนมันะเป็นปัหาให่ามมา “เห้อ..แล้วะทำยัะ….” มานพถอนหายใออมา พูยัไม่บผม็พูัึ้น
“เรียเย์มานี่” พอผมพูอย่าั้นไปมานพทำหน้าใเหวอ “อะอะไรนะรับุไ” มานพทำหน้าไม่เ้าแถมพูะุะั “เธอเยมาแล้ว ไม่เป็นไร” มานพพยัหน้าแล้วโทรศัพท์ิ่อไปหาเธอทันที….
๊อ ๊อ ๊อ
ไม่นานนัเสียเาะประูห้อ็ัึ้นผมับมานพมอหน้าันผมเลยเผยิหน้าให้มานพไปเปิประู ไม่นานร่าเล็็เินเ้ามาในห้ออผมพร้อมับทำหน้าใอ้าปา้าแล้วรีบเินมาหาผมทันที
“ะุไไปโนอะไรมาะเนี่ย” เธอเอ่ยถามึ้นพร้อมับับเเนอผมมาูใล้ๆแล้วหันไปมอมานพที่ยืนอยู่เหมือนอยารู้ว่าเิอะไรึ้น
“ะโน…”
“หมาัน่ะ” มานพำลัะบอเธอแ่ผมพูัไว้่อน เธอมอหน้าผมแบบไม่เื่อแล้วเหลือบไปมอระสุนที่วาไว้บนถาถอนหายใออมาแ่ไม่พูอะไร่อ แล้วผม็เยหน้าไปมอมานพพราะบอว่าลับไปเถอะ มานพพยัหน้าเ้าใแล้วอมยิ้มหน่อยๆอะไรวะ “ั้นผมอัวลับ่อนนะรับูไ ุเย์” พูเสร็มานพ็เินออไปาห้อทันที
“อะอ้าวะุเลารีบไปไหนะเนี่ยอยู่เป็นเพื่อน่อน” เธอพูึ้น พราลอบสายามามอผม เธอลัวผมสินะ “แล้วเรียันมาทำไมะหมาัทำไมไม่ไปหาหมอที่โรพยาบาลียาแ้พิษสุนับ้าให้” เธอพูึ้นแ่าไม่มอหน้าผมแล้วหยิบสำลีไปุบแอลอฮอล์แล้วมาทารอบๆแผลอผมอย่าเบามือแบบไม่พูพร่ำทำเพล
“…”
“ลัวเ็มหรอะ..” ผมยันิ่ไม่อบเธอ เธอ็ยัไม่ยอมแพ้ถามำถามมาเลื่อยๆ
“….”
“เห้อ…เสร็แล้ว่ะ” ผมไม่อบเธอ เธอ็ถอนหายใออมาเบาๆพร้อมับพันแผลอผมนเสร็ับ เธอำลัะลุึ้นแ่มือผมับไวว่าวามิรั้เเนเธอไว้ไม่ให้ลุ เธอหันมามอหน้าผมอย่าๆ
“อะไระ” เธอเอ่ยถามึ้น ผมปล่อยมือาแนเธอทันที นั่นสิันะไปับเเนเธอทำไม
“ไม่มีอะไร”
“ห้อน้ำไปทาไหนะันะไปล้ามือ” ผมี้ไปห้อนอนอผม เธอพยัหน้าเ้าใแล้วเินไปทันที
…
ื๊ ื๊ ื๊
“ใรมันโทรมาไม่รู้เวล่ำเวลาเนี่ยะ่าให้ว่ำเลย” เสียัวเียอเย์ที่ำลันอนหลับฝันีแ่็มีเสียโทรศัพท์ัึ้นััหวะารนอนอเธอ เธอลุึ้นนั่แล้วมอื่อสายที่โทรมา้้อเบิาว้า เพราะเป็นสายอมานพเลาอเ้าหนีอัวเอ
'สวัสี่ะุเลาโทรมาอนนี้มีอะไรเร่่วยหรือเปล่าะ'
‘รบวนุเย์มาหาท่านประธานที่อนโ้วยนะรับ่วนๆเลย’
‘เอ๋ อะไรนะะ!!! อนนี้มันีสออยู่นะะ ะุเละ….’
ู๊ ู๊ ู๊
“อ๊า เวลลานอนัน!!!” เย์ร้อโวยวายึ้นอย่าหัวเสียนลืมัวไปว่าเวลานี้เป็นเวลานอนอนทั้ั้นแล้ว็มีเสียห้ออเธอพร้อมับำสรรเสริอีมามายาเพื่อน้าห้อพอฟัเเล้วสำนึผิแทบะไม่ทัน เธอรีบไปเเ่ัวให้เรียบร้อยแล้วนั่รถแท็ี่ไปที่อนโอไในทันที
…
“เสร็แล้วันอัวลับ่อนนะะพรุ่นี้มีเรียนเ้า” เธอพูพร้อมับเินไปหยิบระเป๋าอเธอ “เี๋ยวันไปส่” ผมพูพร้อมับลุึ้นยืนเินหยิบุแรถ “ไม่เป็นไร่ะเี๋ยวันลับเอแล้วุไ็เเนมีแผล้วยพัผ่อนเถอะนะะ” เธอพูึ้น แล้วทำหน้าเร็ๆล้าผมเ้าไส้สินะ “มันึแล้วะลับยัไแล้วแผลแ่นี้ทำอะไรันไ้หรอ ไป” เธอทำหน้าแปลใแล้ว็ยอมเินามผมออมาาห้อแ่โยี้อถูบัับสินะถึะยอมทำาม
“อบุนะะที่มาส่” ผมพยัหน้าให้แทนำอบ เธอเินลารถไปผม็ออยู่อย่าั้นูเธอเินไปนลับาถึับรถออมาาหอเธอ
“ทำไมู้อมาส่เธอ้วยวะ” ในะที่ับรถมาผมถามัวเอ้ำๆอยู่อย่าั้นว่าทำไม้อมาส่เธอแ่ผม็ยัหาำอบให้ัวเอไม่ไ้สัที
_________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
เอ๊ะ ทำไมละะุพี่ทำไมถึมาส่น้อละ ลัวว่าน้อไม่มีรถลับแหละเน๊าะไรทืเ้าในะะมันึแล้ว้วยแหละเน๊าะเน๊าะ
แ่วว ไรท์ลับมาแย้วว่าาาพอี่วนี้ไรท์ไม่่อยว่ามาอัพเลยเพราะไรทืเปิเทอมแล้วแ่ไรท์็ะพยายามมาอัพให้อ่านันนะะ
#ฝาิาม+อมเม้นท์ นิยายไรท์เพื่อเป็นำลัใให้ไรท์มีแรเียน่อ ออบุรีที่น่ารัทุนนะะที่อยิามนิยายอไรท์ ไรท์ะเียนนิยายออมาเลื่อยๆนะะ ุ๊ป
ความคิดเห็น