Love Infinity ( รักไม่มีที่สิ้นสุด ) #เอมน้ำ

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter7

หลังจากวันนั้นที่ฉันกับน้ำได้รับรู้ว่าตัวเองคือคนที่อีกฝ่ายตามหามาตลอด 7 ปีเราก็ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดอยู่ด้วยกันแทบจะ 24 ชม.  ฉันไม่คิดเลยนะว่าฉันจะได้กลับมาเจอกับน้ำอีก ต้องขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้เราได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ฉันไม่เคยลืมเรื่องวันนั้นวันที่น้ำช่วยฉัน..







7 ปีที่แล้ว  


การแข่งขันยูโดระดับประเทศรอบชิงชนะเลิศ การแข่งขันก็ใกล้จะเริ่มต้นขึ้นแล้วนะครับ ขอให้นักกีฬาเตรียมตัวให้พร้อมนะครับ


"โค้ชคะ น้ำขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"

"เร็วเลยน้ำนี่ใกล้จะถึงเวลาแข่งขันแล้ว"

"ค่ะ เดี๋ยวน้ำรีบไป"

วันนี้แล้วสินะวันที่ฉันรอคอย วันที่ฉันจะโชว์ฝีมือของตัวเองให้เต็มที่ ฉันฝึกซ้อมมาหนักขนาดนี้ฉันไม่ยอมแพ้แน่ ฉันต้องทำให้แม่กับอาม่าภูมิใจให้ได้ แต่เดี๋ยวนะเสียงใครมาร้องไห้แถวนี้ ฉันควรรีบทำธุระของฉันดีกว่าแฮะ เดี๋ยวโดนโค้ชดุอีก แต่ทำไมเสียงร้องนั่นมันดังขึ้นเรื่อยๆเนี้ย ฉันเริ่มจะกลัวขึ้นมาแล้วสิเพราะไม่รู้ว่าเสียงที่ฉันกำลังได้ยินอยู่เนี้ยมันเสียงคนหรือเปล่า..

ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำแต่ทำไมเหมือนยิ่งเดินเสียงมันก็ยิ่งดังเรื่อยๆ ฉันเริ่มเร่งความเร็วแต่มันก็ยังเหมือนเสียงนั่นไล่หลังฉันมา ฉันเลยรวบรวมความกล้าตัดสินใจหันหลังไปดู ทำให้ฉันพบกับ หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับฉันยืนร้องไห้ก้มหน้าก้มตาอยู่

"นี่เธอตามฉันมาหรอ"

"ปะ..เปล่า ฉันก็เดินของฉัน"

"แล้วนี่ ร้องไห้ทำไม"

"เปล่า ไม่ได้ร้อง"

"เสียงสะอื้นดังขนาดนี้ ยังจะมาบอกว่าไม่ได้ร้องอีกหรอ"

ยัยนี่ไม่ตอบอะไรฉันกลับมาอีกเลย แถมยังร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก เอาไงหละฉันทีนี้ รีบก็รีบแถมยังมีคนมายืนร้องไห้อยู่ตรงหน้าจะทิ้งไปก็ใจดำไปหน่อยมั้ย และดูถ้าทางยัยนี้ก็ไม่มีพิษมีภัยอะไร แต่อะไรทำให้แม่นางร้องไห้หนักอย่างกับมีใครตายงี้เนี้ย

"มีเรื่องอะไรบอกเราได้นะ"

"ไม่เป็นไไร เราไม่ได้เป็นอะไร"

"เอาน่า ไหนๆเราก็ไม่รู้จักเธอเราไม่เอาไปบอกใครหรอกน่า"

"สัญญานะ ว่าจะไม่บอกใคร"

"อื้ม สัญญา"

"เรากลัวแพ้.."

"อะไรนะ กลัวแพ้!!!"

"ใช่ ถ้าการแข่งขันครั้งนี้สำคัญกับเรามากถ้าเราชนะ เราจะได้เรียนยูโดต่อ แต่ถ้าเราแพ้เราจะไม่ได้เรียนหรือยุ่งกับยูโดอีกเลย.. ฮื้อๆๆๆ T^T"

"เอาหละๆ หยุดร้องได้แล้ว ที่เธอร้องไห้ยังกับมีใครตายเนี้ยเพราะแค่กลัวแพ้นี่นะ"

"แค่เธอใช้คำว่าแค่หรอ นี่มันปัญหาระดับชาติเลยนะสำหรับฉัน แล้วยิ่งรู้มาว่าฝ่ายนั้นเก่งมากฉันยิ่งไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะได้หรือเปล่าด้วย"

"ฉันว่าเธอเอาเวลาที่เธอมานั่งร้องไห้เนี้ย ไปเตรียมตัวแข่งดีกว่ามั้ย ถึงฝ่ายนั้นจะเก่งแค่ไหนแค่เธอมั่นใจและเชื่อมั่นว่าจะชนะเธอก็ทำได้แน่แค่นี้ไม่เห็นต้องมานั่งร้องไห้ฟูมฟายยังกับมีใครตายเลย ยัยขี้แง"

"เออจริงด้วย นี่ก็จะถึงเวลาแข่งแล้ว พอๆฉันไม่ร้องไห้แล้ว ขอบใจเธอมากนะ ฉันไปละบ๊ายยยย"

"อื้มม บายยย ยัยขี้แง" ฉันมองคนตรงหน้ายิ้มและกำลังวิ่งไปเหมือนคนที่ค้นพบแสงสว่างคนอะไรปรับอารมณ์เร็วชิบเมื่อกี๊ยังยืนรองไห้อยู่เลย
แต่ยัยนั่นแข่งอะไรกันทำไมถึงมาที่นี่ หรือว่ายัยนั่นคือคู่แข่งของฉัน เอาแล้วไงไอ้น้ำให้คำปรึกษาคู่แข่งว่าอย่ายอมแพ้ แล้วเขาจะยอมแพ้แกมั้ยเนี้ย แต่ตอนนี้รีบกลับไปหาโค้ชก่อนดีกว่า จะถึงเวลาแข่งแล้วด้วย



"ทำไมนานจังหละน้ำ"

"ขอโทษค่ะโค้ชพอดีน้ำท้องเสียค่ะ"

"งั้นรีบมาเตรียมตัวเลย จะลงแข่งแล้ว"




การแข่งขันกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้วนะครับ ขอเชิญนักกีฬาทั้งสองฝ่ายด้วยครับ

ฉันก้าวเข้าไปในสนามแข่ง และคนที่อยู่ตรงหน้าฉันคงเป็นใครไปไม่ได้ ก็ยัยขี้แงที่เดินตามฉันนั้นแหละ เฮ้อออ ไม่น่าเลยฉัน ถ้าฉันไม่หันหลังกลับไปดู ก็คงไม่ต้องมาเจอยัยนี่และคงไม่ต้องลำบากใจ..

เริ่มการแข่งขัน

ฉันกับยัยขี้แงเริ่มจ้องตากันดูยัยนั่นก็ตกใจไม่น้อยเลยนะที่เห็นฉัน ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูกจะเตะก็กลัวยัยนั้นจะเจ็บ อึดอัดเว้ย ตอนที่ฉันกำลังคิดว่าจะเตะดีมั้ยนั่นแหละ ยัยนั่นส่งฝีเท้ามาหาฉันจังๆ อื้อหือนี่เท้าหรือเล็ก เจ็บใช่เล่ยเลยนะเนี้ย ฉันเลยส่งกลับไปบ้างดูยัยนั่นก็เจ็บไม่ใช่น้อย
ฉันกับยัยนั่นเตะต่อยฟาดฟันกันไปมาจนยัยนั่นล้มลง ตอนนั้นใบหน้าของยัยนั่นตอนร้องไห้วกเข้ามาในหัวฉัน และจังหวะนั้นแหละฉันก็โดนอีกดอก ทำเอาฉันหงายเงิบเลยทีเดียวฉันกำลังจะลุกขึ้นแต่คำพูดของยัยนั่นก็ลอยขึ้นมาอีก การแข่งขันครั้งนี้สำคัญกับเรามากถ้าเราชนะเราจะได้เรียนยูโดต่อ แต่ถ้าเราแพ้เราจะไม่ได้เรียนหรือยุ่งกับยูโดอีกเลย  มันทำให้ฉันไม่กล้าที่จะลุกขึ้นไปทั้งๆที่ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เสียงสัญญานหมดเวลาดังขึ้น ฉันลุกขึ้นทำความเคารพและเดินออกไป ท่าทางยัยนั่นก็ดูงงๆ ไม่น้อย ฉันเดินเข้าไปหาโค้ชพร้อมกับส่งสายตาขอโทษ ฉันทำพลาดพลาดมากจริงๆ โค้ชไม่ว่าอะไรฉันแต่กลับยิ้มให้ฉันเหมือนรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำเพื่ออะไร ฉันเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด เพื่อที่จะกลับบ้าน ฉันไม่ต้องรอฟังก็รู้ดีอยู่แล้วว่าผลคะแนนมันจะเป็นยังไง ตอนที่ฉันกำลังจะเดินออกไป ก็มีร่างบางมายืนตรงหน้าฉันพร้อมกับเสียงประกาศ ชื่อโรงเรียนของผู้ชนะซึ้งก็แน่อยู่แล้วว่าคงไม่ใช่โรงเรียนของฉันแน่นอน ฉันเงยหน้าขึ้นคนตรงหน้าฉันก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากยัยขี้แงคนเดิม คนที่ฉันช่วยเขาให้ชนะทั้งๆที่มันก็เป็นความฝันของฉันว่าต้องการชนะการแข่งขันนี้แค่ไหน 


"เราขอบใจมากนะน้ำ ไม่ใช่ว่าเราไม่รู้นะว่าเธอคิดอะไรตอนที่เราล้มเธอมีโอกาสที่จะโจมตีเราแต่เธอก็ไม่ทำ และยังตอนที่เธอล้มเธอไม่ได้เป็นอะไรเลยเธอสามารถที่จะลุกขึ้นมาสู้กับเราต่อได้ แต่เธอดันนอนอยู่เฉยๆ จนหมดเวลา เราขอบใจมากจริงๆ"

"ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเราชนะเธอคงไม่ได้ยุ่งกับยูโดอีกเลยหนิจริงมั้ย แต่ถ้าเธอชนะเราก็ไม่ได้มีส่วนได้ส่วยเสียอะไร..เออแล้วเธอรู้จักชื่อเราได้ไง"

"เราถามโค้ชเธอ ^^ แต่คนที่มาแข่งขันก็ต้องหวังที่จะชนะแต่.."

"ชั่งมันเถอะ ยินดีด้วยนะยัยขี้แง"

"ขอบใจอีกครั้งนะน้ำ เราคงได้เจอกันอีกนะ"

"หวังให้เป็นงั้นนะ เดี๋ยวเราก็จะกลับไปเรียนต่อต่างจังหวัดแล้วกว่าจะจบมัธยม และจบแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเอ็นติดในกรุงเทพหรือเปล่า"

"ต้องได้เจอสิ งั้นเราไปถ่ายรูปก่อนนะ" ทำไมหัวใจฉันเต้นแรงเวลาอยู่ใกล้ๆยัยนั่นนะยิ่งเวลายิ้มมันทำให้ใจฉันแทบหลุดออกมาเต้นตรงหน้า เราคงได้เจอกันอีกนะยัยขี้แง












"นั่งทำอะไรอยู่คะเอม"

"นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะน้ำ เอ่อน้ำ วันนี้ไปทานข้าวบ้านเอมนะ บอกคุณพ่อคุณแม่ไว้แล้ว"

"เอาสิคะ จะได้ไปไหว้คุณพ่อคุณแม่ด้วย"













"อ้าว มากันแล้วหรอลูก"

"สวัสดีค่ะแม่ คิดถึงจังเลย" ฉันเข้าไปกอดคุณแม่นี่ก็ตั้งเกือบอาทิตย์แล้วที่ฉันไม่ได้เข้ามาบ้านใหญ่"

"สวัสดีค่ะคุณแม่"

"สวัสดีจ่ะหนูน้ำ ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปที่เอมให้แม่ดูเยอะเลย"

"ฮ่าๆ ขอบคุณค่ะ ^^"

"งั้นเข้าบ้านกันดีกว่าลูก"

"แม่แล้วคุณพ่อหละคะ"

"อยู่ค่ายมวยเหมือนเดิมแหละลูก"

"แล้ววันนี้แม่ทำอะไรทานคะ"

"เยอะแยะเลยเดี๋ยวเอมพอหนูน้ำไปรอบนห้องก่อนนะลูกเดี๋ยวเสร็จแล้วแม่ให้คนไปเรียก"

"ค่ะแม่"






"เอมคุณแม่น่ารักเนอะ"

"น่ารักเหมือนลูกสาวแหละ"

"แหม่ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลยนะเอม"

"ก็มันจริงนิน้ำ หรือน้ำคิดว่าเอาไม่น่ารักหรอ"

"นะ..น่ารักสิ" โอ้ยย สาธิดาส่งสายตาออดอ้อนมาขนาดนี้ระวังจะได้ทานอย่างอื่นก่อนทานข้าวหรอก ><

"นั้นไง55555"

"เอาที่สบายใจเลยเอม"

"น้ำวันนี้ค้างที่นี้กันมั๊ย"

"แต่น้ำไม่ได้เตรียมไรมาเลยนะเอม"

"เอมเตรียมไว้ให้หมดแล้ว"

"แหม่ ก็ได้เอมก็ได้"

"เย้ น้ำน่ารักที่สุดเลย"

ฉันว่าคงจะได้ทานอย่างอื่นก่อนทานข้าวจริงๆแล้วหละทำตัวน่ารักขนาดนี้

"เอมน้ำมีไรจะบอก"

"อะไรหรอน้ำ"

"เอาหูมาก่อน"

"อยู่สองคนไม่ต้องกระซิบก็ได้มั้งน้ำ"

"ไม่เอาเอมมมมม"

"ก็ได้น้ำ มีอะไร"

จุ้บบบบบบบ

"น้ามมมมมมมมมมมมม นี่แหนะๆๆ"

"โอ้ยเอมมเจ็บ"

ระหว่างที่เอมกำลังตีฉันนั่นแหละฉันก็ถือโอกาสพลิกตัวเอมลงไปบนเตียงโดยที่มีฉันทิ้งตัวตามลงไป ตอนนี้ร่างของฉันทาบทับลงบนร่างของเอมเรียบร้อยเราสองคนจ้องตากันอยู่นานพอสมควร

"น้ำรักเอมนะคะ"

"เอมก็รักน้ำ"

ฉันประทับจูบลงบนริมฝีปากของเอมอย่างนุ่มนวลจนฉันฉันสัมผัสได้ถึงการตอบสนองของเอม จากที่นุ่มนวลก็เป็นเร่าร้อน ฉันเริ่มเลื่อนลมาซุกไซร้ที่ซอกคอของเอม ฉันค่อยๆปลดกระดุมเสื้อตัวนอกของเอมออกเผยให้เห็นบลาสีดำตัวจิ๋วฉันไม่รอช้าสอดมือเข้าไปข้างหลัเพื่อปลดตะขอบลาของเอมออกอย่างชำนาญ ฉันก้มหน้าลงไปเล่นกับทรวงอกนั่นอยู่พักใหญ่ ก่อนที่ฉันจะเอื้อมมือไปแถวๆ ขอบกางเกงของเอม 

"นะ..น้าม หยุดก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่รอทานข้าว"
ฉันเห็นสีหน้าคนตรงหน้าไม่สบอารมณ์นัก ฉันหยิบเสื้อมาใส่ให้เรียบร้อยก่อนจะเข้าไปกอดคนที่ทำสีหน้างอไม่ได้ดั่งใจจากด้านหลังพร้อมกับกระซิบเบาๆที่ข้างหูว่า "ไว้ทานข้าวเสร็จนะคะที่รัก" สีหน้าของคนตรงหน้าจากที่น้างิกหน้างออย่างกับตูดเป็ดเปลี่ยน เป็นยิ้มตาหยีเมือนหมีได้น้ำผึ้ง

"งั้นรีบลงไปกันเถอะค่ะเอมน้ำหิวแล้ว"



"อ้าวลงมากันแล้วหรอลูกแม่กำลังจะขึ้นไปตามพอดี"

"ไหนวันน้มีอะไรทานบ้างคะแม่"

"เยอะเลยของโปรดเอมทั้งนั้นเลยลูก ทานเยอะๆนะจ๊ะหนูน้ำ"

"ค่ะคุณแม่ ^^"

"เอ่อแม่คะวันนี้เอมกับน้ำจะค้างที่บ้านนะคะ"

"ดีเลยลูก จะได้ให้แม่หายคิดถึงหน่อย"

"แล้วนี่คุณพ่อยังไม่มาหรอคะ"

"ยังจ่ะ สงสัยจะทานข้าวที่ค่ายเลย"

หลังจากทานข้าวเสร็จเราก็ออกมานั่งเล่นในสวนหลังบ้าน ซึ่งเป็นที่โปรดของฉันกับคุณแม่เลยหละหลังทานข้าวเสร็จต้องมานั่งคุยกันที่นี่ทุกที

"หนูน้ำกับข้าวอร่อยมั้ยจ๊ะ"

"อร่อยมากเลยค่ะคุณแม่ อร่อยทุกอย่างเลย"

"ก็คงอร่อยมากจริงแหละค่ะแม่ เห็นซัดไปตั้ง2จาน ฮ่าๆๆ"

"อย่าไปแซวหนูน้ำสิลูก หนูน้ำถ้าอร่อยก็มาบ่อยๆนะจ๊ะ"

"ค่ะคุณแม่ งั้นคราวหน้าน้ำขอช่วยทำด้วยนะคะ"

"ได้เลยจ่ะ"

หลังจากคุยกันสักพักเราก็แยกย้ายกันขึ้นห้องคุณพ่อก็กลับมาจากค่ายและตามคุณแม่ขึ้นห้องไปเรียบร้อย

"เอมมมมมมมม" ฉันเข้าไปสวมกอดเอมจากด้านหลังพร้อมกับสูดดมที่ซอกคอขาว

"หอมจัง"

"ไปอาบน้ำสิคะน้ำ"

"ค่อยอาบไม่ได้หรอเอม"

"ไปอาบน้ำก่อนนะคะคนดี"

"ก็ได้ค่ะ"





"เอม พรุ่งนี้มีนัดกับลูกค้านะคะ"

ฉันเดินออกมาพร้อมกับผ้าพันตัวอยู่หลังจากที่ฉันแต่งตัวเสร็ฉันก็มานอนลงบนเตียงที่มีเอมนอนตาแป๋วอยู่แล้ว

"ทำไรอยู่คะ"

"เปิดอ่านทวิตไปเรื่อยแหละค่ะ"

"ไหนน้ำขอดูบ้างได้มั้ย"
ฉันไม่รอฟังคำตอบจากคนตรงหน้าฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน ฉันหันหน้าเข้าไปหาเอมและค่อยๆประทับจูบลงบนริมฝีปากบาง เลื่อนลงมาที่ซอกคอขบเม้มตามส่วนต่างฉันค่อยทอดเสื้อของเอมออกและดูเหมือนเอมก็ให้ความร่วมมือของฉันเป็นอย่างดีคอนนี้มือของฉันเริ่มซนอีกครั้ง ฉันค่อยดึงกางเกงของเอมลง

"น้ำ มันจะเจ็บมั้ย"

"นิดเดียวค่ะที่รัก เหมือนมดกัด"

ฉันค่อยส่งนิ้วเข้าไปทีละนิ้วเมื่อเห็นว่าเอมเริ่มปรับสภาพได้แล้วฉันก็ค่อยขยับเบาๆ

"อ่ะอืมมม น้ามมม"

ฉันขึ้นไปซุกไซร้ซอกคอขาวอีกครั้งพร้อมกับพรมจูบไปทั่วร่างกายของเอม

"เร็วอีกนิดสิคะน้ำ"

ฉันขยับเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนรู้สึกว่าตอนนี้ฉันไปส่งเอมถึงฝั่งฝันเรียบร้อย
ฉันขยับมานอนข้างเอม เราสองคนหันมาสบตากัน ฉันก้มลงไปจูบหน้าผากของเอมอย่าแผ่วเบา

"ขอบคุณนะคะเอม ขอบคุณที่รอน้ำขอบคุณที่ตามหาน้ำ"

เอมก้มลงมาจูบริมฝีปากของฉัน พร้อมกับรอยยิ้มหวานๆรอยยิ้มที่เกือบทำให้ใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ

"เอมก็ขอบคุณน้ำนะคะ ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่น้ำทำให้เอม"

น้ำสวมกอดฉัน ฉันหลับตาลงไปในอ้อมกอดอันอบอุ่นอ้อมกอดที่ฉันตามหามาตลอด 7 ปี อ้อมกอดที่ฉันไม่คิดว่าจะได้สัมผัส แต่ตอนนี้ฉันได้ครอบครองอ้อมกอด ร่ายกาย และหัวใจของคนๆนี้คนที่ฉันไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีก เอมรักน้ำนะคะ

ซีหวูดดรีค่าาา รีดเดอร์ที่น่ารักของไรต์ ตอนนี้มาเฉลยแแล้วจ้าา
ว่า 7 ปีเกิดอิไรขึ้น ยังไงก็ฝากติดตามด้วยครัช
หรือยังไงถ้าจะทวงฟิคหรือพูดคุยกับไรต์ ติดแท็ก #รักไม่มีที่สิ้นสุด เลยครัช
บั๊ยยยยยยยยยยส์ คิสสสส