Love Infinity ( รักไม่มีที่สิ้นสุด ) #เอมน้ำ

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter5

   เช้าวันใหม่อรุณเบิกฟ้า เสียงนาฬิกาดังอีกเช่นเคย วันที่สองของการฝึกงานในบริษัทของเอม และในตำแหน่งเลขาส่วนตัวของเอม ><
ฉันลุกไปอาบน้ำแต่งตัวรอเอมคนสวยของฉันมารับดีกว่า 

ตื้อดึ่ง
 
Aim ตื่นรึยังคะน้ำ? เอมใกล้จะถึงแล้วนะ
Nam ตื่นแล้วค่ะ กำลังลงไปรอข้างล่าง

"น้ำขึ้นรถเร็ว"

"มาเร็วเชียวนะเอม"

"น้ำทานข้าวหรือยัง แวะทานไรก่อนมั๊ย"

"น้ำทานแล้ว"

"งั้นเข้าบริษัทกันเลยเนอะ"

ฉันไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้มแล้วพยักหน้า ฉันว่าฉันควรจะเดินหน้าจีบเอมอย่างจริงจังซะที

"เอม เย็นนี้ไปทานข้าวกันมั๊ย"

"เอาสิน้ำ ดีเหมือนกันเอมจะได้รู้จักน้ำมากขึ้น เพราะไหนเราต้องทำงานด้วยกันไปอีกนาน"

"เอมอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั๊ย?"

"ไม่อ่ะเอมทานอะไรก็ได้ ว่าแต่มีใครไปกับเรารึเปล่า?"

"ไม่มี..มีแค่ เอมกับน้ำ" 

"ดีแล้วหละ เพราะเอมก็อยากให้มีแค่ เอมกับน้ำ.."

นี่ฉันฟังไม่ผิดใช่มั๊ย เอมบอกว่าอยากให้มีแค่ เอมกับฉัน หรือเอมจะชอบฉัน ฉันเริ่มคิดเข้าข้างตัวเองซะแล้วสิ
แต่ฉันก็จะต้องเดินหน้าจีบเอมต่อไปเพื่อความมั่นใจ >< ให้มันได้งี้สิกัญญ์กุลณัช







"คุณเอมคะ ลูกค้าที่จะมาติดต่อกับเราขอเลื่อนนัดมาเป็นวันนี้ค่ะ"

"กี่โมงคะ"

"อีก2ชมใ ค่ะคุณเอม"

"โอเคค่ะ งั้นเตรียมรถให้เอมเลยนะคะเดี๋ยวเอมจะออกไปเลย"

"ค่ะคุณเอม"





"น้ำเดี๋ยวอีก2ชม. จะมีพบลูกค้าแต่เอมจะออกก่อนเวลาเลย น้ำเตรียมเอกสารให้เอมหน่อย"

"ได้ค่ะ รอน้ำแป๊บนึ่งนะ"

เสร็จแล้วเอม ฉันยื่นเอกสารพร้อมก้าวขึ้นรถที่มีนั่งอยู่ก่อนหน้าแล้ว
หลังจากพบลูกค้า เอมก็บอกฉันว่าวันนี้จะไม่เข้าบริษัทอีกแล้ว และฉันก็เช่นกัน แต่ก่อนฉันจะก้าวขาออกจากรถ เอมดันฉุดฉันขึ้นไปนั่งลงตรง
ที่นั่งข้างคนขับแล้วขับรถออกไปทันที ตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าเอมจะพาฉันไปไหนไปทำอะไร หรือจะไปไกลแค่ไหน 

"เอมจะพาน้ำไปไหน"

"เดี๋ยวก็รู้เองแหละน้ำ"

ตลอดทางฉันนั่งเงียบไม่พูดอะไรจนฉันรู้สึกได้ว่ารถหยุดนิ่ง

"ถึงแล้ว ลงไปสิน้ำนั่งทำหน้าเป็นหมีหิวน้ำผึ้งอยู่ได้"

ฉันไม่พูดอะไรก้าวขาลงมาจากรถ และฉันต้องเผยยิ้มออกมากับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า 

"ทะ..ทะเล"

"ก็ทะเลไงน้ำ เห็ฯเป็นน้ำตกรึไง"

"ยังจะมีเวลามาเล่นอีกนะเอม"

"แล้วชอบมั๊ย?" 

"ชอบบบบ" น้ำตอบพร้อมกับยิ้มตาหยีตามสไตล์เจ้าตัวเขาหละ

ทำไมตอนนี้ฉันรู้สึกผูกพันกับเอมมากเหลือเกิน หรือเป็นเพราะสิ่งที่เขาทำให้ฉันกันนะ 
แต่ทำไมฉันก็ยังรู้สึกเหมือนว่าฉันกับเอมเราเคยเจอกันเคยรู้จักกันมาก่อน..

"น้ำ ไปเดินเล่นกัน"

"แป๊บนึ่งนะเอม"





"ฮัลโหล ค่ะ หงหยก ตอนนี้น้ำยังไม่ว่างนะคะพอดีน้ำทำงานอยู่ เดี๋ยวน้ำโทรกลับนะ"


มาแล้วเอมมมมมม

"เดี๋ยวเย็นนี้เราทานข้าวที่นี้เลยแล้วกันนะน้ำ"

"ดีๆ เอม น้ำอยากกินอาหารทะเล กุ้ง ปู" คิดแล้วน้ำลายไหล

"แหม่ กินเยอะเดี๋ยวก็อ้วนเป็นหมีหรอก หรือเป็นอยู่แล้วนะ555"

"เอมมมมม!!"

ฉันวิ่งไล่เอมไปทั่วหาดจนเริ่มจะออกอาการเหนื่อย -*- 

"เอมพักก่อน น้ำเหนื่อย"

"งั้นเดี๋ยวเอมไปซื้อน้ำมาให้นะ"

ระหว่างทางที่ฉันเดินไปซื้อน้ำให้น้ำฉันก็คิดอะไรบางอย่างขึ้น ต้องขอบใจยัยมุขจริงๆนะ ที่ช่วยมารื้อฟื้นความจำฉัน 7 ปีแล้วสินะ ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงจำฉันไม่ได้ เพราะขนาดตอนแรกฉันยังจำเธอไม่ได้เลยซักนิด เธอสวยเธอดูดีขึ้นตั้งเยอะ แต่ไม่ว่ายังไงฉันจะทำให้เธอจำฉันให้ได้เลย น้ำ..

สวัสดีวันศุกร์อีกตอนค่าาา วันนี้แล้วที่นางฟ้ากับนางงาม
จะไปต้นตาล เฮ้อออ คิดแล้วเศร้า อยากจิไป
แต่ไม่เป็นไร วันพระไม่ได้มีหนเดียว555
และเมื่อคืนพวกนางยังแอบมี มม. มาให้ฟินเบาๆ
ตอนเที่ยงคืนอีก ไรท์นี่ไปไกลถึงดาวเนปจูน ฮ่าๆๆ
เรื่องมันชักจะเผยเงื่อนงำออกมาเล็กๆ ซะแล้วหละ
เดี๋ยยวจะค่อยๆเผยทีละมุม ทีละมุมนะครัช ยังไงก็
ฝากติดตามด้วยเน้ออ บั๊ยยยยส์