ขับร้องก้องกังวานภูตแห่งบทเพลง [Daemon Of Music]

บทนำ

 “ขับร้องก้องกังวานภูตแห่งบทเพลง”

     นี่เป็นเรื่องเล่าที่ถูกเล่าสืบต่อกันมาเป็นเวลาช้านาน เกี่ยวกับอาณาจักรวิล์ลฟาเซีย อาณาจักรแห่งเสียงเพลงและท่วงทำนอง เป็นอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกขับเคลื่อนด้วยเสียงเพลง เป็นที่อยู่อาศัยของภูตและเทพต่าง ๆ

     ว่ากันว่าหากผู้ใดที่ทำการอัญเชิญภูตจากวิลล์ฟาเซียมาได้นั้น จะสามารถขอยืมพลังอำนาจแห่งบทเพลงที่เป็นพลังที่อันศักดิ์สิทธิ์มาเพิ่มพลังอำนาจความแข็งแกร่งให้ตนได้

     หากลองนึกย้อนมองกลับไปในช่วงสงครามสิ่งที่สามารถปลอบประโลมย้อมใจผู้คนได้ยามสงครามก็คือบทเพลงเช่นเดียวกัน บทเพลงที่เอื้อนทำนองเพียงนิดก็ย่อมทำให้จิตใจได้รับความสงบได้

     ในครั้งหนึ่งได้มีการกล่าวถึงกษัตริย์แห่งโมฟาเลียผู้เคยตกอับจากหนี้สิน เคยอัญเชิญภูตแห่งบทเพลงสำเร็จซึ่งภูตตนนั้นนามว่า ‘ฟาเอล’

     ตามคำบอกเล่าฟาเอลเป็นภูตแห่งบทเพลงมีขลุ่ยศักดิ์สิทธิ์เป็นเครื่องดนตรีประจำตัว มีใบหน้าและเรือนร่างที่สง่างาม พลังเวทย์เก่งกาจไม่เป็นรองใครและเหนือกว่าภูตด้วยกันทั้งปวง ขอแค่เพียงผู้ทำพันธสัญญากล่าวขอไม่ว่าสิ่งใดฟาเอลก็จะเป่าขลุ่ยแห่งเสียงนำทุกสิ่งทุกอย่างมาให้ท่าน

     แต่ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมี 2 ด้าน บางทีบทเพลงที่ปลอบประโลมก็อาจกลายเป็นสิ่งที่ทำให้ลุ่มหลงจนขาดสติไปได้

     กษัตริย์แห่งโมฟาเลียลุ่มหลงในอำนาจเงินตรา สตรีมากมายและสุรา แต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอต่อความโลภของเขาเขาได้ร้องขอให้ภูตแห่งเสียงช่วยทำให้เขาแข็งแกร่งมากกว่านี้ช่วยเพิ่มพลังอำนาจให้เขาได้ครองจักรวรรดิทั้งใต้หล้า ได้มีสมบัติมากขึ้นเป็นทวีคูณแบบที่ว่าใช้ทั้งชีวานี้ก็มิอาจจะหมดไปได้

     คำขอของกษัตริย์แห่งโมฟาเลียเริ่มเป็นสิ่งที่ภูตเริ่มเอือมระอากับความโลภต่าง ๆ ที่มากเกินไปนี้ เขาขอโดยไม่คำนึงถึงความสามารถของตนเอง

     ภูตฟาเอลพลันนึกคิดว่าเหตุใดมนุษย์จึงมีความโลภ ต้องการสิ่งที่มิใช่ของตนเอง มีกิเลสตัณหาที่มิอาจสิ้นสุดมนุษย์เป็นสัตว์ที่มีการกระทำแบบนี้หมดเลยงั้นหรือ มนุษย์ทุกคนที่ได้อัญเชิญเขามาถึงได้มีแต่ความโลภ ไม่ว่าจะกี่คนต่อกี่คนเขาก็ไม่เคยเจอใครที่มีจิตใจบริสุทธิ์ที่แท้จริงเลย

     ภูตแห่งบทเพลงเริ่มหน่ายใจกับการกระทำของกษัตริย์แห่งโมฟาเลีย จึงได้ทำการบรรเลงบทเพลง ด้วยขลุ่ยศักดิ์สิทธิ์ทำให้กษัตริย์ลุ่มหลงในบทเพลงจนค่อย ๆ ดำดิ่งลงไป ดำดิ่งลึกลงดั่งอยู่ในห้วงของมหาสมุทรกับบทเพลงอันไพเราะที่ภูตได้บรรเลง

     “จงหลับตาลง แล้วเดินมาตามเสียงขลุ่ยของข้า ที่ข้าผู้นี้ได้บรรเลงเสียเถิด” กษัตริย์ผู้ลุ่มหลงในบทเพลงก็ได้เดินตามเสียงเพลงไปเรื่อย ๆ จนพลันตกหุบเขาเสียชีวิต

     ภูตแห่งเสียงได้หายตัวไปรวมถึงทุกสิ่งที่ภูตแห่งเสียงเคยเสกไว้เช่นกัน อาณาจักรโมฟาเลียที่เคยเฟื่องฟูได้หายไปในพริบตาจากนั้นก็ไม่เคยมีใครได้เห็นภูตแห่งเสียงอีกตลอดไป

     ผู้คนมากมายที่เป็นนักอัญเชิญที่เก่งกาจได้พยายามอัญเชิญภูตแห่งเสียงมาทำพันธะสัญญาเพราะภูตแห่งเสียงเป็นที่เลื่องชื่อในพลังเวทย์ที่ยิ่งใหญ่และการสะกดจิตผู้คนด้วยบทเพลงแต่ทว่าการอัญเชิญก็ไม่สำเร็จผล

     จนกระทั่งได้มีการกลับมาโดยปริศนาของภูตแห่งเสียงอีกครั้งในรอบหลายร้อยปีโดยนักเวทย์ไร้ชื่อ กับการทำพันธสัญญาเงื่อนไขที่มีชีวิตเป็นเดิมพัน!