คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : งอน
[อศา]
“เป็นไรอมึ”
“ออร์แนไม่รับสายู”
“น้อมันไม่ว่าหรือเปล่า” ผมพยัหน้าให้มันสอเป็นอะไรอเธอนะเธอไม่เยเป็นแบบนี้มา่อนผมโทรมาเธอไม่ถึนาทีเธอ็รับแล้วถึเธอะยุ่นานไหนเธอ็ัรับสายผมอยู่ี
“เออมึเลิโทรไ้แล้ว”
“นเว้ย”
ผมนั่ื่มับพวมันสอนไ้สัพัผม็อลับ่อนมันสอน็ะไป่อับเ็อมันผมเินมาถึรถ็หยิบโทรศัพท์ออมาาระเป๋าาเแล้ว็โทรหาเธออีรั้เธอ็ไม่รับสายผม ผมหันไปมอนาฬิามัน็ะเที่ยือแล้วเธอน่าะนอนแล้ว เธอไม่ไ้อนอะไรผมหรอนะเพราะเธอไม่เยเป็นแบบนี้มา่อน
พอื่นึ้นมาผม็ไปทำธุระส่วนัววันนี้ผมะไปถามเธอให้รู้เรื่อว่าเธออนอะไรผมทำไมถึไม่ยอมรับสายผมเลย ผมเินเ้ามาที่ะเธอ็เห็นเธอำลันัุ่ยับเพื่อนเธออยู่
“พี่อศาสวัสีรับ”
“ามสบายนะรับพวผมอไปื้อ้าว่อน”
“มึเอาเหมือนเินใ่ไหม”
“เออ”
“เป็นไร” พอเพื่อนอเินออไปหมผม็ถามเธอึ้น
“ไม่ไ้เป็นไระหน่อย”
“ไม่ไ้เป็นไร็หันหน้ามาุยับพี่ีๆ”
“อนอะไรพี่รับพี่โทรไปทำไมไม่รับ” ผมมอนรหน้าที่ไม่ยอมหันหน้ามาุยับผม
“หายอนพี่ไ้แล้วนะเี๋ยวพี่พาไปเลี้ย้าว”
“ไม่ว่า”
“ั้นอนเย็นเี๋ยวพี่มารับ”
“ไหนอูหน้าเ็ี้อนหน่อย” ผมยับเ้าไปใล้เธอ็ับหน้าเธอให้หันมาทาผม
“็บอว่าไม่ไ้อน”
“ถ้าไม่อนั้นยิ้มให้พี่ทีหนึ่”
“เลิอนไ้แล้ว” ผมเอามือึ้นไปลูบผมเธอเบาๆ ส่วนเธอ็ทำหน้ายัษ์ใส่ผมเธอะรู้ไหมว่ามันไม่น่าลัวเลยสันิเหมือนับลูแมวน้อยๆำลัู่
“ลับะัวเอไปไ้แล้ว” ผมไม่สนใำพูอเธอผม็ยัลูบผมเธอเล่นส่วนเธอ็ปัมือผมออาหัวเธอ
“โอเลับ็ไ้” ผมยอมลุึ้นออาโ๊ะไม่ลืมที่ะเอามือไปบีมแ้มนุ่นๆ อเธอ
“นี้”
“อนเย็นพี่ะมารับนะรับ”
[ออร์แน]
ันมอพี่อศาที่ำลัเินออไปหึิหรอว่ามา้อันแ่นี้แล้วันะหายหรอไม่มีทาเี๋ยวนะออร์แนแ่ะไปอนเาทำไมเนี่ยแ่ไม่ไ้เป็นอะไรับสัหน่อยโอ๊ยๆันะบ้าาย
“สวีทันแ่เ้าเลยนะ”
“สวีทบ้านมึสิ” ันอบลับพวมันไป
“ไม่สวีทแ่มีารลูบหัวบีมแ้ม” พวมัน็ทำท่าลูบผมบีมแ้มล่อันไอ้เพื่อนั่วนี้
“แล้วนี่พวมึไปื้อ้าวที่ไหนโรนานูนึว่าไปทำเอาเอะอี”
“มึไม่้อมาเปลี่ยนเรื่อเลยนะ” ันั้าวึ้นมาินไม่สนใพวมันพูล่อันและนี้มัน็ะใล้ถึเวลาเรียนแล้ว
-LINE-
-อศา-
อศา:อยาินอะไร
ออร์แน:ใรบอว่าะไปับพี่
อศา:อยาใร้ายับพี่สิรับนสวยหายอนพี่ไ้แล้ว
ออร์แน:แนบอแล้วไว่าแนไม่ไ้อน
อศา:ไม่อน็ไม่อนวันนี้แนอยาินอะไรอยาไ้อะไรพี่เปย์เอ
ออร์แน:เ็บไปเปย์สาวอพี่เถอะแนื้อเอไ้
ันอบพี่อศาเสร็็เ็บโทรศัพท์ใส่ระเป๋าเสื้อ็อปแล้วหยิบอุปร์ารเรียนออมาาระเป๋าสะพาย้าสีเียวอ่อนอันมาวาไว้บนโ๊ะ
พอเรียนเสร็พวัน็เินลมานั่เล่นที่โ๊ะม้าหินอ่อนที่หน้าะปล่อยให้ไอ้เบน์ับไอ้โแวสาวไปส่วนันับยายแนี้็พาันนั่สั่อออน์ไลน์
“ไอ้แน”
“เรียทำไม”
“แฟนมึเินมานู้นแล้ว” ันหันไปมอามมันสอน็เห็นพี่อศาำลัเินรมาที่โ๊ะพวัน
“แฟนบ้านพ่อมึสิ” ันพูแบบไม่ออเสีย
“ไปยั”
“ใรบอะไปับพี่”
“มึอย่าเล่นัว”
“นี่ไลู่หรอ” ันถามพวมันสามนที่ไล่ันให้ไปับพี่อศาพวมันไม่ิะเป็นห่วันเลยหรือไนี้ันไปับผู้ายนะเว้ย
“ั้นพี่ไปนะรับ”
“ฝาูแลมัน้วย” แล้วพี่อศา็หยิบระเป๋าันึ้นไปพายเา็ับมือันให้ลุออาโ๊ะ
“เหมาะสมันริ” เสียอพวมันระโนมาามหลััน ันหันไปทำหน้าาโทษพวมันสามนไว้อย่าให้ถึทีันนะันะเล่นพวมันหนัๆเลย่อยู
“นี่ปล่อยไ้แล้วไม่้อมาับ” ันบอับนัวสูที่ับมือันไม่ยอมปล่อย
“ทำไมเินหรอ”
“ฝัน” เาปล่อยมือที่ับมือันเปลี่ยนมาับหัวันารระทำอเาเป็นเป้าสายาับนที่นั่อยู่บริเวนั้น
“สรุปะินอะไร”
“ิอยู่นี้ไ”
[อศา]
“อยาินุ้ถั” เธอพูเสร็็ยืนโทรศัพท์อเธอมาให้ผมูผมรับมาู็ับามีพีเอสไป
“เอาโทรศัพท์อพี่มา” ผมหยิบโทรศัพท์อัวเอส่ให้เธอไปเธอรับแล้วอะไร็ไม่รู้
“ทำอะไร”
“ยุ่” ไม่นาน็มาถึร้านที่เธออยาินแ่เธอ็ไม่ยอมรถมาารถสัทีมัวแ่ทำอะไรับโทรศัพท์อผมอยู่
“ะินไหม” เธอเยหน้าออมาาโทรศัพท์็หันไปูหน้าร้านที่มีนนั่ันเ็ม
“นเยอะส่ลับไปินที่ห้อนะ” เธอบอผมเสร็็้มหน้าเล่นโทรศัพท์่อผม็เินเ้าไปในร้านไปสั่เมนูที่เธออยาินผมนั่รออยู่สัพั็เินลับมาที่รถ
“ไ้แล้วหรอ”
“น่าินั”
“ลับเลยไหม” เธอพยัหน้าให้ผม ผม็ับมาส่เธอที่อนโ
“ไม่ินหรอ” ผม็อยาึ้นไปินับเธอนะผมหันไปูนาฬิามัน็ะถึเวลาที่ไอ้พอร์ับไอ้เหนือมันนัผมไว้ที่ลับอพวมัน
“ไว้วันหลันะพอีพี่มีนัับไอ้พอร์ไอ้เหนือ”
“เ”
“เี๋ยวพี่ทัหา”
“ไม่้อ” เธออบผมแล้ว็เินเ้าไป้าในอนโผมเห็นเธอเินเ้าไปในลิฟ์ผม็เินมาึ้นรถัวเอับรไปทีับอพวมันผมเลยเวลานัมันมาสิบนาทีแล้ว
ความคิดเห็น