คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2.2
ั้แ่วาสายาพรประทีปหัวหน้าอเธอแพรวา็นั่ทำานอยู่หน้าออมพิวเอร์โน้บุ๊ไม่ไ้ยับัวไปไหนเลยนระทั่เวลาผ่านไปหลายั่วโมเสียท้ออเธอ็ร้อ ‘โรรา’ ้วยเลยเวลาอาหารลาวันมานานเ็มทีแล้ว
“ ี่โมแล้วนี่ ” แพรวาเยหน้าึ้นูนาฬิาแวนที่ผนัห้อ เ็มอมันบอเวลาสิบสี่นาฬิาวาู่สวยหลุบลมอที่ท้อแล้วลูบมันเบาๆ เสียโรรายััอยู่เธอึ้อลุึ้นเินไปยัห้อรัว
มือเล็เปิประูู้เย็นออแ่ับไม่เออะไรเลยนอาน้ำื่มและนมสหนึ่ว แพรวาถอนหายใเฮือ่อนะนึึ้นไ้ว่าเธอยัมี้าว้มทรเรื่อทีุ่ป้า้าบ้านนำมาฝาเธออยู่ในหม้อบนเาแ๊ส
นี่ถ้าไม่ไ้้าว้มอร่อย ๆ อป้าศรีนวล่วยเอาไว้เธอะ้อหิ้วท้อับรถออไปหาอะไรินที่ห้าสรรพสิน้าใล้ๆ เป็นแน่ พออิ่มแล้ว็้อลับมาทำานที่้าเอาไว้ให้เสร็เสียร่าระเหิระหึสาวเท้ารวเร็วลับมาที่ห้อนั่เล่น หย่อนัวลนั่ัสมาธิรหน้าโ๊ะระอีรั้
แ่เพียไม่ถึห้านาทีโทรศัพท์เลื่อนที่อแพรวา็ัึ้นอีรั้เธอึหยิบมันึ้นมารับสาย
‘ สวัสี่ะแพรวาพู่ะ ’ มือถือโทรศัพท์้าหนึ่ อี้า็เลื่อนเมาส์อมพิวเอร์
‘ สวัสีรับุแพร ’ เสียปลายสายทุ้มละมุนแฝไป้วยวามรู้สึ
‘ ท่านรอฯ ’ แพรวาหลาใไม่น้อยที่รอประธานบริหารโทรศัพท์มาหาเธอ้วยัวเอ
‘ รับผมเอ ุแพรสะวุยไหมรับยุ่อยู่หรือเปล่า ’ ิรารถามน้ำเสียสุภาพอ่อนโยน
‘ไม่่ะ แพรุยไ้่ะ ’ แพรวาอบอย่าสุภาพเ่นัน
‘ ุพรประทีปบอผมว่าุแพระเ้ามาทำานวันพรุ่นี้แล้วใ่ไหมรับ ’
‘ ่ะ แพระนำรายละเอียโรารประาสัมพันธ์โรแรมทอธาราที่ระยอเ้าไปเสนอท่านรอฯ ’ น้ำเสียอเธอเป็นารเป็นานนปลายสายหัวเราะฮึ
‘ แพร เรียผมว่าุรหรือพี่รเถอะนะ เวลาทีุ่เรียผมว่าท่านรอฯ มันูห่าเหินยัไพิลผมไม่อบเลย ’ เสียทุ้มิอออ้อน
‘ ะ! ’ แพรวาเผลอทำเสียสู
‘ นะรับ ถ้าเรียพี่ยัไม่สะวใ็เรียุรแล้วันนะ ’ ิรารยัยืนยัน
‘ ็ไ้่ะ ุร ’ แพรวาอ้อมแอ้มเรียเาอย่าไม่ถนัปานั
‘ เย็นนี้ว่าไหมรับ ’ ิรารรุ่อไม่ปล่อยให้แพรวาไ้ั้ัว
‘ ่ะ ’ แพรวาอบเพียสั้นๆ
‘ เราสอนไปทานอาหารเย็น้วยันสัมื้อีไหม ะไุ้ยเรื่อาน้วย ’ ิรารเอาเรื่อานมาอ้า้วยรู้ว่าแพรวาะไม่ปิเสธ
แพรวาลอบถอนหายใ่อนอบรับอย่าเสียไม่ไ้ ‘ ่ะ ’
‘ ให้ผมไปรับุแพรที่บ้านหรือว่า... ’
‘ เราไปเอันที่ร้านสะวว่า่ะ ุระให้แพรไปเอที่ไหนะ ’
‘ ที่โรแรมทอธาราสุุมวิทแล้วันนะรับ ที่นั่นอาหารอร่อยบรรยาาศั้นบนอึ็โรแมนิุแพรน่าะอบ ’ เสียิรารูมีวามสุนแพรวารับรู้ไ้
‘ ่ะ ’ เธออบรับ
‘ หนึ่ทุ่มนะรับุแพร ผมะรอุแพรที่ล็อบบี้แล้วเราสอน่อยึ้นไปพร้อมัน ’
‘ ่ะ ’ แพรวารับำ ิรารึวาสายไป
สายาหวานายแววยุ่ยาในใออมาอย่าัเน หรือิราระรู้เรื่อที่เธอเลิลาับปวี์แล้วเาถึล้ารุเธอหนันานี้แ่เธอไม่ไ้บอใรเลยนี่น้ามีเพียเพื่อนสนิทและพรประทีปหัวหน้าอเธอเท่านั้นที่รู้เรื่อนี้
“ อาะไม่ใ่อย่าที่ิ็ไ้ ” แพรวาึมำอยู่นเียว แล้ว็สะลัวามิวุ่นวายออไป้มหน้าทำานอเธอ่อ
สายน้ำ่ำเย็นระายัวออเป็นละออระทบแสอาทิย์นลายเป็นประายรุ้สใส พื้นห้าหน้าบ้านอุป้าศรีนวลในเวลานีุ้่มื่น้วยน้ำเย็นที่เธอำลัร้นไม้อยู่ เสียร้อเพลแววหวานัออมาพร้อมับท่วท่าามราวับอยู่บนฟลอร์เ้นรำ็ไม่ปาน มันเป็นสิ่ินาและินหูอนระแวนี้ึไม่มีใรสนใ
“ เอ๊ะนั่นใร? ” ุป้าศรีนวลอุทานึ้นมาเมื่อสายาอเธอไปประสบับร่าสูให่ในุเสื้อลุมสีำที่นั่อยบนรถัรบานยนร์บิ๊ไบ์สีำ
ป้าศรีนวลทิ้สายยาในมือลทันทีสาวเท้าอย่าระมัระวัหลบหลีไปามสุมทุมพุ่มไม้ภายในสวนหน้าบ้านอเธอไปเร้นายแอบมอายแปลหน้า มืออวบอ้วนยึ้นยับแว่นารอบรูปหัวใเพ่พินิร่าสูให่อีรั้
“ พ่อปวี์ ” เสียแหลมใสผิอายุอุป้าสีนวลัึ้น ทำเอานบนรถัรยานยนร์สะุ้สุัว
ปวี์หัน้ายหันวามอหาที่มาอเสียเลิ่ลั่แล้วลอบมอเ้าไปในบ้านที่เาเยอาศัยไม่มีารเลื่อนไหวใๆ ที่นั่น ปวี์ึถอนหายใอย่าโล่อ
ร่าอวบอัผิวสอสีในุระโปรลายอไม้สีแสอหิวัยลานเินระับระเออมาาประูรั้วบ้านรไปหาปวี์อย่าไม่รีรอ
“ พ่อปวี์มาแอบูหนูแพรเรอะ? ” ป้าศรีนวลถามออไปรๆ
ปวี์อึอัรู้สึหายใไม่ทั่วท้อล้ายมีอะไรุอยู่ที่อหอย “ สวัสีรับุป้า ” เาไ้แ่ทัทายหิสูวัยอย่านึอะไรไม่ออ
“ ว่ายัไล่ะพ่อปวี์มาแอบูหนูแพรทำไมัน ทำไมไม่เ้าไปหาในบ้านเลยหืม? ” ป้าศรีนวลยััไ้
“ ผม... ” ปวี์ยัอึอั “ มีธุระ่อลานะรับุป้า” เ้าปุ่มสาร์ทรถัรยานยนร์เสียัระหึ่มแล้วบิรถออไปอย่ารวเร็ว
ป้าศรีนวลไ้แ่มอามแล้วยิ้มน้อยยิ้มให่ปา็ึมำ “ สสัยะิถึเมียล่ะสิ ”
แพรวาเพิ่ะมอออไปที่หน้าบ้าน้วยเสียรถัรยานยน์ัอยู่ใล้ๆ ับำแพบ้านอเธอ สายาู่สวยมอไปรอบบริเว็ไม่พบอะไรนอาร่าอวบอัในุระโปรลายอไม้สีแสที่โบมือไหวๆ ให้เธอพร้อมยิ้มริ่ม
ความคิดเห็น