ดั่งฟ้าลิขิต

ลำดับตอนที่ #4 : โลกของนัทยา...

                "ทำไมล่ะนัท...แม่ใครจะไม่รักลูกบ้าง ยังไม่เลิกคิดแบบนี้อีกนะ" เจนจิราถามอย่างอดไม่ได้

                "ก็มันจริงนี่ค่ะ...พี่ชายนัทเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของแม่ แม่ไม่เคยคิดถึงนัทบ้างเลย ไม่เคยรู้เลยว่า...นัทรู้สึกยังไง แม้ว่าวันสุดท้ายที่พี่ชายจากไป...แม้ยังทิ้งให้นัทอยู่สู้กับพวก วันชัย คนเดียว... แม่ไม่เคยรู้เลยว่านัทเสียใจแค่ไหน แม่ไม่รักนัท...แล้วให้นัทเกิดมาทำไม" นัทยาพูดด้วยเสียงหนักแน่นเท่ากันทุกคำ จนคนฟังรู้สึกได้ทันทีว่า...นี่คือน้ำเสียงของคนอัดอั้นตันใจของแท้ จนเจนจิราอดนึกสงสารขึ้นมาไม่ได้...

               ตายล่ะว้า...ไม่น่าไปท้วงความคิดมันเลยจริงๆ~

               "นัทกับพี่โน้ตไม่ได้สนิทกัน...ไม่เคยเลยที่จะได้คุยกันดีๆสักครั้ง ขนาดวันสุดท้ายที่พี่โน้ตมีร่างไร้วิญญาณนอนหลับอยู่ที่วัด นัทก็ยังไม่มีโอกาสได้ไป..." นัทยาเว้นช่วงจังหวะการพูด เพื่อให้จังหวะการเต้นของหัวใจ กลับมาอยู่ในภาวะปกติ เมื่อเริ่มรู้สึกว่า...ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยจะอยู่เมื่อนึกถึงเรื่องแม่กับพี่โน้ต...พี่ชายคนเดียวของเธอ

                "ด้วยเหตุที่ว่านัทกับพี่โน้ตห่างกันเกือบ 10 ปี พี่โน้ตอยู่อย่างอิสระมาตลอด พอมีนัทอีกคน...พี่โน้ตเลยรู้สึกรำคาญที่นัทชอบเข้ามาวุ่นวายในห้อง ลากให้ลงไปวิ่งเล่นด้วย...แต่นัทเหงา นัทอยากเล่นกับพี่โน้ต พอพี่โน้ตไปฟ้องแม่ทีไร...นัทก็โดนดุทุกที เลยกลายเป็นว่าช่วงหลังๆ นัทไม่เคยได้คุยกับพี่โน้ตอีกเลย ยิ้ม...พี่โน้ตก็ไม่เคยยิ้มให้นัทสักที แม่รักพี่โน้ตมากนะ...ใครไปยุ่ง ไปทำให้พี่โน้ตไม่พอใจแม่ก็จะโกรธแทน เวลานัทเข้าไปเล่นกับพี่โน้ตทีไร...นัทก็โดนพี่โน้ตไล่ออกจากห้องไม่พอ แม่ยังดุนัทซ้ำอีก..." เสียงนัทยาขาดหายไปเป็นช่วงๆ แววตาที่เคยร่าเริงซุกซน ยังคงเป็นประกายอยู่เช่นเคย แต่ประกายตานั้นกลับหม่น ไม่สดใสเหมือนเช่นทุกครั้งที่คนรอบข้างเคยสัมผัสได้...

               "พี่โน้ตอยู่บ้านตลอด...ว่างๆก็ขอเงินแม่ไปเที่ยวกับเพื่อน แต่นัทต้องอยู่ช่วยแม่ขายของ ขอเงินไปจ่ายค่าทัศนศึกษาแม่ยังไม่ให้นัทเลย พอมาช่วงหลังๆพี่โน้ตย้ายไปอยู่หอกับเพื่อน...2 อาทิตย์ถึงจะกลับมาสักครั้ง เอาเสื้อผ้ามาให้แม่ซัก...แล้วก็เอาชุดใหม่ไป พอพักหลังๆพี่โน้ตหายไปนานมากๆ จนแม่บ่นทุกวัน...วันหนึ่งพี่โน้ตก็กลับมา แต่มาคราวนี้พี่โน้ตไม่ไว้ผมตั้งๆ แต่งตัวดีเหมือนทุกๆครั้ง ท่าทางของพี่โน้ตดูลุกลี้ลุกลน เลิกลั่ก บอกให้แม่รีบหยิบเงินให้...พอคว้าแบงค์ออกจากมือแม่ได้เท่านั้น พี่โน้ตก็รีบวิ่งหายไปทันที" นัทยาเปลี่ยนท่าทาง เปลี่ยนอิริยาบถอย่างไม่ส่งสัญญาณให้คนตั้งใจฟังรู้ล่วงหน้า ทำเอาธิดาวรรณและเจนจิราอารมณ์ค้างไปตามๆกัน...

                "ไม่ทันพ้น 2 อาทิตย์ พี่โน้ตก็กลับมาอีกครั้ง และช่วงหลังๆก็เริ่มมาบ่อยขึ้น มาถี่ขึ้น พอแม่พูดทีไร...ก็โดนพี่โน้ตทุบตี ทำร้ายร่างกาย...พี่โน้ตกลับไปทีไรแม่ก็ร้องไห้ทุกที..." นัทยาเว้นช่วงอีกครั้ง ถอนใจเบาๆแล้วเงียบไปนาน จนคนฟังเริ่มร้อนรน...

                "แล้วไงต่อล่ะนัท..." ธิดาวรรณทนไม่ไหว เพราะถึงแม้ว่าเธอกับนัทยาจะสนิทกันเป็นพิเศษมากกว่าใครในแก๊ง แต่...แต่ล่ะคนในแก๊งไม่เคยคิดจะเล่าเรื่องราวความเป็นมาเป็นไปให้กันและกันฟังเสียที เพราะไม่อยากรื้อฟื้นความหลังของตัวเอง...

                "วันหนึ่ง...ก็มีผู้ชาย 2 คนมาถามหาพี่โน้ตที่บ้าน แม่บอกว่า...พี่โน้ตไม่อยู่ แล้วก็ให้ที่อยู่พี่โน้ตที่หอไป... ไม่ทันพ้น 2 อาทิตย์ ผู้ชาย 2 คนนั้นก็กลับมาที่บ้านอีกครั้ง...พร้อมกับ ร่างอันไร้สติของพี่โน้ต" นัทยาแผ่วเสียงลง แววตาเจ็บปวดนั้น ทำให้พี่ๆทั้งสองรู้สึกสงสาร...

                "แม่รู้ทีหลังแล้วว่า...พี่โน้ตติดยาเสพติด พวก วันชัย ชักนำให้พี่โน้ตลองมัน...แล้วพี่โน้ตก็ค่อยๆเลื่อนมาเป็นคนเสพเต็มตัว ก่อนจะกลายมาเป็นคนขายและเป็นผู้ผลิตตามลำดับ พอคิดจะเลิก...ก็โดน 'เก็บ' เสียก่อน...แม่ทนไม่ได้ แม่เสียใจมากกับลูกชายสุดที่รักเพียงคนเดียว แม่ถึงกับ...ผูกคอตายตามพี่โน้ตไป โดยที่แม่ลืมไปว่านัทยังอยู่...แล้วนัทจะอยู่กับใคร นัทต้องเร่ร่อนไปเรื่อยๆ ไปอยู่กับญาติคนไหน...บ้านนั้นก็โดนเก็บไปทีละคนๆ นัทก็ไม่รู้เหมือนกันว่า...ทำไมนัทถึงยังรอดมาได้ ทั้งๆที่เฉียดตายไปหลายแสนล้านรอบแล้ว..."

                "มันไม่ฆ่าเด็กผู้หญิงหรอก มันเร็วเกินไป...ยังเก็บไว้ทำแม่ได้อีกนาน มันก็แค่คิดจะจับตัวเธออย่างเดียวแหละ...แต่ก็คงไม่มีวันจะจับได้" เสียงใครอีกคนดังขึ้น...ไม่ใช่ธิดาวรรณ ไม่ใช่เจนจิรา แต่เป็น...กานต์ธิดา 1 ในสมาชิก 'แก๊ง Drawing' ที่เข้ามานานพอสมควรจนกระทั่งจับใจความประโยคสุดท้ายของนัทยาได้...

                ปอยผมยาวเกือบถึงเอว...ถูกขมวดรวบไว้สูงๆ ใบหน้าสวย ยิ้มให้นัทยาอย่างอ่อนโยนตามบุคลิค เสียงใสๆมาก่อนตัวที่ ธิดาวรรณรู้ดีว่า...เสียงหวาน หน้าก็หวาน แต่เวลาเอาจริงขึ้นมาล่ะก็...นางยักษ์ชัดๆ แต่ใครจะเชื่อ...กานต์ธิดาเป็นคนเดียวในแก๊งที่มีความสามารถพิเศษสูง เธอสามารถทำให้สิ่งยากๆง่ายขึ้นได้ในปริบตาเดียว สามารถประดิษฐ์และซ่อมแซมสิ่งของที่ใกล้จะหมดอายุการใช้งาน ให้กลับมามีคุณค่าได้อีกครั้ง...

               "ว่าไง ยัยสวย...ไปไหนมาย่ะ" เจนจิราหันไปทักทาย ใบหน้าสวยของกานต์ธิดายังยิ้มอยู่เหมือนเคย จนเจนจิรานึกหมั่นใส้ขึ้นมาไม่ได้...

                  รู้แล้วว่าสวยกว่าฉัน...จะยิ้มหวานไปถึงไหนเนี่ย~