ดั่งฟ้าลิขิต

ลำดับตอนที่ #2 : สิ่งที่ค้างอยู่ภายในใจ...

                 หลังจากลงมาจากห้องธิดาวรรณ นัทยาก็เจอกับเจนจิราที่มานั่งรอท่าอยู่บนโซฟาตัวนุ่มหน้าทีวี ผมยาวสยายปล่อยถึงกลางหลัง...เสื้อยืดสีดำสนิทเข้ารูป รับกับสัดส่วนโค้งเว้า ข้างตัวมีผลไม้หลายชนิดกับอาหารสำเร็จรูปอีกหลายถุง...

                  "อ้าว...พี่เจนกลับมาแล้วเหรอ? ไหนบอกจะไปลุยไง ทำไมกลับมาสวยพริ้งเชียว เอ...กับข้าวเต็มเลย ลุยงานหรือลุยตลาดมาเนี่ยพี่" นัทยาเอ่ยทักทันที

                  "เออ...ลุยกะอีพวกลูกน้องกระจอก ตัดกำลังลิ่วล้อพวกมันเลยแวะซื้อกับข้าวมาด้วย ว่าแต่...หายไปไหนกันทั้งบ้านเลยเนี่ย" เจนจิราตอบ

                  "อ๋อ...นัทอยู่กับพี่ปุ้ย 2 คนเองง่ะ โห...นี่เหมาตลาดมาเลยใช่ไหมเนี่ย" นัทยาเอ่ยพลางรื้อค้นถุงกับข้าว ดวงตาเป็นประกายสดใสอยู่ตลอดเวลา ทำให้นัทยาดูเป็นเด็กร่าเริง แต่ภายในใจเธอก็เจ็บปวดไม่แพ้ทุกคนใน 'แก๊ง Drawing' เลยสักนิดเดียว

                 " ก็ซื้อเผื่อไว้ไง อยู่ว่างๆอีกตั้งหลายวัน เดี๋ยวก็อดหัวโตกันพอดี จะกินหรือไม่กิน" เจนจิราทำท่าจะดึงถุงกับข้าวกลับแต่นัทยายึดถุงไว้ได้ก่อนจะวิ่งไปเก็บไว้ในครัว แต่ยังไม่วายโผล่หน้าออกมาแซว...

                  " กินจ้า กิน...นัทลืมไปว่า พี่เจนอ่ะนะ ไม่ว่าจะไปลุยหรือไม่ลุย พี่เจนก็สวยพริ้งอยู่แล้วล่ะค่ะ อิอิ" นัทยายิ้มทะเล้นใส่ เจนจิราก็เลยอดอมยิ้มตามไม่ได้...

                เออ...ถ้าแก๊งนี้ไม่มีมัน คงเครียดไม่สดใสอย่างนี้มั้ง ยัยแสบ~

                 " อ้าว...แล้วนี่ทำไมยัยสวย ห้าว ขรึม ไปไหนซะง่ะ" เจนจิราเอ่ยถึงธิดาวรรณตามบุคลิคนิ่งๆที่นัทยาฟังเพียงครั้งเดียวก็เข้าใจว่า พี่เจนพยายามจะพูดถึงใคร...

                 " อ๋อ...อาบน้ำอยู่ข้างบนจ้า สงสัยกลัวสวยสู้พี่เจนไม่ได้มั้ง อาบนานเชียว หัวฟาดขอบอ่างไปหรือยังเนี่ย" นัทยาทำท่าทางชะเง้อดูตรงเชิงบรรได ราวกับกลัวว่า...ธิดาวรรณจะเอาหัวฟาดขอบอ่างดังว่าจริงๆ

                  " ยัยบ๊อง" เจนจิรากลั้นยิ้มไว้ 'โถ่ๆๆ ยัยนัทยา แสนซน'

                 " นัทๆ เดินไปเปิดทีวีให้หน่อย เอ่อ...หยิบรีโมทมาด้วย" เจนจิราซึ่งกำลังเข้าหมวดเจ้าหญิง ลงมือนั่งไขว่ห้าง ชี้นิ้วสั่งผู้อ่อนไวกว่า นัทยามองอาการของผู้อาวุโสกว่า แล้วก็อดระบายยิ้มออกมาไม่ได้ เฮ้อ!!! พี่เจนเน้อ...พี่เจน สวยแล้วค่า... - -"

                  รายการยามบ่ายค่อนข้างน่าเบื่อ เจนจิรายึดรีโมทมาอยู่ในมือขวา แล้วรัวนิ้วจิ้มๆๆ เปลี่ยนช่องไปมาเรื่อยๆ จนคนที่ตั้งใจจะนั่งดูด้วยเริ่มออกอาการเวียนศีรษะ...

                  " พี่เจนขา...ช่วยดูอะไรให้มันเป็นเรื่องเป็นราวหน่อยได้ไหม? เวียนหัวแล้วนะ เอ่อ...แล้วนั่นจะไปไหนน่ะ" นัทยาทักขึ้นเมื่อเห็นเจนจิราลุกขึ้นจากโซฟา 

                  "ไปหยิบยาให้เธอไง ปวดหัวไม่ใช่เหรอ?" เจนจิราถามกวนๆ

                   จริงอยู่...ตู้ยาสามัญประจำบ้านหลังนี้ประกอบไปด้วยยาสามัญประจำบ้านซึ่งต้องมีติดไว้บรรเทาตั้งแต่อาการปวด ไปจนถึงอาการที่มีบาดแผลร้ายแรง อันเป็นการตั้งรับไว้เผื่อใช้ในกรณีที่มีผู้ได้รับบาดเจ็บจากการเข้าไป 'วุ่นวาย' กับ 'วงการ' ซึ่งประกอบไปด้วย 'ผู้มีอิทธิพล' ต่างๆมากมายซึ่งคงจะเป็นการดีที่จะทำแผลให้กันเอง โดยอาศัยเครื่องมืออันทันสมัยและมีอนามัย นอกเหนือจากการไปโรงพยาบาลให้เป็นจุดสังเกตให้โดนจับไปได้ง่ายๆ เพราะทุกๆคนใน 'แก๊ง Drawing' ย่อมรู้ดีว่า... ผู้มีอิทธิพลในที่นี้ มันมีอิทธิพลมากแค่ไหนต่อชีวิตพวกเธอ

                   "พี่เจน โถ่ๆๆ นัทพูดประชด จะไม่รับมุขหน่อยได้ไหม" ท่าทางอ่อนอกอ่อนใจของนัทยาทำให้เจนจิราขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง เธอจึงยื่นรีโมทให้นัทยาแทน...

                    "อ่ะ...จะดูอะไรล่ะ พี่เบื่อๆล่ะ เดี๋ยวว่าจะไปอาบน้ำ" เจนจิรากำลังจะเดินขึ้นบรรได ทว่าเสียงของคนที่เดินสวนลงมา ทำให้หล่อนชะงักฝีเท้าซะก่อน...

                    " สบู่หมดนะ...ถ้าจะอาบ ไปอาบในห้องนอนฉันล่ะกัน เหลืออยู่ประมาณครึ่งก้อน" ไม่จำเป็นต้องหันไปมองเจนจิราก็ทราบได้ทันทีว่า...เสียงเรียบๆไม่บ่งบอกอารมณ์นี้ เป็นเสียงของใคร...

                   "อืม ขอบใจ...ยังไม่อาบหรอก กะจะขึ้นไปดูแกอ่าแหละ...ฉันเปลี่ยนใจล่ะ นั่งคุยกันก่อนดีกว่า" เจนจิราลากข้อมือธิดาวรรณมานั่งด้วยกันบนโซฟา ทำเอาคนที่นั่งอยู่ก่อนทำหน้ายุ่ง ก่อนจะยอมย้ายสะโพกไปแปะอยู่ตรงโซฟาตัวเล็กแทน ตามองทีวีละครยามบ่าย...แต่หูคอยฟังเสียงจากการสนทนา นี่ล่ะ...นัทยาตัวจริง ผู้ที่สามารถแบ่งแยกประสาทสัมผัสได้อย่างแยบยล และมีสมาธิอยู่ตลอดเวลา จึงไม่แปลกใจที่ยัยตัวดีคนนี้จะอยู่ตำแหน่ง 'สอดส่อง' ของแก๊ง...

                   "ทำอะไรอยู่ กว่าจะลงมาได้...นี่ถ้าเธอยังเงียบอยู่อีกประมาณ 2 ชั่วโมงฉันจะเปลี่ยนใจไม่ไปตามเธอลงมา แต่จะเรียกรถปอเต็กตึ่ง มาแทน...ฮ่าๆๆ" เจนจิราหัวเราะกลับเกลื่อนทั้งๆที่ภายในใจเป็นกังวลว่า...ธิดาวรรณจะทำอะไรน่ากลัวๆอย่างคราวนั้นอีก

                   แต่ทว่า...คนถูกถามกลับรู้ทัน ~~~

                  "เธอกลัวฉันจะทำอะไรบ้าๆแบบคราวนั้นก็บอกเถอะ" ไม่ยิ้ม ไม่ขำ ไม่อะไรทั้งสิ้น นั่นทำให้เจนจิราหุบยิ้มลงในทันที...ถึงตอนนั่งดูทีวีอยู่จะไม่แสดงอาการห่วงใยจนกระวนกระวายออกมาให้เห็น แต่ในใจก็คิดอยู่เสมอๆ เป็นเพราะเก็บอาการเก่งที่สุด เจนจิรา...ของแท้ คุณเธอจึงต้องอยู่ในตำแหน่ง...'ล่อลวง' ศัตรูตัวดีให้มาติดกับดักที่เตรียมเอาไว้

                  "เธอเป็นอะไรไป แล้วใครจำทำแกงเลียงให้ฉันกินล่ะย่ะ" เจนจิราพูดต่ออย่างอารมณ์ดี เมื่อไม่เห็นท่าทีและแววตาอันโศกเศร้าอย่างคราวก่อนให้ต้องเป็นกังวล...

                  "ห่วงกิน...ยัยตะกละ เดี๋ยวก็อ้วนเป็นหมู" ในที่สุดคนยิ้มยากอย่างธิดาวรรณก็ยอมอมยิ้มออกมาให้เห็น...

                  "แกงเลียงเนี่ย...เธอทำอร่อย ฉันชอบ" 

                 "อือ...พี่เชษฐ์ก็ชอบ ฉันจำได้" ปลายเสียงเริ่มแผ่วเบาลง จนคนรอบข้างเริ่มสัมผัสได้ นัทยาแยกประสาทออกมารับฟังมากขึ้นเป็น 3 ส่วน 4 ส่วนเจนจิรายังยิ้มได้อยู่ ทั้งๆที่ข้างในอยากจะตบกะโหลกตัวเองสัก 2 ที 'ยัยบ้า ไปสะกิดแผลใจยัยปุ้ยอีกแล้วว'