ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบทนางพญาวานร
บทนำ
ปมบทนาพาวานร
ว านรินทร์วาสายาเพ่มอไปรอบๆโลแห่วามฝันอน ร่าผอมบาสวมแว่นสายาหนาเอะ ผมรวบเป็นหาม้ายาวรสลวยยืนอยู่ใลาอพระราวัไทยโบราแห่หนึ่มีารลลายิรรรมฝาผนัอย่าสวยาม อใ้ไม้สอย่าๆูโบรามีอายุเป็นพันๆปี และแล้วเสียอันุ้นหูที่ไ้ยินาวามฝันมาเือบ10ปีร้อร่ำเรียหา้วยื่อที่เธอรู้ัอย่ายิ่ไม่แน่ใว่า'เา'ะเรียเธอหรือเรียใรันแน่
“หนุมาน…หนุมาน…”
“ใระใรันแน่ออมาให้ันเห็นไ้มั๊ย”ทอเสียหนัแน่นเรียหาที่ะพบเ้าอเสียที่ไ้ยินเพียเสียนุ่มนวลอายหนุ่มร้อเรียแ่ไม่เห็นัวเห็นน
“หนุมาน…หนุมาน…”
“ุเรียันอยู่รึเปล่า ุเรียผิแล้วแหละันเป็นเพียวานรินทร์มนุษย์ธรรมาไม่ใ่หนุมาน”
“หนุมาน…หนุมาน!”เสียหนัแน่นึ้ึน “ไม่…ไม่…ุเรียผินแล้วแหละ”รำพึนรำพันพลิว่ำพลิหายบนเียนอนไปมา เหื่อไลแๆแม้ภายในห้อนอนะเปิเรื่อปรับอาาศนเย็น่ำ
“ไม่!ไม่…”วาลมโสีำลับเริ่มระพริบปริบๆเบิาว้า ผลััวพิหัวเียหายใถี่ มือบาลำหาแว่นสายาที่ั้อยู่บนโ๊ะไม้สน้าหัวเียมาสวมใส่นสามารถมอเห็นทัศนวิสัยรอบไปห้อนอนมีแสสลัวๆยามเ้ามืไ้อย่าัเน นี่ไม่ใ่ฝันรั้แรเธอฝันแบบนี้มาเป็นสิบปีฝันว่ายืนอยู่รลาพระราวัไทยแบบโบรา บารั้็ไ้เ้าำหนันู้นออำหนันี้แ่ไร้ึ่ผู้นอาศัยอยู่ทั้ที่พระราวัไ้สวยามเพิ่สร้าเสร็ไ้ใหม่เอี่ยมนานี้ บารั้็ยืน้าอยูุ่เิมยับไปไหนไม่ไ้เหมือนมีอะไรมารึไว้ านั้น็มีเสียายหนุ่มน้ำเสียนุ่มนวลเรีย “หนุมาน…หนุมาน…”อยู่หลายรั้เธอเพียไ้ยินแ่เสียไม่เห็นหน้า
“ฝันเป็นุเป็นะไปไ้ยัยรินทร์สสัยแะเรียนวรรีมาไปนเ็บไปฝัน ื่นๆๆ”บแ้มัวเอเบาๆ่อนลุึ้นัที่นอน เปิหน้า่าให้อาาศถ่ายเท อาบน้ำแ่ัวเรียบร้อยพร้อมไปเรียน อนนี้เธอำลัเรียนปริาโทเอวรรีไทย ทาบ้าน่อน้ามีานะร่ำรวยมีุพ่อเป็นเ้าอธุริารไฟฟ้าแห่ประเทศไทยมีสาารอบลุมทั่วประเทศึมีำลัทรัพย์สามารถส่เธอเรียนถึป.โทไ้ เธอั้ใไว้ว่าหามีโอาสะ่อให้ถึปวส.ไปเลย เธออบเล่าเรียนเี่ยวับวรรีมันเป็นศิลปะแบบไทยที่ามแสให้เห็นวามสามารถอนไทย 'ประเทศไทย็ไม่แพ้าิใในโล'ั้ใว่าเรียนบะไปเป็นอาารย์สอนวรรีึุ่พ่อุแม่็สนับสนุนวามอบวามสนใุลูอย่าเ็มที่ แุ่พี่ๆทั้หลายแหล่นั่นสิะ วานรินทร์เป็นน้อสุท้อมีพี่น้อ5นทุนล้วนเป็นพี่สาวอายุห่าันเพียปีสอปี บาน็บถึปวส.ไปมีานทำเป็นหมอเป็นอะไรเรียบร้อยีามพระรามแปนที่ยัไม่บ็มีวามฝันั้ใะไปทำานีๆอย่า วิศวร ีไเนอร์อะไร่าๆ็ฝันสูไปัน แ่เมื่อมาฟัวามฝันอันสูสุอผู้เป็นน้อลับเบ้ปา
“นี่บ้านเราั้รวยแิแ่ที่ะเป็นรูเนี่ยนะ”
แ่ถึยัไไม่ว่าใระพูอะไรเธอ็ะไม่ยอมละทิ้วามฝันนี้ให้หลุมือเ็า เินลมาั้นล่าเอับแม่บ้านนสนิทอมาราที่ทำานในฤหาสถ์หลันี้มาเป็น50ปีไ้แล้ว มือเหี่ยวย่นามาลเวลาประสานันไว้้านล่าแสิริยามารยาทเารพนอบน้อม เยหน้าึ้นมอหิสาวในุนิสินัศึษาสะพายระเป๋าผ้าแนบลำัวเรียบร้อย หิสาวที่น่วยุนายหยาทิพย์เลี้ยูมาั้แ่แบเบาะอนนี้ไ้เิบโเป็นหิสาวน่ารัทั้ภายในและภายนอ
“เ้านี้ป้าให้สาวใ้เรียมโ๊ใหุ้หนูแล้วนะะ”
“อบุมานะะป้าแ้ว”เสียใสๆระือรือล้น
รอแ้วเินนำหิสาวไปที่โ๊ะอาหาร ้วยวามที่อบรมมาอย่าีวานรินทร์ึรู้ว่ามารยาทบนโ๊ะอาหารวรปิบัิอย่าไรถึแม้ว่าเธอะเป็นนที่นอยู่ไม่นิ่็เถอะแ่เรื่อบาเรื่อแสออมาไป็ไม่ี เมื่อสมาิทุนมานั่พร้อมหน้าพร้อมาสาวใ้ึเปิฝาโลหะรอบอาหารออ วานรินทร์ทอสายาไปรอบๆเห็นเหล่าพี่สาวสวมุเรื่อแบบหมอ พยาบาลเรียบร้อยแ่ภาพเหล่านั้นไม่ไ้เป็นแรันให้วามฝันอเธอวูบับลไ้ ั่ะเียพลัที่มีแรล้าั้ใสละนเพื่อเป็นแสนำทาให้แ่ผู้อื่นแม้ะมีลมพายุแสนโหร้ายโยพัมาเพียใ็ไม่อาที่ะทำให้เปลวไฟวูบับสลายลไ้
โย้าว้มุ้หอมรุ่นเ้าปานเลี้ยถ้วย “หมแล้ว่ะ” สะพายระเป๋าผ้าไว้้าลำัวเินไปหอมแ้มบิาและมารา
“หนูไป่อนนะะแม่ หนูไป่อนนะะพ่อ ไป่อนนะะพี่ๆ”แม้ในวันนี้อาเหนื่อยๆบอไม่ถูแ่็้อแสยะยิ้มออมาไม่อยาให้ใรเป็นัวล
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น