ในรอยตรา

“จะมาอีกทีวันไหน” ชายหนุ่มเอ่ยถามระหว่างรอเดินทาง

“ยังไม่ทราบเลยค่ะ”

“วันเสาร์อาทิตย์น่าจะกลับมาได้นะ มาตอนเย็นวันศุกร์ เย็นวันอาทิตย์ค่อยกลับ” เขาแนะนำเหมือนเป็นที่ปรึกษา

“บางทีวันเสาร์ก็ต้องทำงาน”

“ก็มาวันที่ไม่ต้องทำสิ”

“กลับบ่อยๆ ไม่ได้หรอกค่ะ จ่ายค่าตั๋วไม่ไหว เงินเดือนหลิวแค่พอกินพอใช้เท่านั้น”

“แล้วถ้าฉันจ้างล่ะ”

หล่อนมองเขาด้วยดวงตาที่เบิกโตกว่าปกติ

“จ้างให้กลับมาทุกอาทิตย์ จะมาไหม”

ผิวแก้มของหล่อนค่อยซับสีระเรื่อขึ้น เบือนหลบสายตาที่มองมาอย่างรอคอยคู่นั้น ถามออกไปอย่างไม่แน่ใจนัก

“ยังไงคะ”

“จ่ายค่าจ้างเป็นตั๋วเครื่องบินทั้งไปและกลับ”

ลักษิกาไม่อาจเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มได้อีกต่อไป ผิวแก้มของหล่อนร้อนผ่าว และอยากละลายหายไปจากตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอด

“...ขอคิดดูก่อนค่ะ”

เพื่อนเอ่ยเรียกเมื่อถึงเวลาที่ต้องเข้าไปรอขึ้นเครื่องข้างใน หล่อนจึงได้โอกาสผละแยกไป แต่ยังทันได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายแว่วมาเข้าหู

“แล้วจะโทร.ไปเอาคำตอบ”