คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 8
"ช้าๆ ระวังเท้าด้วยสิ" ปูนปั้นพพูด เขาประคองเทียนเข้ามาในห้องนอนของตัวเองแล้วทิ้งคนตัวใหญ่ลงเตียงอย่างแรง
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
ปูนปั้นหอบหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยเพราะน้ำหนักตัวของเทียนไม่ใช่เล่นๆ เลย ปูนปั้นมองดูเทียนแล้วยกมือขึ้นมาเกาหัวด้วยความสับสน
"หางานให้ตัวเองแท้ๆ เลยไอ้ปูนปั้นเอ้ย~" ปูนปั้นพูดแล้วหันหลังจะเดินกลับไปแต่เทียนก็คว้าข้อมือของเขาไว้ก่อนจนปูนปั้นต้องหันกลับมาหาเขา
"อย่าทิ้งผมไป...อย่าทิ้งผมไปเลยนะครับปู่" เทียนพูดเจ้อออกมาเบาๆ ปูนปั้นแกะมือของเขาออกแล้วมองเขาด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย
"ปู่ที่ไหนล่ะ นี่ปูนปั้นจ้า ชิส์!" พูดจบปูนปั้นก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเขาไปอาบน้ำทันที ผลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วปูนปั้นก็เดินเช็คผมออกมา เขามองไปที่เทียนอีกครั้งด้วยความรู้สึกแปลกๆ อาจเป็นเพราะปกติไม่เคยมีใครเข้ามาอยู่ในห้องนอนด้วยกันกับเขามันก็เลยทำให้เขาทำตัวไม่ถูก ปูนปั้นเดินออกจากห้องไปหยิบโถใส่น้ำกับผ้าเช็คตัวผืนเล็กๆ เข้ามาวางไว้ที่ตู้ข้างเตียงก่อนจะนั่งลงปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเทียนออก
ตอนที่เทียนล้มทับตัวเขาตอนนั้นเขาก็รู้สึกได้แล้วว่าอุณภูมิร่างกายของเทียนสูงผิดปกติแบบหน้าตาก็อิดโรยกว่าวันแรกที่เจอกันซะอีก ปูนปั้นก็เลยพอจะเดาได้ว่าเทียนไม่สบายดังนั้นเลยเลยจะช่วยเช็คตัวให้สักหน่อยเผื่อว่าตื่นมาแล้วเจ้าตัวจะรู้สึกดีขึ้น
(หืม~ หุ่นดีมาก)
ปูนปั้นคิดแล้วค่อยๆ เลื่อนสายตามองไปที่ใบหน้าของเทียน
"หน้าตาก็ดีนะ~วันนั้นมัวแต่หงุดหงิดจนไม่ทันสังเกตดีๆ แม้ว่าวันนี้จะดูโทรมไปหน่อยแต่ก็ถือว่าใช้ได้เลย...ฮึ~" ปูนปั้นพูดแล้วยิ้มออกมา เขาเอื้อมมือไปบิดผ้าแล้วนำมาเช็คให้เทียนเบาๆ ทั้งใบหน้าและลำตัว
ตึก ตึก ตึก (เสียงหัวใจ)
ปูนปั้นรู้สึกใจเต้นขึ้นมาหลังจากได้มองหน้าเทียนใกล้ๆ เขาจึงรีบถอยออกแล้วลุจากเตียงทันที ปูนปั้นไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรแต่สถานการณ์แบบนี้มันอันตรายมากเกินไปสำหรับเขา เขารีบเอาผ้าห่มมาคลุกให้เทียนและหยิบโถน้ำกับผ้าขนหนูแล้วออกจากห้องนี้ไปทันที
"เราแค่ไม่เคยอยู่ในห้องกับผู้ชายสองต่อสอง...ไม่มีอะไรหรอก" ปูนปั้นพูดแล้วเป่าลมหายใจออกมาช้าๆ เพื่อสลัดความคิดไม่ดีออกจากหัวของตัวเองและนี่ก็เป็นอีกวันที่เขาต้องนอนอยู่ที่โซฟาอีกแล้ว
11:23 น.
เทียนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ เขารู้สึกมึนงงนิดหน่อยที่ตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแต่ก็ไม่ได้ตื่นตูมเท่าไหร่ เขาลุกขึ้นมานั่งช้าๆ แล้วบิดตัวนิดหน่อยเพื่อยืดเส้นยืดสาย ตอนนี้ร่างกายของเทียนใส่แค่กางเกงอยู่เท่านั้นส่วนเสื้อของเขาถูกบาดไว้กับเก้าอี็ตัวนึงตรงมุมห้อง
"มาอยู่นี่ได้ไงว่ะเนี่ย" เทียนพูดแล้ว เขาเงยหน้ามองไปรอบๆ ห้องอีกครั้งแล้วก็ไปสะดุดตากับกรอบรูปบนตู้ข้างเตียง เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบมันมาดูใกล้ๆ
"ปูนปั้นเหรอ" เทียนพูดออกมาเบาๆ ด้วยความตกใจ เขาคิดไม่ถึงเลยว่าสถานที่ที่เขามานอนอยู่ทั้งคืนนี้คือห้องของปูนปั้น เขาจำได้ว่าเมื่อคืนนี้เขาตั้งใจจะไปหาหมิงที่ร้านแต่ก็ไปไม่ทัน ตอนนั้นเขาเห็นภาพของปูนปั้นลางๆ แต่จู่ๆ ทุกอย่างก็ตัดไปจนเขาตื่นขึ้นมาอยู่ในสภาพนี้แล้ว
"เขาพาฉันกลับมาที่นี่เหรอ" เทียนพูดแล้วมองไปที่รูปภาพของปูนปั้นอีกครั้ง พอเริ่มประมวลผลทุกอย่างได้รอยยิ้มเล็กๆ ก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
"ฮึ~" เขายิ้มแล้วเอากรอบรูปไปวางไว้ที่เดิมจากนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินออกไปข้างนอกทันที เทียนเดินออกมางงแล้วมองไปทั่วทั้งบ้านแต่ก็ไม่เจอปูนปั้น เขาเดินหาปูนปั้นไปทุกที่รวมทั้งแอบสำรวจบ้านหลังนี้ไปในตัว บ้านไม่ได้ใหญ่มากมีขนาดสองชั้น ไม่มีคนรับใช้ เงียบสงบอย่างกับไม่มีคนอยู่ เทียนเดินไปเปิดผ้าม่านเพื่อมองออกไปข้างนอกว่ามีคนไหมแต่ก็ไม่เห็นใครอยู่ดี
"บรรยากาศดีจัง" เทียนพูด บริเวณรอบตัวบ้านของปูนปั้นมีต้นไม้และดอกไม้เต็มไปหมดเพราะเอมม่าชอบทำสวนมากๆ หลังจากดูแล้วไม่เห็นใครเทียนจึงเดินลงมาที่ชั้นล่างระหว่างทางเดินขิงบันไดมีกรอบรูปห้อยอยู่เต็มไปหมดและส่วนใหญ่ก็เป็นรูปครอบครัวทั้งนั้น เทียนก็เริ่มได้ยินเสียงก๊อกแก๊กดังอยู่ไม่ไกลเขาจึงค่อยๆ เดินตามเสียงนั้นไป
(หอมจัง)
กลิ่นอาหารหอมโชยออกมาจนแตะจมูกของเทียน ช่างเป็นกลิ่นที่แค่สูดดมก็รับรู้ได้เลยว่าอาหารจานนี้ต้องอร่อยอย่างแน่นอนและเมื่อมาถึงเทีียนก็เห็นภาพด้านหลังของปูนปั้นที่กำลังยืนทำอาหารอยู่ วันนี้เขาใส่เสื้อยืดสีพื้นกับกางเกงขาสั้นธรรมดาๆ เท่านั้นแต่ดูมีเสน่ห์กว่าชุดเชฟเมื่อวันแรกที่เขาได้เจอกันซะอีก
"คุณตื่นแล้วเหรอ" ปูนปั้นเอ่ยถามทันทียังไม่ได้หันกลับมาดูทำเอาเทียนขนลุกจนหุบยิ้มทันที
"อ่อ~ตื่นแล้ว" เทียนตอบ
"แปรงวางอยู่บนโต๊ะน่ะ คุณเอาไปใช้ได้เลย" ปูนปั้นพูด เทียนหันไปดูที่โต๊ะกินข้าวก็เห็นถุงพลาสติกกับแปรงอันใหม่ที่ยังไม่ได้แกะวางไว้อยู่เขาเลยเดินเข้าไปหยิบซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ปูนปั้นหันมาพอดี
"ฮึ้ย~" ปูนปั้นอุทานออกมาด้วยความตกใจเพราะเทียนเดินออกมาจากห้องทั้งที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อเลย เขาจึงรีบหันกลับไปทันที
"จะออกจากห้องทำไมไม่รู้จักแต่งตัวให้เรียบร้อยล่ะ" เทียนพูด
"นายเป็นคนถอดให้ฉันไม่ใช่เหรอ จะเขินทำไม" เทียนตอบ
"คุณรีบไปล้างหน้าได้แล้วไปจะได้ลงมาทานข้าวเดี๋ยวผมต้องไปทำธุระต่ออีก" ปูนปั้นพูด
"โอเค" เทียนตอบแล้วก็เดินออกไป ปูนปั้นหันมาดูช้าๆ เพื่อให้แน่ใจว่าเทียนเดินออกไปแล้วจริงๆ พอเห็นว่าไม่มีใครเขาก็ถอนหายใจออกมาทันที
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ปูนปั้นนั่งทานอาหารเช้าแล้วรู้สึกเกร็งมากขนาดนี้เพราะว่าคนตรงหน้าของเขาเอาแต่มองเขาไม่หยุดเลย
"จะเลิกจ้องผมได้หรือยังลุง" ปูนปั้นวางช้อนแล้วเงยหน้าขึ้นมาถามเขา
ฉึก! คำว่าลุงจากปูนปั้นมันเจ็บมากเหมือนหัวใจที่ถูกมีดแทง
"ระ เรียกลุงเลยเหรอ" เทียนถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เกิดมาชาตินี้ยังไม่เคยมีใครเรียกเขาว่าลุงสักที
"ก็ถ้าลุงเป็นเพื่อนพี่หมิงจริงๆ ลุงก็อายุมากกว่าผมตั้ง 12 ปีเลยนะ" ปูนปั้นตอบแล้วก็เริ่มทานอาหารต่อ
"แล้วทำไมทีไอ้หมิงถึงเรียกพี่ได้ล่ะ"เทียนถามหยั่งเชิงดูเพราะในใจเขาตอนนี้แอบคิดไปแล้วว่าจริงปูนปั้นอาจจะแอบชอบหมิงอยู่ก็ได้
"ก็เพราะพี่หมิงเขายังไม่แก่ไง" ปูนปั้นตอบ
"แล้วฉันแก่เหรอ" เทียนถามอย่างหงุดหงิด
"ก็แก่กว่าอ่ะ ยิ่งสภาพลุงเมื่อคืนอ่ะนะยิ่งดูไม่ได้กว่าคนแก่อีก...อีกอย่างนะลุงถ้าลุงไม่อยู่ในสภาพที่พร้อมจะขับรถทีหลังอย่าจับพวกมาลัยอีก!" ปูนปั้นตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่พอใจมากๆ สีหน้าของเขาเองก็ดูจะโกรธเทียนไม่น้อยจนเทียนเองยังสงสัยเลยว่าทำไมปูนปั้นต้องไม่พอใจเขาขนาดนี้ด้วย
"ไม่เห็นต้องดุขนาดนี้เลย" เทียนตอบ ปูนปั้นเพิ่งรู้ตัวว่าเผลอทำกิริยาที่ไม่ดีกับเทียนเลยแสร้งทำเป็นไม่สนใจแล้วทานข้าวต่อ
"เป็นห่วงฉันมากเลยดิ" เทียนถาม
"ผมเป็นห่วงคนที่ใช้รถใช้ถนนร่วมกันลุงมากกว่า" ปูนปั้นตอบ
"ดุจังอ่ะ~ดุแบบนี้มีแฟนหรือยังนะ" เทียนถาม ปูนปั้นหยุดทานข้าวทันทีแล้วเงยหน้ามามองเทียนช้าๆ ซึ่งเขาเองก็จ้องปูนปั้นพร้อมกับยิ้มที่มุมปากอยู่ ปูนปั้นลุกขึ้นแล้วเก็บถ้วยชามทำทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำ
"อ้าว~ฉันเพิ่งกินไปไม่กี่คำเองนะ" เทียนพูด
"แต่ผมอิ่มแล้ว" ปูนปั้นตอบ
"ก็รอหน่อยไม่ได้เหรอ" เทียนถาม ปูนปั้นเดินมายกจานข้าวเทียนแล้วมองหน้าเขาด้วยสายตาเย็นชา
"ตอนให้กินก็เอาแต่พูดไร้สาระงั้นก็กลับไปหากินเองที่บ้านแล้วกัน" ปูนปั้นตอบแล้วเดินเอาข้าวของเทียนไปเททิ้งต่อหน้าต่อตาเขาเลย เทียนลุกขึ้นเดินไปหาปูนปั้นที่กำลังล้างจานอยู่แล้วนั่งจ้องเขาตรงหน้าเคาน์เตอร์ครัว ปูนปั้นถอนหายใจแล้วล้างจานต่อไปด้วยความรำคาญ
"นายอยู่บ้านนี้คนเดียวเหรอ" เทียนถาม
"ทำไม ลุงจะย้ายมาอยู่ด้วยเหรอ" ปูนปั้นถาม
"ได้หรอ" เทียนเด้งตัวขึ้นมาตอบทันควันด้วยสายตาที่เป็นประกาย
"ประชด" ปูนปั้นตอบ ปูนปั้นแม้จะยังเด็กแต่เขาก็พอจะรู้ตัวอยู่ว่าเทียนสนใจในตัวเขาแต่เขาไม่เชื่อหรอกว่าคนแบบเทียนจะคิดอะไรจริงจังดังนั้นเขาจะไม่เอาใจลงไปเล่นเด็ดขาด
"นายยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะว่ามีแฟนหรือยัง" เทียนถาม
"ไม่มี" ปูนปั้นตอบ
"ก็ดี~ว่าแต่คนในบ้านไปไหนกันหมดอ่ะ" เทียนถาม
"เมื่อก่อนมีพี่สาวอยู่ด้วยแต่ว่าตอนนี้เธอย้ายไปอยู่กับแฟนชั่วคราวน่ะที่นี่ก็เลยมีผมอยู่แค่คนเดียว" ปูนปั้นตอบ
"ทีหลังถ้าใครถามแบบนี้อย่าตอบตรงๆ อีกนะบอกคนแปลกหน้าว่าอยู่บ้านคนเกียวมันอันตรายรู้ไหม" เทียนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ก็ลุงเป็นเพื่อนพี่หมิงไม่ใช่เหรอ...หรือลุงคิดไม่ดีกับผม" ปูนปั้นถาม
"ฉันก็แค่เป็นห่วง~" เทียนตอบ แววตาและน้ำเสียงที่ดูเปลี่ยนไปของเทียนทำเอาปูนปั้นนิ่งไปเลย เขาไม่คิดว่าเทียนจะจริงจังขนาดนี้ก็เลยพูดออกไปแบบติดเล่น
"อ๋อ" ปูนปั้นตอบแล้วหันกลับไปล้างจานต่อ หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้วปูนปั้นก็เตรียมตัวออกจากบ้านพร้อมกับเทียนเพราะรถของเทียนยังจอดอยู่ที่ร้านเขาจึงจำเป็นต้องให้เทียนติดรถไปลงที่ร้านด้วย
"ร้านเปิด 5 โมงไม่ใช่เหรอนี่พึ่งจะบ่าย 2 เองต้องรีบไปขนาดนั้นเลย" เทียนถามอย่างเสียดาย
"ร้านเปิด 5 โมงก็จริงแต่ก็ต้องไปเตรียมเปิดร้านก่อนอยู่ดีป่ะ" เทียนตอบแล้วกดรีโมทปลดล็อครถ
"ก็ให้พนักงานเปิดไปสิเจ้าของร้านจะไปเปิดเองทำไม" เทียนพูด
"ไม่ลงมือทำเองแล้วจะเข้าใจทุกอย่างได้ไง" ปูนปั้นตอบแล้วก็เข้าไปนั่งในรถ คำนี้ของปูนปั้นมันทำให้เทียนสตั๊นไปทันทีเพราะคุณปู่ของเขาก็เคยใช้คำนี้กับเขาตอนนี้เขาเริ่มเรียนรู้งานที่บ้านเหมือนกัน ปูนปั้นเห็นเทียนไม่ขึ้นรถมาสักทีจึงลดกระจกลง
"จะไปไหมถ้าไม่ขึ้นจะไม่รอแล้วนะ" ปูนปั้นพูด
"ฮะ? อ้อไปๆ" เทียนตอบแล้วรีบเปิดประตูขึ้นไปนั่งข้างปูนปั้น
ความคิดเห็น