คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 7
หลังจากแยกย้ายกันกลับบ้านดารินก็เข้ามาทำแผลให้ลูกชายด้วยความเป็นห่วง
"เจ็บไหมลูก" ดารินถาม
"นิดหน่อยครับแม่" เทียนตอบ
"พี่เทียน ไอ้เมฆมันทำแบบนั้นจริงๆ เหรอพี่" ธูปถาม
"คุณปู่บอกพี่แบบนั้นอ่ะ" เทียนตอบ
"นี่พ่อไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนเงียบๆ เรียบร้อยดูไร้พิษสงอย่างไอ้เจ้าเมฆมันจะกล้าทำอะไรแบบนี้" หล่งพูดออกมาด้วยความหงุดหงิดเพราะเมื่อก่อนเขาเองก็รักและเอ็นดูเมฆเหมือนกับลูกชายคนนึงของตัวเองเหมือนกัน
"ตอนผมได้ยินครั้งแรกก็ตกใจไม่ต่างจากทุกคนหรอกครับ" เทียนตอบ
"แล้วนี่แกรู้เรื่องใหญ่โตนี้ก็ยังจะปิดบังพ่อกับแม่อีกนะ" หล่งหันมาดุเทียนที่ปิดบังเรื่องของเมฆกับตัวเองมาตั้งหลายวัน
"คุณเทียนครับ พวกเราได้เอกสารทั้งหมดมาแล้วครับ" เจสันกับเวกัสเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มและสมุดบัญชีจำนวนมาก
"เอาเข้าไปวางที่ห้องทำงานของฉันเลย" ดารินตอบ
"ครับ" เจสันและเวกัสตอบก่อนจะเดินเอาของไปไว้ให้เจ้านาย
"แต่แม่ครับ~" เทียนกำลังจะพูดแต่ดารินยื่นมือไปจับมือของลูกชายไว้ก่อน
"เดี๋ยวแม่ช่วยเทียนเอง" ดารินพูด เทียนค่อยๆ ยิ้มออกมา
"ครับ" เทียนตอบ
หลังจากมื้อเย็นเทียนและดารินก็ช่วยกับจัดการตรวจสอบบัญชีและเอกสารทั้งหมดด้วยกันโดยมีธูปนอนหลับอยู่บนโซฟาข้างๆ เป็นเพื่อนตอนแรกธูปก็กะจะช่วยแม่และพี่ชายตรวจสอบบัญชีนะแต่ว่าพอเจอตัวหลังสือเข้าไปเยอะๆ เขาก็รู้สึกง่วงขึ้นมาซะงั้นเลยทำให้ต้องหนีมานอนหลับก่อน
เทียนยังคงนั่งตรวจสอบบัญชีอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆ ไม่สนใจทานข้าวทานปลาอีกแล้วจนแม่ของเขารู้สึกเป็นห่วง ผ่านไปจนแล้วจนเล่าตั้งแต่ฟ้าสว่างจนมืดเขาก็ยังเอาแต่นั่งหลังขดหลังแข็งทำงานของเขาต่อไปและด้วยความที่เขาไม่ถนัดงานบัญชีมันเลยยิ่งทำให้งานของเขาช้าลง
"เทียน~ไปนอนก่อนเถอะลูก" ดารินพูดหลังจากไปอาบน้ำกลับมาแล้วก็ยังเห็นเทียนนั่งหน้าเครียดอยู่หน้ากองเอกสารเหมือนเดิม
"แม่ไปนอนก่อนเลยครับ ผมขอต่ออีกนิดเดียวนะครับ" เทียนตอบ
"อย่าหักโหมตัวเองนะลูก แม่เป็นห่วง" ดารินพูด
"ครับ" เทียนตอบ จากนั้นดารินก็เดินออกจากห้องไปแม้ในใจจะรู้สึกไม่วางใจเลยก็ตามเพราะตอนนี้เทียนกำลังฝืนร่างกายตัวเองอย่างหนักยิ่งก่อนหน้านี้ช่วงงานศพเขาก็แทบไม่ได้พักผ่อนอยู่แล้วด้วย
08:00 น.
ดารินเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อลงไปทานข้าวกับทุกคนแต่พอเดินผ่านห้องทำงานเธอก็เหมือนจะเห็นอะไรแว๊บๆ เลยค่อยๆ หันหน้าไปดู ภาพที่เธอเห็นคือเทียนนั่งสัปหงกอยู่คากองเอกสารอยู่อย่างคนหมดสภาพ พอเขาสะดุ้งตื่นก็รีบดูเอกสารต่อแต่พอดูไปได้ไม่กี่วินาทีก็เผลอหลับอีก ในใจของดารินในฐานะของคนเป็นแม่มองเห็นสภาพลูกชายแบบนี้ก็รู้เจ็บปวดไปยิ่งนัก เธอเดินเข้ามาในห้องแล้วใช้มือวางบนไหล่ของเทียนเบาๆ
"อ้าว~แม่มาแล้วเหรอครับ" เทียนถาม
"ไปพักผ่อนเถอะลูก อย่าให้แม่ต้องเจ็บปวดใจไปมากกว่านี้เลย" ดารินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ แถมยังมีน้ำตาคลออยู่ที่ดวงตาซึ่งมันทำให้เทียนรู้สึกผิดมาก เขาค่อยๆ วางเอกสารลงแล้วลุกขึ้น
"ขอโทษนะครับแม่~ผมจะไปนอนเดี๋ยวนี้แหละ" เทียนตอบแล้วเดินออกจากห้องทำงานของแม่ไป
21:30 น.
แค่กๆ ๆ....เทียนไอออกมาด้วยน้ำเสียงแหบๆ เขารู้สึกเจ็บคอและปวดหัวนิดหน่อยจึงลุกขึ้นมาเพื่อหายากินแต่พอเดินลงมากลับรู้สึกว่าบ้านเงียบแปลกๆ
"เดี๋ยวๆ ทำไมบ้านถึงเงียบแบบนี้ล่ะ" เทียสถามแม่บ้านที่เดินผ่านมาพอดี แม้จะบอกว่ามันดึกแล้วทุกคนคงเข้านอนกันไปแล้วแต่ปกติบ้านของเขาจะมีบอดี้การ์ดเดินพลุกพล่านอยู่ตลอดซึ่งมันไม่น่าเงียบได้ขนาดนี้
"อ่อ วันนี้คุณหล่งกับคุณดารินไปกินเลี้ยงบ้านสส.สุรศักดิ์ค่ะ" แม่บ้านตอบ
"ขอบใจมาก" เทียนพูดตอบจากนั้นแม่บ้านก็เดินออกไป วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่ทางสะดวกมากที่เขาจะเข้าไปตรวจสอบบัญชีต่อ ดังนั้นเทียนจึงรีบกลับขึ้นไปข้างบนแล้วตรงไปที่ห้องทำงานของแม่มันทีแต่พอเขาจะเปิดประตูมันก็ดันล็อคไว้ซะงั้น
"อะไรว่ะเนี่ย" เทียนบ่นแล้วพยายามออกแรงบิดลูกบิดประตูแต่ว่าไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่มันก็เปิดไม่ได้
"ใครอยู่ข้างล่างอ่ะขึ้นมาหน่อยสิ เฮ้ย! ขึ้นมาหาผมหน่อย" เทียนตะโกนเสียงดังลั่นจนแม่บ้านต้องรีบวิ่งขึ้นมาด้วยความตกใจ
"ขา~คุณเทียน" แม่บ้านตอบ
"ไปเอากุญแจมาเปิดห้องให้ผมหน่อยซิ" เทียนพูด
"เอ่อ~นี่เป็นห้องทำงานส่วนตัวของคุณดาริน นอกจากคุณดารินแล้วก็ไม่มีใครมีกุญแจห้องนี้หรอกค่ะ" แม่บ้านตอบ
"กุญแจสำรองก็ไม่มีเหรอ" เทียนถาม
"ไม่มีค่ะ" แม่บ้านตอบ
"ไปพักผ่อนได้แล้วไป" เทียนพูด
"ค่ะ" แม่บ้านตอบแล้วก็เดินออกไป เทียนหันกลับไปมองที่ห้องทำงานแล้วเขาถอนหายใจออกมาด้วยความเสียดายก่อนจะเดินคอตกกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง เขาพยายามข่มตานอนแล้วแต่ไม่ว่าเขาจะลองแค่ไหนก็ไม่อาจนอนหลับได้สักที ในใจของเขามันรู้สึกว้าวุ่นจนไม่มีกระจิตกระใจจะนอนเลย เทียนเปิดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่ขณะที่ยืนขึ้นเขาก็รู้สึกมึนหัวนิดหน่อยอาจจะเพราะนอนและมีไข้อ่อนๆ ด้วยแต่เขาก็ยังไม่หยุดเดินต่อไปยังห้องแต่งตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อเตรียมจะออกจากบ้าน
"เอ่อ~คุณเทียนจะไปไหนครับ" บอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าดูแลคสามปลอดภัยรีบเข้ามาถามทันทีที่เห็นเทียนเดินออกมาจากบ้าน
"ผมจะไปหาที่พักผ่อนหย่อนใจหน่อยอ่ะ" เทียนตอบ
"ให้ผมขับรถไปให้ดีไหมครับ" บอดี้การ์ดถามด้วยความเป็นห่วงเพราะสีหน้าของเทียนดูไม่ดีเอามากๆ
"ไม่เป็นไรผมไปเองได้ ถ้าพ่อกับแม่ถามหาก็บอกว่าผมไปนอนที่คอนโดแล้วกันนะ" เทียนตอบ
"ครับ" หลังจากพูดคุยกับบอดี้การ์ดจบเทียนก็เดินตรงไปที่รถหรูคันโปรดของตัวเองก่อนที่จะสตาร์ทแล้วขับออกไปด้วยความเร็ว
"ทำไมถึงรีบออกไปขนาดนั้นหน่า~" บอดี้การ์ดพูดแล้วมองตามรถของเทียนด้วยความเป็นห่วง
"เรื่องของเจ้านายอย่าไปสนใจเลยดีกว่า" บอดี้การ์ดอีกคนตอบ
เทียนขับรถออกจากบ้านมาเพราะเขารู้สึกว่าอยู่ที่บ้านคนเดียวแล้วจิตใจค่อนข้างฟุ้งซ่านเลยกะว่าจะไปหาหมิงเพื่อดื่มและปรึกษาปัญหาชีวิตสักหน่อยเหมือนที่เคยทำมาตลอด
"โอ๊ย~ทำไมถึงได้ปวดหัวขนาดนี้นะ" เทียนยกมือข้างนึงขึ้นมาจับศีรษะตัวเองไว้เขาออกแรงกดมันเบาๆ เพื่อบรรเทาความปวด เทียนไม่มีสมาธิในการขับรถเลยเพราะเขารู้สึกเหมือนจะหลับอยู่ตลอดแต่ก็พยายามฝืนตัวเองไว้ โชคดีที่ตอนนี้ดึกแล้วถนนเลยค่อนข้างโล่งมากไม่งั้นป่านนี้เขาต้องเกิดอุบัติเหตุแล้วแน่ๆ
(ปล.การไม่มีสติในการขับขี่เป็นอันตรายต่อตนเองและผู้อื่น)
เอี๊ยดดดดดด!
"เฮ้ย!" เสียงเบรครถอย่างดังทำให้ปูนปั้นที่กำลังล็อคประตูร้านอยู่ร้องอุทานและต้องหันกลับมาดูด้วยความตกใจ
"อะไรว่ะเนี่ย" ปูนปั้นพูดแล้วมองไปที่รถหรูของที่พึ่งเข้ามาจอดอยู่หน้าร้านของเขาพอดีด้วยความสงสัย เทียนเปิดประตูรถแล้วลงมาด้วยสภาพที่แทบจะเดินไม่ได้อยู่แล้ว เขาใช้มือเกาะประตูรถเอาไว้แล้วมองไปที่ปูนปั้น
เฮือก เฮือก เฮือก~
เสียงหอบหายใจของเขาฟังดูเหนื่อยมาก หน้าตาอิดโรยจนหน้าเป็นห่วง
"หมิง~อยู่ไหน" เทียนเอ่ยถามออกไปอย่างยากลำบากก่อนที่จะหมดแรงจนล้มลงไปแต่ด้วยความไวของปูนปั้น เขารีบทิ้งของในมือแล้ววิ่งมารับเทียนทันที
"คุณ! คุณ" ปูนปั้นพยายามเรียกเทียนแต่เจ้าตัวหมดสติไปแล้วเลยไม่ได้ยินอะไร หน้าของเทียนจมอยู่ช่วงอกและคอของปูนปั้นจนเขาเองรู้สึกถึงลมหายใจของเทียน
"ทำไมตัวหนักขนาดนี้เนี่ย" ปูนปั้นบ่นเพราะเทียนเล่นทิ้งน้ำนักลงมาใส่เขาทั้งตัวจนตอนนี้เขาแทบจะยืนไม่อยู่แล้ว
"เอาไงดีว่ะ" ปูนปั้นสับสนเพราะไม่รู้จะเอาเทียนไปไว้ที่ไหนดีครั้นจะให้นอนอยู่ในรถก็อันตรายเกินไป จะโทรบอกหมิงให้มาเอาเพื่อนไปหมิงก็ดันไม่มีโทรศัพท์ซะงั้น
"คุณ~ ตื่นก่อนสิ คุณ" ปูนปั้นเรียกแล้วใช้มือตีที่หลังของเทียนเบาๆ เพื่อเป็นการปลุกแต่เทียนก็ไม่รู้สึกตัวขึ้นมาเลย
ความคิดเห็น