คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 9
เมื่อมาถึงร้านเทียนก็รีบเดินไปที่รถของเขาทันที
"ซี๊ด!..." เขาร้องออกมาทันทีที่ใช้มือแตะหลังคารถพร้อมกับรีบชักมือกลับเพราะตอนนี้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนนอนตากแดดมาหลายชั่วโมงแล้ว
"โธ่~ตัวร้อนจี๋เลยลูกไว้กลับบ้ทนพ่อเปิดแอร์ให้นอนฉ่ำๆ เลยนะ" เทียนพูดกับรถเบาๆ ปูนปั้นเดินตามมาทีหลังก็ถึงกับส่ายหัวให้ความโอเว่อร์ของเทียนทันที เขาเดินล้วงหากุญแจเปิดร้านในกระเป๋าจนมาหยุดอยู่หน้าประตูร้านทันที
"เจอแล้ว" ปูนปั้นพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมามองร้านของตัวเองแต่เขาก็ต้องตกใจ
"เฮ้ย!" ทันทีที่เทียนได้ยินเสียงของปูนปั้นเขาก็รีบหันไปหาปูนปั้นด้วยความเป็นห่วงแต่ภาพที่เขาเห็นตรงหน้าคือร้านของปูนปั้นถูกพ่นสีสเปรย์เขียนคำหยาบคายไว้เต็มไปหมด ตอนนี้ปูนปั้นเองก็ช็อคไม่ต่างกันเงยหน้ามองแล้วอ่านคำด้าท่อพวกนี้ทั้งหมดด้วยความโมโหและสับสน เทียนเดินเข้าไปหาปูนปั้นใกล้ๆ เพื่อดูปฏิกิริยาของเขาว่าโอเคหรือเปล่า
"รู้ไหมว่าใครทำ" เทียนถาม ปูนปั้นส่ายหน้าตอบว่าไม่รู้
"เข้าไปตรวจดูข้างในก่อนเถอะว่ามีอะไรหายไปไหม" เทียนพูด ปูนปั้นหันมามองหน้าเขาด้วยความรู้สึกอบอุ่นใจที่เขายังอยู่เป็นเพื่อน จากนั้นเขาก็ไขกุญแจเปิดร้านทันทีซึ่งสภาพภายในร้านยังปกติดีทุกอย่างไม่มีอะไรเสียหายเลย
"ดูท่าคงไม่ได้เข้ามา" เทียนพูดแล้วเดินดูรอบๆ สถานการณ์แบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับปูนปั้นเขาเลยรู้สึกกลัวนิดหน่อยและทำตัวไม่ถูก เทียนรู้สึกว่าปูนปั้นเงียบไปเลยหันไปดูเขาซึ่งตอนนี้ปูนปั้นยืนกำกุญแจร้านไว้แน่นแล้วมีสีหน้าที่ตกใจไม่น้อยเขาจึงรีบเดินเข้าไปหา
"กลัวเหรอ" เทียนถาม
"นิดน่อยครับ" ปูนปั้นตอบ เทียนยกมือขึ้นมาแล้วลูบหลังปูนปั้นเบาๆ
"ไม่เป็นไร~" เทียนพูดแล้วมองหน้าเขาด้วยสายที่อ่อนโยน ปูนปั้นเหมือนถูกมนต์สะกดจากเทียนเลยเพราะแม้จะไม่รู้จักกันดีแต่เขากลับรู้สึกไว้ใจและเชื่อใจเทียนอย่างมาก ทั้งคู่สบตากันอยู่พักนึงก่อนปูนปั้นจะก้มหน้าลงไปหาโทรศัพท์ในกระเป๋าด้วยความร้อนรน
"เป็นอะไร" เทียนถามด้วยความเป็นห่วง
"จะให้พนักงานมาเห็นร้านในสภาพนี้ไม่ได้ พวกเขายิ่งใจคอไม่ดีกับสถานการณ์ของร้านอยู่ดังนั้นผมต้องแจ้งเข้าไปในแชทกลุ่มว่าวันนี้ร้านปิดพวกเขาจะได้ไม่ต้องมาทำงาน" ปูนปั้นตอบ ท่าทางตื่นตกใจของปูนปั้นทำเอาเทียนรู้สึกไม่ว่างใจเลย
หลังจากที่ปูนปั้นแจ้งพนักงานทุกคนแล้วเทียนก็พาเขาไปแจ้งความที่สถานีตำรวจทันทีจากนั้นก็พากลับมาส่งที่ร้าน
"จะเอายังไงต่อ" เทียนถาม
"ไม่รู้สิแต่สภาพร้านแบบนี้ผมเปิดขายไม่ได้แน่นอน" ปูนปั้นตอบ
"หน้าร้านมีกล้องวงจรปิดไม่ใช่เหรอทำไมถึงไม่เอาหลักฐานไปให้ตำรวจล่ะ" เทียนถาม
"กล้องหน้าร้านมันเสียมาหลายเดือนแล้วอ่ะ ผมเห็นว่ามันไม่จำเป็นก็เลยยังไมาได้เรียกช่างมาดู" ปูนปั้นตอบ เทียนแทบอยากจะเขกกระโหลกปูนปั้นสักทีที่เจ้าตัวทำอะไรไม่รอบคอบแบบนี้
"แล้วเป็นไง...ตอนนี้จำเป็นพอยัง" เทียนถามเชิงประชดประชัน
"รู้แล้วหน่า~" ปูนปั้นตอบ เทียนเดินไปนั่งลงข้างหน้าเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง ปูนปั้นเองก็หันมามองเทียน
"ลุงมารอเจอพี่หมิงใช่ไหม วันนี้พี่หมิงเขาไมามาหรอก" ปูนปั้นพูด
"ไหนว่าหมิงไม่มีโทรศัพท์ไงแล้วเขารู้ได้ไงว่าร้านหยุด" เทียนถาม
"พี่หมิงไม่รู้หรอกแต่ก่อนเมื่อวันก่อนพี่หมิงเขาขอลาหยุด 3 วันเพื่อพาแม่ไปหาหมอที่โรงพยาบาลตามใบนัดน่ะ" ปูนปั้นตอบ
"อ๋อ~" เทียนตอบ ปูนปั้นถอนหายใจออกมาแล้วทิ้งหัวลงไปนอนกับโต๊ะอย่างคนหมดอะไรตายอยาก
"จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย...พรุ่งนี้จ้างช่างมาจัดการก็ไม่รู้จะเสร็จไหม" ปูนปั้นพูดตัดพ้อกับตัวเอง
"เดี๋ยวฉันจะหาตัวคนทำมาให้นายเอง" เทียนพูดขึ้นมาหลังจากนั่งดูปูนปั้นงอแงมาสักพัก ปูนปั้นเงยหน้าขึ้นมามองเทียนแล้วส่ายหน้า
"ไม่ต้องหรอกลุง ผมไม่อยากรบกวนลุงอ่ะ" ปูนปั้นตอบ
"เรื่องของนายก็คือเรื่องของฉัน" เทียนพูด ปูนปั้นกน้าแดงขึ้นมาทันทีด้วยความเขิน
"อย่าลืมสิ...ฉันจีบนายอยู่นะ" เทียนพูดแล้วมองจ้องไปที่ปูนปั้นเพื่อให้เขาเชื่อว่าตนเองกำลังจริงจังอยู่
"ไอ้เด็กโงเอ้ย~" เทียนพูดจบก็หันออกไปมองรอบร้านเพื่อดูว่าจะเริ่มจากอะไรได้บ้างแต่ปูนปั้นยังคงช็อคอยู่ที่ได้ยินเทียนพูดออกมาตรงๆ แบบนี้แม้จะรู้ว่าเทียนสนใจเขาอยู่บ้างแต่ก็ไม่คิดว่าเจ้าตัวจะรุกเร็วขนาดนี้เพราะมันทำให้เด็กอย่างเขารับมือไม่ทันจริงๆ
หลังจากแยกย้ายกันกลับเทียนก็ตรงไปที่บ้านใหญ่ทันทีเพื่อไปขอพบคุณโฉม
"สวัสดีครับคุณเทียน" พายุรีบเดินข้ามารับทันทีที่มีแขกมาที่บ้าน
"ย่ารองล่ะ" เทียนถาม
"คุณโฉมอยู่กับคุณหญิงที่ห้องหนังสือครับ" พายุตอบ
"ดี นายตามฉันไปพบย่ารองด้วย" เทียนพูด
"ฮะ? ผมเหรอครับ" พายุถามด้วยความสงสัยเพราะอยู่ดีๆ เทียนก็โผล่มาที่บ้านใหญ่แบบงงๆ
"เออ" เทียนตอบแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนทันที พายุแม้จะงงๆ แต่ก็รีบตามเทียนไปเหมือนกันเพราะกลัวว่าจะถูกตำหนิ
"ขออนุญาตครับ" เทียนพูดขึ้นเมื่อมาถึง คุณหญิงทั้งสองหันไปมองตามเสียงก็เห็นว่าเป็นหลานชายของตัวเองมาหาจึงได้วางของในมือลงแล้วหันมาสนใจเทียนแทน
"มาหาคุณย่าเหรอเทียน" คุณโฉมถาม
"เอ่อ~ผมมาหาทั้งคุณย่าแล้วก็ย่ารองเลยครับ" เทียนตอบแล้วเข้าไปนั่งคุกเข่าอยู่ข้างหน้าคุณหญิงหยาดทิพย์
"มีธุระอะไรเหรอลูกถึงได้รีบร้อนขนาดนี้" คุณหญิงหยาดทิพย์ถามแล้วเพราะใบหน้าของหลานชายเต็มไปด้วยเหงื่อพร้อมก้บยื่นมือไปหยิบผ้าเช็คหน้าปักลายของตัวเองขึ้นมาซับเหงื่อให้เขา
"ขอบคุณครับคุณย่า" เทียนตอบ
"มีอะไรก็ว่ามาเถอะ" คุณโฉมถาม
"คือผมอยากได้คนมาดูแลและช่วยงานผมน่ะครับ" เทียนตอบ
"อ๋อ~ได้สิ เดี๋ยวพรุ่งนี้ย่าจะให้วิสุทธิ์เขาเก็บของย้ายไปอยู่บ้านนู้นแล้วกัน" คุณโฉมตอบ
"วิสุทธิ์ดูแลคุณปู่มาตลอดหลังจากที่คุณปู่จากไปก็แทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผมว่าผมขอเป็นคนอื่นดีกว่าครับ" เทียนพูด
"แล้วจะเป็นใครได้อีกล่ะ วิสุทธิ์เขารู้งานทุกอย่างน่าจะพอช่วยหลานได้นะ" คุณหญิงหยาดทิพย์ถาม
"ผมอยากได้พายุครับ" เทียนตอบ คุณผู้หญิงทั้งสองหันหน้ามองกันด้วยความไม่เข้าใจ พายุเองก็ตกใจไม่น้อยเพราะที่ผ่านมานอกจากดูแลบ้านคุณซ่งก็ไม่เคยให้เขาออกไปทำงานอะไรเลย
"แต่พายุมันทำอะไรไม่เป็นเลยนะเทียน" คุณโฉมพูด
"ผมเชื่อว่าพายุเป็นคนเก่งครับเพียงแต่ที่ผ่านมาคุณปู่เป็นห่วงเขามากเลยไม่ยอมให้เขาออกไปทำงานข้างนอกเลยและผมก็เชื่อว่าพายุมันก็คงไม่ได้อยากทำงานดูแลบ้านแบบนี้ไปตลอดหรอก...ยกให้ผมเถอะนะครับคุณย่า นะครับย่ารอง" เทียนตอบ คุณผู้หญิงทั้งสองเองอยากให้เทียนเลือกคนที่เป็นงานหน่อยไปอยู่ข้างกายเพราะตอนนี้เขาเป็นผู้นำตระกูลแล้วแต่ในทางกลับกันพวกเธอก็รู้ว่าไม่ว่ายังไงพายุจะเป็นคนที่จงรักภักดีและซื่อสัตย์ที่สุดอย่างแน่นอนเลยไม่แน่ใจว่าควรตัดสินใจยังไงดี
"ยังไงซะพายุมันก็เป็นคนที่ปู่แกรับมาเลี้ยง มันจะไปไม่ไปย่าก็แล้วแต่มันล่ะกัน" คุณโฉมตอบ
"ไปครับ ผมไปครับ" พายุรีบตอบขึ้นมาทันทีด้วยความดีใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากอยู่ที่นี่แต่เขาอยากออกไปทำงานจริงตามที่เคยได้ฝึกมาสักครั้งเพื่อตอบแทนบุญคุณที่ตระกูลนี้เคยให้ข้าวให้น้ำจนเขาเป็นเขาอย่างทักวันนี้
"ดูแลตาเทียนให้ดีอย่าให้ฉันและคุณซ่งต้องผิดหวังที่รับแกมาดูแล เข้าใจไหม" คุณโฉมพูด
"ครับคุณโฉม" พายุตอบเสียงดังฟังชัดใบหน้าของเขาเต็ทไปด้วยรอยยิ้มจนผู้ใหญ่ทั้งสองอดเอ็นดูไม่ได้
"ขอบคุณนะครับคุณย่า ขอบคุณนะครับย่ารอง" เทียนพูด
"คุณปู่ฝากความหวังไว้เทียนต้องทำให้ดีที่สุดนะลูก" คุณหญิงหยาดทิพย์พูดแล้วลูบหัวหลานชายด้วยความเอ็นดู
"ครับคุณย่า" เทียนตอบแล้วหันไปหาพายุ
"พายุ" เทียนเรียก
"ครับคุณเทียน" พายุตอบ
"ไปเก็บของเดี๋ยวกลับไปพร้อมกับฉันเลย" เทียนพูด
"ครับ!" พายุตอบแล้วรีบวิ่งออกไปทันที
"ไอ้เด็กคนนี่หนิ! กระโตกกระตากจริง" คุณโฉมว่าตามหลังที่เห็นพายุดีใจออกหน้าออกตาจนลืมมารยาทไปเลย
"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" เทียนกล่าวลาย่าทั้งสองพร้อมยกมือไหว้อย่างสุภาพก่อนจะออกจากห้องนั้นมายืนรอพายุที่รถ
"อู้หู~คุณเทียน ผมจะได้นั่งรถคันนี้ของคุณเทียนเลยเหรอครับ" พายุถามด้วยความดีใจจนตาแทบจะถลนออหจาเบ้าอยู่แล้ว
"อย่าพูดมากแล้วรีบไปขึ้นรถเลย" เทียนตอบ
"ครับๆ" พายุพูดแล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูรถทันที
"ระวังอย่าให้เป็นรอยนะ" เทียนเอ่ยเตือนเพราะท่าทางของพายุดูตื่นเต้นจนลนไปหมด
"ครับคุณเทียน" พายุตอบแล้วรีบขึ้นไปนั่งบนรถ
"คิดผิดป่ะว่ะเนี่ย" เทียนบ่นแล้วก็ขึ้นไปนั่งบนรถด้วยสีหน้าเซ็งๆ ก่อนจะขับรถออกจากที่นี่แล้วกลับบ้านของเขาทันที
"คุณหล่ง คุณดาริน...คุณเทียนกลับมาแล้วครับ" เจสันเดินเข้ามาบอกกับทุกคนหลังจากที่เห็นรถของเทีียนเลี้ยวเข้ามาในบ้านและไม่นานเทียนก็เดินเข้ามาพร้อมกับพายุ สร้างความแปลกใจให้กับบอดี้การ์ดทุกคนไม่น้อย
"คุณพ่อคุณแม่สวัสดีครับ" เทียนกล่าวทักทายพ่อแม่ที่นั่งรออยู่
"กินข้าวกินปลามาหรือยังจ๊ะ" ดารินถาม
"แกพาพายุมาที่บ้านเราทำไม" หล่งถามลูกชายด้วยความสงสัยเพราะจริงๆ คนที่บ้านของเขาก็เยอะอยู่แล้วถ้าเทียนต้องใช้คนก็สามารถเอาไปใช้ได้เลยไม่เห็นจำเป็นต้องดึงคนของบ้านใหญ่เข้ามาที่นี่เลย
"ต่อไปนี้พายุเขาจะมาทำหน้าที่ดูแลผมครับ" เทียนตอบ
"ลูกเลือกพายุเหรอ" ดารินถามด้วยความตกใจ
"ครับ" เทียนตอบ
"แต่พ่อไปขอกับคุณย่าให้แช้วหนิว่าจะให้วิสุทธิ์มาดูแลลูกต่อทำไมเขายังส่งไอ้พายุมาอีกล่ะ มันไม่เป็นงานลูกจะเอามาเป็นภาระทำไม" หล่งพูด
"ผมเลือกพายุครับ" เทียนตอบ
"ถ้ามันดูแลงานในบ้านพ่อก็เยอะว่าไม่มีใครเก่งไปกว่ามันแล้วแต่ถ้าจะเอามาช่วยงานจริงๆ พ่อว่ามันไม่ไหวหรอก" หล่งพูด พายุรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในตัวเองจริงๆ เขารู้ว่าพวกคุณๆ ไม่มีใครรังเกียจเขาหรอกแต่ว่าทุกคนก็ไม่มีใครเชื่อในตัวเขาเลยว่าเขาจะสามารถช่วยงานทุกคนได้ ที่ผ่านมานอกจากดูแลเรื่องกินอยู่ของคุณซ่งแล้วเขาก็มีหน้้าที่ต้อนรับและยกกระเป๋าให้กับทุกคนเท่านั้นทั้งที่มันไม่ใช่งานที่เขาอยากทำเลยแต่เขาก็ยอมทำด้วยความเต็มใจเพราะเป็นคำสั่งของคุณซ่ง
"ผมเชื่อว่าพายุจะช่วยงานผมได้ครับ" เทียนตอบ
"งั้นก็เอาเวกัสไปด้วยอีกคน เวกัสมันทำงานดีให้มันดูแลงานนอกบ้านของแกแล้วกันส่วนพายุก็ให้อยู่ในบ้านดูแลงานเล็กๆ น้อยๆ ไป" หล่งพูด นี่มันก็ไม่ต่างอะไรจากเดิมที่พายุเคยทำเลยเพียงแค่เปลี่ยนจากทำที่บ้านใหญ่มาทำที่นี่เฉยๆ
"ขอบคุณที่พ่อให้ยืมคนนะครับแต่ผมอยากให้พายุมาทำงานด้วย หวังว่าพ่อจะไม่ติดอะไรนะครับ" เทียนตอบ
"ตาเทียน!" หล่งเริ่มหงุดหงิดที่ลูกชายดื้อไม่ฟังที่เขาแนะนำ ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบพายุแต่เขาไม่เชื่อว่าพายุจะมีความสามารถมากพอจะดูแลเทียนได้
"คุณค่ะ" ดารินรีบห้ามสามีเพราะเห็นว่าเขาเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้ว
"เทียนไปพักผ่อนก่อนเถอะลูก" ดารินหันมาบอกลูกชายเพื่อตัดปัญหา
"ครับแม่" เทียนตอบแล้วหันหลังกลับไปหาพายุและเจสัน
"เดี๋ยวนายตามเจสันไปนะ เขาจะพานายไปที่ห้องพักเองเก็บของเสร็จแล้วก็ขึ้นมาหาฉันที่ห้อง ฉันมีอะไรจะคุยด้วยหน่อย" เทียนพูด
"ครับคุณเทียน" พายุตอบแล้วก็เดินตามเจสันออกไป เทียนหันไปดูพ่อกับแม่แป๊ปนึงก่อนจะเดินขึ้นไปรอพายุบนห้องนอน
ความคิดเห็น