ภพ(พบ)เธอ

นามปากกา ป่าต้นไม้

คำเตือน : ไม่อนุญาตให้นำไปเผยแพร่หรือนำไปดัดแปลงต่อไม่ว่ากรณีใด
หมายเหตุ : นิยายเรื่องนี้แต่งจากจินตนาการของผู้เขียน มีการเขียนถึงประวัติศาสตร์ที่ไม่มีอยู่จริง ผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาทำลายหรือสร้างความเสื่อมเสียแด่ประวัติศาสตร์แต่อย่างใด 
ปล. ไรท์เป็นผู้เขียนหน้าใหม่ เวลาอัปไม่แน่นอนเพราะยังแต่งไม่จบรบกวน comment กันอย่างสุภาพด้วยนะคะ

ในป่าลึกแห่งหนึ่งได้มีผู้หญิงรูปร่างสมส่วนหน้าตางดงามปานเทพธิดาที่ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องมองเหลียวหลัง กำลังนั่งอึ้งอยู่ท่ามกลางฝูงสัตว์ร้ายหลายเผ่าพันธ์ุ และฉันคือผู้หญิงคนนั้นเองคงต้องย้อนกลับไปก่อนหน้านั้นที่ฉันกำลังนั่งสมาธิอยู่ในห้องพระ เพราะตาแก่บอกให้นั่งสมาธิสะสมบุญ นั่งไปไม่ถึงไหนรู้สึกว่าแอร์เย็นเกินไปเลยลืมตาขึ้นมาเพื่อจะปิดแอร์ แต่ปรากฏว่าแอร์หาย ไม่เพียงแค่แอร์หาย ห้องพระก็หายไหนจะป่านี่อีก
        
        “ที่ไหนวะเนี่ย”
        
        “กรุงรัตนโกสินทร์” เสียงของคนวัยกลางคนดังขึ้นมาท่ามกลางความว่างเปล่า ทันใดนั้นก็ค่อยๆปรากฏร่างของชายรูปร่างสูงโปร่ง ที่ใครเห็นก็ต้องคิดว่าอายุห้าสิบต้นๆ แต่ในความเป็นจริงนั้นเกินร้อยปีไปนานแล้ว
        
        “เห้ย ตาแก่ตกใจหมดเมื่อไหร่จะเลิกโผล่มาแบบนี้สักที”
        
        “เลิกไม่ได้ เอ็งยังไม่ชินอีกหรือไงไอ้ไวน์แต่ก็เอาเถอะ ที่ข้าเรียกเอ็งมาที่นี่เพราะมีเรื่องให้ช่วยแต่คราวนี้อาจจะอยู่ที่นี่นานหน่อยหรือเอ็งอยากอยู่ตลอดไปก็แล้วแต่เอ็ง” 
        
       “ช่วยเรื่องอะไร อีกอย่างอยู่ที่นี่นานหน่อยหรอนี้มันยุคกรุงรัตนโกสินทร์เลยนะ ไม่เอาหนูจะกลับบ้านเงินทองบ้านรถหนูก็อยู่ที่นู้น อยู่ที่นี่จะเอาอะไรกิน”
       
       “ไม่ต้องห่วงข้ามีสถานที่กินอยู่ให้เอ็งแล้ว รับรองเอ็งไม่อดตายแน่”
       
       “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผู้หญิงบอบบางตัวเล็กน่ารักอ่อนแอแบบหนูจะไปช่วยอะไรได้”
       
       “ตัวเล็กบอบบางงั้นรึ หรือจะให้ข้าทบทวนให้ฟังว่าเอ็งนั้นแท้จริงแล้วเป็นใคร”