•~= คู่หมั้นกำมะลอขอเป็นตัวจริง =~•

ลำดับตอนที่ #1 : ~::^-)(#@$&**กงล้อชะตา หัวใจเย็นใส วิ๊งๆ**::^-)(#@$&~

ท้องฟ้าสายลมแสงแดด ที่กำลังปลุกสาวน้อยหน้าใสให้ตื่นขึ้นเหมือนทุกๆเช้า เธอลุกขึ้นตรงไปล้างหน้าแปรงฟัน และทำกิจวัตรประจำวันจนเสร็จสัพ เธอสวมรองเท้านักเรียน คู่เดิมเบอร์38ที่ใส่มาตั้งแต่ตอนอยู่ม.ต้นแล้วล่ะ มันยังคงใส่ได้พอดีไม่ได้ใหญ่ขึ้นเลยแม้แต่น้อย เธอก้าวขาออกจากบ้าน และยิ้มต้อนรับแสงแดดที่สดใสเป็นพิเศษอาจเป็นเพราะว่า วันนี้เป็นวันเปิดเทอมม.ปลายปีสุดท้ายของฉันแล้วล่ะสินะ ถูกต้องแล้วล่ะตอนนี้ฉันอยู่ ม.6แล้วเป็นนักเรียนที่มี ผลการเรียนรอดฉิวเฉียดเกือบบ๊วยไปได้วันๆ

'ก็เธอมันยัยงั่ง สมองไก่ไม่ใช่หรอกหรือ?'

อาจจะถูกอย่างที่คนอื่นว่า = = แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นจริงๆซะอย่างไร ฉันก็รับไม่ได้หรอก ปีนี้ก็ปีสุดท้ายแล้ว

ฉันต้องสปีดตัวเองหน่อยแล้วล่ะ ^0^

เพื่อนๆเรียกฉันว่า สายพิณ ชื่อจริงก็ พิณวรรณ เจตสุคนธร เป็นพี่สาวคนโตแสนงั่งของบ้านหลังนี้ = = ถูกต้องแล้วล่ะฉันมีน้องชายหนึ่งคน ที่อายุน้อยกว่าเพียงปีเดียวเอง เด็กน้อยนี่ชื่อ สายฟ้า แค่ชื่อนี่ก็หัวโจกพอแระ ใครๆต่างก็พากันกลัวเจ้าตัวเล็กนี่ ด้วยใบหน้าอันโหดสนิท ที่สาวๆเห็นก็ยังต้องกรี๊ด(เกี่ยวไหมนี่) คนอะไรไม่รู้ป่าเถื่อนซะไม่มี ไม่เข้าใจเลยว่า อย่างฉันนี่จะมีน้องที่ปกติอย่าง คนอื่นเค้าไม่ได้บ้างหรือไงกันเชียว ตอนนี้ฉันเดินขนาบข้างคู่กับเจ้าตัวเล็ก จนถึงโรงเรียนแล้ว อา...หน้าบอร์ดยังคงมีผู้คนที่หลั่งไหลกันมาดูห้องตัวเองหนาตาเหมือนเดิม เป็นอย่างนี้ทุกๆต้นปี

"สาธุๆขอให้ลูกช้างได้อยู่ห้องTOPอย่างคนอื่นเค้าบ้างเต๊อะ"

......>/<......

แล้วฉันก็ก้าวที่จะเข้าไปดู แต่แล้วเจ้าน้องชายตัวดีก็แทรกตัวฉันเข้าไปได้เสียก่อน ปลายสายตา ของสายฟ้า จับจ้องไปที่ ห้องของม.6 ระดับสายตาของเขาเลื่อนๆ ...เลื่อนไปเรื่อยๆจนหยุดอยู่ที่ห้อง ม.6/6 - - ให้ตายสิตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันอยู่ห้องอะไร

อีกไม่นานตานี่จะต้องแหกปากเหมือนอีกทุกทีที่เคยกระทำมา เอ๋?O_Oแต่ครั้งนี้อาจจะไม่นะ บางทีฉันอาจจะได้รับคำชมดีๆจากน้องชายตัวเองก็ได้นี่ เพราะทุกปีอย่างที่รู้ๆกันอยู่ สมองยัยงั่งอย่างฉันนี่ อยู่ห้อง /7 มาตลอดแต่นี่ไม่ใช่นี่มันห้อง /6 แต่ว่าอ่ะนะ ขอให้มันเป็นอย่างที่ฉันคิดด้วยเถิด........

"โอ้ว!ม่ายนะ ยัยงั่งมีวิวัฒนาการจากห้องบ๊วยมาเป็นรองบ๊วยด้วยให้ตายสิo_O"

อ่านะ ฉันเข้าใจนะว่าต้องการจะชม แต่หาคำอื่นที่มันดูดีกว่านี้ไม่มีแล้วหรืออย่างไร ตายล่ะหลายๆคนเริ่มมองหาสาวน้อยโชคร้ายที่ถูกจัง ม.5 เรียกว่าเป็นยัยงั่งอยู่ (จังหมายถึงหนุ่มป๊อปของโรงเรียน) ไม่ได้การแล้วล่ะสิท่า ฉันคงจะต้องรีบ มุดๆๆๆๆก่อนที่เพื่อน ของตาสายฟ้าน้องชายฉันจะมาเห็นเข้า

"กร๊าก....ยัยงั่งๆๆๆๆๆๆ อ๊าก ฮ่าๆ>O< "

นั่นไงฉันกะแล้วเชียวว่าเรื่องมันต้องเป็นอย่างนี้ หลายครั้งที่ฉันพยายามถามตัวเองว่า จะเกิดมามีพี่ชายที่น่าร๊ากเหมือนกับคนอื่นสักคนบ้างไม่ได้หรือยังไงกัน แต่นี่อะไร น้องชายที่นรกส่งมาเกิดชัดๆ ทำไมฉันถึงน่าสงสารอย่างนี้น้า T^T

  หน้าห้อง ม.6/6 (รองบ๊วย)

อา...ในที่สุดฉันก็มาถึงห้องเรียนของฉันเสียที เย้ๆฉันเกือบจะดีใจออกและ ถ้าสายฟ้าไม่พูดกระทบฉันซะขนาดนั้น ไม่เป็นไร อย่างน้อยๆก็ยังดีที่ตอนนี้ฉัน ไม่ได้อยู่ห้องบ๊วยอีกต่อไป เย้ๆๆ นี่เป็นแนวโน้มที่บ่งบอกว่า ฉันพัฒนาตัวมากขึ้น*-* วันนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองมาเช้ากว่าปกตินิดหน่อย แต่มันก็คงนิดจริงๆนั่นแหล่ะ ฉันคิดว่าจะมาแต่เช้าเพื่อจองแถวหน้าซะหน่อย จะได้ดูเหมือนเด็กเรียน หรือไม่บางทีอาจจะได้คะแนนพิศวาสจาก อาจารย์บ้าง แต่นี่อะไร? ให้ตายทีเหอะ เหลือ2แถวสุดท้าย

และแล้วฉันก็จำเป็นที่จะต้องมานั่นแถวรองสุดท้ายจนได้อ่ะ - -

  ฉันเอากระเป๋าสะพาย คล้องหลังเก้าอี้เอาไว้ แล้วนั่งลงก่อนที่จะฟุบเหมือบลงกับโต๊ะ ตามประสาคนขี้เกียจ เอ้ยไม่ใช่ๆ คนว่างงานต่างหาก แหะๆ ^^"

ตึก....ตึก....ตึก! <<<เสียง รองเท้านักเรียน

เสียงเดินนั้น เดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แล้วหยุดลง กลิ่นสบู่ที่คุ้นเคยดีลอยมาเตะจมูกของฉันดังป๊าบ สัญชาติญาณของฉันบอกว่า รู้ทันทีว่าเป็นใคร ^-^

"สายพิณ!*0* "

"หลิว*-* "

นั่นจริงๆด้วย

"เย้ๆนี่เราได้อยู่ห้องเดียวกันอีกปีแล้วหรอเนี่ย T_T"

"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นเล่าไม่พอใจหรอ - -"

"เปล่าาาาา ก็ฉันกลัวนี่นา กลัวว่าเธอจะอยู่ห้อง7เหมือนทุกปี แล้วปีนี้ฉันก็อยู่ห้อง6ด้วยน้า"

"แหม คนเราก็ต้องมีการพัฒนา บ้างสิจ๊ะ"

ใครมันจะไปดักดานอยู่กับ จุดแย่เดิมๆตัวเองกันเล่า

"เหมือนหน้าตา และความฮอตของฉันที่ ทีวีคูณขึ้นใช่ม้า^o^"

"แหง่ะ = ="

โรคหลงตัวเองยังคงเหมือนเดิม ยัยคนนี้ชื่อว่า ต้นหลิว หรือสั้นๆ หลิว ชื่อจริง อริสรา ตั้นวิเศษ ลูกคุณหนูผู้ดีที่เพียกพร้อมไปด้วยความรวยที่มั่งคั่ง หน้าตาที่สวยปิ๊ง ระฟ้าตำแหน่งดาวโรงเรียน เราเป็นเพื่อนที่ซี้ปึ้ก กันมาตั้งแต่ ป.2แล้ว แต่เรื่องความสวยนี่ หลิวชนะฉันขาดลอยทุกที แต่ส่วนใหญ่คนเค้ามักบอกกันว่า คนสวยมักจะโง่นะ ประมาณว่า สวยใสไร้สมองไง อิอิ^^ เอ? แล้วนี่อย่างฉันที่งั่งขนาดนี้เรียกว่าอะไรหรือว่าฉันเองก็สวย โฮ๊ะๆ ^O^ อ่ะเอ่อ....ขอโทษทีแค่บางครั้งอยากรู้สึก ว่าตัวเองสวยบ้างก็เท่านั้น ตอนนี้หัวข้อท็อล์คออฟ เดอะทาวน์ กำลังไหลพรั่งพรู ออกมาเรื่อยๆ ยังกับว่า ปิดเทอมที่ผ่านนี่เป็นใบ้โดนห้ามพูดมาซะงั้นน่ะ ส่วนฉันนะหรอ เหอะๆ เข้าหูซ้ายทะลุ หูขวา ทำหน้าตาเออ ออ ไปงั้นแหล่ะ ไม่ได้เข้าใจอะไรเล้ย

"ให้ตายสิเธอ หลิวเห็นรอยยิ้มเค้า แล้วใจละลาย คนอะไรหล่อไม่ปราณีคนอื่นเล้ย>///<"

หา?  อะไรงง?

"แล้วก็เมื่อตอนเช้า หลิวเองนะเดินสวนกับเค้าด้วยแหล่ะ"

"ฉันน่ะ ก็มัวแต่ยืนตะลึงกับรอยยิ้ม ของแฮกเกอร์จนชีทวิทย์ ปลิวเลยน่ะเธอ กรี๊ด >O<"

"แล้วนี่เธอรู้ไหมว่าเค้าทำยังไง *-*?"

"................"

"เอ่อ....พิณเธอฟังที่ฉันพูดรึเปล่านี่"

"ฟังๆ ฟังจ้าฟังแหะๆ ^^"

อะไรหรอเมื่อกี๊เธอพูดอะไร งงนะเนี่ย?

"แล้วเธอคิดว่ายังไง?"

"อะเอ่อ....คิดแบบเธอแหล่ะจ้า ฉันว่าเราน่าจะไปโรงอาหารกันดีไม๊"

"อืมก็ดีนะ"

ฉันจูงมือ เพื่อนซี้ของฉันออกมา จากในห้องเพื่อนหนีอาการเพ้อฝันกลางวัน ลมๆแล้งๆของเธอ แต่ผิดคาดแหะหลิวยังคงพูดเป็นต่อยหอยไม่ยอมหยุดเสียที - -

ฉันเดินตรงไปหาป้าขนมปังปิ้ง คือว่าป้าเค้าขายขนมปังปิ้งคู่กับน้ำแข็งใสน่ะเน๊าะ

"ขนมปังน้ามแข็งใสนะป้า นมข้นหวานเยอะๆ^0^"

" - --"

ฉันเหมือนถูกสายตา อาฆาตของ ป้าเค้ามองมา เอ่อคือฉันพูดอะไรผิดที่ไปเรียกเค้าว่าป้ารึเปล่าน้า - -

"เอ่อ คือว่าเอานมเยอะๆนะคะพี่คนสวย^^ "

"ได้เลยจ้ะ โฮ๊ะๆ ^0^"

นั่นไงว่าแล้ว บ้ายอจริงๆด้วยป้าคนนี้เฮ้อ แล้วฉันก็ได้น้ำแข็งใสมาถ้วยนึง ส่วนหลิวก็ได้ขนมปังเนย มา2 แผ่น

"อ่าว เป็นไรไปอีกล่ะหลิว"

ยัยหลิวยืนนิ่งซีเนม่า ท่าสวยมาแต่ไกล หลิวเดินๆเข้ามาหาฉันช้าๆถ้าพูดให้ถูกก็คือมันเดินมาทางฉันก็จริง แต่เธอไม่ได้มองมาทางฉัน กรรมแล้วเธอมองใครล่ะ....ชายกลุ่มหนึ่งเดินมาทางนี้ O_Oหัวหน้ากลุ่มนั้นผู้ชายผมดำสนิท...คุ้นๆเหมือนว่าจะเป็นเด็กที่อยู่ห้องKingสินะ(ห้อง6/1) แหมดูท่าจะ

.................ขี้เก็กอย่าบอกใครเชียว  ฉันหันไปหาหลิว

ที่ตอนนี้ อ่า....เฮ้ย!!

"โอ้ย...ตาแล้ว ขาแพลง อ๊ายเจ็บบบบบ"

เป็นอะไรไปล่ะนี่ อยู่ๆก็ขาเจ็บขึ้นมา ซุ้มซ่ามจริงเลย

"มาๆ เดี๋ยวช่วย"

ฉันยื่นมือไปให้เธอ เธอกับทำเป็นไม่สนใจ นี่ฉันหวังดีนะ

"ขาเจ็บไม่ใช่หรอ เอ้า!ลุกขึ้น"

ฉันกำลังฉุดยัยหลิวขึ้นมา ที่ตอนนี้เป็นโรคสำออยขึ้นมากระทนหัน เอ....?

"โถ่ยัยบ๊อง อย่ามายุ่ง<<<กระซิบ ...อะโอ๊ย ตายแล้วๆ แง๊เจ็บขาจังเลยTOT"

"กำ ลุกขึ้นมาสิหลิว"

"อย่ามายุ่งน่า...แง๊ๆ แง" ตูจะอ่อยแฮกเกอร์เว้ย(คิดในใจ)

"เป็นอะไรมากหรือเปล่า หลังคาแดงนี่ว่างอยู่ 2 3 ห้องนะจะให้ไปส่งไหม - -?"

"ขอบใจที่เป็นห่วง แต่เกรงใจจัง - -^" อย่าเพิ่งยุ่งได้ไหมสะเหร่อจริง(คิดในใจ)

"ลุกขึ้นนนนนนนนนนนนนนนน"

"ฉ้านม่ายลุกกกกกกกกกกกกกกกก" จะให้แฮกเกอร์ มาช่วยฉ้าน(คิดในใจ)

"ยัยบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา"

"ฉันไม่ไดบ้านะย้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา" แฮกเกอร์จ๋ามานี่เร็ว มาหาน้องหลิวหน่อยค้า(คิดในใจ)

"ถ้างั้นก็ลุกซิวะ"

"ถ้าฉันไม่ลุกแล้วใครจะทำไม" อย่าเพิ่งกวน(คิดในใจ)

"คนอื่นเค้ามองกันหมดแล้ว"

"ก็ช่าง ปะไรไปแน่จริงก็ลากฉันขึ้นสิ" นั่นไงๆเห็นไม๊แฮกเกอร์เค้าเดินมาหาฉันแล้ว(คิดในใจ)

นังบ้านี่ - -^

และแล้ว ฉันก็ยื้อฉุดร่างของหลิวขึ้นมา เอ้ย แม่นี่ตัวหนักชะมัด กินอะไรเป็นอาหารเนี่ย อ่อจริงสิ มันกินผู้ชายเป็นอาหารสินะถึงได้หนักอย่างนี้- -* ขณะที่ฉันฉุดดึงๆๆๆ หลิวให้ขึ้นมา หลิวก็ทิ้งน้ำหนักตัวลงไปอีก เมื่อไหร่จะเลิกแกล้งกันน้า ฉันดึงเธอขึ้นอีกครั้ง หลิวก็ทิ้งน้ำหนักตัวลงอีกเช่นเดิม ใบหน้าก็เริ่มบู้บี้ เพราะการยื้อฉุดกันนี่แหล่ะ โถ่แม่คุณ มาเป็นอะไรกันตอนนี้ อาการอ่อยเหยื่อกำเริบแน่ๆรู้แล้นส์ แต่แล้วหุหุ หลิวก็ผ่อนแรงลง

เธอทำท่าเหมือนจะคล้อยตามแล้วลุกขึ้น ฮ่าๆๆ ฉันชนะแล้วเห็นไหม? ฮ่าๆๆๆ กร๊ากกกกกก อ๊ะ~!

   อ๊าย!    <<< เสียงร้องของพิณเนื่องมาจากถูกหลิวฉุดลงนั่นเอง

   กรี๊ด~!    <<< เสียงร้องของหลิว เมื่อเอ่อ.....เห็นอะไรสักอย่าง...?

   ฟ้าว~~~!?    <<<เสียงของวัตถุบางอย่างลอยไป อ่ะเช้ย น้ำแข็งใสของฉันหายไปไหน?!!!!

   โพล่ะ!?    <<<เสียงตกกระทบของวัตถุบนพื้นผิว......!?

คืออย่างนี้นะ ถ้าเกิดว่ามันเป็นพื้นผิวธรรมดา นี่ฉันคงจะไม่ตกใจสักเท่าไหร่หรอก แต่นี่อะไรรู้ไหม หน้าคน! โอ๊ว!มันคือหน้าของหมอนั่นที่หลิวมองตาค้างเมื่อตะกี้ จู่ๆทั้งโรงอาหารก็เงียบกริบ...สายตาหลายสิบคู่กำลังจ้องดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนะขณะนี้ ไม่นะ!ฉันไม่ได้ตั้งใจฉันเปล่าน้าT^T ....อ่ะ รู้สึกว่าตอนนี้หน้าของเค้าเริ่มมีสีแดงขึ้นเนื่องมาจาก น้ำแดงเฮลบลูบอย เอ่อ...หรือเพราะเลือดอัดฉีดเพราะโมโหกันแน่ นายนั่นเรียกสติกลับคืนมาได้หลังจาก

.........ที่นิ่งเก๊กมานาน โอเคขนาดโดนเข้าไปขนาดนี้ยังเก๊กจริงๆ .........

ชายคนนั้น หยิบชามน้ำแข็งใสที่เย็นเจี๊ยบออก .....หน้าตานายนี่โอเคเลยล่ะ ถ้าไม่ติดตรงที่ว่าตาดุชิบเป๋ง....ใบหน้าตอนนี้ที่แดงไปซะทั่ว เพราะฉันที่พึ่งจะเอาน้ำแข็งใสปาใส่หน้านายนี่ คือแบบว่าฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ นายนั่นจ้องมองเข้ามาในตาฉัน เขม็งจนเหมือนจะลึกเข้าไปในก้นบึ้งของจิต

"........แฮกเกอร์ - -;"

อ่ะ....ห๊าว่าไงนะ ตานี่คือแฮกเกอร์หัวโจกห้องKingน่ะหรอ โอ้วไม่นะนายนี่เป็นทั้งจังของโรงเรียน แถมยังมีพ่อเป็นถึงนักการเมืองที่มีอิทธิพลอีก -.,- ตายแล้วตอนนี้ฉันชีวตหาไม่หรือเปล่าใครก็ได้บอกฉันที ฉันคงจะถูกพวกรุ่นน้องรุม แล้วไหนยังจะต้องเจอกับอิทธิพลมึดอีก ให้ตายเหอะชีวิตฉัน

".........นี่!~"

อ๊ะ น่ากลัวจังเรย   <<<ไม่ได้พูดเล่นนะกลัวจริงๆ

"ยัยงั่ง ฉันพูดกับเธอได้ยินรึเปล่า!- -^^"

แว๊ก เลือดขึ้นหน้าเเล้ว แงๆ ว่าแต่นมข้มหวานบนหน้านี่ แหมมมมน่าเสียดายจัง เอ้ยนี่มันเวลาคอขาดบาดตาย จะมาเสียดงเสียดายอะไรกันอีก

"ดะ...ดะๆได้ยะ...ยิน^ ^;"

"นี่เธอทำอะไรฉันรู้ตัวบ้างไหมเนี่ย- -^"

"ปะๆ เปล่านะ ฉะ...ฉันไม่ได้ ทำๆ อะไร....^ ^;"

"พูดดีๆหน่อย นี่ฉันฟังไม่รู้เรื่องนะ"

"อ่ะ ค่ะๆ"

คนบ้าไรดุชิบเป๋งเล้ย หน้าโหดอย่างกับ.....ฮึ่มไม่อยากจะบรรยาย

"เพราะอะไรเธอถึงทำแบบนี้ ห๊า!!!! - -^"

ฉันตกใจสะดุ้งโหยงทันทีทันใด ฉันเองเลยเหลือบมองไปทางหลิว ที่ตอนนี้ตกใจไม่แพ้กัน พลางส่งสายตาอ้อนวอนไปให้เธอ....แต่เธอก็ส่งสายตากลับประมาณว่า 'หาเรื่องเองเกี่ยวไรกับฉัน'

"คือว่ายัยนี่มันซุ่มซ่ามอ่ะค่ะ"

เย้ๆ อย่างน้อยมันก็ช่วยหาข้อแก้ตัวให้ฉัน แต่หาที่มันดีกว่านี้ไม่ได้หรอไงกัน

"อย่างน้อยๆก็น่าจะขอโทษกันซะหน่อยนะ ฉันอุตส่าเห็นว่าเพื่อนเธอ ขาเจ็บเลยกะว่าจะมาช่วยซะหน่อย แต่ทำไมตอบแทนน้ำใจกันด้วยการ ปาของหวานบ้าๆนี่ใส่หน้าฉันเร๊อะ ใครสั่งสอนวะเนี่ย"

โห พูดเน้นมากเลยนะนายตรงท้ายอ่ะ - -*

"อ้าวพูดอย่างนี้ก็สวยน่ะสิ ใครให้นายเอา หน้าหล่อๆมารับกันเล่า ไอนี่มันเรียกว่าน้ำแข็งใส น้ำแข็งใส!

ไม่ใช่ของหวานย่ะ ตาบ้า"

ฉันพูดกระแทกกลับทันควัน

"เรื่องอะไรจะให้มันมาด่าถึงพ่อเเม่เรา จะด่านี่แค่เค้าก็เพียงพอแล้ว แม่ฉันน่ะหรอ? สั่งสอนมาดีย่ะนี่ฉันก็ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดด้วย รู้ไว้ซะ"

โอเย้~ นี่ฉันทำบ้าอะไรลงไปล่ะนี่ ปากหนอปาก ตานั่นโกรธจนพูดไม่ออกแล้ว อ๊าย ทำไมทำหน้าดุอย่างนั้นล่ะ เอ่อฉันขอโทษไม่ได้ตั้งใจนะ ขอโทษจริงๆ คือว่าปากมันไปเอง แต่นายเองก็ผิดเหมือนกันแหล่ะ ที่เอาหน้ามารับ แต่ยังไงฉันก็ยังชมนายว่าหน้าหล่อนะเนี่ย อย่างน้อยนายก็ควรที่จะไม่โกรธฉัน เอ๋? หรือว่าสมควรโกรธกว่าเก่า ไม่หรอกมั้ง?

หมายความว่ามั้งนะ?

".......เธอ......อ๊ากกกกก"

เพื่อนของตานี่ อึ้งกันหน้าซีดไปแล้ว นายคนหนึงส่งสายตามาประมาณว่า 'รีบๆหนีไปซะ ไอนี่มันสติแตกแล้วยัยงั่งเอ้ย'ฉันมองสื่อสารผ่านการสบสายตาเพียงแว๊ปเดียว จากนั้น!! ฉันก็ดึงมือของเพื่อนสาวฉันขึ้น แล้วรีบวิ่งออกไปให้ไกลที่สุด!   อ๊าก! ทำไมมันซวยอย่างนี้ว้า

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด......กี๊ด...กี๊ด...กี๊ด....(แอ๊คโค่ว)"

หยุดร้องสักทีแสบแก้วหู ฉันนี่ตกเป็นผู้ต้องหาที่สมควรจะกรี๊ดมากกว่าอีกนะยะ ฉันหันหลังไปมองทั้งๆที่ยังวิ่งอยู่ ก็เห็นนายคนนั้น เป็นตัวเล็กจิ๋วไปเสียแล้ว นายนั่นทำท่าเหมือนว่าจะตามฉันมา แต่ก็ถูกพวกเพื่อนๆดึงตัวเอาไว้ โอ้วขอบใจนะ ถึงฉันจะไม่รู้จักพวกนาย แต่ก็ขอบใจมากที่ช่วยฉัน ว่างๆเดี๋ยวจะซื้อขนมไปเลี้ยงละกันโน๊ะ

"ยัยบ้าขนมปังน้ำแข็งใส ชั้นเกลียดน้ำแข็งใสว้อย!~!!!!~!"

เสียงตะโกนของนายนั่นดังลั่นโรงอาหาร จนฉันหันไปมองพร้อมกับหลิว เราต่างยิ้มแหยๆให้กัน และกัน

"คนอย่างนั้นเธอชอบเข้าไปได้ยังไง - -"

ฉันถามเธอ ที่ตอนนี้กำลังหยิบผ้าเช็ดหน้าอยู่ เหงื่อโซกเชียวน่อ

"ฉันว่าคงต้องมอง ใหม่แล้วล่ะ"

หลิวพูดอู้อี้ ผ่านผ้าเช็ดหน้าสีชมพูลายหมีพูห์ ของเธอ

"ฉันก็คิดว่าอย่างนั้นแหล่ะ" ฉันก็เห็นด้วยอย่างเธอแหล่ะ

ฉันเดินเข้าห้องเรียนไปพร้อมกับหลิว สัญชาติญาณกำลังบอกกับฉันว่า ลางร้ายเริ่มปรากฎ เหตุวิบัติกำลังมาเยือนแล้ว ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่เหลวไหลก็ตาม แต่ฉันก็ขออย่าให้มันเป็นจริงเลย แต่ว่า....ทุกครั้งสัญชาติญาณของฉันทำไมมันแม่นซะเหลือเกิน ตายและ นี่ชีวิตฉันจะต้องผกผันไปยังไงกัน หวังว่าคงจะไม่ไปพัวพันกับนายที่ชื่อ แฮกเกอร์ หรอกนะเพราะแค่นึกถึงใบหน้าตอนนายนั่นโกรธ ก็สยองแล้วล่ะ



****** ยางงายก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ อ่าน+ โหวตแรงๆ & คอมเม้นดุๆ ล่วยน้า ******