คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER III : TENDER-MINDED
NOTE : ชอบอากาศตอนนี้จัง ช่วยให้คิดอะไรออกได้อีกเยอะ ^^ [เพื่อ!!!???]
==========
CHAPTER III : TENDER-MINDED
เจย์นั่งพิงหน้าต่างห้องเรียนบนเก้าอี้อันเป็นที่นั่งประจำตรงสุดมุมห้อง เป็นมุมที่มีคนสังเกตเห็นน้อยที่สุด และเจย์เลือกมันด้วยเหตุผลนั้น เขาไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของใคร ถ้าเป็นไปได้ เขาไม่อยากให้ใครสังเกตเห็นหรือรับรู้ถึงการมีตัวตนของเขาด้วยซ้ำ เพราะทุกคนล้วนแต่จ้องจะทำร้ายเขา เพียงเพราะเขาอ่อนแอ เพียงเพราะเขาไม่สามารถตอบโต้อะไรกลับได้ ทุกคนล้วนปฏิบัติกับเขาราวกับกระสอบทรายเน่าๆที่รองรับอารมณ์ เพียงเท่านั้น ไม่มีความหมายอะไรไปมากกว่านี้
แต่อีกด้านหนึ่ง เจย์รู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันโหยหาความอบอุ่นจาก ‘ใครสักคน’ มากแค่ไหน
เพียงแต่เขาไม่อาจกล้าพอเปิดใจยอมรับมัน เพราะบาดแผลที่ถูกตอกย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าคอยรบกวนและปั่นป่วนให้สับสน ว่า สุดท้าย ทุกคนที่เข้ามาในชีวิต ก็มีแต่เข้ามาแล้วออกไป พอได้สิ่งที่ต้องการ พอได้ใช้ประโยชน์แล้วก็โยนทิ้ง เหมือนสิ่งของ ไม่ใช่คนคนหนึ่งที่มีเลือดเนื้อ มีจิตใจ มีความรู้สึก
บางทีเขาอาจเป็นได้แค่นั้นจริงๆ
เจย์จรดปากกาลงบนสมุดการบ้านต่อหลังจากเหม่อลอยไปพักหนึ่ง ไม่มีใครอยู่ในห้องเพราะเวลาเลิกเรียนได้ผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง แล้วยังเป็นวันศุกร์ ทุกคนย่อมต้องการออกไปสังสรรค์สุดสัปดาห์กันเป็นธรรมดา หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งอาทิตย์ เจย์แอบอิจฉาพวกนั้นอยู่เงียบๆ แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั่งดู เหมือนตอกตะปูย้ำคำว่า ‘อ่อนแอ’ ลงบนหัวใจให้มันกระอักเลือดจนตาย การเรียนเป็นเพียงแค่สิ่งที่ดึงเอาความสนใจออกจากความเจ็บปวด ไม่ได้ตั้งใจเรียนเพื่ออะไรทั้งนั้น เกรดที่ดีไร้ที่ติเป็นเพียงผลพลอยได้จากการ ‘หลบหนี’ ความเป็นจริงอันแสนทรมาน ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้นจริงๆ
แสงอาทิตย์ยามเย็นอาบไล้ครึ่งหนึ่งของใบหน้าซีดขาว แต่สวยราวกับตุ๊กตาแกะสลัก เจย์จำได้ว่า มีคนเคยพูดไว้ว่า เขาไม่มีอะไรที่เหมือนเด็กผู้ชายเลยสักนิด ทั้งใบหน้าสวยหวานถอดแบบแม่เหมือนเป็นคนคนเดียวกันและร่างกายบอบบางดั่งแก้ว สมองพร่าเลือนไปแล้วว่าใคร แต่ก็ไม่ได้อยากจดจำมากนัก เพราะมันเหมือนเป็นเครื่องย้ำเตือนความทรงจำเกี่ยวกับแม่ ทุกครั้งที่นึกถึงก็ยิ่งทำให้อยากหายไปจากโลก
ในที่สุด เจย์ก็สามารถตั้งสมาธิและความสนใจทั้งหมดไปยังการบ้านวิชาคณิตศาสตร์เบื้องหน้าได้อีกครั้ง เหลือข้อสุดท้ายแล้ว เสร็จจากนี้ก็คงออกไปเดินเตร็ดเตร่ ไปร้านซีดี... เดินเล่นแถบชายหาดสักพัก... วิล หรือ ‘พ่อ’ ของเขาจะไม่กลับบ้านจนกว่าจะถึงเช้าวันพรุ่งนี้ เป็นประจำอย่างนี้ทุกสัปดาห์ เจย์รู้สึกรักวันศุกร์เป็นพิเศษ เพราะเป็นวันเดียวที่หลบหนีจากเงื้อมมือปีศาจได้โดยไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ ถึงจะแค่ไม่กี่ชั่วโมง คำตอบใกล้จะออกมาแล้วเมื่อมีเสียงก๊อกแก๊กดังขึ้นหน้าประตู เจย์เงยหน้าขึ้นจากโต๊ะ สายตาสบเข้าอย่างจังกับดวงตากลมโตสีช็อคโกแลตของเจ้าของร่างสูงผู้ก้าวเข้ามาในห้อง
“อ้าว ยังไม่กลับอีกเหรอ?”
เขาคนนั้นพูดเสียงสดใส รอยยิ้มเป็นมิตรและจริงใจอย่างน่าประหลาดทำให้สีแดงเรื่อเจือใบหน้าซีดๆของเจย์ จะว่าไป ในโรงเรียนโรงเรียนนี้ก็มีคนคนนี้คนเดียวที่พูดและปฏิบัติกับเขาแบบ ‘ปกติ’ เป็นคนที่เขามักจะแอบมองจากที่ไกลๆ ไม่รู้เพราะอะไร แต่รอยยิ้มนั้นช่างดูอบอุ่นเหลือเกิน
“เดี๋ยว...ก็จะไปแล้ว...” เจย์ตอบเสียงเบา ผู้ถามแค่พยักหน้าแล้วยิ้มให้อีกครั้ง ก่อนจะเดินไปโต๊ะของตนที่กลางห้อง ก้มลงค้นหาอะไรบางอย่างในลิ้นชัก
“ลืมของน่ะ...” เขาพูดกลั้วหัวเราะ อีกครั้งที่เจย์แอบเฝ้ามอง โทรุ มาซาชิ เด็กหนุ่มเชื้อสายญี่ปุ่นเพียงคนเดียวในห้อง ท่าทางของเขามีแรงดึงดูดแปลกๆ ...คล้ายๆกับการเฝ้ามองดูเด็กผู้ชายตัวเล็กๆร้องเพลงประสานเสียง... หรือตั้งใจทำอะไรมากๆ และสิ่งนั้นเกินอายุตัวเองไปไกล เจย์ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้ได้อย่างไร แต่ก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้มอง
พักหนึ่ง โทรุก็เจอสิ่งที่ต้องการ ปกซีดีสีฟ้ามืดๆแผ่นหนึ่งหล่นลงพื้นจากหนังสือ และเขาพูดออกมาเบาๆว่า “อยู่นี่เอง”
“ฉันจะไปร้านซีดี ไปด้วยกันมั้ย?” โทรุหันมาทางเจย์ที่กำลังเก็บของ คำพูดสั้นๆแสนธรรมดากลับทำให้หัวใจของเจย์เต้นถี่รัว ไม่เคยมีใครชวนเขาไปไหนต่อไหนมาก่อน แม้แต่ไปกินข้าวกลางวัน
“อ...เอ่อ...โอเค... ฉันกำลังจะไปอยู่เหมือนกัน”
ยิ้มนั้นอีกแล้ว... เจย์ก้มหน้างุดๆ มือยึดสายกระเป๋าสะพายข้างแน่น เดินตามหลังโทรุไป เป็นครั้งแรงที่เขาไม่ได้เดินออกจากโรงเรียนคนเดียว
ดูเหมือนความชอบด้านดนตรีของโทรุกับเจย์จะเหมือนกันจนเหมือนแกล้ง ทั้งสองเดินไปตามล็อกต่างๆด้วยกัน หยิบแผ่นซีดีของศิลปินชื่อเดียวกันโดยบังเอิญทุกครั้งจนโทรุอดขำไม่ได้
“นายนี่... เป็นตัวของตัวเองหน่อยสิ... เลือกตามฉันตลอดเลย...”
“นายต่างหาก” เจย์โต้กลับ แอบอมยิ้มเล็กๆ
“เอาล่ะ...ดูซิว่านายจะฟังมั้ย...วงนี้” โทรุหยุดยืนที่ล็อกตัวอักษร ‘P’ ไล่ปลายนิ้วไปตามแผ่นคั่นแสดงชื่อศิลปิน แล้วหยุดที่แผ่นซีดีปกสีฟ้า หยิบมันขึ้นมา บนนั้นเป็นรูปของผู้หญิงคนหนึ่ง ใบหน้าเลือนรางคล้ายถูกทำให้หันซ้ายหันขวาอย่างรวดเร็ว ส่วนอกเปลือยเปล่าถูกคาดทับด้วยชื่อวงดนตรีและชื่ออัลบั้ม อ่านได้ว่า ‘PLACEBO . MEDS‘ “ไม่รู้จักแหงๆ... ใช่มั้ยล่า...”
“นั่นวงโปรดฉัน!” เจย์ร้อง “แล้วพวกเขาก็ ดัง ออก!”
เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงที่โทรุกับเจย์เดินไปเดินมาในร้านซีดีสองชั้นขนาดใหญ่ ในที่สุด ทั้งคู่ก็ตกลงที่จะซื้อคนละแผ่น แล้วแลกกันฟังแทนที่จะซื้อคนละสองแผ่น เพราะตั้งใจจะซื้อเหมือนกันอยู่แล้ว เจย์นึกแปลกใจในความจริงข้อนี้ที่อะไรจะบังเอิญกันขนาดนั้น แต่ตอนที่จ่ายเงินแล้วเดินออกมาด้วยกัน เขาก็รู้สึกดีขึ้นมาอย่างประหลาด เหมือนกับจู่ๆน้ำหนักของความมืดมนในตัวเบาบางลง รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของแสงสว่าง...
“นี่... ฉันถามว่า จะไปแมค’ต่อ ไปด้วยกันมั้ย?”
“หะ...หือ? อะ... เอ้อ ไป... ไปสิ”
เจย์เพิ่งรู้ตัวว่าเหม่อไปไกลแค่ไหน เมื่อโทรุบอกว่าเขาต้องย้ำคำถามเดิมถึงสามครั้ง
“นายนี่ช่างเหม่อจริงๆแฮะ เห็นกี่ทีๆก็ชอบนั่งมองไปถึงไหนต่อไหนก็ไม่รู้”
ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันมากนัก ระหว่างเดินไปตามทางเดินริมชายหาด ลมเย็นชื้นของฤดูฝนพัดผ่านทะเลก่อให้เกิดคลื่นลูกเล็กลูกน้อยซัดเข้าหาผืนทรายเม็ดละเอียดสีขาวเสียงเบารื่นหู ลมระใบหน้าของเจย์จนรู้สึกเย็น แต่เขาชอบบรรยากาศแบบนี้เหลือเกิน แสงอาทิตย์อ่อนแรงและกำลังลาลับขอบฟ้า เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่อธิบายไม่ถูกว่าทำไมถึงชอบมัน คำพูดเมื่อครู่ของโทรุก็ยังคงก้องอยู่ในโสตประสาท ก่อให้เกิดรอยยิ้มบางๆที่มุมปาก ...แสดงว่าเขาก็มองมาทางเราเหมือนกันสินะ...
ถ้าหากว่าเวลานี้จะคงอยู่อย่างนี้ตลอดไปละก็...
เจย์ยอมแลกกับอะไรก็ได้ ขอให้มันเป็นจริง
End chapter III / Tender-minded
ความคิดเห็น