คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER II : LOSER
note : ตอนนี้สั้น แถมยังไม่ค่อยได้เรื่องอีกต่างหาก เฮ้อ... ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
CHAPTER II : LOSER
เช้าวันรุ่งขึ้น เจย์ตื่นขึ้นพร้อมกับความเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งตัวราวกับมีใครเอาอะไรมาฟาดซ้ำๆ นาฬิกาบนหัวเตียงบอกเวลาเจ็ดโมง เขาฟุบหน้าลงกับพื้นด้วยความเมื่อยล้า สมองใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรับรู้ได้ว่า เขานอนอยู่บนพื้นท่ามกลางเศษกระจก และมีเวลาอีกครึ่งชั่วโมงจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนไปโรงเรียน
...โรงเรียน...
เวลายี่สิบนาทีหมดไปกับการชำระล้างร่างกาย ทำแผลและปกปิดมันจากสายตาของคนอื่น รวมถึงการเก็บกวาดห้อง คราบเลือดตามพื้นที่แห้งกรัง เจย์ปล่อยมันไว้อย่างนั้นก่อน แล้วหันไปหยิบกล่องเครื่องแต่งหน้าบนโต๊ะคอมพิวเตอร์ที่เป็นโต๊ะเครื่องแป้งด้วยในตัวเดียวกัน มือชะงักเล็กน้อยเมื่อสายตาจับจ้องอยู่ที่ภาพถ่ายเก่าๆภาพหนึ่งข้างหลัง
ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังส่งยิ้มที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่เจย์เคยเห็น ใบหน้างดงามราวกับตุ๊กตาแย้มยิ้มดวงตาสีน้ำทะเลเป็นประกาย ในอ้อมแขนโอบกอดเด็กชายคนหนึ่งไว้ ผมสีแดงเพลิงเหมือนกับเธอไม่ผิดรวมไปถึงเครื่องหน้าที่ราวถอดแบบเธอตอนอายุเท่าๆกันมาทุกรายละเอียด เขาก็กำลังหัวเราะอย่างไร้เดียงสาอยู่เช่นกัน เป็นภาพของความทรงจำที่แสนสุขเหลือเกิน ซึ่งตอนนี้มันทิ่มแทงจิตใจของเจย์จนทำให้เขาร้องไห้
เขาเคยมีความสุขมากขนาดนั้นเลยหรือ?
เจย์เช็ดน้ำตาก่อนจะนั่งลงหน้ากระจก เหลือเวลาอีกแค่สิบนาที และใบหน้าของเขายังคงเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ
บรรยากาศห้องสมุดตอนกลางวันยังคงเงียบเหมือนปกติ เจย์เดินไปยังที่นั่งประจำ มุมที่ลึกที่สุดของห้อง หน้าต่างบานใหญ่เป็นบานสุดท้ายและบานเดียวที่มีผ้าม่านปิดติดอยู่ริมโต๊ะ หนังสือเรียนหลายเล่มถูกหยิบขึ้นวางและเขาเริ่มต้นอ่านทบทวน
มีเสียงเอะอะดังขึ้น กลุ่มเด็กกลุ่มหนึ่งเดินมาทางเจย์ ด้วยสัญชาติญาณ เขายกหนังสือขึ้นตั้งบังใบหน้า
“ไอ้นั่นน่ะ...มันก็แค่...”
หนึ่งในนั้นพูดเสียงลั่น ราวกับยืนอยู่กลางสนามฟุตบอล เจย์เหลือบตาขึ้นมองแม้จะไม่จำเป็น เขารู้จักคนคนนี้...รู้จักเสียงนั้นดี... แบรนดอน เรย์ ยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนของเขาห่างไปแค่ไม่กี่ก้าว
“อ้า...” แบรนดอนเดินตรงเข้ามา มือวางลงบนโต๊ะที่เจย์นั่งอย่างนุ่มนวล ก่อนจะเปลี่ยนเป็นคุกคามเมื่อมันเลื่อนมาจับที่ข้อมือ ความรู้สึกเจ็บแปล๊ปแล่นไปทั่วแขนจนเจ้าตัวสะดุ้งเฮือก “ขยันเหมือนเดิมนะ เจ้าหญิงน้อย”
“ปะ...ปล่อย”
เสียงกระซิบแผ่วเบาและอ่อนแรงไม่ได้ช่วยอะไรเลย แบรนดอนหัวเราะอย่างชั่วร้าย เพื่อนของเขาก็วางท่าแบบเดียวกัน , เตรียมพร้อมจะขย้ำเหยื่อผู้น่าสงสารทุกเมื่อหากได้รับคำสั่ง
“ไม่อยากทำอะไรสนุกๆเหรอ...หนังสือน่ะ น่าเบื่อจะตาย...”
เขาเน้นย้ำคาสุดท้ายด้วยการกระชากหนังสือออกจากมือเจย์เหวี่ยงมันลงพื้นตามด้วยการกวาดข้าวของทั้งหมดลงจากโต๊ะ เสียงของวัตถุต่างๆตกกระทบพื้นไม้เสียงดังลั่น แจกันแก้วของห้องสมุดแตกกระจาย น้ำสาดกระเซ็นเปียกทั่วบริเวณ
“โอ้... ‘โทษที... มือมันกระตุกไปหน่อยอ่ะนะ” แบรนดอนดัดเสียงใสซื่อ ยกมือสองข้างขี้นเหนือหัว ทำท่าเหมือนเด็กห้าขวบแบบ ‘เปล่านะฮะ ผมไม่ได้ทำจริงๆ’ แล้วเดินจากไปกับเพื่อนของเขา หัวเราะกันเหมือนเรื่องที่เพิ่งทำลงไปเป็นเรื่องสนุกเหลือเกิน
เจย์นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น เสื้อฮู้ดสีดำและกางเกงยีนส์เปียกแฉะ
สักพัก ก็มีเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นไม้ดังกึกกึกตรงมาทางเขา
“นี่! ทำอะไรของเธอน่ะ!”
บรรณารักษ์ตวาดแหวพลางก้มลงมองสภาพผลงานที่แบรนดอนทำเอาไว้ แต่ตอนนี้เจ้าตัวเดินลอยชายไปไหนแล้วก็ไม่อาจรู้ได้ ทิ้งไว้เพียงเจย์ให้รับทุกอย่างแต่เพียงผู้เดียว
“ขะ...ขอโทษครับ...” เจย์ก้มหน้า กระซิบเสียงแผ่ว
“เก็บกวาดให้หมดเลย! แล้ว...โอ้ย อะไรกัน หนังสือนี่เสียหมดแล้ว!!! หนังสือเก่ามากด้วยนะ ทำไมไม่ระมัดระวังกันเลย!!!...”
เธอบ่นยาวเป็นพรืด เจย์ไม่ได้ฟังว่าเธอว่าเขาว่าอย่างไรบ้าง เพราะความรู้สึกนั้นชาไปหมด รู้แค่ว่าในที่สุด เธอก็ไล่เขาออกไป
“ไปๆๆๆๆๆ!!!!!!!! อยู่ก็วุ่นเปล่าๆ!!!!!!!”
เจย์ทำตามนั้น เขาเดินออกไปจากตัวตึกห้องสมุด อีกไม่กี่นาทีก็จะเข้าเรียนแล้ว สายตามองผ่านไปยังกลุ่มนักเรียนแต่ละกลุ่ม บ้างจับกลุ่มนั่งคุยกันอยู่ริมทางเดิน ใต้ต้นไม้ นั่งทำการบ้าน กินอาหารกัน บางคนก็เตรียมตัวสะพายกระเป๋าโดดเรียนช่วงบ่าย และอีกกลุ่มใหญ่ๆยืนกันท่ามกลางสนามฟุตบอล ดูวงดนตรีนักเรียนที่มักจะมาเล่นกันช่วงตอนกลางวันเสมอ ท่าทางสนุกสนานนั้นดูห่างไกลจากเขาราวกับฟากตรงนั้นกับที่ที่ยืนอยู่เป็นคนละโลก
พวกนั้นไม่ได้มีชีวิตอยู่แบบเขา
ชีวิตที่ต้องทนอยู่กับการถูกกระทำทุกวันๆ
ชีวิตที่วนเวียนอยู่กับการทำร้ายตัวเอง เพราะหาทางออกไม่ได้
ชีวิตที่เขาไม่อยากจะมีเลยแม้แต่น้อย
ชีวิตที่ไม่น่าจะถูกเรียกว่าชีวิตได้เลย
เจย์เดินตรงไปยังห้องเรียนเงียบๆเมื่อออดดังขึ้น คนอื่นๆเดินเลยผ่าน หัวเราะกัน หยอกล้อกันไปตามทางเดิน
End chapter II / Loser
ความคิดเห็น