คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER I : HAUNTED REALITY
WITH YOU
Genre : Angst/Drama
Rate : R [up to NC – 17]
Warning : Slash[MxM] / Rape / Self-Multilation
Note : เรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ฉากบางฉากอาจไม่เหมาะสม
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ขอบคุณที่คลิกเข้ามาอ่านค่ะ ^^
WITH YOU
CHAPTER I : HAUNTED REALITY
อากาศหายใจอันน้อยนิด และความร้อนจนอึดอัดในตู้เสื้อผ้าทำให้เจย์อยากจะออกไปข้างนอกเหลือเกิน แต่เสียงดังปึงปังจากชั้นล่างทำให้ร่างบอบบางของเด็กหนุ่มสั่นสะท้าน
“ฉันรู้ว่าแกอยู่ในนั้น... เจ้าหนู...”
หัวใจเต้นถี่รัวเมื่อได้ยินเสียงหื่นกระหายและบ้าคลั่งด้วยฤทธิแอลกอฮอลล์ดังอยู่ไม่ไกลจากห้องนอนที่ซ่อนตัวอยู่ เสียงฝีเท้ากระแทกก้าขึ้นบันได ตรงมายังเขา... ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...
น้ำตาใสๆไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เจย์พยายามกลั้นมันเอาไว้ แต่ดูเหมือนก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ในลำคอกำลังพยายามต่อสู้ดิ้นรนอย่างรุนแรงเพื่อจะหลุดออกมาจากแรงกระตุ้นของความกลัวจนถึงขีดสุด และก็เหมือนกับลมหายใจจู่ๆถูกกระชากหายไปเมื่อเกิดเสียงเขย่าอย่างรุนแรงที่บานประตู
“แกกล้าหนีฉันเรอะ เจย์!!!”
พ่อของเขากระแทกมือกับบานประตูอีกครั้ง บางทีอาจจะทั้งตัวเลยด้วยซ้ำ... เจย์รับรู้ได้ถึงเสียงตัวล็อกที่สั่นคลอน ลมหายใจหอบถี่รัวเมื่อมีเสียงกระแทกดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ปลายนิ้วมือเกาะกุมเสื้อฮู้ดตัวหนาที่แขวนอยู่ในตู้แน่น ขณะที่อีกมือหนึ่งยึดแน่นกับบานประตูตู้ ราวกับว่าถ้ามันหายไปชีวิตเขาจะจบสิ้นลงทันที
...ขอร้องล่ะ...ขอร้องล่ะ...
และแล้ว ตัวล็อกก็หลุดกระเด็น
ประตูเปิดผลัวะออกกระแทกกับผนัง แสงสว่างจากภายนอกวาบผ่านเข้ามาทางรอยแยกของประตูตู้เสื้อผ้า หลอมละลายความหวังอันริบหรี่ของเจย์ให้หายวับไปพร้อมๆกัน
...ไม่...
เสียงหัวเราะเบาๆดังก้องอยู่ในโสตประสาท มันเป็นน้ำเสียงของความเย้ยหยันและความปรารถนาปลดปล่อย เจย์กลั้นหายใจ แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จในการเก็บเสียงสะอื้นเอาไว้เสียเลย จากแสงสว่างทีค่อยๆจางหายไปทำให้รู้ว่า ประตูห้องถูกปิดลงแล้ว
“พ่อไม่อยากเล่นซ่อนหาตอนนี้นะ... เจย์ลูกพ่อ” เสียงนั้นอยู่ใกล้ๆนี้เอง... เจย์ได้กลิ่นลมหายใจที่เปื้อนแอลกอฮอลล์และเบียร์นั้นด้วยซ้ำ “เพราะลูกไม่เก่งเอาเสียเลย”
...หมดเวลาแล้ว...
“อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!-------------!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เจย์กรีดร้องสุดเสียง เมื่อประตูตู้เสื้อผ้าที่ซ่อนตัวสุดท้ายถูกกระชากเปิดออก และมือหยาบกร้านของผู้ใหญ่คว้าเข้าที่คอเสื้อ ,ลากเขาออกมา โดยไม่สนใจเลยว่าร่างบางนั้นเสียการทรงตัวจนหัวคะมำลงกับพื้น แต่เขาก็ร้องได้ไม่นานเมื่อถูกกระแทกตัวเข้ากับตู้อย่างแรง มือหนักๆของพ่อบุญธรรมฟาดเข้าที่ใบหน้าขาวซีดจนสะบัดหันไปอีกข้าง รสเลือดที่ริมฝีปากทำให้เขาขนลุก มันไหลออกมาอย่างรวดเร็วก่อนจะได้พิจารณาความเจ็บปวดไปมากว่านี่ ใบหน้าของเขาก็สะบัดไปทางเดิมอีกครั้ง
“ทำไมล่ะ... ฮึ?” ริมฝีปากของผู้บุกรุก แนบเข้ากับใบหูบอบบางของเจย์ ลมหายใจอุ่นร้อนและกลิ่นแอลกอฮอลล์เป่ารดต้นคอ น้ำตาตอนนี้ไหลอาบใบหน้า แต่ร่างของเขายังคงแน่นิ่งเหมือนถูกตรึงด้วยตะปูที่มองไม่เห็น แม้กระทั่งเมื่อร่างสูงของพ่อเบียดแนบชิดกับเขาและรู้สึกได้ถึงความตื่นตัวถึงขีดสุดนั้นที่ท้อง “ถ้าเป็นเด็กดีก็จะไม่ลงโทษอะไรเลยแท้ๆ...”
“ไม่ฮะ... ไม่...” เจย์พึมพัมอยู่ในลำคอ ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านเมื่อรู้สึกถึงปลายลิ้นอุ่นชื้นโลมเลียที่ซอกคอเรื่อยขึ้นมาที่ใบหน้า เขาภาวนา... ขอให้นี่เป็นแค่ฝันร้ายเท่านั้น... และเขากำลังจะตื่นขึ้นมาในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า... แต่ขอบตาชื้นแฉะและสัมผัสของนื้วมือที่รุกรานปลดกระดุมเสื้อของเขาอย่างร้อนรนคอยตอกย้ำอย่างโหดร้ายว่า นี่คือความจริง
พ่อของเขาไม่ได้ปล่อยให้เวลาผ่านเลยไปโดยเปล่าประโยชน์แม้แต่นิดเดียวเขากดร่างของเจย์ลงกับพื้นห้อง กระชากเข็มขัดของลูกชายตามกฎหมายออกมาตามด้วยของเขาเอง ก่อนจะก้มลงบดขยี้ริมฝีปากลงกับริมฝีปากบอบช้ำเบื้องล่าง ไม่ไยดีราวกับว่าเจย์เป็นเพียงตุ๊กตาผ้าที่ไร้ความหมาย
ไร้ความหมาย... คำคำนี้ตอกย้ำลงในหัวของเจย์ เมื่อกางเกงถูกดึงออก เขาไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว เพราะทุกครั้งที่ต่อต้านมันจะนำมาซึ่งความเจ็บปวดจนเกินหาคำใดๆมาบรรยาย
บางที อยู่เฉยๆอาจจะดีที่สุด... หลับตา... ร้องไห้... ยอมรับมันราวกับนี่เป็นเพียงแค่ฝันร้ายที่เหมือนจริงไปหน่อยเท่านั้น อย่างน้อย มันก็จะไม่เจ็บมากกว่านี้หากเพียงปล่อยให้เจ้าของร่างบุคคลที่ ‘น่าจะ’ ดูแลเขาขึ้นทาบทับ แทรกกายเข้าไปแล้วทุกอย่างก็จะจบลง... แม้จะต้องเริ่มใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกๆวันก็ตาม... แบบที่เป็นอยู่...
ได้แต่ร้องไห้... เพราะเขาอ่อนแอเกินไปที่จะสู้
และแล้วเวลานั้นก็มาถึง เสียงครางต่ำๆดังขึ้นข้างหูเมื่อร่างสูงเบื้องบนกระตุกเกร็ง ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างของเจย์ราวกับพิษร้าย พ่อของเขาถอนตัวออกพลางหายใจรดใบหน้าเปียกชื้นของร่างบางเบื้องล่าง เขาเพียงแค่ส่งยิ้มชั่วร้ายให้ก่อนลุกขึ้น หยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นมาใส่ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย และเดินออกไปจากห้อง ทิ้งร่างบอบช้ำของคนที่ตนเรียกว่าลูกชายไว้เบื้องหลังโดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว
เจย์ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงตู้เสื้อผ้าที่ให้ความปลอดภัยแก่เขาเพียงแค่ห้านาที รู้สึกถึงของเหลวอุ่นชื้นไหลท่วมบริเวณต้นขา กลิ่นคาวและความเจ็บแปลบอย่างรุนแรงบ่งบอกให้รู้ว่าส่วนหนึ่งของมันคือเลือดของเขาเอง
ในความมืดมิดของห้อง เด็กหนุ่มกรีดร้องอีกครั้งอย่างสุดกลั้น กระแทกหัวเข้ากับบานประตู้ตู้เสื้อผ้าฝั่งที่เป็นบานกระจกอย่างแรงจนมันแตกกระจาย เศษกระจกบานเล็กบานน้อยร่วงกราวลงบนตัวของเจย์ เขาคว้าบานที่ใหญ่ที่สุดตรงหน้าขึ้นมา จรดที่ข้อมือและกรีดลึกลงไปในผิวสีซีดขาว ของเหลวสีแดงสดส่องประกายในความมืดเมื่อมันไหลพรั่งพรูอาบแขน แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาหยุด เขายกเศษกระจกขึ้นเหนือที่เก่าขึ้นไปอีกนิดหนึ่งและกดส่วนคมปาดลงบนนั้น ,เร็วและแรง เขาทำแบบนี้ซ้ำๆจนผิวหนังตั้งแต่บริเวณข้อมือเรื่อยมาจนถึงข้อศอกปรากฏรอยแผลยาวๆไม่ต่ำกว่าสิบที่ เลือดไหลพรั่งพรูจนทำให้เจ้าตัวเสียการทรงตัว ร่างทั้งร่างสูญเสียน้ำหนักและเบาหวิวก่อนจะหล่นวูบลงกับพื้น หลังจากปลดปล่อยความรู้สึกบางส่วนออกไป เจย์นอนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น ร้องไห้เงียบๆกับตัวเองบอบช้ำและแตกสลาย
ต้องเป็นอย่างนี้ไปอีกนานเท่าไหร่...? เสียงของเขาดังก้องซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัว... ไม่อยากอยู่... อย่างนี้อีกแล้ว...
ร่างบางลุกขึ้นอีกครั้ง หันหน้าเข้าหาบานกระจกที่ยังหลงเหลืออยู่ หยิบเศษกระจกบานเดิมขึ้นจรดบริเวณลำคอ แต่พอกดน้ำหนักลงไปนิดหนี่ง ปลายนิ้วมือก็คลายออก และเศษกระจกเปื้อนสีแดงร่วงหล่นลงบนพื้น แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ความรู้สึกว่างเปล่าเข้าครอบคลุม เจย์ล้มลงกับพื้น ร้องไห้เงียบๆต่อไป รอคอยเช้าวันใหม่ที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า พลางคิดถึงวันเวลาที่จะสามารถปลดปล่อยตัวเองออกจากความอ่อนแอนี้ได้เสียที
End Chapter I / Haunted Reality
ความคิดเห็น