คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ขอความช่วยเหลือ
หลายวัน่อมา...
ึ! ึ! ึ!
เสียรอเท้าส้นสูัามัหวะอน้ำหนัเท้าที่ทิ้ลพื้นอย่าสม่ำเสมอ พะพายเินบิสะโพไปมาท่ามลาวล้อมอผู้ายร่าำยำถึสี่นที่เฝ้าวบุมเธออยู่ห่าๆ
ไม่รู้ว่าโะาหรือฟ้าลิิที่อยู่ๆ านอพวมัน็ันเิปัหา พวมันึยัไม่สามารถพาพวเธอออนอประเทศไ้ แ่วามวย็ยัไม่หมแ่นั้นเพราะเธอำลัะถูส่ัวไปให้ลู้าวีไอพีอพวมัน ผู้รวมะารรมนอื่น็ถูับแยันไปนละทิศละทา
ุที่เ็สาวสวมใส่มันวาบหวิวนเป็นที่้อมอแ่สายาหื่นามอผู้ายทั้สี่นอย่าไม่ปิบั พะพาย่อนวามรู้สึรัเียและยะแยสายาะลิ้มะเหลี่ยอพวนั้นไว้ภายใ้ใบหน้าที่เรียบเย เพราะหาเธอแสออมารๆ มันะไม่ี่อัวเธอนั
“ทำหน้าที่อเธอ อย่าิุิ” ายนหนึ่พูึ้น ในอนที่ทุนหยุยืนอยู่ที่หน้าห้อๆ หนึ่ พะพายไม่ไ้อบโ้อะไรลับไป สายาู่สวย้อมอประูห้อ่อนะ่มวาหลับล้าๆ อย่าำใ
“รู้ใ่ไหมว่านที่ิหนีุบมันะเป็นยัไ เธอ็น่าะไ้เห็นัวอย่ามาแล้ว”
ายร่าให่อีนระิบู่เ็สาวเพื่อันเธอทุทา พะพาย่อยๆ ลืมาึ้นมาพร้อมบิริมฝีปาให้ลายรอยยิ้มบาๆ แม้ในใเธอะอยสาปแ่ให้พวมันิบหาย
“หนูเ้าไปไ้แล้วใ่ไหมะ” พะพายหันมาเอ่ยถาม้วยน้ำเสียที่ปิที่สุ เธอ่อนวามเลียัเอาไว้ภายใ้รอยยิ้มบาๆ
“ะอยาเหมือนันสินะ ูท่าทาะร่านใ่ย่อย” ที่พวมันพูออมาอย่านั้นเพราะเธอือนเียวที่ไม่ัืนารระทำ ไม่ว่าพวมันะสั่ให้ทำอะไรเธอ็ปิบัิามอย่าว่า่าย
ประโยพููถูเมื่อรู่ทำให้พะพายำมือัวเอแน่น เธอไม่่อปา่อำับพวมันให้เสียเวลาหรอ ในหัวอเธอมีแ่เรื่อิหนี เธอะไม่แสอะไรออมาให้พวมันรู้ัวหรอ เ็สาวยัโปรยรอยยิ้มอย่าฝืนทน ่อนที่พวมันะยอมปล่อยให้เธอเินเ้าไปภายในห้อเพียนเียว
“เห้อ...” พะพายถอนหายใพรืให่อยู่หน้าระอห้อน้ำ เพราะแอเธอยัไม่เ้ามา เธอึมีเวลาในารเรียมัวเรียมใ
ยัไ็้อออไปาที่นี่ให้ไ้
เ็สาวมอหาอมีมเพื่อเอาไว้ป้อันัว ่อนะิอะไรบาอย่าในหัวออ
แอ๊!
เสียประูที่ถูเปิออบ่บอว่าแอเธอไ้เ้ามาภายในห้อแล้ว ใวน้อยระุวูบ เธอแสอาารออมาอย่าลนลาน ่อนะัสินใทำามสิ่ที่ิเมื่อรู่
พะพายฝืนัฟันแล้วใ้อมีมที่หาไ้มารีปลายนิ้วอัวเอให้เลือออ หยาน้ำาพรั่พรูออมา้วยวามเ็บแสบ หยเลือหลายหยไหลลลาแพนี้สีาวนลายเป็นสีแส
หลัมือน้อยยึ้นมาปาน้ำาัวเอลวๆ หลัาที่ัารทุอย่าเสร็เรียบร้อย เ็สาวถอนหายใเ้าออลึๆ ่อนะัสินใเินออมาาห้อน้ำ
“มานั่บนัป๋าเร็วนสวย” ายวัยสี่สิบปลายๆ พูพร้อมบััวเอ เาพึพอใในรูปร่าและหน้าาอพะพายไม่น้อย เ็สาวุมท้อัวเอพร้อมเินไปหาเาอย่าำใ
“อ๊ะส์” พะพายเผลออุทานออมาเสียหลเมื่อถูึแนนัวล้มไปนั่บนัแร่
“อื่มส์..สาวน้อย” เาสูมเส้นผมอเธออย่าหื่นามพร้อมลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าอเธอ
“นะ..หนูปวท้อ่ะ มะ..เมนส์หนูเพิ่มา” พะพายัสินใเสี่ยายพูประโยนั้นออมา ่อนที่ายวัยสี่สิบะหยุะัับำพูอเธอ เาพลััวอเธอออาัอย่านึรัเียเมื่อเห็นเลือสีแสเปื้อนที่หน้าัอเา
“โสโร!” แม้ะรู้สึเ็บัวับารระทำอนรหน้าแ่็แอบโล่ใที่เาผลัไสเธอแทนารร่วมรัหลับนอน ายวัยสี่สิบปลายๆ เินออไปอย่าหัวเสียและหมอารม์ ะที่พะพาย้อหาทาหนี เธอเินามออไปอย่าใเย็น ่อนะ่อยๆ ย่อเบาและแอบวิ่หนีออไปในอนที่นูแลวบุมเธอำลัถูลู้า่อว่านไม่สัเเห็น
“เห้ยหยุ!” พะพายเร่ฝีเท้าอย่าสุีวิเมื่อไ้ยินเสียอพวมันัามหลัมาิๆ หาว่าพวมันรู้ัวเร็วว่าที่ิ
ายแน่! ถ้าถูพวมันับไ้ ้อายแน่ๆ
ทั้ลัวทั้อยารอ เธอวิ่หนีลบันไหนีไฟไป เพราะอนที่เินเ้ามาที่นี่เธอไ้มอหาทาออเอาไว้แล้ว ึวิ่ออไปามเส้นทาอย่าไม่ิีวิ
พรึ่บ!
“อ่ะส์” หาว่ามัวแ่มอนที่วิ่ามหลัมานไม่ไ้มอทา้าหน้า ทำให้ร่าอเธอวิ่นับใรบานนเผลอร้อออมาเสียหล “ะ..่วย้วย่ะ”
เ็สาวร้ออวาม่วยเหลือับายแปลหน้าที่เธอวิ่นเมื่อรู่้วยวามเหนื่อยหอบ
“ะ..่วยหนู้วย” พะพายร้ออวาม่วยเหลือาายหนุ่มอีรั้ ่อนที่ะวิ่ไปหลบอยู่ที่หลัอเา้วยวามหวาลัว
“ปล่อยให้เป็นเรื่ออผัวเมียีว่านะ” ายร่าำยำที่วิ่ามเธอมาะโนพู สายาอพวมันมอเธออย่าาโทษ
“หนูไม่ไ้เป็นเมียมันนะะ พวมันหลอหนูมาายัว” เ็สาวส่ายหน้าพู้วยน้ำเสียสั่นเรือ ใบหน้าหล่อเหลาเหลือบหาามามอเธอนิ่ๆ ะที่เ็สาวส่สายามอเาอย่าวิวอน
“หึ” ายหนุ่มเ้นเสียหัวเราะในลำอหนา่อนะหันไปส่สายาราวับำลัออำสั่ับายรร์ึ่สวมุสูทสีำทีู่เหมือนเป็นลูน้อมาว่าเพื่อนอเา
“นายบอว่าเรื่อนี้เราสามารถุยลันไ้”
ความคิดเห็น