คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter#2>>>ห้องหุ่นจำลอง(รีไรท์ 100%)
ฉันตื่นขึ้นด้วยเสียงจ๊อกเเจ๊กจอเเจ
โอ๊ย อะไรกันนักหนา คนจะหลับจะนอนนนนนนน =_=^^^
"หลบๆๆ ขอทางด้วยครับๆ"
ฉันค่อยๆลืมตา...
OoO
มีคนมากมายรุมล้อมฉันเต็มไปหมด เเล้วที่สำคัญ เเต่ละคนก็ไม่ได้ดูท่าทางเหมือนมนุษย์เอาซะเลย >O<
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
ฉันผลุงตัวขึ้นหันหลังเข้ากับข้างฝาด้วยความตกใจ
มันอะไรกันเนี่ย??? TTOTT
"เธอเป็นอะไรมากรึเปล่าน่ะ?" ไอ้หล่อเกมส์ (ยังจำได้ - -๐) ถามฉันด้วยสีหน้าเป็นห่วง
ไม่ต้องมาห่วงฉันหรอกเว่ย ฉันกลัวๆๆๆๆๆ
"หย่ะ อย่าเข้ามานะ ถึงฉันไม่มีพระ เเต่ฉันก็ท่องนโม 3 จบ เป็นนะเฟ้ยยยยยยย>O<" ฉันตะโกนออกไปพลางเอามือปิดหน้า
"ฉันบอกว่าฉันท่องได้ไง ออกไปนะ ฉันท่องเเล้วนะ นะโมๆๆๆๆ นะโม.... นะโมอะไรฟะ!TTOTT"
"เธอใจเย็นๆสิ เธอเป็นมนุษย์หรอ?" หญิงสาวคนนึง (ที่ดูเหมือนคนมากมาย เเต่คงจะไม่ใช่TT-TT) ถามฉันด้วยสีหน้าสงสัย
"ไม่มีทางหรอกคูล ถ้าเป็นมนุษย์จริงๆ ก็คงเข้าประตูโรงเรียนมาไม่ได้หรอก" หญิงสาวอีกคนหันหน้ามาตอบ
"เธออาจจะเป็นพวกเเม่มดก็ได้" อีกคนพูดขึ้น
"บ้าน่ะ เป็นพวกเเม่มดเเล้วจะมาตกใจอะไรเล่า"
"อาจหลงเข้ามาก็ได้"
"ดูชุดสิ ฟอร์มโรงเรียนชัดๆ"
"เเต่เธอดูเหมือนมนุษย์มากเลยนะ"
"เธอน่าจะกลายเป็นสัตว์หรือไม่ก็ต้นไม้ไปเเล้วถ้าเป็นมนุษย์น่ะ"
ฉันฟังพวกคนที่อยู่รอบข้างพูดกันอย่าง งงๆ นี่มันอะไรกันเนี่ย ตกลงฉันจะเป็นมนุษย์รึเปล่าฟะ - -;
"ตกลงนี่มันอะไรกันเนี่ย? ฉันงงไปหมดเเล้ว" ฉันเริ่มโมโหเลยโพล่งถามไอ้พวกสัตว์ประหลาดที่เถียงกันอย่างไม่หยุดปาก
"เธอเป็นมนุษย์รึเปล่าน่ะ?" ผู้หญิงคนเเรก (ที่ชื่อคูล) ถามฉัน
"ก็ใช่น่ะสิ เห็นฉันเป็นอะไรล่ะ -*-"
"เเล้วเธอมาเรียนที่นี่ได้ยังไง"
"เเล้วเธอเจือกไรด้วยล่ะ - -+++"
"-*-"
"พ่อเเม่ฉันจัดการเรื่องโรงเรียนให้น่ะ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรหรอก"
"อืม... น่าเเปลก ถ้าเธอเป็นมนุษย์จริงๆ เธอต้องกลายร่างไปเเล้ว"
"นี่ เธอจะหาว่าฉันไม่ใช่คนรึไง -o-;"
"เธอเป็นเเม่มดหรอ?"
"วิงการ์เดียมเรวีโอซ่า!>o<"
"- -;;"
"อย่างงี้ป่ะ ^o^"
"ฉันว่ายัยนี่ไม่ใช่เเม่มดหรอกคูล มันคงบ้ามากกว่า -*-" ยัยถึกตัวสูงๆบอกยัยคูล
"นี่ๆๆๆๆ น้อยๆหน่อย ด่ากันระยะเผาขนเลยนะ อยากโดนตบหรอ??-o-+++"
ปุ่บๆๆๆๆ วิ้งงงงงงงงง เสียงเคาะไมค์ เเละไมค์หอนดังขึ้น (วิ้งอ่ะ คือเสียงไมค์หอนง่ะ -*-)
ทุกคนที่มุงอยู่กระจายหายไปจากฉันทันที เเถมยังกุลีกุจอกันไปนั่งเก้าอี้อย่างเรียบร้อยราวกับนัดกันไว้O_O
"นี่เธอ มานั่งสิ ประธานจะขึ้นเวทีเเล้วนะ" ยัยคนชื่อคูลกระซิบเสียงบอกฉันที่ยังคงยืนงงๆเอาหลังพิงกำเเพง -*-
ฉันค่อยๆเดินไปนั่งลงบนที่ว่างข้างๆคูล
มองๆไปยัยนี่น่ะก็น่ารักดี ผมสีชมพูดวงตาสีเขียว.... คนไทยจริงๆหรือนี่ - -;; (นับวันยัยพลอยยิ่งเเต่งเว่อร์ขึ้นเรื่อยคับท่าน - -๐)
"สวัสดีครับ" เสียงเย็นยะเยียบ(มีเเต่ยะเยือกเฟ้ย) ดังขึ้นพร้อมความเงียบสงัด
"วันนี้ก็เป็นวันปฐมนิเทศน์ของการเปิดเรียนในปีการศึกษานี้ ปีนี้ทุกคนก็จะเป็นนักเรียนเกรด 11 กันอย่างเต็มตัว ซึ่งเเน่นอนว่าพวกเราจะมีกิจกรรมที่ทุกคนทราบกันดี นั่นก็คือ...ชมรม"
เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮี้ววววววววววววว
เสียงโฮ่ร้องดังก้องหอประชุม
ชมรม? ฉันว่ามันออกจะเป็นกิจกรรมที่น่าเบื่อออกนะ ฉันอยากจะรู้จริงๆเลยว่าไอ้โรงเรียนสัตว์ประหลาดเนี่ยกิจกรรมชมรมมันจะเป็นยังไง- -;;
"เรื่องของหอพัก.... ปีนี้นักเรียนทุกคนจำเป็นต้องย้ายเข้าบ้านพักของตน ซึ่งจะเเตกต่างจากปีที่เเล้วที่ต้องพักเป็นหอ วันนี้เราจึงจำเป็นต้องจัดกรุ๊ปสำหรับใน 1 บ้านพัก ใน 1 กรุ๊ปจะมีทั้งหมด 7 คน"
ให้ตายสิ 7 คน???? มันจะให้ยัดเป็นปลากระป๋องตรา 3 เเม่ครัวเลยรึไง????O_O
"อ่อ ส่วนนักเรียนใหม่ที่ยังไม่รู้ข้อมูล หลังจากการประชุมจบ ให้มาพบอาจารย์รุจีที่ห้องกวางเขียวตึกซ้ายด้วย"
ฉันจับความได้เเค่ว่าฉันต้องไปที่ห้องกวางเขียวที่ตึกซ้ายอะไรซักอย่างนี่เเหละ เเล้วตาเเก่หน้าตาน่ากลัวนั่นก็พูดอะไรต่อไม่รู้อีกยาวยืด~>_<
"จบการประชุม"
เย่ ฮิ้ววววววววววววววววววววววว
เสียงเหล่าบรรดานักเรียนดังขึ้นอีกครั้ง
"คูลๆ เธอชื่อคูลใช่ป่ะ? ห้องกวางเขียวไปทางไหนอ่ะ?" ฉันจำเป็นต้องพึ่งยัยหัวสีเเป๋นนี่ให้บอกทางซะเเล้ว ไม่งั้นคงหลงกันเเน่ๆ
"อ่อ สำหรับนักเรียนใหม่ล่ะสิ ห้องกวางเขียวอยู่ชั้น 1 พอถึงบันไดกลางให้เลี้ยวขวา ผ่านห้องโถงไปเเล้วให้เลี้ยวซ้าย เข้าไปทางห้องเก็บหุ่นจำลองเเล้วลัดไปห้องสิงโตจะเร็วกว่า พอออกจากห้องสิงโตก็ให้เดินตรงไปทางระเบียงลมเเล้วเลี้ยวเข้าห้องด้านซ้ายมือที่เป็นรูปกวางน่ะ"
"O_O"
"ฉันต้องไปคัดกรุ๊ปเข้าบ้านพักเเล้วนะ เเล้วเจอกัน บ๊ายบาย" ยัยเเป๋นบอกลาพร้อมส่งยิ้มน่ารักมาให้ ก่อนจะเดินเเด๊ดเเด๋ไปสมทบกับกลุ่มยัยถึก -*-
"ฮัลโหล พ่อ!" ทันทีที่ฉันเดินออกมาจากห้องประชุม (ที่มีพรมนิ่มมากๆ>o<) ฉันก็รีบโทรไปเซ่ดกะพ่อทันที
"จ๋า ลีออง เป็นไงบ้างกับโรงเรียนใหม่ ^o^" เสียงพ่อที่ฟังดูเเล้วอ่อนกว่าอายุจริงมากดังขึ้นทางปลายสาย
"ดีกับ พ่อ น่ะสิ โรงเรียนอะไรของพ่อเนี่ย? มีเเต่พวกสัตว์ประหลาดเต็มไปหมด เเถมมันยังมาหาว่าลูกไม่ใช่คนอีกเเน่ะ >O<"
"ลูกคงเข้าใจถึงตัวตนที่เเท้จริงของลูกเเล้วสินะ"
"ตัวตงตัวตนอะไรน่ะ ลูกไม่เข้าใจ"
"ลูกคงยังไม่รู้ล่ะสิ ว่าลูกน่ะ ไม่ใช่มนุษย์ทั่วไป"
"พ่อหาว่าลูกไม่ใช่คนหรอ O_o"
"ไม่ใช่อย่างนั้น เเต่ก็ไม่เชิง - -;;"
"เเล้วตกลงลูกเป็นตัวอะไรกันเเน่ - -๐"
"หลายพันปีมาเเล้ว นอกจากเผ่าพันธุ์มนุษย์ ยังมีเผ่าพันธุ์ของปีศาจเเละพ่อมดเเม่มดอยู่ด้วย เผ่ามนุษย์เเละเผ่าของปีศาจปรองดองกันมาเเต่ไหนเเต่ไร มีเเต่เผ่าพวกพ่อมดเเม่มดที่อคติ เเละคอยเเต่จะหาเรื่องเผ่าพันธุ์ของเราเรื่อยมา วันหนึ่งเกิดสงครามขึ้นระหว่างเผ่าปีศาจกับเผ่าพ่อมดเเม่มด ครั้งนั้นคือการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ของประวัติศาสตร์ เผ่าปีศาจเเละพ่อมดนั้นอ่อนเเอ ไม่มีกำลังมาพอที่จะดำรงเผ่าพันธุ์อยู่ได้ เเละในช่วงนั้น เผ่าพันธุ์มนุษย์ได้เร่งกองกำลังขึ้นมาเพื่อครองโลก เผ่าทั้ง 2 จึงต้องหลบหนีเผ่ามนุษย์อย่างหัวซุกหัวซุน คำสั่งการของ จีซัส ผู้นำเผ่ามุษย์ได้ประกาศว่า -หากผู้ใดพบเห็นบุคคลที่เป็นปีศาจหรือพ่อมดเเม่มด จงปลิดชีพมันผู้นั้นซะ- ปีศาจเเละพ่อมด ถึงจะมีพลังอำนาจเหนือกว่ามนุษย์มาก เเต่ด้วยจำนวนคนเเละกำลังในร่างกายที่มีน้อยนิด จึงไม่สามารถต่อกรกับพวกมนุษย์ได้เลย ช่วงนั้นจึงเหลือเเต่เด็กเท่านั้นที่รอดชีวิตเป็นส่วนใหญ่ เรมิเอเตอร์ ผู้นำเผ่าปีศาจ หญิงสาวที่เเข็งเเกร่งเเละทรงด้วยความเฉลียวฉลาดจึงก่อตั้งโรงเรียนขึ้นเพื่อปกป้องให้เด็กๆได้มีชีวิตต่อไป เช่นเดียวกับ ซันเฟีย ลูกชายคนเดียวของหัวหน้าเผ่าพ่อมดที่เสียชีวิตไปขณะรพ ก็ได้ก่อตั้งโรงเรียนขึ้นเช่นกัน จากนั้นมา เผ่าปีศาจเเละเผ่าพ่อมดได้อาศัยกันเงียบๆหรือไม่ก็ปะปนไปกับพวกมนุษย์โดยไม่ให้พวกมนุษย์ได้รับรู้ว่า ยังมีเผ่าปีศาจเเละพ่อมดอยู่ในโลกกลมๆใบนี้ ทั้ง 2 เผ่า รอการกลับไปเเก้เเค้นเผ่ามนุษย์อีกครั้ง เเต่ไม่ใช่ด้วยการร่วมมือ เผ่าทั้งสองยังคงอริเเละต่อสู้กันอย่างเงียบๆมาโดยตลอด...."
"..."
"ปัจจุบันเผ่าพันธุ์ทั้ง 2 มีผู้คนไม่มากพอที่จะดำรงชีพ จึงมีการผสมข้ามเผ่าพันธุ์ เเต่ระหว่างเผ่าปีศาจกับเผ่าพ่อมดเเม่มดจะไม่สามารถครองรักกันได้"
"เเล้วตกลงลูกเป็นตัวอะไร -*-"
"ลูกเป็นลูกครึ่งเผ่าปีศาจเเละเผ่ามนุษย์ เเม่ของลูกนั้นเป็นมนุษย์นั่นเเหละ อีกอย่าง เดี๋ยวนี้เผ่าพันธุ์เราเริ่มผสมพันธุ์กับมนุษย์มากขึ้น เพราะฉะนั้นทุกคนจึงไม่มีพลังปีศาจเต็มตัว บางคนอยู่ในร่างมนุษย์ได้เปลี่ยนร่างได้ บางคนเปลี่ยนไม่ได้ต้องอยู่ในร่างมนุษย์ตลอดเเต่กลับมีพลังเเละความสามารถของปีศาจ บางคนที่ไม่มีเชื้อของมนุษย์เลย หรือที่เรียกว่าเผ่าพันธุ์เเท้ นั่นก็คือต้องมีร่างของปีศาจตลอดเวลาเเต่จะมีน้อยมาก"
ฉันพอจะเข้าใจอะไรที่พ่อพูดๆมาบ้างได้เเล้ว ตอนเเรกฉันคิดว่าพ่อเเค่เล่าเรื่องตลกๆที่เเต่งขึ้นเองให้ฟัง เเต่กับสิ่งที่ฉันเผชิญอยู่นั้น มันทำให้ฉันจำเป็นต้องเชื่อ
สรุปฉันก็คือลูกครึ่งของปีศาจ(ที่เป็นครึ่งปีศาจครึ่งมนุษย์อีกที) กับมนุษย์ พ่อฉันบอกว่าฉันไม่เคยเเสดงพลังของปีศาจออกมาเลยหลังจากฉันอายุ 5 ขวบ เนื่องจากว่าก่อน 5 ขวบฉันยังมีพลังอยู่ เเต่หลังจากนั้นดันไม่มี กรรม - -;;
ตอนนี้ฉันคงต้องตามหาห้องกวางเขียวเเล้วล่ะว่าตกลงมันอยู่ที่ไหนกันเเน่ เอ...เเล้วตอนนี้ฉันอยู่ส่วนไหนของปราสาทนี้ฟะเนี่ย TT^TT
10 นาทีผ่านไป.....
อ่อ ทุกคนคงจะคิดว่านางเอกทุกคนจะต้องโง่เเละหลงทางช่ายป่ะ?
ฉันล่ะคนนึงที่ไม่โง่!>_<
ตอนนี้ฉันมาถึงไอ้หน้าห้องหุ่นจำลองบ้าๆบอๆนี่เเล้วล่ะ
เเอ๊ด.......
O_O
ปึ่บ....
ฮู่ว์.... -o-=3
=_=^^^^^^^^
อย่าเพิ่งคิดว่าฉันบ้าค่ะท่านผู้ชม - -๐
เสียงเเรกคือเสียงเเง้มบานประตูไม้ขัดเงาวาววับบานโตนั่น...
เสียงต่อมาคือเสียงปิดประตูลง....
เเละเสียงต่อมาคือเสียงถอนหายใจ..... - -"
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก >O<
ห้องบ้าอะไรวะ น่ากลัวอิ๊บอ๋าย T^T เเค่เปิดเเง้มเข้าไปนิดเดียว ก็หนาวอย่างกะห้องเก็บศพเเล้ว นี่ยังไม่รวมถึงไอ้หุ่นบ้าๆพวกนั้นอีกนะ TOT
ทำไงดีๆ? ถ้าฉันไม่ผ่านไอ้ห้องสยองขวัญนี่ไป ฉันก็คงไปถึงห้องกวางเขียวไม่ได้เเน่ๆเลย อ๊าก คนสวยเคลียดง่ะ T-T
เเอ๊ด.....
เสียงเปิดประตูอีกรอบ...
ฉันค่อยๆย่องเข้าไปในห้องเเช่เเข็งนั่นด้วยขนเเขนสเเตนอัพมากมาย เเละถ้าฉันเดาไม่ผิด ตามหนังผีทั่วไป ประตูมันจะต้อง.....
ปัง!!!!!!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
อ๊า ฉันเดาไว้ผิดที่ไหนเล่า ไอ้ประตูเฮงซวย TOT
เเต่คนสวยอ่ะ พระคุ้มครองเฟ้ย ฉันเลยค่อยๆเดินผ่านไอ้หุ่นประหลาดที่มีหัวเป็นหมีมีตัวเป็นม้าลายไปอย่างช้าๆ - -"
เเสงไฟจากโคมไฟเหล็กสีเงินวาวไม่ได้ทำให้ไอ้ห้องสับปะรังเคนี่ดูสว่างขึ้นมาซักนิด เเต่กลับกลายเป็นว่า มันช่วยทำให้บรรยากาศดูน่าสยองขวัญยิ่งกว่าเดิมซะอีก =_="
"ไอ้ลีออง เเกจะกลัวอะไรไปเนี่ย? เมื่อกี๊เเกเจอปีศาจมาทั้งห้องประชุม เเกยังรอดมาได้เลย เเล้วเเกจะมากลัวอะไรกะอีเเค่หุ่นก๊อกก๋อยนี่ยะ???"
ฉันพูดกับตัวเองในขณะที่ขาก็ยังสั่นหงึกๆๆอยู่ดี -*-
เเก๊กกกกกกก
O_O
สะ...เสียงอะไรวะ?
กึกๆ
OoO
มันใกล้เข้ามาทุกทีเลยง่ะ T^T
เเก๊กๆ กึกๆ
พ่อจ๋าเเม่จ๋า TTOTT
ปุ่บ.....
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
"ปล่อยฉันนะไอ้ผีบ้า ไปที่ชอบๆซ้า กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ"
"โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกส์"
"หยุดก่อนนนนนนนนนนนนนน"
"ไอ้ผีกระจอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
"หยุดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
เเง่บ......
"อื้อๆๆๆๆๆๆ อ่อยอ๊านๆ อี๊ดๆๆๆๆๆๆ "
"ฉันปล่อยเธอเเน่ ถ้าเธอหยุดส่งเสียงโหยหวนน่ะ"
"ไอ้อ้า ไอ้อี๋อะเอ อี๊ดๆๆๆๆ"
" - -๐ "
"อั๊นอะเอาเเอไออ่วงอ๊ามๆๆๆ >.<"
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก"
ฉันงับมือ(เค็มๆ - -๐) ของไอ้ผีมีปัญหาทางครอบครัวตัวนี้ - -"
"เจ็บนะยัยบ้า TOT"
"สมน้ำหน้า เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับ....เอ่อ..... กับ.... OoO"
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย ให้ตายสิ ผีอะไรวะ หล่อบรรลัยเลย OoO กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ >O<
"นี่ เธอ เงียบทำไมน่ะ ฮาโหล O_o"
"อ่ะ...อ่ะ เอ่อ... O_O"
"เป็นอะไรมากรึเปล่ายัยประสาท ไม่สบายหรอ?"
"น่ะ...นาย...นายหล่อ....>///<"
"ห๊ะ? O_O"
-------------------------My Prince-------------------
+noo'PloY Talk+
หวาดดีค่า ช่วงนี้พลอยฝึกอัพหั้ยยาวๆอ่า คริๆ
ตอนนี้คงยาวสมใจ
นี่เป็นเร่องที่ 2 เเล้วน้า ชอบไม่ชอบก้อเม้นก้อโหวดกันมา
อ่านเเล้วอย่าอ่านเป่าน้าจ๊ะ เม้นกานม่าง T^T
นิยายเรื่องนี้เป็นเเบบเเฟนตาซี + หวานเเหววน้าจ๊ะ
ยังไงๆเก๊าะ เปงกะลังจัยหั้ยกันต่อไปเเล้วกานเนาะ
จุ๊ฟๆ >3<
ความคิดเห็น