คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : สงสัย100%
“ถ้าุหิ ับุเี่ยวไม่มีอะไรแล้ว เพรอัว่อนนะะ”
เพรลายิ้มให้ผู้อาวุโสทั้สอน
“ันะไ้เอหนูอีไหม หนูเพร!”
ุหิถามเพรลา้วยน้ำเสียแสนเศร้า
“ไ้เอิ่ะถ้าเรามีโอาสไ้พบัน ุหิมีอะไรหรือเปล่าะ?” เพรลาอบุหิพร้อมับถามอย่าสสัย
น้ำเสียอท่านทำให้เพรลาไม่อยาาท่านไปเ่นัน
“เลิานแล้ว ันับลูายอไปส่หนูะไ้ไหม!”
ุหิมลาอบไปอย่าที่ิ
“ือว่าหนู...”
ยัไม่ทันที่เพรลาะอบลหรือปิเสธ
“เห็นะไม่ไ้รับุหิ ้ออโทษ้วย
พอีว่าผมรับอาสาไปส่เพรลาแล้วรับ!”
เสียทรอำนาอใรบานทำให้บุลที่สนทนาันทั้สาม้อหันไปมอ
พอลล์ อนันุล
บุรายนเล็อุนวลปรานั้นเอ
แววามอเามอใบหน้านวลระ่าใสอเพรลาไม่วาา
เพรลาอ่านไม่อออีามเยว่าเาสื่อถึอะไร เธอึหลบามอเา
่อนที่เาะหันไปยิ้มใหุ้หิมลาและายเี่ยว
“ุพอลล์พอะบอเหุผลันไ้ไหม ว่าทำไมันถึไปส่หนูเพรไม่ไ้!”
ุหิมลายิ้มให้พอลล์ รอฟัำอบาลูายนเล็อเ้าภาพ
“่อนอื่นผม้ออแนะนำัวเพรลาอย่าเป็นทาารนะรับ
เพรลาือเลาอผมึ่วันนี้ผมนัเธอไว้แล้วว่าะไปส่เธอ เหุผลอผมมีเท่านี้
และเพรลาเอ็ลเรียบร้อยแล้ว้วยรับ ถ้าุหิไม่เื่อ
ลอถามเ้าัวู็ไ้นะรับ!” พอลล์้มศีรษะใหุ้หิมลา
พร้อมับหันหน้าไปหาเพรลาที่มอเาา้า
“ว่ายัไ๊ะหนูเพร!” หิรอำอบาเพรลา
“เอ่อ...”
เพรลามอุหิมลาสลับับเ้านายอเธอไปมา
“ุแม่รับ... ใหุ้พอลล์ไปส่หนูเพรน่ะีแล้วรับ
เอาเป็นว่าหนูเพรลับบ้านับุพอลล์เถอะรับ ฝาุพอลล์้วยนะรับ” ิษร์ยิ้มให้เพรลา
‘หน้าระรื่นนันะ!’ พอลล์แอบมอเพรลาที่ยืนยิ้มหวานให้นทัู้่
รู้สึหมั่นไส้เลาอเาึ้นมาะทันหัน ทีับเาเอาแ่ทำหน้ายัษ์ใส่
“ันอัว่อนนะหนูเพร
ผมอัว่อนนะรับุพอลล์” ิษร์หันมาบอเพรลาและพอลล์
พร้อมับพาุแม่อเาไปลับไปนั่ที่โ๊ะวีไอพีเหมือนเิม
“เิรับ” พอลล์ยิ้มให้ายเี่ยวและุหิที่เินาไป
รนี้ึเหลือแ่เาและเธอ
พอลล์มอเพรลาไม่วาา
มือ้าหนึ่ล้าระเป๋าไว้เท่ๆ ส่วนอี้าที่เหลือถือแ้วบรั่นีไว้อย่ามั่น
นัยน์ามที่มอเพรลาทำให้เธอทำัวไม่ถู
เพราะเธอเอ็ไม่รู้เหมือนันว่าเา้อารอะไราเธอ
“อบุนะะสำหรับเรื่อเมื่อัรู่ที่ออหน้าแทนิัน
ุไม่ำเป็น้อไปส่ิัน็ไ้่ะ ิันมาับเพื่อน และ็ะลับับเพื่อน่ะ”
เพรลาเอ่ยอบุเาเสียเบาหวิว
“ันพูำไหน็ำนั้น อย่าทำให้ัน้อเสียำพู”
ำอบอเาทำให้เพรลาเผลอมอสบาเา้วยวามสับสนทันที
“แ่...”
“ห้าทุ่มเอัน ันะรอที่ประูหน้าบ้าน
เธอรู้ใ่ไหมเพรลาว่าันไม่อบนที่ไม่ร่อเวลา!”
พอลล์ไม่รอฟัในสิ่ที่เพรลาะอธิบาย
เาพูเสร็็เินาไปอย่าไม่มีปี่มีลุ่ยทำให้เพรลาไม่พอใ แ่ะทำยัไไ้
“ทำไมมา้าัละเพร ูิ พรพรรัอาหารหมไปสิบานแล้ว”
เนนี่ถามเพื่อนอย่าเป็นห่วแ่็อทำให้ทุนำไม่ไ้เมื่อเห็นพรพรรัอาหารรหน้าอย่าไม่สนใใร
“อ้าวเป็นั้นไป ็ันินเผื่อเพรไ มาเพรมา
นี่ันัอาหารมาเผื่อเพรเยอะแยะเลย มาทานอาหารันีว่า๊ะอร่อยๆ ทั้นั้นเลย” พรพรรเยหน้าบอเพรลาพร้อมับ้มหน้าลัอาหารแสนอร่อยอีรั้อย่าไม่สนใใร
าที่เรียๆ
มา เพรลาหลุำ และทิ้ทุอย่าทิ้ไว้้านหลั
เมื่อเห็นเพื่อนสนุสนานเธอะมานั่ทุ์อยู่นเียวทำไม อะไระเิ็้อเิ
ถ้าเธอื้อไม่ยอมะอย่าเาะทำอะไรเธอไ้ แ่เพรลาลืมไป ว่าเธอเล่นผิน
เพราะนอาเาะนะในเมแล้ว เายันะใอเธออี้วย!
**อบุที่ิามนะะ เพร่อนเา วาแผามร้านหนัสือั้นนำทั่วประเทศแล้วนะะ**
ความคิดเห็น