คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ครอบครัว 100%
ุมรและพลอยันทร์่าเินมอไม้ในร้านสุหรูอย่าเพลิเพลิน
พร้อมับเลืออไม้ที่ถูา้อใหลายสิบอ ไม่มีทีท่าว่าะหยุ
่า่วยันหยิบอแล้วอเล้าอย่าสนุสนาน
“อุ้ย! ุหลายสีม่ว สวยัยายพลอย มาูนี้ิลู!”
ุมรื่นเ้นเมื่อเห็นุหลาบสีม่วสวยสามที่เยเห็นในรูป
อริสวยว่าในรูปที่ท่านเยเห็น
้วยวามื่นเ้นึเรียลูสาวที่เินแยไปูอีทาให้มาู
“อะไระุแม่?”
“ุหลาบสีม่วลู สวยัเลย ูิพลอย!”
บำพูอมารา
พลอยันทร์หันไปมออไม้ทีุ่แม่เธอถืออยู่ในมือทันที รอยยิ้มอ่อนโยนที่ให้มาราหุบเียบพลันเมื่อเห็นว่าเป็นุหลาบสีม่ว
สี้อห้ามสำหรับเธอ!
นบานบอว่า
ุหลาบสีม่วเป็นัวแทนอวามรัแรพบ แ่บานบอว่า สีม่วือสีอารแสถึวามเศร้าหมอ
และมัน็เป็นริเมื่อเธอไ้พบับัวเอ
“พลอยรับ...
ผมมีอะไระใหุ้!”
เสียนุ่มทุ้มอใรบานที่ัอยู่้านหลัอพลอยันทร์เมื่อวันที่เธอนั่อ่านหนัสืออยู่หน้าะอัษรศาสร์มหาวิทยาลัยื่อั
ทำให้พลอยันทร์ละาหนัสือรหน้าเอี่ยวัวไปมอนที่เรียเธอทันที
‘ุหลาบสีม่ว!’ พลอยันทร์เปิยิ้มว้าเมื่อเห็นุหลาบอนั้นอยู่รหน้า เธอยิ้มให้มันพร้อมับเยหน้ามอนที่ให้้วยหัวใพอโ
ิษร์ ธำรระูล หรือที่เพื่อนๆ
เรียันิปาว่าเี่ยว
ผู้ายที่ผู้หิทุนลวามเห็นว่าเาเป็นผู้ายที่สมบูร์แบบที่สุและเหมาะับเธอที่สุ
นอาหน้าาที่หล่อเหลารูปร่าสูให่โเ่นาผู้ายไทยทั่วไปแล้ว
านะและาิระูลอเาที่ารันีวามร่ำรวยนั้น
ทำให้ผู้หิมาหน้าหลายาอยาะรอบรอเาเสียให้รู้แล้วรู้รอ
แ่ทุน็ไ้แ่ฝัน เพราะัวริอเา็ือพลอยันทร์ าวะนสวยนนั้นเอ
“พลอยอบหรือเปล่ารับ” เายิ้มหวานเมื่อเห็นพลอยันทร์มอเา้วยใบหน้าแ่ำ้วยวามเินอาย
“อบ่ะ อบมา อบุ่ะ”
พลอยันทร์พูอย่าวยเินพร้อมับรับอุหลาบสีม่วมาไว้ในมืออเธอ
มอมัน้วยแววาหวาน่ำแทนที่ะมอนให้ เพราะเธอรู้ว่า ถึเธอไม่มอ
เา็มอเธอแบบนั้นอยู่แล้ว
“ผมีใที่พลอยอบ รู้ไหมรับว่ามันหมายถึอะไร?” ิษร์นั่ล้าๆ พลอยันทร์
ที่นั่มอุหลาบามในมือโยที่ไม่เยหน้ามอเา้วยวามอบใ
ไม่ว่าพลอยันทร์ะอยู่ในอิริยาบถไหน เธอสวยสใสในสายาอเาเสมอ
“หมายถึอะไระ?” ราวนี้พลอยันทร์มอสบานถาม
พร้อมับเมินมอไปทาอื่นเมื่อเห็นว่าเาส่สายาหวานๆ
มาให้เธอโยที่ไม่อายเพื่อนๆ ที่นั่มอเาและเธออยู่แม้แ่น้อย
“วามหมายอมัน็ือ... รัแรพบ!”
“รัแรพบหรือะ!”
พลอยันทร์ทวนำอบอายเี่ยว้วยแววาสใสแมื่นเ้น
“รับ... มันเหมาะับพลอยมา
เพราะผมไม่เยรู้สึับใรเหมือนับพลอยมา่อน ไม่รู้ว่าพลอยรู้วามหมายมันแล้ว
พลอยะรับวามหมายอมันาผมไ้ไหม” เาับเส้นผมเส้นบาๆ
ที่บบัใบหน้าามอพลอยันทร์ไปทัที่ใบหูไว้อย่าเบามือ
มอใบหน้านวลใสที่แ่ำเพราะวามเินอาย้วยแววาหวาน่ำ
“ุเี่ยวิีแล้วหรือะที่มอบมันให้ับพลอย”
“รับ... ผมิีแล้วและัสินใีแล้วที่ะมอบอุหลาบอนี้ให้พลอย
แล้วพลอยละรับ ยินีที่ะรับมันหรือเปล่า?”
ายเี่ยวุมมือหินรัพร้อมับุหลาบามที่อยู่ในมืออเธอพร้อมๆ ัน
พลอยันทร์เินอายเินว่าที่เธอะอบรับ
เมื่อำเรือมอเพื่อนๆ
ที่นั่ยิ้มให้เธอโยที่ไม่มีใรเ้ามาััหวะายเี่ยวแม้แ่นเียว
ทุนรู้ีว่าทั้สอนนั้นเริ่มรู้สึีๆ ให้ันมาหลายเือน
แ่เป็นเพราะว่าทัู้่เป็นเพื่อนันึไม่มีใรล้าฟันธว่าทั้สอบันอยู่หรือไม่
นมาถึวันนี้
“่ะ... พลอยยินีและเ็มใที่ะรับอไม้อนี้ไว้่ะ”
พลอยันทร์อบเสียแผ่วเบา แ่นั้น็เพียพอแล้วสำหรับำอบที่ายเี่ยวอยาฟั
“ไโย! พลอยยินีเป็นแฟนผมแล้ว ไโย!” ิษร์ระโนัวลอยเมื่อไ้รับำอบที่น่าพอใ
“ีใ้วยเี่ยว ีใ้วยนะ๊ะพลอย” เพื่อนๆ ่าทยอยเ้ามาแสวามีใับทั้สอนพร้อมับำอวยพรมามายแ่ทั้สอนไม่รู้หรอว่า มีใรบานหัวใสลาย พร้อมที่ะทำลายวามรัอทัู้่ยืนูอยู่ห่าๆ โยที่พลอยันทร์และิษร์ไม่รู้ัว
วันนั้นเป็นวันที่เธอมีวามสุมา
เธอยิ้มรับำอวยพรอเพื่อนๆ อย่าไม่รู้เบื่อเมื่อมีผู้ายที่เธอรัยืนอยู่เีย้าเธอ
แ่แล้วใระรู้ ว่าบุลทั้สอนที่ถูล่าวานว่าเหมาะสมันที่สุ
ะไม่ไ้ใ้ีวิร่วมันในวันนี้
“พลอย... พลอย เป็นอะไรหรือเปล่าลู!”
ุมรแะแนลูสาวเมื่อเห็นพลอยันทร์เหม่อลอย
“พลอยอโทษ่ะุแม่ พอีพลอยะลึในวามสวยอมันอยู่นะะ”
พลอยันทร์โหอีรั้
“เห็นไหมพลอย แม่บอแล้วว่ามันสวยมา
ถ้าั้นเี๋ยวแม่เอาุหลาบสีม่วนี้ไปัในห้ออทับทิมีว่า รายนั้นนะอบสีม่ว
บาทีทับทิมอาะลับมาอ่อนหวานอ่อนโยนเหมือนเราบ้า็ไ้... หนูๆ
ันอยาไ้อุหลาบสีม่วั 10 อ๊ะ ัารให้้วยนะ๊ะ เอาสวยๆ นะ!” ุมรหันไปบอพนัานในร้าน
พลอยันทร์ไม่ไ้พูอะไรนอายิ้มและหันไปมออไม้อนั้น้วยแววาหมอ้ำอีรั้อย่านมีอี
***อมเม้นท์เป็นำลัให้้วยนะะ อบุที่ิาม้าาาา***
ความคิดเห็น