ใต้ฝนวันนั้น ฉันเกือบบอกว่ารักเธอ

"ใต้ฝนวันนั้น ฉันเกือบบอกว่ารักเธอ"  แรกพบ 

                                    นที นั่งวาดรูปในสมุดเล็กๆเล่มหนึ่ง เป็นภาพชายคนหนึ่ง ในหลายๆอริยบทที่ ภาพที่เขาแอบวาดเก็บไว้ในทุกที่ที่มีเวลาว่าง  วันนี้นทีนั่งที่เดิมใต้ต้นไม้หน้าตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ กำลังบรรจงวาดรูปด้วยรอยยิ้มของคนที่เขาแอบชอบมานานตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยมา ทันใดนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงเรียกเสียงหนึ่งทำให้เขาต้องเงยหน้ามองขึ้นไปตามเสียงเรียก     

พายุ : “เฮ้ยนที ทำไมมานั่งคนเดียวละเพื่อนๆไปไหนกันหมด” 

 ทันทีที่สายตาเงยขึ้นไปสบตา นทีหน้าแดงด้วยความเขินอาย เพราะคนที่เรียกคือ พี่ พายุ รุ่นพี่ที่เรียน อยู่วิศวกรรมโยธา อีกทั้งเป็นรุ่นที่ที่โรงเรียน ม.ปลาย ที่เขาชอบมาตั้งแต่ ม. 4 และเขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัย และคณะเดียวกันกับรุ่นพี่ที่เขาแอบชอบ และเขาก็ทำสำเร็จแม้จะเรียนคนละสาขาก็ตาม นที สอบติดคณะวิศวกรรมศาสตร์สาขาวิศวกรรมอุตสาหการ 

นที : “เอ่อ พอดีอาจารย์ยกคลาสตอนเช้านะครับ ผมมีลงวิชาเลือกตอนบ่าย เพื่อนๆไม่มีเรียนเลยไปเที่ยวกันหมดแล้ว เหลือผมอยู่คนเดียวนี่ละครับ ”     นที ตอบเสร็จก็ก้มหน้าลงเพราะไม่กล้าสบตากับพี่พายุกลัวจะทำให้พี่เขารู้ถึงความรู้สึกที่เก็บไว้มานานหลายปี

พายุ: “เรากินข้าวหรือยังไปกินข้าวกับพวกพี่ไหม ที่โรงเอ ” พายุได้พูดชวนนที  พร้อมมองไปที่สมุดที่นทีกำลังถืออยู่

นที : “ผมทานแล้วครับพี่ ไม่เป็นไรครับ เกรงใจ ”  พร้อมมองพี่พายุเชิงเป็นการขอบคุณ

“ไอ้พายุมึงจะไป แDก  ข้าวไหมพวกกูหิว เร็วๆ ตอนบ่ายต้องรีบเข้าห้องของจารย์ป้า เดี๋ยวแกลอคไม่ให้เข้าห้องซวยอีก” เสียงเพื่อนพี่พายุคนหนึ่งพูดแทรกระหว่างบทสนทนาระหว่างพวกเขาทำให้พายุต้องรีบเดินไป และได้ทำการโบกมือบอกเชิงขอตัว ไปก่อน นทีได้แต่มองตามหลังของพี่พายุไปจนสุดมุมตึก แล้วได้คิดถึงตอนนั้น ตอนที่เขาตกหลุมรัก ผู้ชายคนหนึ่ง คนที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นทุกครั้งที่พบหน้า  ย้อนกลับไปตอนที่ พวกเขาทั้งคู่ เรียน ม.ปลาย ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ในจังหวัด ขอนแก่น

 ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ในจังหวัด ขอนแก่น เมื่อ 4 ปีก่อน

ณ บอร์ด ประชาสัมพันธ์มีการประการายชื่อนักเรียน ที่มีสิทธิเข้าเรียนชั้น ม 4.  นทีกำลังไล่สายตามองหาชื่อตัวเอง ว่ามีมีสิทธิ์หรือติดที่ลำดับดับเท่าไหร่ จู่ๆก็มีร่างของชายอีกคนลักษณะสมส่วน มีผิวขาวใส่แว่นตาตี๋ เท่าที่มองคร่าวๆน่าจะมีเชื้อสายคนจีนเบียดเข้ามาทำให้นที เสียหลักเกือบล้ม ดีที่มือของเขามีเพื่อนของเขาอีกคนคอยจับไว้ทำให้ทั้งคู่ไม่ล้ม

“นี่นาย นายทำผมกับเพื่อนเกือบล้มนะ ” นทีพูดและมองเชิงตำหนิชายหนุ่มคนนั้น

ชายหนุ่มคนนั้น ก็ทำการตอบ 

“โทษทีพวก เรารีบเราต้องขอดูรายชื่อก่อนถ้าเราไม่ติดจะได้ไปสอบที่โรงเรียนอื่น” 

เด็กหนุ่มพูดเชิงขอโทษ กวนๆพร้อมยักคิ้ว 1 ที ให้ นที กับ พวก พร้อมกลับไปดูรายชื่อประกาศ ไม่นานเขาก็เดินออกไปพร้อมตะโกนว่า “เออ ดีวะไม่ต้องไปสอบที่อื่นละโว้ย  ” เสร็จแล้วชายหนุ่มคนนั้นก็เดินขึ้นไปซ้อนมอไซด์ของผุ้ชายคนหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นรุ่นพี่ของเขาทันทีที่สายตา นที มองไปยังรุ่นพี่คนนั้นเขาได้นึกในใจว่า ผู้ชายอะไร โคตรหล่อ ผู้ชายคนนั้นน่าจะสูงประมาณ 180 ผมสั้นสกินเฮด ตาตี๋ ผิวขาว แต่เหมือนมีรอยถูกแดกเผาน่าจะเป็นคนชอบออกกำลังกาย หุ่นดี   เอะหรือว่าเขาจะชอบผู้ชายความคิดแวบแรกเข้ามาในสมองเขาจนทำให้เขาน่าแดง จู่ๆเสียงเพื่อนเขาก็ดังขึ้นทำให้เขามีสติและเห้นกลับไปที่บอร์ดต่อ

 “นทีมึงเป็นไรไหมเนี้ย คนบ้าอะไรไม่มีมารยาทเอาซะเลย” ชานนท์ เพื่อนสนิทของนทีพูดขึ้นพร้อมทำหน้าเชิงไม่พอใจ 

“เออโคตรไม่มีมารยาท เออมึงไปดูรายชื่อต่อสาธุขออย่าให้อยู่ห้องเดียวกันกับไอ้ตี๋นี่เลย รู้สึกไม่ถูกชะตา” นทีพูดเปรยๆกับชานนท์ที่ได้ยินกันสองคน

นทีไล่ดูรายชื่อจากด้านล่างขึ้นไปด้านบน โรงเรียนแห่งนี้มีชื่อเสียงดังมากในจ่ดูรายชื่อจากด้านล่างขึ้นไปด้านบน โรงเรียนแห่งนี้มีชื่อเสียงดังมากในจังหวัดขอนแก่น และรับบุคคลเข้า ม.4 ไม่เกิน 200 คน/ปี  นทีกับชานนท์ไล่จากลำดับ 200 ไปเรื่อยๆ จนถึงลำดับ 100 ก็ไม่พบรายชื่อของพวกเขาทั้งสองคน จนชานนท์พูดขึ้นมาว่า 

“มาครึ่งทางละรายชื่อกูกะมึงไม่มีโผล่มาสักชื่อ สงสัย เราไม่ใช่ลูกรักของโรงเรียนนี้วะ ” ชานนท์พูดเชิงขำๆต่างจากนทีที่มีความกดดันเพราะเขาต้องการเข้าโรงเรียนแห่งนี้มากเพราะใกล้ที่บ้านของเขาตั้งแต่เด็กจนโตเขาไม่เคยต้องไปโรงเรียนไกลๆจากบ้านเลย ทีนี้จึงเป็นความหวังของเขามาก 

“มึงพนันกันไหม ถ้ามึงหรือกู สอบติด ใครที่ได้ลำดับเยอะกว่าต้องไปเลี้ยงหมูกะทะ”   นทีพูดขึ้นมา

ด้วยความที่ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมานาน ผลการเรียนทั้งคู่ก็ดีทั้งคู่ สลับกันได้ที่ 1 ที่2 ของรุ่น ตลอดทั้งคู่จึงมั่นใจว่าตัวเองต้องติดแน่ๆแต่ใครจะสอบได้ที่ดีกว่าต้องรอผลประกาศ

“จัดไปเพื่อนร้ากก กูไม่แพ้มึงแน่ ” ชานนท์ ได้กล่าวพร้อมยิ้ม ในใจก็คิดว่ายังไงเขาก็แพ้นทีแน่ แต่เขาก็ยอมรับพนันนี้

ทั้งคู่เลื่อนผลมาดูจนถึงใบสุดท้ายที่ประกาศรายชื่อผู้ที่ติด ลำดับที่ 1-25 ในการสอบเข้า ม.4 เพราะรายชื่อที่เหลือไม่มีชื่อพวกเขาเลย และทังคู่ก็เหลือบไปเจอรายชื่อพวกเขา 

ลำดับที่ 12 นาย ชลนที เจริญพานิชย์สกุล 

ลำดับที่ 23 นาย ชานน ศิวะรังสิกุล 

ทั้งคู่กอดคอกันด้วยความดีใจ ที่ทั้งคู่สอบติดโรงเรีนแห่งนี้  พร้อสายตาที่มองมาที่พวกเขาทั้งคู่ เพราะเพวกเขามีหน้าตาที่ใครหลายๆคนมองว่าหล่อ น่ารัก

“มึงแพ้กูเย็นนี้มึงไปเลี้ยงหมูกะทะเลย” นทีพูดยิ้มๆ พร้อมเอ่ยประโยคต่อไป เออ กุโทรไปบอกม๊าก่อนว่ากุสอบติดแล้วม๊ากับป๊ากูต้องดีใจแน่ๆๆเลย พร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทร 

 “ม๊าหนูสอบติดลำดับที่ 12 หนูเก่งไหม “ เสียงจากปลายสายเมื่อได้ยินประโยคก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงที่ดีใจว่า 

“ป๊านทีสอบติดลำดับที่ 12 แหละเก่งไหมลูกเรา” นทีได้ยินเสียงจากปลายสายว่า เออเก่งวะลูกเรา มันเก่งได้ป๊ามันจริงๆเลย 555 นทียิ้มอย่างมีความสุขหลังจากที่ได้ยินปลายสายพูด

 “เออแล้วชานนท์ละลูกสอบติดไหม”เสียงม๊าถามกลับ

” สอบติดแม่แต่ได้ที่ 23 วันนี้หนูขอกลับบ้านดึกหน่อยนะจะไปกินหมูกะทะกับชานนท์หน่อย “ นทีขออย่างอ้อน

“ ได้ลูกแต่อย่าดึกมากนะถ้ายังไง โทรบอกม๊าอีกทีนะ”  จากนั้นก็วางสาย

“ไปเล่นเกมส์รอที่บ้านมึงก่อนไหมชานนท์ เย็นๆเราค่อยออกไปกินหมูกะทะกันอีกตั้งหลายชั่วโมง”  นทีเห็นไปบอกเพื่อน พร้อมกับเดินไปที่รถของพวกเขาทั้งคู่

“เออได้ดิวันนี้ จะกินให้หนำใจแต่กุขอหาเจ้ามือก่อนเพราะเฮียกูกับมาจากมหาลัยวันนี้ ถ้ากุบอกมันว่าสอบติดมันต้องพากูไปเลี้ยงแน่ๆ”  ชานนท์เอ่ยพร้อมคิดแผน 

“กูว่าละมึงนี่จะไม่ยอมเสียตังเลยน้า” นทีพูดแล้วต่างกันก็ต่างไปขับมอไซด์ของตัวเองไปที่บ้านชานนท์

พอมาถึงทางที่เป็นมุมอับทันใดก็มีรถมอไซด์สวนออกมา ทำให้ชานนท์ที่ไม่ได้ระวังตัวตกใจและหักรถหลบ โชคที่ที่บริเวณนั้นเป็นไม้พุ่ม ด้วยความที่รถขับมาด้วยความไม่เร็วทำให้ชานนท์ไม่เป็นไรมาก รถของเขาเสียบเข้าไปในพุ่มไม้แต่เขาเสียลักประคองรถไม่ได้  “มันเรื่องอะไรวะเนี้ยซวยฉิบหาย ” นทีพรึมพึมกับตัวเอง

“เป็นไรไหมครับน้อง โทษทีพี่ไม่เห้นว่ามีรถสวนมา ”  เสียงจากชายหนุ่มปริศนา

จบตอน …..