비밀이야

ลำดับตอนที่ #4 : เอมิล ฟีนิกซ์

"พวกไก่อ่อนน่ะหลบไป ฉันจัดการเอง"

ชื่อ :  เอมิล ฟีนิกซ์ (Emile Phoenix)

ชื่อเล่น: เอมิล (Emile)

บทที่ต้องการ : ทีมเซฟีรัส

อายุ : 16

รูปร่างหน้าตา : ผมสีดำสนิทกับดวงตาสีดำที่มีลวดลายไม่ปกติเหมือนคนธรรมดา จมูกและริมฝีปากถูกปกปิดไว้ด้วยหน้ากากกันแก๊สที่เค้าใส่ตลอดเวลา ผิวขาวซีดเกินมนุษย์ปกติ ในดวงตาของเค้านั้นปรากฏแต่ความอำมหิตไว้ตลอดเวลา แทบจะไม่เคยเห็นเค้าแสดงสีหน้าแบบอื่นเลย ตามร่างกายถูกเจาะไว้ด้วยโลหะและมีรอยสักอยู่ที่แขน ดูเป็นแบดบอยดีๆนี่เอง

น้ำหนัก ส่วนสูง : น้ำหนัก 60 ส่วนสูง 184

นิสัย : เอมิลเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างเคร่งขรึม แต่ไม่เงียบแต่ก็ไม่พูดมากจนเกินไป...ก็คือจะไม่ค่อยร่าเริงแต่เอาจริงเอาจังกับทุกๆอย่าง เค้าเป็นคนขี้รำคาญ เวลาเห็นใครทำอะไรที่ไม่ได้เรื่องหรือทำอะไรไม่สำเร็จสักทีเค้ามักจะเดินเข้าไปหาและช่วยโดยที่ไม่ถามสักคำ และมักจะหัวร้อน(?)อยู่บ่อยๆ ขี้หงุดหงิดและใจร้อนมากกก แต่ถึงอย่างนั้นเค้าก็คิดก่อนทำและคิดก่อนพูดเสมอ เป็นคนหัวไวและค่อนข้างฉลาด มีไวพริบและรู้ทันคนเสมอๆ เป็นคนที่สมองโตกว่าอายุมากๆ ชอบเล่นหมากรุกในเวลาว่างเสมอ

ประวัติ : เอมิลเป็นลูกชายคนสุดท้องของตระกูลที่ค่อนข้างมีหน้ามีตาในสังคมแต่เค้ากลับเกิดมามีดวงตาลวดลายแปลกประหลาดและค่อนข้างมีสมองที่ฉลาดกว่าวัย คนในตระกูลจึงคิดว่าเค้านั้นประหลาดและเริ่มทำตัวห่างเหินกับเค้า แน่นอนว่าในวัยเด็กนั้นทุกคนต้องอยากได้รับความรักจากคนรอบข้างเป็นธรรมดา เอมิลจึงเริ่มกลายเป็นเด็กที่เอาจริงเอาจังกับทุกเรื่องเพื่อหวังให้ทุกคนหันมาสนใจเค้าและชื่นชมเค้า แต่แม้ว่าผลการเรียนของเค้าจะดีมากและไม่เคยมีเรื่องที่โรงเรียนเลยก็ยังไม่มีใครมาสนใจเค้าเลย

มันยาวนานมาจนถึงตอนเค้าอายุ 16 เอมิลเริ่มชินกับการที่โดนทำตัวห่างเหินเค้าจึงเริ่มที่จะเลิกแคร์และใช้ชีวิตปกติ แต่ด้วยใบหน้าที่ดูหยิ่งและดวงตาที่มีความอำมหิตตลอดเวลาทำให้เค้ามักจะโดนเด็กผู้ชายคนอื่นมาหาเรื่องเสมอ และส่วนใหญ่เค้าก็ชนะเสียด้วย แต่โชคไม่ได้เข้าข้างเค้าตลอดนักเมื่อวันหนึ่งขณะที่เค้ากำลังเดินกลับบ้านนั้นมีคู่อริคนหนึ่งมาดักรอเค้าระหว่างทางและใช้มีดจะกรีดไปที่ใบหน้าเค้าแต่โชคร้ายที่คนนั้นดันพลาดกรีดไปโดนปากเค้าจนฉีกเป็นแผลยาวลึก คู่อริคนนั้นตกใจและวิ่งหนีไป ส่วนเอมิลนั้นเสียเลือดมากและนอนกองอยู่ตรงนั้น แต่ในความโชคร้ายยังมีโชคดีอยู่บ้างที่มีคนผ่านมาเห็นและส่งเค้าเข้าโรงพยาบาลทัน พอเค้าตื่นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ที๋โรงพยาบาลและไม่มีใครมาเยี่ยมสักคน และหมอมาแจ้งกับเค้าว่าไม่สามารถเย็บแผลได้เพราะยาวและลึกเกินไป  ในตอนนั้นเค้าคิดแล้วว่าตัวเองเหมือนปีศาจเข้าไปทุกทีและครอบครัวคงจะไม่คิดว่าเค้าสำคัญแล้วจึงตัดสินใจจะออกไปใช้ชีวิตคนเดียวเงียบๆ เค้าจึงหนีออกจากโรงพยาบาลและเดินไปเรื่อยๆจนพบโรงงานร้าง เค้าเข้าไปอยู่ในนั้นและปกปิดปากของตนด้วยหน้ากากกันแก๊สที่ตกอยู่

ลักษณะการพูด : เค้ามักจะขี้หงุดหงิดและขี้รำคาญจึงชอบตัดบทได้อย่างหน้าตาเฉยและไม่เคารพคนที่อายุมากกว่า มักจะแทนคนอื่นว่าแกหรือพวกไก่อ่อน

“แค่นี้มันจะยากอะไรหนักหนาวะ”

“พวกไก่อ่อนแบบพวกแกมันก็แค่สวะชิ้นดีนี่เอง”

“โว้ยยย น่ารำคาญจริงๆ”

“พวกไก่อ่อนหลบไป แค่นี้ก็ยังทำไม่ได้น่าคำราญจริงๆ”

ความสามารถพิเศษ : มีสายตาที่เฉียบคม สามารถเล็งหรือมองสิ่งไกลๆได้ด้วยความแม่นยำ

อาวุธ : หน้าไม้

ของที่ชอบ : อะไรที่ก็ได้ที่ง่ายๆไม่ยุ่งยาก , หมากรุก

สิ่งที่ไม่ชอบ : คนที่ทำตัวน่ารำคาญ , อะไรที่ยุ่งยาก

เรื่องที่ฝังใจ : ใบหน้าและดวงตาที่แปลกประหลาดของตน

เพิ่มเติม : เนื่องจากเป็นคนขี้รำคาญเค้าเลยไม่ค่อยยุ่งกับคนในทีมเท่าไหร่ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นเค้าจะไปช่วยเป็นคนแรกๆเลย

ที่เค้าไม่แคร์คนที่บ้านเพราะคนที่บ้านไม่แคร์เค้าก่อน แต่ถ้ามีคนที่แคร์เค้าเค้าจะพร้อมช่วยตลอดค่ะ

สัมภาษณ์ตัวละครซักนิด

สวัสดีค่ะไรท์ชื่อไอริส ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรคะ

-เอมิล ถามเสร็จแล้วก็รีบๆไปมันน่ารำคาญ

คิดยังไงกับโลกคู่ขนานคะ

-เรื่องยุ่งยากแบบนั้นฉันไม่คิดหรอกแต่ก็ดูลึกลับดี

คิดว่าจะชนะเกมนี้รึเปล่า

-แกคิดว่าพวกไก่อ่อนที่เหลือจะชนะฉันได้งั้นหรอ

คำถามข้อสุดท้ายนะคะ อยากมีคู่ไหม

-หึ จะเอาไก่อ่อนตัวไหนมาคู่กับฉันล่ะ

 

O W E N TM.