ฟรัง colic คนเห็นผี

ลำดับตอนที่ #9 : อดีตหลอน

เหนิง..

#ห้องพยาบาล#

พี่ฟรังพูดอะไรของเขานะทำไมผีต้องตามฆ่าฉัน?

ฉันไม่เข้าใจนี่ฉันไปทำอะไรไว้หรือเปล่า?

ความหวาดกลัวกำลังวิ่งแล่นจับจิตจับใจ

ความเชื่อเรื่องผีสางครอบงำความคิดฉัน

ไอ้แบงค์คือตัวอย่างที่ทำให้ฉันเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นสดๆร้อนๆ

มันยังเป็นภาพติดตาฉัน..

คำเตือนของพี่ฟรังยังคงดังก้องอยู่ในหูตลอดเวลา

"วิญญาณอาฆาตนั้นจะกลับมาเอาชีวิตเธอในอีกไม่ช้า"

ไอ้แบงค์แค่โดนผลกรรมของฉัน..

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ"..ฉันยังคิดไม่ตกนั่งมองสาระรูป

ของไอ้แบงค์ที่นอนอยู่บนเตียง..

กวาดสายตาดูความวุ่นวายภายในห้องพยาบาล

มีแต่คนหัวล้างข้างแตกเข้าคิวรอทำแผลกันเป็นแถว





เก้า..


"เจ็บมากไหม" ฉันทำแผลที่แตกตรงหางคิ้วให้ตาลอย่างเบามือ

"อืมนิดหน่อยเองไม่ต้องห่วงหรอก" หมั่นไส้นักคนอุตส่าห์เป็นห่วงแท้ๆ

กับบอกไม่ต้องห่วงฉันเลยแกล้งกดน้ำหนักมือ..

"โอ๊ย!เก้าเบาหน่อยซิ!" ตาลร้องเสียงดังจนฉันอดขำไม่ได้

"ก็นึกว่าไม่เจ็บไงคะ!" ฉันยิ้มให้กับพระเอกของฉันที่เอาตัวเอง

เป็นโล่กำบังปกป้องฉันจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"ก็อย่าแกล้งฉันซิ" ตาลทำหน้าอ้อนใส่ฉัน..

คิดไม่ผิดจริงๆที่ลองคบตาลน่ารักขนาดนี้สาวๆถึงชอบ

"ขอบคุณนะที่ช่วยเก้า"..ตาลยิ้มแล้วจับมือฉันบีบเบาๆ

"ฉันต้องช่วยเธออยู่แล้ว"..ฉันก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูตาลเบาๆ

"เลิกเรียนไปบ้านเก้านะจะให้รางวัล" ตาลอมยิ้มกริ่มเราสองคนจ้องตากัน

สายตาเจ้าชู้ของตาลทำฉันหน้าร้อนผ่าว จนต้องหลบเฉสายตาไปที่

แพรวากับฟรัง...ฟรัง!จริงซิ..เรื่องพิศวงที่ทำให้ฉันงงกับเหตุการณ์

ที่เกิดขึ้นจนเหลือเชื่อ..ผีสิง! กับฟรัง!ผู้ปราบผี!!



แพรวา..

เคาเตอร์เพนถูกทาลงตามแขนของหมอปราบวิญญาณที่รักของฉัน

หลังจากที่ฉันกรีดร้องจนเจ็บคอเมื่อฟรังพลาดท่าถูกแบงค์จับทุ่ม

กับพื้นอย่างแรงภาพนั้นทำให้ฉันแทบอยากจะกระโจนลงจากตึกชั้นสาม

ถ้าฟรังไม่รีบลุกขึ้นมาซะก่อน

ฉันนวดเคาเตอร์เพนให้คนหน้าผีดิบอย่างเบามือ

"นวดแรงๆก็ได้นะ" ห๊ะ!..ฉันขมวดคิ้วใส่ฟรังทันที

"คนอุตส่าห์กลัวว่าจะเจ็บแท้ๆ!!" ฉันเพิ่มน้ำหนักมืออย่างโมโห

"ขอบใจนะที่เป็นห่วง" คนบ้าแอบอ่านความคิดฉันอีกแล้ว

"ไม่ได้แอบแต่มันได้ยินเอง" เอาเข้าป่ะ..

"เจ็บตรงไหนอีกไหมอ่ะ?" ฉันเปิดหน้าม้าของฟรังขึ้นเพื่อหาบาดแผล

ใบหน้าเนียนใสของฟรังทำให้ฉัน..'อยากหอมจัง

' "คืนนี้ไปค้างบ้านฉันซิ" น้ำเสียงเรียบๆเหมือนไร้จิตวิญญาณของฟรัง

ทำหน้าฉันร้อนผ่าว..

"อืม..คืนนี้ไปนอนด้วยนะ" การพยักหน้าของฟรังนั่นคือคำตอบ

ฉันหันไปมองพี่เก้าที่กำลังมองมาที่ฉัน

"พี่เก้าคืนนี้แพรจะไปทำรายงานที่บ้านฟรังบอกแม่ด้วยนะ"

พี่เก้าพยักหน้าให้..ฉันหรี่ตามองไปที่มือของพี่ตาล

ที่จับมือพี่สาวฉันไว้แน่นแบบนั้นแสดงว่าสองคนนั้นต้องคบกันแน่ๆ

ฉันรีบหันกลับมาหาคนหน้าตาย..

"ฟรังดู.." ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสายตาที่จ้องเขม็งของฟรัง

มองผ่านหัวไหล่ฉัน..ฉันรีบหันหลังมองตามไปที่หน้าต่าง ฝูงอีกาบินเต็มไปหมด!



ฟรัง..


อดีตกำลังจะหวนกลับคืนมาพร้อมกับความอาฆาตแค้น

แล้วใครล่ะ?..ที่ทำร้ายเธอ?..กำนันหาญต้องรู้เรื่องนี้!

"ฟรังทำไมอีกามันเยอะขนาดนี้ล่ะ?"..ความสงสัยของแพรวา

ช่วยฉุกให้ฉันต้องทำอะไรซักอย่าง..

"ตอนนี้ฉันยังไม่รู้สาเหตุแน่ชัดแต่มันคือลางร้าย"

ฉันมองไปที่เด็กรุ่นน้องที่นั่งหน้าขาวซีดมองมาที่ฉัน

"แพรวาเธอรู้จักเด็กคนนั้นใช่ป่ะ?" แพรวามองตามแล้วพยักหน้า

"เหนิงน่ะ..มีอะไรเปล่า?" แพรวามีสีหน้าสงสัยอย่างมาก

"อืม..เด็กนั่นคือเป้าหมายของวิญญาณพยาบาท"

ใบหน้าตื่นตะหนกของแพรวาที่อยากถามต่อว่าเกิดอะไร?

 "ไม่นานอดีตของคนรุ่นพ่อแม่ที่ทำไว้จะกลับมาคิดบัญชีแค้นกับลูกแทน

ฉันต้องรู้สาเหตุก่อนถึงจะหาวิธีช่วยได้"..

ฉันลุกเดินไปหาเหนิงที่มองฉันตาไม่กระพริบ

"ขอจับมือหน่อยได้ไหม?" เด็กนั่นทำปากคอสั่นเหงื่อกานแตกเต็มใบหน้า

แต่แล้วก็ยอมยื่นมือมาให้ฉันจับ..

ภาพเหตุการณ์ในอดีตของเหนิงไล่มาเป็นลำดับ

ฉันเพ่งกระแสจิตไปยังเหตุการณ์วันที่เหนิงกับแบงค์อยู่ในโบสถ์ร้าง

แบงค์ที่มีโถใบเก่าอยู่ในมือวิญญาณที่ถูกหมอผีตรึงวิญญาณไว้ในโถ

ถูกปลดปล่อยเมื่อแบงค์ดึงผ้ายันต์ที่ปิดปากโถออก..

กลุ่มควันสีดำพวยพุ่งออกมาจากโถ แบงค์ที่ไม่รู้ถึงอันตราย

หยิบแผ่นหนังหน้าผากโยนลงบนพื้นแววตาที่แข็งกร้าว

ของวิญญาณพยาบาทที่ยืนจ้องอยู่ด้านหลังบ่งบอกถึง

ความโกรธแค้นเมื่อแบงค์ใช้เท้าเหยียบแผ่นหนังที่แบงค์โยนทิ้ง

ความพยาบาทอาฆาตแค้นจึงตามติดแบงค์และเหนิงกลับไปด้วย

"ไอ้เหนิง.." เสียงเรียกทุ้มใหญ่ของผู้ชายคนนึงทำให้ฉันปล่อยมือเหนิง

แล้วหันไปมองที่ประตู..

"พ่อ!!..ฮือ~~"..เหนิงลุกขึ้นวิ่งไปหากำนันหาญที่มาพร้อมใครบางคน

ที่สัมผัสพลังไสยเวทย์ดำได้แม้ยังไม่ได้เข้ามาด้วย..

"พี่สาว!!ไอ้หมอพุดจากเพชรบุรีมันไล่จับหนู!!"

ฉันหันไปมองขันทองน้อยที่ยืนหอบตัวโยนอยู่ด้านหลัง

"หมอผีจากเพชร?" ขันทองน้อยพยักหน้า..

ร่างสูงใหญ่ของผู้ชายคนหนึ่งโผล่มาจากด้านหลังของกำนันหาญ

"อยู่นี่เอง!!" สำเนียงเหน่อๆของหมอผีที่จ้องมองมาที่ฉันและขันทอง

"อย่าแตะต้องของๆฉัน!" แม้จะกลายเป็นเป้าสายตาให้ทุกคนจับจ้อง

แต่ฉันก็ไม่ยอมให้หมอผีต่างถิ่นเหิมเกริมทำร้ายขันทองแน่..

กำนันหาญจับไหล่หมอผีที่ทำท่าขยับจะเดินเข้ามา

"อย่าเพิ่งนอกเรื่องน่าพ่อหมอ" หมอผีพุดแสยะยิ้มใส่ฉันเชิงท้าทาย

"พ่อ!ผีมันเข้าสิงไอ้แบงค์!!พี่ฟรังบอกว่ามันจะฆ่าฉัน..ฮือ~~

ฉันกลัว~~"...เหนิงร้องไห้ตัวสั่นด้วยความกลัว..

กำนันหาญหันไปมองหน้าหมอผีที่จ้องหน้าฉันตาไม่กระพริบ

"นังหนูวิชาแก่กล้าเอาการทำไมไม่จัดการกับนังผีนั้นซะล่ะปล่อยมันไปทำไม!!"

ตอนนี้ฉันกลายเป็นจุดศูนย์รวมของเป้าสายตาที่พุ่งตรงมาที่ฉัน

"ฉันมีธรรมคุณไว้ปลดปล่อยไม่ใช่ทำลาย"

พูดจบฉันก็คว้าข้อมือของขันทองและแพรวา

เดินผ่านคนทั้งหมดออกจากห้องพยาบาลไป

แม้จะไม่อยากยุ่งแต่ฉันก็คงไม่ปล่อยให้หมอผีพุดทำลาย

ดวงจิตของวิญญญาณอาฆาตนั้นแน่

ฉันกับขันทองพยักหน้าให้กันอย่างรู้งาน...

การปลดปล่อยดวงวิญญาณให้พ้นจากทุกข์  

นั้นแหละลิขิตที่ฟ้ากำหนดให้ฉันเกิดมา..





~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


ณ.โบสถ์ร้าง17:30


ประตูอดีตกำลังจะเปิดอออก ภาพสะเทือนใจจะปรากฏให้เห็น

เมื่อเด็กสาวผู้มีสัมผัสพิเศษเหยียบย้ำเท้าเข้าสู่ประตูโบสถ์

ที่ยังคงรักษาภาพแห่งความจริงเอาไว้..





~ฟรัง~


โถที่ตรึงวิญญาณตกอยู่นพื้นที่เดิมฉันก้มลงหยิบ

ซากแผ่นหนังหน้าผากแห้งๆที่เปอะเปื้อนรอยเหยียบย้ำขึ้นมา

"อะไรน่ะฟรัง?"..สิ่งที่อยู่ในมือของฉันน่ะหรือ

"หนังหน้าผาก" แพรวายกมือขึ้นปิดปากกับซากแห้งๆ

ที่ดูน่าสลดใจ..แผ่นหนังถูกห่อด้วยผ้าขาว

"เรากลับกันเถอะ" ฉันรีบชวนแพรวากลับเพื่อเปิดดูอดีต

การตายของเจ้าของหนังหน้าผากชิ้นนี้..

"ฟรังแพรรู้สึกไม่ดีเลยกลัวฟรังเป็นอันตราย"

ฉันรู้ว่าแพรกังวลเรื่องหมอผีพุด..

"ไม่ต้องห่วงฉันมีตัวช่วย"คำพูดชวนสงสัยทำให้แพรขมวดคิ้วมองหน้าฉัน

"ใครเหรอ?" ถ้าฉันบอกความจริงกับแพรไปจะเกิดอะไรขึ้น

แต่ฉันไม่ควรปิดบังเธออีกต่อไป..แพรวา..

 "ขันทอง" แน่นอนที่แพรวาจะอ้าปากทำหน้าตกใจ

"จะบ้าเหรอฟรัง!!แพรไม่ยอมให้ลูกแพรไปเสี่ยงอันตรายแน่!!"

เสียงที่แสบแก้วหูของแพรวาทำฉันถอนหายใจออกมา

"ฟังนะแพร..ขันทองไม่ใช่เด็กธรรมดาเธอคือกุมาลี"

แพรหันหน้ากลับไปมองท้องถนนด้วยแววตาหม่นเศร้า

ความเงียบที่ทำให้ฉันเริ่มอึดอัด..

"แพรเธออย่าเงียบแบบนี้ซิ" แพรนั่งก้มหน้าน้ำตาหยดใส่หลังมือที่เธอบีบมันเอาไว้

"แพรรู้มานานแล้วล่ะเรื่องลูกของแพรแต่แพรไม่อยากตอกย้ำว่าขันทองไม่มีตัวตนอยู่จริง "

ไม่น่าเชื่อว่าแพรจะหลบความคิดเรื่องของขันทองจนฉันสัมผัสมันไม่เห็นเธอทำได้ไงกัน

"เธอรู้ได้ไงแพร?"..ฉันเอื้อมมือไปปาดน้ำตาออกจากแก้มของแพรวา

"ตั้งแต่วันแรกที่เห็นขันทองนั่งบนขื่อบ้านเด็กธรรมดาที่ไหนจะทำได้ล่ะ

แต่ด้วยความน่ารักของขันทองทำให้แพรมโนเอาเองว่าเธอไม่ใช่ผี

แพรอยากให้ขันทองมีตัวตนอยู่จริงเพราะทุกครั้งที่แพรกอดขันทอง

เหมือนกอดเพียงไอของอากาศเย็นๆ"..

ฮือ~~ๆ เสียงร้องไห้ของขันทองที่ตามมาด้วยแต่ไม่ยอมปรากฎตัว

ให้แพรวาเห็นนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ที่ท้ายกระบะ

เด็กน้อยได้ยินทุกสิ่งทุกอย่าง..เสียงคร่ำครวญที่มีเพียงฉันที่ได้ยิน

"ขันทองกำลังร้องไห้" แพรวาเงยหน้าและหันมามองฉัน

"ลูกแพรอยู่ที่ไหนฟรัง!!" น้ำเสียงที่สั่นเครือของแพรวา ทำให้ฉันแตะเบรคเบาๆ

ฉันเปิดประตูลงจากรถเอื้อมมืออุ้มขันทองขึ้นมาจากท้ายกระบะ

"ไม่เอาหนูไม่อยากให้แม่เห็นฮือๆ" ขันทองร้องไห้งอแงกับความจริงที่เปิดเผย

"ไหนล่ะฟรังลูกแพรอยู่ไหน?"..ขันทองไม่ยอมปรากฎกายเอาแต่ซุกหน้าร้องไห้

 แพรวากวาดสายตามองหาขันทอง..อากาศที่ฉันโอบอุ้มเอาไว้ถูกส่งมอบให้แพรวา

"ใช้หัวใจมองนะแพรวาแล้วเธอจะเห็นลูกของเธอ" แพรวารับมวลวิญญาณที่เป็นเพียงพลังงาน

ที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็นของขันทองไปอุ้มเอาไว้..

"ขันทองลูกแม่วันนี้เรายังไม่ได้กอดกันเลยนะ"..ฉันปาดน้ำตาของตัวเอง

เมื่อเห็นขันทองเช็ดน้ำตาให้แพรวาและเช็ดน้ำตาของตัวเอง..

"แม่จ๋า..ฮือๆ"..ในที่สุดขันทองน้อยก็ยอมปรากฎตัวในอัอมอกของแพรวา

ทั้งคู่กอดกันแน่น..

"ขันทองอย่าแอบแม่อีกนะ..ไม่ว่าลูกจะเป็นอะไรแม่ก็รักลูกนะ"..

ภาพแห่งความประทับใจที่ฉันอยากสัมผัสอุ่นไอรักจากแม่เหมือนกัน


 ประตูห้องพระถูกเปิดออกห่อผ้าที่มีหนังหน้าผากถูกวางลงบนพาน

ฉันกับขันทองนั่งสมาธิข้างกันเราทั้งสองกำลังทำพิธีต่างกัน

ฉันเปิดจิตสัมผัสอดีตที่หลอกหลอนคนเป็นในปัจจุบัน..

ส่วนขันทองกำลังบำเพ็ญเพียรสร้างบุญบารมีให้ดวงจิตแข็งแกร่ง

แซดๆๆ..ม้วนภาพในอดีตเมื่อสามสิบปีที่แล้วเริ่มปรากฎขึ้น..

กลุ่มเด็กชายหญิงเล่นกระโดดยางกันที่ลานหญ้ากว้าง

ทุกคนหยุดเล่นเมื่อเห็นเด็กผู้หญิงวัยสิบขวบเดินกระเผกเข้าไปขอเล่นด้วย

"ให้หนูเล่นด้วยดิ"..เด็กผู้ชายรูปร่างอ้วนเดินเข้าไปผลักจนเด็กผู้หญิงล้มลง

"ไป๊อีเป๋!!พวกกูให้แต่คนขาดีเล่น!ส่วนมึงโน้นไปเล่นขอทานหน้าวัดนู้น555"

เด็กๆต่างพากันหัวเราะโห่ไล่เด็กผู้หญิงที่น่าสงสาร..

เธอเดินร้องไห้ไปถึงท่าน้ำที่เป็นคลองหลังบ้าน..

 "มอญซ่อนผ้าตุ๊กตาอยู่ข้างหลังไว้โน้นไว้นี่ฉันจะตีก้นเธอ"

เสียงที่ดังมาจากอีกฝั่งคลองทำให้เด็กผู้หญิงชะเง้อคอมอง

ลานโล่งของวัดร้างมีเด็กชายหญิงสี่ห้าคนเล่นมอญซ่อนผ้า

กันอย่างสนุกสนาน..เด็กหญิงเดินกระเผลกขาไปที่เรือไม้ลำเล็ก

และพายมันตรงไปยังอีกฝั่งคลอง...

"ไอ้ถม!!มึงทำไมซ่อนผ้าแต่หลังกูคนเดียวห๋า!!"

เด็กผู้หญิงที่วิ่งหนีเมื่อถูกเด็กชายถมไล่ตีด้วยผ้าโวยวายเสียงดัง

สร้างเสียงหัวเราะชอบใจให้กับเพื่อนๆ..

ความสนุกสนานต้องเงียบเสียงลงเมื่อได้ยินเสียงลากเท้าของคนที่เดินมา

"ไอ้หาญไอ้จรแฟนพวกเอ็งมาตามป่ะว่ะ?". ถมถามอย่างเด็กคะนองปาก

"ส้นเถอะ!!" จรสวนทันควัน..

"พี่ขอหนูเล่นด้วยซิ" เด็กชายหญิงทั้งห้าคนมองหน้ากันไปมา

"โหขาก็เป๋ยังอยากจะเล่นอีก" หาญเบ้ปากใส่

"ให้มันเล่นด้วยก็ได้หลายๆคนหนุกดี" เด็กผู้หญิงสองคนพยักหน้าให้กัน

อย่างสงสารเด็กขาเป๋..

"อีเดือนอีแก้วอยากเป็นนางเอกช่องเจ็ดรึไงวะแม่งขาก็เป๋แบบนั้น

จะวิ่งไล่ใครทันมันคงได้เป็นมอญไปถึงชาติหนัาแหง๋"

ท่าทางถมไม่พอใจเอามากๆที่จะให้เด็กต่างถิ่นมาร่วมวง

"นะพี่นะให้หนูเล่นด้วยคน" เด็กหญิงทำหน้าอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร

เธอคงจะเหงามากไปทางไหนก็ถูกขับไล่และปฏิเสธ

"ให้มันเล่นด้วยเถอะว่ะกูว่ามันน่าสงสารออก"

เด็กชายร่ายกายผอมแห้งที่ชื่อจรเริ่มสงสารเด็กหญิง

ในที่สุดพวกเด็กก็ให้เด็กหญิงต่างถิ่นเล่นด้วย

และเป็นเธอที่เป็นมอญซ่อนผ้าถูกเด็กๆไล่ฟาดตี

ล้มลุกคลุกคลานแต่เด็กหญิงก็ยังหัวเราะออกมา

ด้วยความสนุก ถึงคิวหาญที่ถูกเด็กหญิง

เอาผ้าซ่อนไว้ด้านหลังของหาญแต่เด็กชายไหวทัน

คว้าผ้าข้างหลังไล่ฟาดเด็กหญิงเหมือนหาญจะเล่นแรงเกินกว่าเหตุ

เด็กหญิงวิ่งขากระเผลกๆหนีหาญจู่ๆหาญก็แกล้งเตะที่ขาข้างที่ลีบเล็ก

ของเด็กหญิงจนเธอเสียหลักล้มหน้าฟาดกับหินเลือดไหลอาบ

"โอ๊ย!!ฮือๆหนูจะฟ้องยายฮือๆ..เด็กหญิงยันตัวลุกจรรีบวิ่งไปช่วยพยุง

"ไอ้เหี้ยหาญ!!มึงเล่นเหี้ยอะไรวะ!!ดูดิหัวมันแตกเลย!!"

หาญยืนหน้าซีดเมื่อเห็นเลือดที่ไหลนองเต็มหน้าของเด็กหญิง

"กะกูไม่ได้ตั้งใจ!!" หาญตาลีตาเหลือกถอยหลังกรูดไปหาถม

"ฮือๆหนูจะฟ้องยาย!!.." เด็กหญิงลุกขึ้นยืนเอามือกุมหัวหันหลังจะเดินกลับไปที่เรือ

"ทำไงดีวะถมถ้ามันไปฟ้องยายมันต้องมาเอาเรื่องกูแน่แม่กูตีกูตายแหง๋!!"

ถมมองตามหลังเด็กหญิงด้วยแววตาเขม็ง

"ทุบปากอย่าให้มันพูดได้ซิวะ!!" ถมก้มลงคว้าก้อนหินใหญ่พอประมาณ

แล้ววิ่งตามเด็กหญิงไปโดยมีหาญวิ่งตามไปติดๆ..

"ไอ้ถมไอ้หาญ!!มึงจะทำอะไรมัน!!" จรตะโกนถามแต่ไร้คำตอบกลับมา

เดือนกับแก้วเห็นท่าไม่ดีเธอจึงวิ่งหนีไปจากตรงนั้น

ถมคว้าผมกระชากหัวเด็กหญิงสุดแรงจนเธอหน้าหงายล้มลง

ฉันเริ่มขบกรามกับภาพที่เห็น...

"โอ๊ย!หนูเจ็บนะฮือๆ..ปล่อยหนู!!หนูจะฟ้องยาย!!" ถมขึ้นค่อมเด็กหญิงที่ดิ้นไป

"ไอ้หาญ!!จับมันเอาไว้ซิวะ!!" หาญรีบช่วยถมจับเด็กหญิงผู้น่าสงสาร

ตุ่บ!!ๆๆๆ..โอะ!!!..ฉันกัดฟันดังกรอด!!น้ำตาหยดเปาะ

เมื่อเด็กหญิงถูกหินในมือถมทุบเอาทุบเอาที่หน้าและปากจนเละ

ร่างเธอกระตุกเกร็งและแน่นิ่ง..

"ชาติชั่ว!!" ฉันสบถด่าอย่างเหลืออด..กับภาพที่น่าหดหู่และเวทนา

"ไอ้ถมไอ้หาญ!!"..จรทนดูไม่ไหวจึงวิ่งหนีไปอีกคน

หาญที่หลับตาปรี๋ค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วต้องตกใจสุดขีด

เมื่อเห็นสภาพหน้าที่เละเทะของเด็กหญิงเด็กชาย

รีบปล่อยมือจากเด็กหญิงลุกพรวดพราด..

"อะไอ้ถม!!ทะทำไงดีวะ!!" ถมโยนหินในมือทิ้ง

"เอามันไปไว้ในโบสถ์เดี๋ยวมันฟื้นก็กลับบ้านมันเองแหละ"

อนาถแท้..เด็กชายทั้งสองช่วยกันยกร่างที่ไร้วิญญาณ

ของเด็กหญิงไปไว้ในโบสถ์ร้าง..

คิดไปว่าที่เธอแน่นิ่งเพราะสลบ.. อนิจจาเธอคงไม่มีโอกาสฟื้นขึ้นมาแล้ว



"นิ่ม~~นิ่มเอ้ย!" หญิงชราตาบอดมองไม่เห็นวิญญาณ

ของหลานสาวที่ยืนร่ำไห้อยู่หน้าบ้าน..

การหายตัวไปของหลานสาวทำให้ยายที่มีดวงตาบอดสนิท

ค่อยๆคลานคลำไปจนถึงทางเข้าบ้านเบืัองหน้าของหญิงชรา

มีวิญญาณของเด็กหญิงในชุดนักเรียนประถมยืนร้องไห้

 "นิ่มอยู่ไหนลูก..เข้าบ้านได้แล้ว"..ฉันอดสูใจจนเก็บน้ำตาไว้ไม่อยู่

"ยายจ๋า~~หนูเจ็บ~~ฮือ~~ฮือ"..เด็กหญิงผู้น่าสงสาร

เธอยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเธอตายแล้ว..


เช้าวันรุ่งขึ้นหญิงวัยกลางคนเพื่อนบ้านนำข้าวมาให้หญิงชราที่อาศัยอยู่กับหลานสาว

เพียงสองคนต้องตกใจเมื่อเห็นหญิงชรานอนหลับอยู่หน้าบ้าน

เธอรีบวางปิ่นโตข้าวลงแล้วประคองร่างของหญิงชราขึ้น..

"ป้านุ่มๆ.." เสียงเรียกปลุกหญิงชราให้ตื่น..

"นิ่ม..นิ่มกลับมาหรือยัง?" ..คำถามที่ทุกคนต้องช่วยกันออกตามหา

เมื่อกำนันโหนพ่อของเด็กชายหาญได้รับแจ้งจากชาวบ้าน

ว่ามีเด็กหญิงหายตัวไปเขาจึงระดมชาวบ้านออกตามหา

และในที่สุดโบสถ์ร้างก็เฉลยคำตอบ..

เมื่อชาวบ้านเข้าไปพบร่างขึ้นอืดของนิ่ม

เสียงสาปแช่งฆาตกรโหดดังระงมไปทั้งหมู่บ้าน

ความลับที่เด็กห้าคนปิดปากเงียบเพราะกลัวความผิด

กำลังตามหลอกหลอนเด็กทั้งห้าและชาวบ้านทุกคน

เมื่อยายนุ่มยืนยันไม่เผาศพให้โบกล็อคปูนเก็บศพไว้ที่ป่าช้าของวัดร้าง

จนกว่าจะจับฆาตกรใจเหี้ยมมาลงโทษให้ได้..

ค่ำคืนหนึ่งในวันฝนตกหนัก ชาวบ้านที่เดินส่องหากบและวางเบ็ด

ตามริมคลองก็ต้องหยุดชะงักมือจากการปักเบ็ด

เงยหน้ามองเรือลำเล็กที่พายมาจอดอยู่ตรงหน้าเขา

ไฟฉายที่อยู่บนหัวของเขาสาดเข้าหน้าของคนพายเรือเต็มๆ

ใบหน้าที่เละเทะของเด็กหญิงในชุดนักเรียนทำให้เขา

กรีดร้องเสียงดังออกมา..

"ผะผะผี!!!ผีหลอก!!!"..เขาถอยกรูดจ้ำพรวดพราดลื่นหน้าถไลพื้น

ลุกขึ้นวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต..หลังจากนั้นความเฮี้ยนของนิ่ม

แพร่สะพัดไปทั้งตำบล..

ในทุกค่ำคืนชาวบ้านละแวกใกล้วัดร้างจะได้ยินเสียงเพลงมอญซ่อนผ้า

สลับกับเสียงร้องไห้อย่างน่าเวทนาของเด็กผู้หญิง..

ชาวบ้านที่เคยออกหาปลาหากบตอนกลางคืนก็ไม่มีใครกล้าออกนอกบ้าน

ลูกเด็กเล็กแดงต่างเข้าบ้านเงียบเมื่อตะวันเริ่มลาลับขอบฟ้า..

ความหวาดกลัวของชาวบ้านทำให้ลืมความเจ็บแค้นที่จะหาตัวฆาตกร

มาลงโทษทุกคนลงมติเป็นเอกฉันท์ให้กำนันโหน

หาหมอผีมาสะกดวิญญาณของนิ่มและเผาศพ

โดยไม่บอกให้ยายนุ่มรู้..

"เมื่อทุกคนเห็นพ้องต้องกันฉันก็จะไปรับหมอผีมั่น

จากเพชรบุรีมาจัดการกับผีนังนิ่มให้!"

เมื่อความยุติธรรมถูกความหวาดกลัวเข้าครอบงำ

คนผิดลอยนวลความเครียดแค้นอาฆาตพยาบาทคำรามก้อง..

ปลายมีดอาคมกรีดลงบนหน้าผากที่ย่นยุ่ย

เสียงบริกรรมคาถาสะกดวิญญาณที่ท่องผ่านปากหนา

ด้วยน้ำเสียงสำเนียงคนเพชรโถสีขาวถูกล้วงออกมาจากย่าม

แผ่นหนังหน้าผากถูกมนต์สะกดตรึงใส่ลงไปในโถพร้อมกับเส้นผมของนิ่ม

ผ้ายันต์ถูกนำขึ้นปิดไว้ปากโถ..

หมอผีเดินเข้าไปในโบสถ์ร้างเขานำโถใส่ไว้

ใต้แท่นพระประทานสถานที่กักขังดวงวิญญาณของเด็กหญิง

พิธีกรรมทางศาสนาสวดส่งวิญญาณจัดขึ้นมาเพื่ออะไร?

ในเมื่อวิญญาณถูกกักขัง..

ซากที่เน่าเฟะของนิ่มถูกมัดด้วยผ้าขาวและนำลงโลงเตรียมเข้าเตาเผา

เด็กทั้งหาจุดธูปขออโหสิกรรมหนึ่งในนั้นบวชเณรให้..เณรถม..  

ฆาตกรที่ถูกลืม ผู้ที่อาศัยชายผ้าเหลืองชดใช้ความผิด

จนได้เป็นเจ้าอาวาสวัดประจำตำบล เพียงพอแล้วหรือกับบาปที่ก่อเอาไว้!! 




ขันทอง..


พี่สาวน้ำตาไหลแบบนี้เจอชีวิตผีเศร้าอีกแน่เลย..

หนูก็ต้องรับหน้าที่เช็ดน้ำตาไป

"พี่สาวเอาไงต่อคืนนี้พวกมันต้องไปทำลายดวงวิญญาณนั่นกันแน่ๆเลย"

พี่ฟรังออกจากสมาธิหันมาจ้องหน้าหนู..

."คืนนี้หมอผีพุดกับกำนันหาญต้องไปหาหนังหน้าผากนี้ที่วัดร้าง

เราจะไปบ้านกำนันหาญกันพี่เชื่อว่าดวงวิญญาณจะตาม

ไปเอาชีวิตของเหนิงเป็นคนแรก"...

เสียงประตูถูกเปิดออกทำให้หนูกับพี่ฟรังหันไปมองพร้อมๆกัน

"ได้ยินแว่วๆว่าจะไปบ้านกำนันหาญกันให้แพรไปด้วยนะ"

เอาแล้วงะแม่แพรร้องตามเป็นเด็กเลย

"แม่ไม่กลัวผีเหรอ..ผีดุมากเลยนะ" แม่แพรนั่งงกอดหนูจนแน่น

"ม่ายกลัวนี่ก็ว่าจะเรียนอาคมกับฟรังไว้บ้างเผื่อ

จะกลายเป็นมือซ้ายช่วยฟรังได้อีกแรง"..

โอะ!นี่แม่แพรของหนูจะเป็นแพรญาณทิพย์หรือเปล่าเนี่ย

"นี่ใส่ไว้ซิแพร" ืพี่ฟรังส่งประคำมือให้แม่แพรสวมเอาไว้

"ถ้าอยากจะเป็นมือซ้ายของฉันก็อย่าถอดประคำเส้นนั้นล่ะ"

พวกเราสามคนวางมือประกบกัน..

"สัจจะธรรมะคือการปลดปล่อย ธรรมะคุณจะค้ำจุนสัตว์โลกให้อยู่รอด

อธรรมย่อมแพ้พ่ายต่อกรรมดี!!"..บทท่องจำขึ้นใจที่พี่ฟรังสั่งสอนหนู




บ้านกำนันหาญ..20:00


สายสินลงอาคมของหมอผีพุดขึงตรึงล้อมรอบบ้านของกำนันหาญ

เพื่อป้องกันภูตผีปีศาจ..

 กำนันหาญมั่นใจเหลือเกินว่าอาคมที่แก่กล้าของหมอผีเมืองเพชร

จะกำหลาบผีร้ายลงได้ ..

"เอ็งสองคนอยู่แต่ในบ้านล่ะไม่มีผีหน้าไหนผ่านสายสินของข้าเข้ามา

ทำร้ายพวกเอ็งได้แน่นอน"..เหนิงกับแบงค์มองหน้ากันอย่างหวาดๆ

หมอผีพุดที่มีความเชื่อมั่นในฝีมือตัวเองหันไปทางกำนันหาญ

พยักหน้าส่งสัญญาณปฏิบัติการล่าผีกำลังจะเกิดขึ้น..

"เราไปกันเถอะกำนันข้าคันมืออยากจะจัดการกับนังผีตัวนั้นแย่แล้ว

หวังว่าหนังหน้าผากมันจะยังอยู่ที่เดิมนะ!!"

ความกระหืดกระหือรือของหมอผีคลั่งวิชา

มักจะพบกับจุดจบในกรรมที่ตั้งใจก่อเสมอ

ใครเลยจะคาดการณ์ได้ว่าหลังจากกำนันและหมอผีพุด

ออกจากบ้านไปอะไรจะเกิดขึ้นกับคนที่อยู่เบื้องหลัง

เงาดำตะคลุ้มๆข้างต้นไม้ใหญ่เอื้อมมือหยาบหนากระชาก

ด้ายสายสินจนขาดติดมือ..

"หึหึ!!ไอ้หาญ!!มึงจะได้รู้ว่าการูญเสียเป็นไง!!"

คนขี้เมาประจำหมูบ้านอดีตเพื่อนรักกำนันหาญ

คับแค้นใจเพื่อนเกลอได้เป็นใหญ่เป็นโตมิหนำซ้ำ

ยังแย่งเดือนผู้หญิงที่จรหลงรักไปครอบครอง

จรเฝ้าหาจังหวะเอาคืนกำนันหาญมาตลอดเวลาและตอนนี้

บัญชีแค้นได้ถูกชำระแล้วเมื่อวิญญาณนิ่มไปปรากฏกายให้จรเห็น

คำสัญญาของคนเมาป่าวประกาศกับนิ่มว่าจะช่วยแก้แค้นเอง..

ลมเย็นยะเยือกกระโชกพัดจนกิ่งไม้ไหวหมาเฝ้าบ้านกู่ก้องโก่งคอเห่าหอน

ต้อนรับวิญญาณมรณะที่เดินลากขาเข้าสู่รั้วประตูพระภูมิเจ้าที่

ไม่อาจต้านทานแรงพยาบาทที่สั่งสมความแค้นจากอดีตอันยาวนาน

การถูกกักขังมาหลายสิบปีทำให้วิญญาณนิ่มมีพลังแกร่งกล้า..

 "เหนิงหมาบ้านมึงเห็นผีเปล่าวะ~~". แบงค์ถามเหนิงปากคอสั่นตาเหลือกรนราน

มองซ้ายทีขวาทีด้วยอาการจิตตกเพราะความกลัว

เหนิงก็ไม่ต่างอะไรจากแบงค์นั่งกอดเข่าเหงื่อกาน

แตกเต็มหน้าที่ซีดเผือด...

"มันหอนจิ้งจกมั้งไอ้เหี้ย!!มึงอย่าพูดถึงผีซิวะ!!กูกลัว!!"

เหนิงกับแบงค์ขยับจนหลังชนกันเด็กสองคนนั่งตัวสั่น

กลืนน้ำลายลงคอกับบรรยากาศชวนขนลุกขนพอง

ครืด!!..เสียงเหมือนคนเดินลากขามาหยุดตรงประตูบ้าน

เหนิงกับแบงค์มองหน้ากันอย่างหวาดกลัวสุดขีด

ปัง!!ปัง!!ปัง!!..เสียงทุบประตูดังลั่น..

เป็นเหตุให้สองเพื่อนซี้สะดุ้งโหยงกอดกันแน่น

"ฮือๆๆ..พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยด้วย!!"..โครม!!..

"กรี๊ดด!!!..." ประตูหน้าบ้านถูกกระแทกเปิดอย่างแรง

ร่างทะมึนของผีนิ่มยืนทมึงทึงหน้าประตู..

ไม่รอช้าให้เสียเวลาผีพยาบาทลอยพุ่งตัวเข้าใส่แบงค์กับเหนิงที่คุดหัวชนกัน

ตัวสั่นพั่บๆยกมือพนมไหว้ท่วมหัว..

"ไปที่ชอบที่ชอบเถอะ..ฮือๆๆ" ผีนิ่มจิกหัวเหนิงลากจนตัวลอย

เหวี่ยงเหนิงร่างกระแทกข้างฝาดังโครม!!เด็กสาวนอนตัวงอหงิกร้องโอดโอย

แบง์ตาเหลือกเป็นห่วงเพื่อนแม้จะหวาดกลัวแค่ไหนก้ตาม

แต่ชีวิตเหนิงก็สำคัญกว่าเด็กหนุ่มพุ่งตัวหมายเอาตัวปกป้องเหนิง

แต่พละกำลังที่มีมากของผีอาฆาตคว้าคอแบงค์แล้วบีบ

จนตาเหลือกถลนก่อนยกจนร่างแบงค์ลอยจากพื้นแล้วทุ่มแบงค์

ลงกระแทกกับพื้นกระดานอย่างแรง..

เป้าหมายที่วิญญาณร้ายหมายเอาชีวิตถอยร่นจนหลังติดผนังบ้าน

"ยะอย่าทำอะไรฉันเลยนะฉันกลัวแล้ว"

เหนิงยกมือพนมไหว้น้ำต่ไหลพราก..อ๊อก!! ..

ผีนิ่มบีบคอจนเหนิงตาเหลือกร่างเหนิงค่อยๆถูกยกลอยขึ้น

ตาที่เหลือกถลนลิ้นที่จุกปากปลายเท้าแกว่งไปมา..

"อย่า!!!อีผีบ้า!!ปล่อยเพื่อนกู!!!"

แบงค์ที่พยายามคลานกระเสือกกระสนเพราะซี่โครงหัก

เอื้อมมือดึงขาผีร้ายเมื่อเห็นเหนิงตาถลนออกนอกเบ้า

"อีเหี้ย!!!ฆ่ากูนี่!!ปล่อยเพื่อนกูไป!!!"

เสียงแตกแหลมของเด็กหนุ่มตะเบ็งจนดังลั่นบ้าน..

หยดน้ำตาที่เอ่อนองเต็มหน้าของเหนิงและแบงค์ถูกละอองน้ำสบัดใส่

"กรี๊ดด!!.."..ตุ่บ..ร่างเด็กสาวล่วงลงสู่พื้นเธอสำลักไอแค็กๆออกมา

เมื่อวิญญาณร้ายถูกน้ำทิพย์จากผู้ปลดปล่อยสบัดปลายหญ้าแพรกใส่

 "เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรปล่อยวางแล้วไปสู่ภพภูมิที่ดีเถอะ"

เสียงแหบทุ้มของเด็กสาว..เธอคือทูตผู้ปลดปล่อย

"พี่ฟรัง"..แน่นอนว่าชื่อนี้จะติดปากของเธอไปตลอดชีวิต

เหนิงรีบคลานไปหาแบงค์ที่นอนบาดเจ็บสาหัสอยู่บนพื้น

"พี่สาวตามหนูไปเถอะนะพี่สู้พี่ฟรังไม่ได้หรอก

ไปเถอะ!ไอ้หมอพุดมันกำลังมา"..ขันทองวิ่งไปดูตรงหน้าประตู

"แย่แล้วพี่ฟรัง!!"..หมอพุดและกำนันหาญจ้ำพรวดๆลงจากรถกระบะ

"ขันทองหนีตอนนี้ทันไหม"..กุมาลีน้อยส่ายหน้า

"ควายธนูของมันทั้งแกร่งทั้งเร็วหนูคนเดียวก้หนีรอดอยู่

แต่พี่สาวคนนั้นซิสู้ควายผีอายุเป็นร้อยปีไม่ไหวแน่!" ฟรังหันไปมองหน้าแพรวา

"แพรถอดประคำออกให้ผีนิ่มสิง!!ขันทองสตาร์ทรถพาแพรหนีไป

ส่วนหมอผีกับควายธนูพี่จัดการเอง"..

แพรถอดประคำอาคมส่งให้ฟรังขันทองน้อยดีดนิ้วเปาะ

รถสตาร์ทเครื่องติดเอง..

ผีนิ่มเห็นถึงน้ำใจของนักปลดปล่อยที่ไม่รังเกียจ

และคิดช่วยเธอจึงพุ่งดวงจิตเข้าสิงร่างของแพรวา

ทุกคนก้าวลงจากบ้านไปข้างล่าง..

"พวกเอ็งมาทำอะไรกันห๊ะ!!" กำนันหาญถามเสียงแข็งกร้าว

"ฉันมาเยี่ยมเหนิงและกำลังจะกลับ"..ฮาๆๆ..เสียงหัวเราะของหมอผีพุด

ทำให้ทุกคนจ้องไปที่เขา..

"แกคิดว่าจะซ่อนผีนังนั้นได้รึนังเด็กอมมือ!!"..หมอผีพุดเยื้องย่างเท้าเข้าใส่

"หนีไป"..สิ้นคำฟรังใช้พลังทั้งหมดเรียกลมพายุด้วยคาถาเรียกลมพัดกระพือใส่

ร่างหมอผีและกำนันหาญจนไถลถอยหลังหาที่ยึดเกาะ

ฟรังท่องคาถาจนเกิดเม็ดเหงื่อเต็มหน้าแพรวาที่มีผีนิ่มสิง

ถูกขันทองจับมือวิ่งฝ่าลมไปที่รถและขับออกไปอย่างเร็ว

หมอผีพุดล้วงลงไปในย่ามเสกควายธนูตัวใหญ่ตามรถ

ที่ขันทองควบคุมไปติดๆ..

คาถาเรียกฟ้าร้องฟ้าผ่าถูกบริกรรมจากปากของฟรัง

ผ่าเปรี้ยงปร้างใส่ร่างของควายผี..

หมอผีพุดกระทืบเท้าอย่างโกรธจัดเขาล้วงเอามีดอาคม

ไล่คาถาหยุดลมตรงดิ่งหมายทำร้ายฟรังด้วยมีดหมอ

ฉึก!!..อ๊ากกก!!..ฉึกๆ!!..

เสียงร้องโหยหวลของคนที่ถูกแทงจากด้านหลัง..

หมอผีทรุดร่างล่วงตรงหน้าฟรัง..

ปังๆ!!  ลูกกระสุนจากปากกระบอกปืนพกของกำนันหาญ

ยิงเข้าใส่เข้าร่างจรเพื่อนขี้เมาที่เป็นคนแทงหมอพุด

เพื่อช่วยเหลือฟรังภาพของอดีตที่แสนเจ็บปวด

ที่ตามหลอกหลอนจรมาทั้งชีวิตถ้าตอนนั้นเขามีความกล้าพอ

เหมือนกับวันนี้เด็กหญิงพิการคนนั้นคงไม่จบชีวิตลง

ลมหายใจที่อ่อนลงก่อนที่จะหมดลมเขาระบายยิ้ม

ให้กลับเพื่อนรัก..

"ไอ้หาญ..พรุ่งนี้มึงจะมีสภาพไม่ต่างจากกู"

เปลือกตาที่ปิดสนิทเมื่อชีวิตจรหลุดลอย

กำนันหาญเซถลาเพราะความมืดทำให้เขาฆ่าเพื่อนตัวเอง

"ไอ้จร!!ฮือๆ!!กูไม่ได้ตั้งใจ!!"..กำนันหาญทรุดลง

กอดเพื่อนรักเอาไว้เขาร่ำไห้อย่างน่าเวทนา

"พ่อ!!ลุงจร!!!" เหนิงวิ่งลงมาเข่าเธออ่อนทรุดตัวฮวบ

เมื่อเห็นศพของลุงจรและหมอผีพุด..

ฟรังยันตัวลุกขึ้นเธอหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก

กับเรื่องราวเศร้าสลดที่เกิดขึ้น ..

กรรมที่ต้องชดใช้กันด้วยชีวิตเป็นอุทาหรณ์สอนใจคนรุ่นหลัง

พิธีกรรมส่งวิญญาณผีตายโหงทั้งสามถูกจัดขึ้นกลางดึกวันนั้น

ชาวบ้านระแวกใกล้เคียงมาช่วยเหลือกันตามคำขอร้องของกำนันตำบล

ก่อนที่จะถูกเจ้าหน้าที่เชิญตัวไปสอบสวนในข้อหาฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา

แบงค์ถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลเพื่อรักษาตัว เด็กหนุ่มให้การว่าเขาพลัดตกจากบันได

ศพของจรขี้เมาถูกชาวบ้านเคลื่อนย้ายไปยังวัด

ส่วนศพของหมอผีพุดนำขึ้นรถมูลนิธิส่งไปเพชร

"กลับบ้านกันเถอะฟรัง..ป่ะลูกแม่". แพรวาก้มลงอุ้มขันทอง

ส่งยิ้มน้อยๆให้ฟรัง..ที่ถอนหายใจอย่างหดหู่

 "เหนิงพวกพี่กลับก่อนนะมีอะไรก็โทรหาล่ะ"

เหนิงพยักหน้าอย่างอ่อนแรงให้ฟรัง

ก่อนจะขึ้นท้ายรถกระบะของตำรวจไปกับพ่อของเธอ

วิญญาณทุกดวงจากไปอย่างสงบไม่มาหลอกหลอนใครๆ

จะมีก็แต่คนเป็นที่ยังมีชีวิตอยู่ที่จะจดจำเรื่องราวนี้ไปจนวันตาย

โดยเฉพาะกำนันหาญฆาตกรที่ฆ่าเพื่อนตัวเอง



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


จบตอน..ตอนหน้าเจอผีเปรตบ้างนะครับ