ฟรัง colic คนเห็นผี

ลำดับตอนที่ #22 : คนเชิดหุ่น 100%

ลมทะเลพัดโบกโยกทิวสนลู่ตามแรงลม คลื่นทะเลยามเช้าซัดเกยหาดทรายสีขาว

สีเขียวมรกตส่องประกายระยับรับรุ่งอรุณ

บนพื้นหาดมีเด็กน้อยวัยกำลังซนสองคนจูงมือกัน

โดยมีเด็กสาวอีกคู่หนึ่งเดินตามดูแลอยู่ไม่ห่าง..



ขันทองจูงมือยูนาวิ่งไล่เก็บเปลือกหอย ของฝากจากบางแสน


"นี่ขันทองอย่าเก็บไปเยอะนะเอาไปแค่ไม่กี่อันก็พอ"


ขันทองเงยหน้ามองฟรังแล้วทำหน้าฉงน


"ทำไมอ่ะ..เปลือกหอยตั้งเยอะแยะนี่"


ขันทองยกถุงเปลือกหอยนานาชนิดให้ฟรังดู

ฟรังนั่งลงชี้ให้ขันทองดูรูเล็กๆที่มีอยู่เต็มพื้นหาด


"เปลือกหอยบางชนิดเป็นที่อยู่อาศัยของหนอนทะเลหรือเสฉวนตัวน้อยๆที่อาศัยอยู่ในรูนั่น

เขาต้องถูกแย่งบ้านไปทุกวันพวกลูกหนอนทะเลต้องขุดรูอยู่น่าสงสารออก"


ขันทองหน้าจ๋อยลงเด็กน้อยลุกขึ้นเดินไปเทเปลือกหอยลงน้ำทะเล


"ขอโทษนะน้องหนอน"


ยูนาอมยิ้มเดินไปหาขันทอง..


"ท่านจิคาเนะแบมือซิ"


ขันทองทำหน้างงๆแต่ก็แบมือน้อยออก

ยูนาวางเปลือกหอยทับทิมสีชมพูอันจิ๋วลงบนฝามือขันทอง


"น่ารักอ่ะขอบใจนะ"


ขันทองกระโดดโลดเต้นชูเปลือกหอยอันเล็กส่องกับแสงแดดแล้วหันไปฉีกยิ้มให้กับยูนา

สิ่งเล็กๆน้อยๆอาจดูเล็กจนไร้ค่าก็แค่เปลือกหอยจะไปมีอะไรมากมายแต่สำหรับสิ่งมีชีวิตเล็กๆ

นั่นคือบ้านที่มีค่าของหนอนทะเล..

และเปลือกหอยเล็กๆแค่ฝาเดียวมันช่างมีค่ากับเด็กน้อยสองคนที่จับมือกันวิ่งไปตามหาดทรายขาว



***************


"หมดเวลาสนุกแล้วนะกลับกันได้แล้ว"

ฟรังกับแพรวาเดินจูงมือกันไปตามเด็กๆให้ขึ้นจากน้ำ

ขันทองจับมือกับยูนาวิ่งขึ้นมาจากน้ำแล้วกระโดดโผลเข้ากอดแพรวา

"แม่แพรอุ้มหน่อย"


แพรวาก้มลงอุ้มขันทองส่วนฟรังอุ้มยูนาทั้งหมดเดินกลับไปที่รถเพื่ออกเดินทาง

เมื่อเข้าเส้นชลบุรีสายใหม่หมายเลข7 การจราจรบนถนนกลายเป็นอัมพาต

รถติดยาวเหยียด...


"สงสัยจะเกิดอุบัติเหตุแน่ๆเลยนะฟรัง"


แพรวาชะเง้อมองดูเหตุการณ์..


"หนูไปดูให้มะ"


ขันทองจอมซนตั้งท่าจะพุ่งกระโจนใส่กระจกด้านหน้ารถ

แต่ถูกฟรังดึงแขนเอาไว้ซะก่อน..


"ไปได้แต่ห้ามก่อเรื่องเด็ดขาด!ไปดูเฉยๆเข้าใจนะ"


ขันทองแยกเขี้ยวใส่ฟรังที่จับไต๋ความซนของเด็กน้อยได้


"รู้น่า..พี่สาวก็เห็นหนูเป็นเด็กชอบหาเรื่องรึไง"


ฟรังพยักหน้า..ขันทองยู่จมูกพุ่งตัวผ่านกระจกรถออกไป

ขันทองน้อยเดินซอกแซกแทรกตัวเข้าไปในวงไทยมุงที่ยืนหน้าสลอนดูเหตุการณ์

บริเวณที่เกิดเหตุเป็นทางเทิร์นรถอยู่ห่างหน้าม.บูรพาประมาณ200เมตร

พบรถหกล้อจอดขวางถนนคล้ายกับพุ่งมาจากทางยูเทิร์น

อัดก๊อบปี้รถbmw 315ทาง ด้านขวาของคนขับจนด้านข้างbmw  บี้แบน

สภาพด้านหน้ารถหกล้อพังยับ.. หน่วยกู้ภัยร่างยักษ์สองคน

ช่วยกันใช้เครื่องตัดถ่างนำร่างผู้ชายวัยกลางคนที่คาดว่า

น่าจะเสียชีวิตแล้วดูจากสภาพซีกหน้าด้านขวาเละ

จนไม่เหลือเค้าหน้าเดิม ถูกห่อด้วยผ้าขาวมัดหัวมัดปลายเท้า

ศพที่สองเป็นร่างผู้หญิงวัยกลางคนเหมือนถูกของแหลมแทง

ทะลุหลอดลมลำคอเลือดไหลเป็นลิ่มๆ

และร่างสุดท้ายที่ถูกอุ้มออกมาจากเบาะหลังเป็นภาพสุดอนาถใจ

กับศพของเด็กผู้หญิงวัยห้าขวบในมือเด็กน้อยยังกำแท่งอมยิ้มไว้แน่น

ใกล้กับจุดเกิดเหตุนายตำรวจสองนายกำลังสอบปากคำเบื้องต้น

กับชายคนนึงที่คาดว่าน่าจะเป็นคนขับรถหกล้อคันดังกล่าว


"ผมไม่ได้โกหกนะคุณตำรวจ!มีนักศึกษาชายหญิงสองคนปั่นจักรยานตัดหน้ารถผม

แล้วก็หายไปต่อหน้าต่อตาผมตกใจเลยหักหลบ!"


 นายตำรวจสองคนส่ายหัวไปมากับสิ่งที่เขาบอก


"พอๆไปให้การต่อที่โรงพักดีกว่าพูดจาไม่รู้เรื่องเมายาบ้าแน่ๆเลย

จ่าเอาตัวไปตรวจฉี่ด้วยนะ"


นายตำรวจล็อคแขนคนขับรถหกล้อควบคุมตัวขึ้นรถตราโล่ไปดำเนินคดี





***********************


"เรื่องทั้งหมดก็เป็นอย่างที่หนูเล่าให้ฟังนี่แหละ พี่สาวว่าคนขับรถจะโกหกป่ะ"



ขันทองน้อยไปหาข่าวมารายงานฟรังอย่างละเอียดยิบ

ฟรังหลับตาลงไม่นานนักก็ลืมตาขึ้นตอบข้อข้องใจของเด็กน้อย


"ไม่ได้โกหกมีวิญญาณปั่นจักรยานข้ามถนนไปมาจริง"


ขันทองขมวดคิ้วยุ่งเข้าหากัน..


"แล้วทำไมหนูไม่เห็นวิญญาณที่ว่านั้นเลยล่ะ"


ฟรังเอามือโยกหัวขันทองไปมา..


"ก็เพราะเธอไม่ได้สังเกตุว่ามีวิญญาณยืนปะปนอยู่กับคนไง"


ขันทองเขกหัวตัวเองที่พลาดจนได้


 "แล้วเอาไงดีล่ะพี่สาววิญญาณนั่นท่าจะเฮี้ยนเล่นออกมาหลอกกลางวันแสกๆแบบนี้ไม่ธรรมดาแน่"


ฟรังเห็นด้วยกับเด็กน้อยถึงความไม่ธรรมดาของดวงวิญญาณนักศึกษา


"สงสัยวันนี้กลับถึงบ้านมืดแน่แพรเธอโอเคป่ะ"


แพรวาพยักหน้าอมยิ้มให้ฟรัง..เมื่อรถพอขยับได้ฟรังก็เลี้ยวรถลงไหล่ทางไม่ไกลจากจุดเกิดเหตุมากนัก

ภารกิจพิชิตดวงวิญญาณกำลังจะเริ่มขึ้น...



ยิ่งกลุ่มของฟรังเดินเข้าใกล้จุดเกิดเหตุมากเท่าไหร่คลื่นพลังงาน

ที่ฟรังสัมผัสได้ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ


"ไม่ได้มีแค่ดวงวิญญาณนักศึกษา!"


คำพูดของฟรังทำให้ทุกคนหยุดชะงักเท้ามองหน้าฟรังรอฟังสิ่งที่ฟรังจะพูดต่อ


"คนเชิดหุ่น!"


ฟรังขมวดคิ้วแน่นตอนนี้ผู้ฟังลุ้นระทึกใครคือคนเชิดหุ่น?

ฟรังเดินนำไปหยุดยืนตรงบริเวณจุดเกิดที่ไทยมุง

ต่างพากันแยกย้ายเมื่อเหตุการณ์กลับเข้าสู่สภาวะปกติ

รถคู่กรณีทั้งสองฝ่ายถูกเคลียออกจากพื้นผิวถนน

การจราจรกลับคืนสู่สภาพคล่อง...

ฟรังหลับตาสัมผัสเรื่องราวในอดีตที่เกิดขึ้น




พ.ศ.2516


คณะนักศึกษากลุ่มหนึ่งได้จัดการแสดงเชิดหุ่นกระบอก

ล้อเลียนการเมืองในยุคทหารปกครองประเทศ..

พวกเขาได้ออกตะเวนเชิดหุ่นไปตามสถาบันการศึกษา

ทั้งในและนอกจังหวัดเพื่อระดมแนวร่วมในการเรียกร้อง

ประชาธิปไตยที่มาจากจุดยืนโดยลืมคิดคำนึงไปว่า

นักธุรกิจมองเห็นถึงผลประโยชน์จากช่องโหว่ในอุดมการณ์

อันแรงกล้าของเหล่านักศึกษาที่ตกเป็นเครื่องมือโดยไม่รู้ตัว

เหล่าพ่อค้าวาณิชย์ทุ่มทุนเป็นสปอนเซอร์ให้กลุ่มนักศึกษา

เพียงต้องการเห็นระบอบนักการเมืองที่มาจากการเลือกตั้ง

กลุ่มคนเชิดหุ่นเอยลืมคิดไปไยถึงกิเลสที่สิงสู่ในรากเหง้า

ของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน จึงได้กลายเป็นหุ่นมีชีวิตที่ถูกนักลงทุนเชิด

ด้วยคำป้อยอในอุดมการณ์..


"บัววันนี้เธอจะเชิดหุ่นเรื่องอะไรเหรอ"


ไผ่เพื่อนชายคนสนิทเอ่ยถามหญิงสาวที่ซ้อนท้ายจักรยานของเขา


"พวกพี่เป็ดบอกว่าจะเชิดเรื่องปริญญาประชาธิปไตยน่ะ"


บัวหญิงสาวหนึ่งในสมาชิกคนเชิดหุ่นทุ่มจิตวิญญาณ

หวังเห็นประชาธิปไตยเบิกบานแทนรั้วรวดหนามของสถาบันปกป้องประเทศ

ไผ่แม้จะไม่ได้เป็นนักเชิดหุ่นกระบอกแต่เขาคือบุคคลสำคัญในการปฏิสัมพันธ์

กับผู้คนมีวาทะศิลป์โน้มน้าวจิตใจผู้ฟังให้คล้อยตาม..

คณะหุ่นกระบอกต้องเดินทางออกนอกสถานที่บ่อยครั้งเช่นเดียวกับวันนี้

ที่ผู้นำกลุ่มนักศึกษาจะพาพวกเขาไปแสดงที่พระนครศรีอยุธยา


 


ภายในรถตู้ทรงโบราณที่ต้องเปิดหน้าต่างรับลม

มีกลุ่มนักศึกษาแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีดำกำลังนั่งปรึกษา

แผนการแสดงละครหุ่นเชิด..พวกเขาคือ

'คนเชิดหุ่น'..


"ไผ่มึงทำหน้าที่เรียกคนมาดูให้ได้เยอะนะเรื่องนี้ข้นมากเลยมึง"


เป็ดหนุ่มปักษ์ใต้ผิวเข้มกำลังวางหน้าที่ให้กับสมาชิกทุกคนด้วยสีหน้าจริงจัง

บรรยากาศภายในรถอัดแน่นไปด้วยพลังแห่งความมุ่งมั่นและตั้งใจแน่วแน่

ไม่มีใครรู้ตัวหรอกว่าเพียงไม่กี่วินาทีที่ถึงบนเส้นทางหลวงแผ่นดิน

กำลังจะเกิดโศกนาฏกรรมที่คร่าชีวิตพวกเขาทั้งหมด!

รถสิบล้อที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงของคนขับกึ่งหลับกึ่งตื่น

เพราะความง่วงนอนที่ต้องขับรถข้ามจังหวัดวิ่งสวนเลนท์ข้ามช่องทาง!

ชนประสานงาอัดก็อปปี้รถกลุ่มนักศึกษาลากพารถตู้กระแทกกับต้นก้ามปูที่ยืนต้นบนไหล่ทาง

จนเกิดประกายไฟลุกท่วมระเบิดเสียงดังสนั่นบางร่างถูกฉีกแขนขาออกเป็นชิ้นๆ

ความร้อนเผาไม้ทุกชีวิตที่อยู่ภายในรถดำเป็นตอตะโกหุ่นกระบอกถูกเปลวเพลิงลามเลีย

เป็นอาหารแห่งไฟนรก..ดวงวิญญาณหลุดออกจากร่างโดยไม่รู้ตัวว่าตายแล้ว

ยังคงยึดติดกับห้วงความรู้สึกในสิ่งที่ตั้งมั่น..

พวกเขายังคงวนเวียนทำในสิ่งที่ได้รับมอบหมาย



ฟรังเดินมาจนถึงสถานที่ที่ดวงวิญญาณผูกพันธ์และทั้งหมดเวียนว่ายกลับมาที่นี่

หน้ามหาลัยที่คณะของพวกเขาได้บันทึกภาพสุดท้ายก่อนประสบอุบัติเหตุสยอง

และตอนนี้คณะหุ่นกระบอกกำลังร่ายรำเชิดหุ่นอยู่เบื้องหน้าฟรัง

เหล่าดวงวิญญาณที่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุบนถนนสายนี้ถูกวิญญาณของไผ่

เดินนำมาดูการแสดง ใช่!หน้าที่ของเขาคือหาคนมาดูการแสดง!

จากอุบัติเหตุ..


"พี่สาวนั่นผีสามพ่อแม่ลูกที่เพิ่งตายนี่!"


ขันทองน้อยชี้นิ้วมือไปที่สามดวงวิญญาณที่เพิ่งตายสดๆร้อนๆ

ฟรังเข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรถึงเกิดอุบัติเหตุที่นี่บ่อยครั้ง


"ถึงเวลาที่ต้องปล่อยวางได้แล้วนะอุดมการณ์ของพวกพี่จะอยู่ในใจพวกเรา

การเปลี่ยนแปลงย่อมเกิดขึ้นเมื่อถึงเวลา มาเถอะค่ะหนูจะส่งพวกพี่ไปอยู่ในที่ๆควรอยู่"


ฟรังแบมือสองข้างไปด้านหน้าแล้วหลับตา..

คณะเชิดหุ่นที่ทาใบหน้าด้วยสีดำลดหุ่นในมือแล้วยืนนิ่ง

ฟรังบริกรรมคาถาอัญเชิญดวงวิญญาณที่ยึดติดด้วยมนต์

แห่งคาถามีพลังกล่อมเกลาด้วยรสพระธรรมทำให้เหล่า

ดวงจิตร่ำไห้ในผิดที่สำนึกได้..

พลังแห่งพุทธคุณให้อภัยส่องแสงนำทางกลุ่มดวงวิญญาณทั้งหมด

ที่วนเวียนณ.ที่นี้เปลี่ยนสภาพเป็นกลุ่มก้อนพลังงานพวยพุ่งหายไปกับแสงแห่งธรรม

เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจพิชิตวิญญาณฟรังพยักหน้าให้กับทุกคน


"ป่ะ..เราไปกันเถอะ"


ฟรังก้มลงอุ้มยูนาทำให้ขันทองบุ้ยปากหันไปบ่นกับแพรวาที่จูงมือเด็กน้อย


"แม่แพรดูนะพี่สาวอุ้มแต่ยูนาไม่ยอมอุ้มหนูเลย!ใช่เด้!ก็ยูนาน่ารักกว่าหนูนี่!"


ฟรังได้ยินขันทองบ่นตามหลังแต่ทำเป็นหูทวนลมไม่สนใจคำพูดของเด็กแสบ

ยูนาหันไปยิ้มน้อยๆให้ขันทอง


"โอ๋ๆ..มาๆแม่แพรอุ้มเอง"


แพรวาก้มลงอุ้มเด็กขี้งอนที่เดินหน้าง้ำเพราะเกิดอาการน้อยใจที่ฟรังไม่สนใจเธอ

งอนได้ไม่นานก็ผล็อยหลับคาไหล่แพรวา


"ฟรังอ่ะทำไมชอบแกล้งขันทองจังเลย"


คำต่อว่าที่ทำให้ฟรังยิ้มแบบขำๆ..


"ฉันก็แค่อยากดัดนิสัยซนๆของขันทองเท่านั้นเธออย่าให้ท้ายยัยแสบนั้นนักซิแพร"


แพรวานึกโมโหฟรังที่ว่าเธอให้ท้ายเด็กน้อย


"ก็แพรรักลูกมันผิดตรงไหนอ่ะ!"


ฟรังถอนหายใจกับความเอาแต่ใจของสองแม่ลูก

ก็เลยเลือกเงียบไม่อยากต่อความให้อีกฝ่ายโมโหไปมากกว่านี้


"เออนี่แพรข้างหน้ามีร้านของฝากแวะซื้อของหน่อยไหม"


ฟรังพยายามง้อแพรที่นั่งหน้างอมาตลอดทาง


"อือ"..


คำตอบแค่อือทำให้ฟรังรู้ดีว่าแพรวางอนเธอเรียบร้อยไปอีกหนึ่งคน

แต่ฟรังยังคงทำหน้าเรียบนิ่งเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว

ดัสสันสีแดงจอดเทียบฟุตบาทหน้าร้านขายของฝาก

ขันทองน้อยลุกพรวด!ตื่นเองโดยอัตโนมัติ!แค่ได้กลิ่นขนมที่ลอยมาแตะจมูก


"ไปเร็วฮิเดโกะ!ไปหาหนมกินกัน"


ไงล่ะเด็กตัวแสบงอนได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็หันไปฉีกยิ้มให้ฟรังทำหน้าออดอ้อนขอหนมกิน!

แพรวาได้แต่ทำตาปริบๆมองหน้าขันทองที่เห็นแก่ของกินลืมหมดสิ้นความโกรธเคือง

เหลือแต่แนวร่วมตัวแม่ที่ทำหน้าไปไม่เป็นอ้าปากค้าง


"พี่สาวจ๋าอยากกินหนมอ่า"..


ขันทองน้อยทำเสียงออดอ้อน ฟรังได้ทียักคิ้วให้แพรวา..


"เห็นยังว่ายัยเปี๊ยกเนี่ยคบไม่ได้55+"


เป็นครั้งแรกที่ฟรังหัวเราะได้อย่างกวนอารมณ์คนฟัง


"หยุดเลยนะ!ไม่ต้องมาหัวเราะเค้าเลย!นี่แนะ!"


แพรวาทุบตีฟรังที่ยังไม่ยอมหยุดหัวเราะเธอ..


"ไปกันเหอะฮิเดโกะ!ปล่อยให้คนแก่ตีกันในรถนี่แหละ!"


ขันทองจูงมือยูนาพากันลงจากรถวิ่งเข้าไปยังร้านขายของฝาก



************


อ.ด่านช้าง


ร้านแพรวา19:00


ฟรังเทียบจอดรถด้านหน้าร้านแพวามองผ่านกระจกเข้าไป

ก็เห็นเก้ากับตาลกำลังช่วยกันเช็ดโต๊ะเก้าอี้อยู่..

ทั้งสี่คนลงจากรถพร้อมของฝากเต็มสองมือฟรังกับแพวา


"อ้าวกลับมากันแล้ว..มีไรมาฝากบ้างป่ะจ๊ะน้องสาว"

แพรวายกถุงของฝากโชว์ให้เก้าดู..


"มีของพี่ตาลด้วยนะคะ..อ่ะนี่"


แพรวาส่งถุงขนมให้กับตาลถุงนึง


"ขอบใจนะ..เออฟรังพี่มีเรื่องเล่าว่ะ"


เก้ารีบตีแขนตาลแล้วทำตาดุๆเชิงห้ามซึ่งนั้นทำให้ทุกคนเกิดความสงสัย


"เรื่องอะไรคะ?"


ฟรังถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง..


"เรื่อง!หนังขายยา!"..


ตาลหลุดออกมาได้แค่นั้นก็ต้องขมวดคิ้วยุ่งด้วยความเจ็บ

เพราะถูกเก้าบิดเอวอย่างแรง..


"มันเจ็บไหมเนี่ย!?"


ตาลบุ้ยปากลูบเอวของเธอ..


"น้องเพิ่งกลับมายังจะหาเรื่องไร้สาระมาหาให้น้องอีกนะ!"


เก้าฟาดฝ่ามือใส่แขนตาลอีกที..


"หนังขายยาทำไมคะพี่ตาล?"


ฟรังเอ่ยถาม..เพราะคิดว่ามันต้องมีเรื่องที่เธอต้องเข้าไปเกี่ยวพัน


"คืองี้นะ..เมื่อเช้าที่สภากาแฟเขาคุยกันว่าที่ตำบลท่าโขลงมีรถหนังขายยา

มาฉายหนังที่วัดท่าโขลง!"..


ทุกคนทำหน้าสงสัยมันมีอะไรก็แค่รถขายยามาฉายหนังเล่

แต่ดูจากหน้าตาลตื่นเต้นกับมันมาก..


"ไง..ฟังดูธรรมดาใช่ป่ะ?แต่มันไม่ธรรมดาตรงที่

ข้อมูลจากคนที่เล่าเป็นสัปเหร่อเฝ้าป่าช้าท้ายวัดท่าโขลง!"


พอพูดถึงสัปเหร่อสายตาของทุกคนพุ่งตรงไปที่ตาล

สีหน้าถึงความอยากรู้ทวีเพิ่มขึ้นจากเดิมอีกหลายเท่าตัว

โดยเฉพาะขาซนอย่างขันทอง!



******************


จบตอนครับตามกันต่อใน..อาถรรพ์หนังขายยา