ฟรัง colic คนเห็นผี

ลำดับตอนที่ #21 : บางแสน 100%

ขันทองน้อยวิ่งกางสองแขนลอยหน้าร่อนไปทั่วบ้านอย่างดีใจ

เมื่อฟรังบอกว่าจะพาไปเที่ยวทะเล..


"ทะเล..ทะเล๊..ทะเล!!!"


ขันทองน้อยยื่นหน้าพูดกอกหูยูนา

ที่นั่งพับเพียบพับกลีบดอกบัวบูชาพระ

ยูนาอมยิ้มแก้มแดงให้กับขันทอง..


"ไม่อยากจะเชื่อว่ายัยนี่คือมิโกะน่าจะเป็นลูกซาตานมากกว่าธิดาสวรรค์!"


แพรวาหัวเราะทุบแขนฟรังที่ช่างติขันทองน้อย


"ฟรังนี่ละก็ช่างว่าลูกแพรขันทองน่ารักจะตาย"


ขันทองรีบวิ่งมากอดคอแพรวาที่คอยยกยอเด็กแสบ

"แม่แพรน่ารักที่สุดในโลกเลย"

พูดไปหอมแก้มกันไปฟรังเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้สองแม่ลูกตรงหน้า

หันไปอุ้มยูนาแล้วพากันเอาดอกบัวไปไหว้พระ

ขันทองแลบลิ้นปลิ้นตาตามหลังฟรัง


"อ้าวยังไม่ไปกันอีกเหรอเนี่ย?"


ปลัดเจี๊ยบในชุดเครื่องแบบข้าราชการเดินออกมาจากห้อง

นั่งลงพูดคุยกับสองแม่ลูกที่กำลังหยอกล้อกัน..


"ยังค่ะ..รอทานข้าวพร้อมพี่เจี๊ยบกับพี่ก้อยก่อนค่ะ

วันนี้มีน้ำพริกกระปิของโปรดทุกคนด้วยนร้า"

แพรวาเปิดฝาชีที่ครอบกับข้าวบนโต๊ะขึ้น

เผยให้เห็นกับข้าวตามวิถีชีวิตแบบไทยชนบท

น้ำพริกกระปิที่มีมะเขือพวงบุบลอยหน้า

มะเขือเปาะแตงสดแกะสลักเป็นดอกไม้

ยอดมะกอกเคียงด้วยลูกมะม่วงอ่อนผลน้อยที่ผ่าครึ่ง

แกล้มน้ำพริกรสหวานของโปรดของฟรัง..

ที่ต้องเคียงด้วยปลาทูทอดที่แพรวาบรรจงแกะก้างออก

อีกทั้งต้มจืดตำลึงหมูสับโชยกลิ่นหอม..

ขันทองยื่นจมูกสูดดมน้ำลายสอ..แพรวาวางจานช้อนเรียงสำหรับหกที่

รอเวลาให้ทุกคนมาล้อมวง..


****************


ดัสสันกระบะคลาสสิคสีแดงวิ่งมุ่งหน้าออกจากอำเภอด่านช้าง

จุดหมายปลายทางอยู่ที่บางแสน ชลบุรี..

ตลอดระยะทางที่ขับรถบนเส้นทางสายเพชรเกษม

ขันทองเด็กจอมซนที่ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างฟรังกับแพรวา

ไม่ได้สงบสุขแหย่คนโน้นทีแกล้งคนนี้ทีจนฟรังต้องใช้แขนข้างหนึ่ง

ล็อคคอเด็กจอมป่วนเอาไปนั่งลงบนตัก..

ขันทองยังไม่วายแย่งฟรังหมุนพวงมาลัยบังคับรถเอง


"เดี๋ยวถ้าพาลงข้างทางนะจะโดนไม่ใช่น้อย!"


ฟรังปล่อยให้ขันทองบังคับพวงมาลัยหัดให้เด็กน้อยมีสมาธิอยู่นิ่งๆไม่ซุกซน


"ขันทองซะอย่างเชื่อหนมกินได้เลยพี่สาว"


ฟรังส่ายหน้าอย่างปลงๆส่วนแพรวากอดยูนาที่นั่งตักเธอเอาไว้แน่น

ก็ขันทองตัวแสบปาดซ้ายทีขวาทีแซงทุกคันที่ขวางหน้า

สองไหล่ถนนมีเสียงร้องโหยหวนตลอดเส้นทางที่ฟรังสัมผัสได้ถึงดวงวิญญาณ

ที่ทุกข์ทรมานจากอุบัติเหตุทางรถยนต์..

บางตนหิ้วแขนขาที่ฉีกขาดบ้างนั่งกวาดไส้ตัวเอง

ยัดใส่คืนช่องท้องที่น่าสยดสยอง..

ขันทองน้อยขับรถฉวัดเฉวียนเพราะหลบหลีก

ไม่อยากเหยียบดวงวิญญาณตายโหงพวกนั้นซ้ำไปอีก

จะมีก็แต่แพรวาที่มองไม่เห็นภาพสุดสะพรึงพวกนั้น

ยูนานั่งหลับตาตลอดทางเพราะภาพมันน่ากลัวเกินไปสำหรับเธอ

ในขณะที่กำลังจะขับผ่านหน้า ม.บูรพา ก็ปรากฏกลุ่มคนใส่ชุดดำ

มีทั้งชายหญิงร่ายรำอยู่ไหล่ทางด้านหน้ามอ..

สิ่งทีแปลกก็คือทั้งหมดไม่มีขา!..


"พี่สาวพวกนั้นต้องการอะไรจากเราหรือเปล่า?"


สิ่งที่ฟรังสัมผัสได้จากกลุ่มวิญญาณนั้นพวกเขาต้องการบอกเล่าอะไรซักอย่าง


"คงมีอะไรอยากบอกพวกเราไว้ขากลับลองแวะก็ได้นะ"


แพรวามองหน้าสองพี่น้องสนทนากันเป็นนัยๆคงไม่พ้น

เรื่องภูตผีวิญญาณอีกเป็นแน่


*******************


หาดทรายสีขาวสะอาดตาน้ำทะเลสีเขียวมรกรต

ทิวสนลู่ไปตามแรงลมมนต์เสน่ห์ของบางแสน


"เย้!ทะเลจ๋าพี่ขันทองมาแล้ว!"


ขันทองน้อยวิ่งอย่างเร็วพุ่งตัวเข้าใส่เกรียวคลื่น

ยูนาได้แต่ยืนมองขันทองน้อยหกคะเมนตีลังกาอยู่ในน้ำ


"ยูนาไม่ไปเล่นกับขันทองล่ะคะ"


ยูนาส่ายหน้าน้อยให้กับแพรวา..


"ทะเลน่ากลัวจัง"


เป็นคำตอบที่ทำให้แพรวาต้องหันไปมองหน้ากับฟรังเมื่อเห็นยูนาไม่สนุก

กับทะเลเหมือนขันทองจอมพลังที่เล่นต่อสู้กับคลื่นในทะเลอย่างเอาเป็นเอาตาย!


"ทำไมถึงบอกว่าทะเลน่ากลัวล่ะคะยูนา"


ฟรังย่อตัวลงพูดคุยกับเด็กน้อยที่ยืนสงบนิ่ง


"เสียงร้องไห้ของพรายทะเลบอกหนูว่ามนุษย์ใจร้ายทำให้ทะเลโกรธ"


ยูนาคือมิโกะที่ดูแลน้ำเธอสื่อสารกับสิ่งที่อาศัยอยู่ในทะเลได้ดี

ไม่ว่าจะเป็นกุ้งหอยปูปลาเธอก็สามารถพูดคุยรู้เรื่อง

ฟรังเข้าใจในสิ่งที่ยูนาพูด..


"งั้นเรามาเล่นก่อกองทรายกันดีไหม"


แพรวาพยายามทำให้ยูนาสนุกแต่เด็กน้อยกับเดินไปเก็บขวดเบียร์

ที่ถูกขว้างทิ้งออกมาอย่างมักง่ายจากกลุ่มวัยรุ่นชายหญิงที่จับกลุ่มดื่มสุรา

ยูนาถือขวดเบียร์เดินตรงไปที่กลุ่มนั้นที่แหกปากเอะอะมะเถิงอย่างคึกคะนอง


"พี่คะ..หนูเอาของมาคืน"


พวกวัยรุ่นหุบปากทำหน้าแปลกใจแต่ก็มีผู้ชายคนนึงนึกสนุกปาก

เอ่ยแซวยูนาด้วยความคึกคะนอง


"เอาหัวใจมาคืนพี่หรือไงจ๊ะสาวน้อย55+"


เสียงหัวเราะเขย่าส้นเท้าต้องสะดุดเมื่อ..


"จ้า!!นี่ไงจ๊ะหัวใจของพี่!เอาคืนไปเลย!!"  


ทุกคนแหงนหน้ามองสิ่งที่ห้อยหัวลงมาจากต้นสน

แล้วต้องวิ่งกันวงแตกไปคนละทิศละทางแหกปากร้องตะโกนว่า


"ช่วยด้วย!!ผะผีหลอก!!"


ขันทองน้อยตัวแสบห้อยหัวฉีกอกควักหัวใจออกมาโยนใส่กลางวง

เล่นเอาพวกขาโจ๋ใส่เกียร์วิ่งแบบไม่คิดชีวิต..

ขันทองโดดลงมาจากสนสูงเดินไปจับมือยูนา


"ไปเดินเล่นกันเถอะ"


ขันทองจูงมือยูนาวิ่งไปตามหาดทรายเด็กน้อยสองคนวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน

เป็นภาพน่ารักๆของสายสัมพันธ์ที่พวกเธอผูกพันกันมาเนิ่นนาน

ฟรังจับมือแพรวาเดินเลาะชายหาดตามหลังขันทองกับยูนาอยู่ห่างๆ


"ดีจังเลยเนอะที่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้"


สาวแก้มป่องยิ้มอย่างมีความสุขเดินเกี่ยวก้อยกับคนที่เธอรัก


"ขอบคุณนะแพรที่เธอรับในสิ่งที่พวกเราเป็นได้"


แพรวาหยุดชะงักเท้าจ้องหน้าฟรังใช้ฝ่ามือบางสองข้างจับใบหน้าใสๆเอาไว้


"แพรต่างหากที่ต้องขอบคุณฟรังที่ทำให้แพรได้รู้จักกับรักแท้

ที่ยืนอยู่ต่อหน้าแพรในตอนนี้"


ทั้งคู่สบตากันเป็นอีกครั้งที่แพรวาได้สัมผัสสายตาหวานซึ้งจากคนหน้านิ่ง

ฟรังที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกใดๆออกมาตอนนี้สายตาเธอกำลังทำให้หัวใจ

ของแพรวาพองโต..


"Help ! Me!" 

 

เสียงร้องขอความช่วยเหลือของชาวต่างชาติที่ดังมาจากด้านหลังของพวกเธอ

ทำให้ทั้งคู่รีบวิ่งไปที่ต้นเสียงนั้น..

ภาพที่ปรากฎต่อหน้าหญิงสาวชาวต่างชาติพยายามช่วยเพื่อนสาวของเธอ

ที่นอนชักดิ้นอยู่บนพื้นหาดตาตั้งลิ้นจุกปาก..


" Plesae Help me with"


แต่มันไม่ได้มีเพียงเท่านั้น!อาการชักเกร็งของหญิงสาวไม่ได้เกิดขึ้นเอง

มีวิญญาณผีพรายตัวเป็นเมือกเขียวเขี้ยวยาวโง้งค่อมร่างบีบคอพยายาม

จะเอาชีวิตเธอให้เป็นตัวตายตัวแทน  ณ.ที่แห่งนี้..

ฟรังพนมมือขึ้นบริกรรมคาถาแผ่พลังพุทธคุณขับไล่ผีพราย

จนวิญญาณผีร้ายหนีกระโจนลงสู่ท้องทะเล..

อาการของสาวต่างชาติสงบลงจนฟื้นคืนสติเพื่อนของเธอมีสีหน้างุ่นงง

กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก..


"ที่นี่ทำไมมีแต่เรื่องไม่ดีเกิดขึ้นได้ ปกติผีพรายจะมีฤทธิ์แค่ในพื้นทะเลนี่นา

ทำไมถึงได้ขึ้นมาอาระวาดบนหาดได้พระภูมิเจ้าที่ที่ดูแลหายไปไหนนะ!"


ฟรังหันไปมองศาลพระภูมิเจ้าที่ที่ตั้งอยู่ริมหาดมีพวงมาลัยคล้องเต็มศาล

จิตที่ถูกส่งไปสัมผัสทำให้ฟรังต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน..



"มันเกิดเรื่องบ้าแบบนี้ได้ยังไง!"


แพรวาจ้องหน้าฟรังเธอเองก็สงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่


"มีอะไรเกิดขึ้น?"


ฟรังขยับปากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้แพรวาฟัง


"ที่นี่ต้องเซ่นสังเวยชีวิตของมนุษย์ทุกปี!พระภูมิที่นี่

ผู้ตั้งศาลเป็นพระป่าที่บวชตัวเองกับต้นไม้ศึกษา

อาคมนอกรีดไม่ได้อยู่ในศีลในธรรมใช้วิชาอาคม

สร้างศรัทธาเอาความเลื่อมใสมาหากิน!เสพสิ่งเมถุน

ขายวิญญาณให้กับผีห่าซาตาน!อัญเชิญเอาวิญญาณ

ผีร้ายมาสิงสู่ภายในศาล!กินเครื่องสังเวยเป็นชีวิตของมนุษย์!"


นี่คือเหตุผลที่ผีพรายขึ้นมาอาระวาดมันเกิดขึ้นจากน้ำมือมนุษย์กิเลสหนา

ใช้ผ้าเหลืองเป็นเครื่องมือหากิน!ศาสนาเสื่อมลงเพราะค่าวัสถุที่อยู่เหนือจิตใจ



"แล้วเราจะทำยังไงละฟรังชีวิตของคนที่มาเที่ยวที่นี่กำลังตกอยู่ในอันตรายนะ"


ฟรังกวาดสายตาไปทั่วริมหาดที่มีร้านค้าอยู่ประปราย


"อืม..พอมีวิธีฉันจะให้ขันทองจัดการไล่วิญญาณที่อยู่ในศาลออกไป

แล้วฉันจะอัญเชิญรุกขเทวามาปกปรักรักษาพื้นที่นี้แทน"



ขันทองน้อยแบกขวานเล่มโตเอาไว้บนบ่าเดินบุกเข้าไปในโถงใหญ่ภายในศาล

ที่มีวิญญาณโหงพรายเมือกเหนียวเหนอะนั่งฉีกกินไก่สดอยู่กลางโถง


"อี๊!!สกปรกจริงๆ!"


โหงพรายหันควับมองผู้บุกรุกต้วน้อยด้วยแววตาถมึงทึง

มันแยกเขี้ยวกลางกงเล็บกระโจนใส่ขันทองในทันที

นักปราบปีศาจตัวน้อยสปริงเท้าโดดลอยจามขวานตัดแขน

โหงพรายขาดกระเด็นของเหลวสีเขียวพุ่งกระฉูดเสียงร้องโหยหวน

ที่ไม่เป็นภาษาบ่งบอกถึงความเจ็บปวดมันกระโจนออกจากศาลหนีลงสู่ท้องทะเล

ขันทองโดดออกมาจากศาลเจ้าที่ฉีกยิ้มทำมือโอเคให้ฟรังกับแพรวาที่เตรียมของเซ่นไหว้

อัญเชิญรุกขเทวาด้วยผลไม้ห้าอย่างเมื่อทุกอย่างพร้อมพิธีกรรมอัญเชิญจึงเริ่มขึ้น



***********************


จากแผนที่จะไปเช้าเย็นกลับต้องเปลี่ยนเป็นค้างแรม

เพราะขันทองตัวแสบไม่ยอมขึ้นจากน้ำงอแงที่จะอยู่ต่อ

ฟรังจึงยอมจำนนให้กับความดื้อรั้นของขันทอง


"ยิ่งโตก็ยิ่งดื้อใหญ่แล้วนะเราน่ะ!"


ฟรังดุขันทองพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มไปที่หน้าผากของเด็กน้อยที่แยกเขี้ยวยิ้มทะเล้น


"ว่าแต่ช่วงไฮซีซั่นแบบนี้จะมีห้องว่างเหรอฟรัง"

แน่นอนว่าช่วงวันหยุดยาวๆห้องพักตามโรงแรมหรือบังกระโล

มักจะถูกจองจนเต็มหมดแทบทุกที่..


"ลองเดินหาดูก่อนแล้วกัน" 


ในขณะที่ทั้งสี่ออกตะเวนเดินสอบถามหาที่พักแถวๆริมหาด

วินมอร์เตอร์ไซค์คนนึงได้ขับรถมาจอดหยุดตรงพวกเธอ


"น้องๆ!หาห้องพักอยู่ใช่ป่ะ?"


ฟรังพยักหน้าให้กับพี่วินที่อุตส่าห์ถามไถ่อย่าคิดว่าเขาใจดี

มันก็แค่หาลูกค้าแลกกับผลประโยชน์จากเจ้าของที่พักเท่านั้นเอง


"มีบังกระโลว่างอยู่หลังนึงสนใจป่ะแขกเพิ่งเช็คเอาท์ออกไปหลังละ500เอง"


บังกระโลราคาแสนถูกจนผิดวิสัยทำให้ฟรังรู้ได้ทันที

ที่ถูกขนาดนั้นเจ้าที่แรงชัวว์ แต่สำหรับกลุ่มนี้แล้วผีไม่ใช่ตัวปัญหา

สำหรับพวกเธอ ฟรังจึงพยักหน้าโอเคกับพี่วิน..



บังกะโลไม้ยกพื้นสีฟ้าตั้งอยู่ติดชายหาดเห็นวิวทะเลสวย

แต่ความมืดหม่นที่ปกคลุมที่พักหลังนี้คือสิ่งที่ฟรังรู้สึกได้ถึง

พลังงานบางอย่างที่แฝงอยู่ภายในนั้น..

เพียงย่างก้าวแรกที่เหยียบพื้นบันไดไม้เสียงร่ำไห้

ของวิญญาณหญิงสาวก็โหยหวนคร่ำครวญ

อย่างทุกข์ทรมาน ก้าวที่สองเสียงร้องไห้แปรเปลี่ยน

เป็นเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือ..

ก้าวต่อไปภาพที่ปรากฏเริ่มบอกเล่าเรื่องราว

หญิงสาวผิวคล้ำผมยาวใบหน้าบ่งบอกถึงความเป็นเอกลักษณ์

ของสาวอีสานด้วยสันกรามรูปสี่เหลี่ยมจมูกแฟบแบนไร้ดั้ง

ใส่เสื้อสายเดี่ยวโนบาถูกฝรั่งร่างยักษ์ที่เมาสุราหิ้วมาใช้บริการทางเพศ

ค่อนข้างวิปลิสทางอารมณ์จนหญิงขายบริการเจ็บปวดทนไม่ไหว


"stop!stop!"


แต่เสียงร้องของเธอกับทำให้เขายิ่งทวีความรุนแรงกระแทกกระทั้น

เธอเริ่มทุบตีฝรั่งร่างยักษ์เพื่อต่อต้าน!

แต่นั่นเหมือนยิ่งกระตุ้นความวิตถารของเขาให้เพิ่มมากขึ้น

เขายกสองขาของหญิงสาวขึ้นแล้วใช้สองแขนใหญ่ฉีกมันออก

สุดแขนกดบั้นท้ายกระแทกรัวแรง!เธอกรีดร้องอย่างทรมาน

ยิ่งเธอฝังคมเล็บกดจิกเขาจนเลือดไหลซิบเขายิ่งบ้าคลั่ง

ใช้สองมือบีบคอเธอที่ดิ้นทุรนทุรายตาเหลือกราน

กระหน่ำกระแทกจนขาเตียงกระเพื่อมเคลื่อนไปมา

เมื่อเขาถึงจุดความใคร่ เขาขาดสติในห้วงที่อารมณ์หลุดลอยไปไกล

เขาเงยหน้าห่อปากออกแรงบีบคอเธอสุดกำลังร่างบางกระตุกเกร็งแน่นิ่ง

พร้อมกับเขาที่ปลดปล่อยของเหลวใส่ช่องคลอดของเธอเธอสิ้นลมหายใจ

แลกกับความสุขสมของเขา..

เขาโยนเศษเงินไว้สามร้อยบาทใส่ร่างเปลือยเปล่าแล้วเดินซวนเซออกจากห้องไป

ศพไร้ญาติถูกพนักงานที่พบเคลื่อนย้ายออกไปโยนทิ้งไว้ริมหาด

เพื่อไม่ให้เป็นข่าวอื้อฉาวกับธุรกิจหากินของสถานที่

การตายของเธอถูกละเลยไม่มีการติดตามคดีฆาตกรลอยนวล

บินกลับประเทศของตัวเองไป..แค่โสเภณีอย่างนั้นหรือ?

เธอจึงไม่มีสิทธิ์ใช้อำนาจกฏหมาย!

วิญญาณของเธอวนเวียนอยู่ในบังกะโลหลังนั้นใครที่หลงเข้ามาเช่า

แค่หลังเอนสัมผัสเตียงเธอจะโดดขึ้นนั่งทับเพื่อบอกให้คนๆนั้นรู้

ว่าที่นี่มีชั้นอยู่!ช่วยฉันด้วย!..


"ช่วยด้วย~~"


ปลดปล่อยฉันที!นั้นคือสิ่งที่เธอพยายามบอกกับทุกคน

แต่พวกเขาต่างพากันเผ่นหนีไม่มีใครกล้าอยู่เลยซักคน

แต่สำหรับเธอคนนี้เด็กสาวที่ชื่อฟรังรับรู้แล้ว

และจะช่วยปลดปล่อยเธอเอง..



**************************

จบตอนคร๊าบไว้ตามต่อในเรื่องเล่าสยอง

ของม.บูรพา..ขอบอกว่าทั้งหมดไรท์มโนเอง55+