ฟรัง colic คนเห็นผี

ลำดับตอนที่ #20 : ศึกนี้เพื่อเธอ100%

การต่อสู้ของกุมารน้อยทั้งสามตนยังคงดำเนินไปอย่างดุเดือด

ขันทองน้อยใช้พลังไปมากแต่เธอก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้กับ

กุมารเทพทั้งสอง..

นาจาศิษย์เอกเจ้าแม่กวนอิมเมื่อเห็นขันทองน้อยยังดื้อดึง

ไม่ยอมให้จับกุมตัวง่ายๆจึงอัญเชิญนาคางูยักษ์สัตว์ประจำตัวออกมา



"นาคาจ้าวแห่งสมุทรจงฟังข้าจงจัดการกับกุมารีตนนั้นให้สิ้นซากบัดนี้!!"



ฝนที่วิ่งเข้ามาสัมผัสกับเหตุการณ์เพราะเธอสื่อกับขันทองได้

ร่างบางเข่าอ่อนทรุดตัวฮวบเมื่อเห็นงูยักษ์เกล็ดสีเขียวแผ่แม่เบี้ย

รอบคอมีหนามแหลมยาวเขี้ยวยาวโง้งดวงตาลุกโชติช่วงดั่งเพลิงโลกัณต์



"นี่มันตัวอะไรเนี่ย?"



ฝนกวาดสายตามองหาสิ่งของที่พอจะเป็นอาวุธได้

ขันทองที่เห็นฝนจึงรีบลอยตัวไปหาฉุดฝนให้ลุกขึ้น



"พี่ฝนหนีไป!ที่นี่อันตรายมาก!!"



เหตุการณ์รุนแรงขนาดนี้ฝนจะทิ้งขันทองไปได้อย่างไร



"ถ้าจะไปก็ต้องไปด้วยกันพี่ไม่ทิ้งขันทองไว้คนเดียวแน่"



ในจังหวะนั้นเองอสรพิษร้ายได้ส่ายหัวพ่นพิษเมือกสีเขียว

ใส่ทั้งสองหมายคร่าชีวิตให้มอดม้วย..

แต่ด้วยความไวในเกมส์รบขันทองน้อยฉุดแขนฝนลอยตัวหลบได้ทัน

เมื่อพิษงูต้องพื้นก็เกิดฟองเดือดปุดๆขึ้นบนพื้นนั่นคืออนุภาพของพิษงู

กัดกร่อนดังกรดร้ายแรง..

ขันทองปล่อยพลังลูกไฟใส่งูยักษ์เป็นชุดแต่ลูกไฟอาคมไม่ระคายผิวงูยักษ์แม้แต่น้อย!!



"ฮาๆ..นาจาจัดการขั้นเด็ดขาดไปเลย"


เฒ่าซินแสปรากฎกายออกคำสั่งอย่างเลือดเย็น


"ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!!ตาข่ายสวรรค์ปกป้องขันทองกับพี่ฝนด้วย!!"

"พี่สาว!".."ฟรัง!"..


ฝนกับขันทองประสานเสียงกันอย่างดีใจ..

ใบหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยอารมณ์โกรธที่เป็นประกาย

ผ่านทางดวงตาของฟรัง..ที่เห็นเหล่ากุมารเทพและซินแสผู้ทรงศีล

รุมรังแกขันทอง..อภัยให้ไม่ได้..ฟรังเรียกใช้ตาข่ายสวรรค์

เครื่องมือจับสัตว์เทพชั้นสูงที่มีแต่เทพและทูตสวรรค์เท่านั้น

จึงจะเรียกใช้ได้โดยผ่านพลังจิตที่แก่กล้า

ตาข่ายผืนยักษ์ลอยมาจากฟากฟ้า..

เบลล์ยืนตะลึงงันอ้าปากค้างเหมือนเธอหลุดเข้าไปอยู่ใน

ศึกอภินิหารโคมวิเศษที่เธอเคยดู!..แต่นี่มันคือเรื่องจริง!

ตาข่ายสวรรค์คลุมพันร่างงูยักษ์ที่หมดหนทางขัดขืน

เครื่องมือจองจำของสวรรค์ที่ลากเอางูยักษ์ลอยขึ้นสู่โค้งฟ้า

หายลับเข้าม่านมฆไปในเพียงพริบตา..


"นาคา!!!"


นาจาขยับทวนเทพหมายทำร้ายฟรังผู้กำหราบอสรพิษของนาจา

แต่แสงแห่งประคำของเจ้าแม่กวนอิมที่ข้อมือของขันทองส่องประกลายจ้า

เทพถูกห้ามทำร้ายมนุษย์นั่นคือแสงธรรมที่เตือนสติของนาจา


"นาจาจัดการเลยซิยืนนิ่งอยู่ทำไม"


 นาจาลดทวนลงหันหลังเดินผ่านซินแสจอมบงการไปอย่างไม่ไยดี


"นาจา!!เจ้ากล้าขัดคำสั่งปู่ยังงั้นรึ!!"


ซินแสโวยวายใส่นาจาที่หายตัวเข้าไปในรูปปั้นเทพนาจา..

กุมารตือรีบเผ่นไปอยู่ด้านหลังของซินแสเฒ่า..


"พวกเจ้าบุกรุกเข้ามาในศาลเจ้าของข้าต้องการอะไร?"


ซินแสรู้อยู่แกใจแต่แค่เตะถ่วงเวลาให้ตะวันตกดินเท่านั้น


"พี่สาวช่วยยูนาด้วย..ไอ้แก่นั้นมันต้องทำร้ายยูนาแน่ๆ

ยูนาหายไปไหนไม่รู้หนูหาจนทั่วแล้วก็ไม่เจอ"


ท่าทางร้อนรนของขันทองทำให้ฟรังรู้ได้ทันทีว่ายูนาสำคัญกับขันทองมาก

ลางสังหรณ์บางอย่างบอกฟรังว่าขันทองกำลังจะจากไปในที่ๆไกลแสนไกล

ความปวดแปลบแทรกซึมในหัวใจพี่สาวที่กำลังนับวันรอความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่

ฟรังพยักหน้าหลับตาตั้งสมาธิเบิกเนตรดวงตาสวรรค์มองหายูนาน้อย

ไม่นานนักฟรังก็พบกับเด็กหญิงที่ถูกขังไว้ในศาลเก่าผุพังล่ามไว้

ด้วยโซ่ตรวนอาคมนอนจับไข้ร่างกายหนาวสั่น..

แต่สิ่งที่สัมผัสได้มากว่านั้นคือภพกำเนิดของยูนา

กับขันทองเกี่ยวพันกันมาแต่ชาติปรางก่อน..

แสงสว่างเรืองรองที่มีเพียงเสียงไร้ตัวตนกำลังสื่อสารกับฟรัง

ฟรังพยักหน้าด้วยความรู้สึกเศร้าใจ..

ภารกิจชิ้นเดียวที่เธอไม่อยากทำ!!

ฟรังลืมตาขึ้นมองหน้าขันทองน้อยด้วยแววตาเศร้าๆ


"พี่สาวเจอยูนาไหม?"


ฟรังยิ้มบางๆให้ขันทองที่รอเอาคำตอบ


"เจอ..ถูกขังไว้ในศาลเก่าท้ายศาลเจ้านี่แหละ"


ขันทองน้อยยิ้มอย่างดีใจกับคำตอบที่ได้ยิน


"ฮาๆ!!พวกแกคิดว่าจะพานังเด็กเนรคุณนั่นออกไปได้ง่ายๆรึ

ดูอะไรนี่ซิหุ่นไม้ของมันข้าจะเผาดวงจิตมันให้แตกดับซะเดี๋ยวนี้แหละ!!"


ผัวะ!!..ซินแสเฒ่าหน้าหงายไปตามแรงหมัด

เบลล์กระชากหุ่นไม้ออกมาจากมือของตาเฒ่าสารพัดพิษ


"ตาแก่หนังเหนียวเอ๊ย!!ไร้สาระจริงๆ!!"


เบลล์อัดหน้าตาเฒ่าเสร็จก็เดินถือหุ่นไม้ที่แย่งมาได้ส่งให้ฟรัง


"อุ๊ย!!แฟนฝนเก่งจังเลย"


ฝนกระโดดกอดคอหอมแก้มเบลล์ซ้ายทีขวาทีอย่างลืมตัว

ทำให้เบลล์นี้หน้าแดงแป๊ดกับรางวัลที่ได้รับ..

ทั้งสี่ตรงไปยังศาลเก่าที่กักขังยูนาเอาไว้..


"ขันทอง..ยูนาถูกล่ามไว้ด้วยตรวนอาคมพี่จะอัญเชิญ

ดาบของเทพผู้พิทักษ์ประตูสวรรค์ให้นะ"


เมื่อดาบถูกยืมมาใช้งานปลดปล่อยโซ่ตรวนที่จองจำ

ถูกส่งมอบให้ขันทองน้อยเธอจึงรีบเข้าไปช่วยยูนาในศาล

ด้วยความร้อนรน..

เคร้ง!!..โซ่ที่จองจำถูกตัดขาดสลายหายไปพร้อมกับดาบเทพผู้พิทักษ์

ขันทองรีบทรุดตัวประคองยูนาที่ไม่ได้สติขึ้นมาตัวของยูนาร้อนมาก


"ทำไมถึงเป็นแบบนี้..ตาแก่นั่นทำอะไรกับเธอ!!"


ยูนาค่อยๆปรือตาขึ้นมองภาพเลือนลางที่กอดเธอเอาไว้

เธอระบายยิ้มอย่างเป็นสุขแล้วหลับตาลงอีกครั้ง

ขันทองปรากฏกายออกมาจากศาลหลังเล็กพร้อมกับยูนา

ที่ไม่ได้สติฟรังจึงก้มลงอุ้มยูนาเอาไว้..


"เรารีบออกไปจากที่นี่กันก่อนตะวันตกดินเถอะ

ซินแสนั่นน่าจะอัญเชิญเทวทูตมาเล่นงานพวกเราอีกรอบ"


ทุกคนรีบออกไปแต่ก็ต้องประจัญหน้ากับชายฉกรรณ์

เกือบสิบคนที่ดักพวกเธอเอาไว้..


"ทุกคนออกไปก่อนเดี๋ยวฉันจัดการเอง"


เบลล์คาราเต้เหรียญทองระดับจังหวัดอาสาล้มพวกผู้ชายที่ที่ขว้างทาง


"แบบนี้ดีกว่าไวดี!!"..


ขันทองแบกm16สองกระบอกพาดบ่า..เพียงแค่นั้น

มนุษย์ผู้ชายที่ขว้างหน้าก็เผ่นหายเกลี้ยงภายในพริบตา


"ชิส์..ว่าจะยิงกระรอกเล่นซะหน่อย!!วิ่งกันป่าราบเชียว!!"


*****************


*บ้านฟรัง*


ภายในห้องพระ..ฟรังกับขันทองนั่งสมาธิบริกรรมคาถา

รักษายูนาที่ถูกอาคมของซินแสกำกับจนบาดเจ็บ

ข้อเท้าที่บวมอักเสบค่อยๆยุบตัวลงด้วยมนต์รักษา

ฟรังลืมตาขึ้นหันไปมองขันทองที่ยังคงจำศีลต่อ

เพื่อฟื้นพลัง..ฟรังเอื้อมมือลูบหัวขันทองน้อยเบาๆ

 

"ถึงเวลาที่ต้องไปแล้วซินะ"


ฟรังถอนหายใจแล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องพระ

ตำนานแห่งมิโกะธิดาสวรรค์สองคนที่กระทำผิดกฏ

ลักลอบรักและมีอะไรกันแล้วถูกจับได้ถูกลงทัณฑ์

ให้พลัดพลากจากกันลงมาชดใช้กรรมในโลกมนุษย์

จนกว่าจะหากันเจอโทษทัณฑ์นั้นจึงจะสิ้นสุด

และเมื่อถึงเวลาประตูสวรรค์จะเปิดออกอีกครั้ง

เทพผู้รักษาประตูทั้งเก้าจะลงมารับตัวสองมิโกะ

กลับคืนสู่สวรรค์..

ฟรังรูดตัวลงนั่งพิงเสาอย่างหมดแรงเพราะหนึ่ง

ในมิโกะนั้นคือขันทองน้อยและคู่ของเธอก็คือยูนา

ชะตากรรมที่ไม่มีใครรู้มาก่อน..


"ฉันจะทำยังไงดี"


ฟรังยกมือขึ้นกุมขมับน้ำตาหยดเปาะ..

เมื่อคำสั่งเบื้องบนให้เธอส่งคืนมิโกะน้อย

กลับสวรรค์ในคืนจันทร์เต็มดวงนั่นก็คือคืนพรุ่งนี้


"เราจะเห็นแก่ตัวไม่ได้หรอกถึงจะเจ็บเราก็ต้องปล่อย

ให้ขันทองได้กลับคืนบ้านที่จากมา"


ฟรังกอดเข่าซุกหน้าหลั่งน้ำตาด้วยความเจ็บปวด



ขันทองล้มตัวลงนอนเคียงข้างยูนามือน้อยเกี่ยวก้อยของยูนาเอาไว้

สายใยที่ผูกพันกันมาเมื่อมิโกะกลับมาอยู่คู่กันอีกครั้งม้วนภาพในอดีตภพ

จึงย้อนวันเวลาให้เด็กทั้งสองระลึกเห็นมันในค่ำคืนแห่งนิทรา..


หลายพันปีก่อนยุคพุทธการมีเพียงเทพเจ้าที่ควบคุมดูแล

โลกใบนี้โลกถูกแบ่งออกเป็นสามชั้นคือชั้นสวรรค์ที่ลอยอยู่บนฟ้า

เป็นที่อยู่ของเทพ ชั้นพื้นดินเป็นที่อยู่ของมนุษย์และชั้นใต้พิภพ

เป็นที่อยู่อาศัยของเหล่าภูตผีและปีศาจ..

มนุษย์เผ่าเดียวที่กราบไหว้เทพเจ้านั้นคือกลุ่มพวกชินโต

ที่หลุดพ้นจากอารยธรรมป่าเถื่อน..

หญิงสาวพรหมจรรย์จึงทำงานรับใช้เทพเจ้าจนได้เลื่อนชั้น

เป็นมิโกะสืบทอดเชื้อสายจนกลายเป็นเทพและบรรดามิโกะ

ได้รับพรจากเทพเจ้าให้มีธิดาที่ถือกำเนิดจากการ

อาบแสงจันทรา..กำเนิดบุตรีเป็นมิโกะสืบต่อไป

ทั้งนี้มิโกะต้องรักษาไว้ซึ่งพรหมจารีย์ห้ามทำเรื่องต้องห้าม

นั่นคือการมีความรัก..


ณ.ดินแดนของสวรรค์ มีสวนกุหลาบบานสะพรั่งหญิงสาวสวย

ผิวขาวนวลเนียนผมยาวดำขลับสองคนในชุดจิฮายะ

กระโปรงแดงเสื้อกิโมโนสีขาวเดินเกี่ยวก้อยกันท่ามกลาง

หมู่มวลผีเสื้อและทุ่งดอกไม้..


"ฮิเดโกะหัวใจข้าดังถูกหนามกุหลาบแหลมทิ่มแทงทุกครั้ง

เมื่อเจ้าไม่อยู่ใกล้ๆแบบนี้"


 ฮิเดโกะในอดีตภพคือยูนามิโกะแสนสวยอ่อนโยนทำหน้าที่ดูแลน้ำ

บนโลกมนุษย์ให้คงความสมดุล..

ฮิเดโกะกอดเอวซบอกจิคาเนะด้วยความรักที่เธอมีให้กับ

มิโกะที่มีชั้นสูงกว่าจิคาเนะเป็นมิโกะนักรบที่ปราบจอมปีศาจโอดะ


"ท่านจิคาเนะข้าไม่เคยคิดห่างจากท่านเลยแต่ด้วยมนุษย์

เริ่มก่อปัญหามากมายทำลายสมดุลของน้ำโดยการตัดไม้

ทำลายป่าข้าจึงต้องวางแผนรับมือลงไปยังโลกมนุษย์บ่อยขึ้น

ท่านอย่าโกรธข้าเลยนะ"


จิคาเนะหรือก็คือขันทองในชาติภพนี้

จิคาเนะจับปลายครางของฮิเดโกะแล้วประทับจูบแห่งรักนิรันดร์

ที่ทั้งสองเฝ้าถวิลหา การเสพสมในรักนั้นเป็นเรื่องต้องห้ามก็จริง

แต่ทั้งสองก็เลือกแล้วที่จะทำและยอมรับผลที่ตามมา

จนกระทั้งเทพแห่งสายลมมาประสบพบร่างเปลือยเปล่าของทั้งสอง

ที่กำลังกอดรัดกัน..เรื่องจึงถูกรายงานให้เทพเจ้าผู้ปกครองโลกทั้งสามรู้

เทพเจ้าส่งแปดขุนพลเทพสวรรค์เข้าจับกุมทั้งสองไปลงทัณฑ์


เทพเจ้าที่มีเพียงดวงตาขนาดมหึมาลอยอยู่บนกลางหาว



"พวกเจ้าทั้งสองกระทำผิดกฎร้ายแรงแห่งมิโกะ

ข้าขอสาปให้เจ้าทั้งสองต้องพลัดพรากจากกัน

100ชาติ ลงไปชดใช้กรรมยังโลกมนุษย์หากว่า

เจ้าทั้งสองเกิดมาเพื่อเป็นคู่กันเมื่อเจ้าหากันเจอ

ถือให้คำสาปนั้นสิ้นสุดและกลับขึ้นมาครองคู่บน

สวรรค์ชั่วนิรันดร.."



ขุนพลเทพพยายามจับเธอทั้งสองให้แยกออกจากกัน

จิคาเนะและฮิเดโกะไขว่คว้าจับมือกันเอาไว้..


"ท่านจิคาเนะสัญญานะว่าจะตามหาข้าให้พบ

ข้ารักท่านข้าต้องการอยู่กับท่าน!ไม่ว่าชาติไหน!

ข้าจะรอคอยเพียงท่านเท่านั้น!ฮือ~~ท่านจิคาเนะ!



จิคาเนะจับมือฮิเดโกะไว้แน่นในขณะที่ขุนพลเทพพยายามฉุดกระชาก

พรากเธอทั้งคู่ออก..


"ฮิเดโกะ!!ข้าจะตามหาเจ้าให้เจอ!ข้าสัญญา!!ฮิเดโกะ!!ข้ารักเจ้า!!"


ในที่สุดขุนพลเทพก็แยกพวกเธอออกจากกันได้สำเร็จ

เทพเจ้าส่งจิคาเนะไปจุติในภพของคนเถื่อนแถบเอเชียบูรพา

ส่วนยูนาไปจุติเป็นลูกชาวนาของชนเผ่าชินโต..

มิโกะทั้งสองเกิดแล้วตายตายแล้วเกิดจนภพสุดท้าย

ด้วยชะตากรรมเดียวกันกายหยาบได้ชดใช้กรรมจนหมดสิ้น

เหลือเพียงกายทิพย์ที่มีพลังมิโกะปกป้องอยู่ภพสุดท้าย

พวกเธอละทิ้งกายหยาบจุติเป็นกุมารี..และกลับมาพบกันอีกครั้ง



ขันทองและยูนาลืมตาขึ้นพร้อมๆกันเด็กทั้งสองมีน้ำตาเอ่อล้น

เมื่อจำเรื่องในอดีตชาติได้..

เด็กน้อยจ้องหน้ากันภายใต้ม่านน้ำตาที่รินไหล


"ฮิเดโกะ"..


ขันทองเอ่ยชื่อคนรักในอดีตยูนาขยับตัวซุกกอดขันทองไว้แน่น


"ท่านจิคาเนะ"


เด็กน้อยสะอื้นไห้กับการได้พบเจอกันอีกครั้ง

พวกเธอนอนกอดกันแน่นจนหลับไป..

แต่หนึ่งคนที่นอนหลับตาไม่ลงนั่งเอามือก่ายหน้าผาก

อยู่โคนเสากลางบ้านพี่สาวที่ฟูมฟักเลี้ยงเด็กน้อยมา

นั่งหมดอาลัยตายอยากปล่อยน้ำตารินไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง



*****************************


ในค่ำคืนจันทร์เต็มดวงกระจ่างฟ้าโต๊ะประกอบพิธีกรรม

เชื่อมประตูสวรรค์ตั้งอยู่กลางระเบียงโล่ง..

แพรวาคลุกเข่ากอดขันทองน้อยร้องไห้ปิ่มใจจะขาด

เด็กน้อยกอดแพรวาไว้แน่นหลับตาร้องไห้สะอึกสะอื้น


"ฟรังทำไมใจร้ายจัง!!ทำไมต้องส่งขันทองไปด้วย

คนใจร้าย!!ทำไมไม่ช่วยขันทอง!!"


คำต่อว่าของแพรวาลอยผ่านโสตประสาทที่ชาจนว่างเปล่า

ฟรังร้องไห้จนหัวใจแตกสลาย!ไม่รับรู้หรือได้ยินอะไรอีกแล้ว

ขันทองในชุดมิโกะขาวแดงเดินไปกอดขาเงยหน้ามองฟรัง

ที่เหลือเพียงดวงตาบวมเปล่งและเลื่อนลอย


"พี่สาวจ๋าอุ้มหนูหน่อยฮือๆ.."


คำอ้อนวอนที่สะเทือนความรู้สึกของเด็กน้อย

ทำให้ก้อยซบหน้าร้องไห้กับอกของเจี๊ยบ

แพรวาปิดหน้าร้องไห้โฮออกมา..

ยูนาที่สวมชุดมิโกะได้แต่ยืนดูด้วยใบหน้าเศร้าๆ

ริมฝีปากของฟรังสั่นระริกฟรังก้มมองขันทองที่กอดขาเธอ

น้ำตาของพี่สาวหยดเปาะใส่หน้าขันทองน้อย

ฟรังก้มลงอุ้มขันทองขึ้นมาขันทองกอดคอฟรังซุกหน้าบนบ่าสะอึกสะอื้น


"ไปอยู่บนสวรรค์ต้องเป็นเด็กดีอย่าดื้ออย่าซนนะรู้ไหม"


น้ำเสียงที่ดั้นขาดเป็นห้วงๆของฟรังทำให้ขันทองน้อยซุกหน้าส่ายหัวไปมา


"หนูอยากอยู่กับทุกคนหนูไม่อยากไปฮือๆ.."


ยูนาก้มหน้าน้ำตาเธอร่วงออกมาจากตา

 
"ท่านจิคาเนะไม่รักฮิเดโกะแล้วใช่ไหม?"


ขันทองเหลือบมองยูนาที่ยืนร้องไห้ภายในใจของเด็กน้อย

กำลังสับสนไม่รู้จะทำยังไงดี.. เสียงสัญญาณจากสวรรค์

บอกฟรังว่าถึงเวลาส่งมิโกะคืน ฟรังกลั้นเสียงสะอื้นค่อยๆปล่อย

ขันทองลงพื้นพี่สาวใช้สองมือเช็ดน้ำตาให้ขันทองหอมแก้มใส

ทั้งสองข้างเพื่อบอกลา..


"สัญญากับพี่นะว่าจะเป็นเด็กดี"


ฟรังยกนิ้วก้อยให้ขันทอง ขันทองยกนิ้วก้อยเกี่ยวเอาไว้ด้วยน้ำตานองหน้า

ฟรังเช็ดน้ำตาให้ขันทองพลางพยักหน้าให้กับยูนา ยูนาเดินมาจับมือขันทองเอาไว้


 "เรากลับบ้านกันเถอะนะ"


เทพผู้พิทักษ์ทั้งเก้าในชุดเกาะโบราณทองคำ

ในมือถือดาบทองคำเล่มโต

ตั้งแถวเปิดทางให้สองมิโกะลอยตัวสูงขึ้นขันทองก้มลงมามองฟรังที่วิ่งตามโบกมือให้

สายใยรักของพี่สาวที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาทำให้ขันทองชะงักเท้าปล่อยมือจากยูนา


"โลกนี้มีผู้หญิงคนนึงที่ฉันรักมากก็คือเธอฮิเดโกะ"


ขันทองดึงริบบิ้นสีแดงออกมาจากในเสื้อสองมือน้อยผูกมันติดกับผมของยูนา

ขันทองจูบที่ริมฝีปากเล็กของยูนาเบาๆ..


"แต่โลกนี้ก็ยังมีพี่สาวที่ฉันบูชายิ่งกว่าชีวิต

พี่สาวที่ฉันทิ้งเขาไม่ได้ขอโทษนะฮิเดโกะ..."


ยูนายืนตะลึงน้ำตาเธอหยดเปาะเมื่อขันทองดีดตัว

แย่งดาบทองคำจากมือของเทพผู้พิทักษ์..เหวี่ยงฟาดเป็นวงกลม



"พวกน้าเคยถามหนูไหมว่าหนูอยากกลับไปหรือเปล่า!!"



ขันทองแสบแผลงฤทธิ์ฟาดดาบจนฟ้าลั่นแผ่นดินสะเทือน

ฟรังและทุกคนที่อยู่พื้นล่างตะลึงกับเหตุการณ์ที่อยู่บนฟ้า


"ยัยเด็กแสบนั่นอาระวาดแล้ว!!"


ฟรังส่ายหัวอมยิ้มทั้งน้ำตาเธอรู้อยู่แล้วว่าขันทองน้อยต้องไม่ยอมไปง่ายๆแน่


"ฟรัง!!เอาขันทองกลับมาเถอะ!!"


ทุกคนพูดขึ้นอย่างพร้อมเพียงกัน..

เทพผู้พิทักษ์โดดหลบคมดาบกันจ้าละหวั่น


"ประตูสวรรค์จะปิดแล้วพวกเราต้องรีบพาท่านมิโกะกลับไป

ได้โปรดเถอะท่านจิคาเนะกลับไปดีๆเถอะ"


เทพผู้พิทักษ์อ้อนวอนขันทองที่เหวี่ยงดาบทองคำไปมา

ยูนาที่ถูกเทพผู้พิทักษ์อุ้มเอาไว้พยายามดิ้นรนขัดขืน


"ท่านจิคาเนะพาฮิเดโกะไปด้วย"


ขันทองพุ่งตัวตะปบคว้ามือยูนาเอาไว้ได้

แต่กลับถูกเทพผู้พิทักษ์จับแขนอีกข้างของขันทองไว้

ประตูสวรรค์ค่อยๆดูดกลืนทั้งหมดเข้าไปด้านใน

แต่ทันใดนั้นเองได้ปรากฏสองมือผ่านประตูสวรรค์ที่กำลังปิด

จับแขนขันทองและยูนาเอาไว้..

พร้อมกับระเบิดพลังจนสองร่างน้อยกระเด็นหลุดออกมา

นอกประตูสวรรค์ที่ปิดสนิทพอดี..

เจ้าของมือกอดเด็กน้อยสองคนเอาไว้แนบอกอุ่นก่อนหมดสติ

เพราะใช้พลังทั้งหมดที่มีชิงตัวทั้งสองกลับมา


"พี่สาว!!!"....


ฟรัง..ทูตสวรรค์ที่มีพลังแห่งความรัก

เธอไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมาแค่ว่าสิ่งที่ทำ

เธอไม่อยากสูญเสียคนที่เธอรักไปอีกแล้ว



******************


เปลือกตาที่ปิดสนิทตลอดสองวันค่อยๆปรือตาขึ้น

โดยมีใครบางคนยื่นหน้าใสคอยลุ้นอยู่บนเตียง


"ตะเอ๋!!..พี่สาว!"


ขันทองน้อยกระโดดหอมแก้มกอดรัดฟรังด้วยความดีใจ

ฟรังยกแขนกอดขันทองเอาไวัแน่น..


"ขันทองทำไมถึงไม่กลับไปอยู่กับยูนาบนสวรรค์ล่ะไม่อยากโตเป็นสาวแล้วมีความรักหรือไง..

รู้ใช่ไหมอยู่ที่นี่ต้องอยู่ในร่างนี้ตลอดไป"


ขันทองรู้ดีว่าเธอจะเป็นเด็กน้อยแบบนี้ตลอดไปถ้าไม่กลับสวรรค์

เธอก็จะไม่ได้รับพรจากมิโกะ  


"ไม่เห็นเป็นไรเลย..อย่างน้อยหนูก็ได้อยู่กับคนที่หนูรักตั้งหลายคน

อีกอย่างฮิเดโกะกับจิคาเนะก็ได้อยู่ด้วยกันตลอดไปแล้ว

หนูว่าแค่นี้ก็พอ..รักกันแบบป็อปปี้เลิฟน่ารักจะตาย"


ฟรังยกมือยีหัวอย่างเอ็นดูกับความคิดของเด็กน้อย


"แล้วนี่ยูนาไปไหนซะล่ะ?"


ขันทองยิ้มกริ่มลอยหน้าลอยตาตอบอย่างฉะฉาน


"ไปช่วยแม่แพรทำกับข้าวอยู่ในครัว..

ยูนานี่ละก็เตรียมตัวเป็นแม่ศรีเรือนแต่เด็กเลยน่ารักจริงๆ"


ฟรังเบ้ปากพยักหน้าให้กับเด็กแก่แดดที่ยิ้มหน้าบาน

นอนดิ้นไปมาอยู่บนตัวของเธออย่างเขินอาย


"โถ!..ทำมาเป็นอายทีตอนจูบเขานี่ไม่เห็นอายแบบนี้เลย!ยัยบ๊อง!"


ขันทองกระพริบตาปิบๆทำหน้าเหรอหรา


"จะจูบ!พี่สาวเห็นด้วยเหรอ?"


ฟรังยักหน้าอมยิ้มล้อขันทองน้อย


"แพรวาก็เห็น พี่เจี๊ยบกับพี่ก้อยก็เห็นพยานบุคคลเพียบ! "


ขันทองน้อยอ้าปากเหวอตบหน้าผากตัวเอง


"ลาตาย!"..


ขันทองแสบฟุบหน้าแกล้งตายอยู่บนอกพี่สาว

ฟรังนอนขำเด็กน้อยที่อายจัดจนแกล้งสลบ


"ยัยตัวแสบเอ๊ย"...


ความรักความผูกพันธ์อาจต้องลงทุน

แลกบางอย่างเพื่อรักษาสายใยของพี่น้องเอาไว้

ขันทองน้อยเธอเองได้เลือกแล้ว..

เลือกที่จะเป็นเด็กตลอดไปเพื่อพี่สาวของเธอ..  



********************


จบตอนแล้วขอเบรคฟรังไปแต่งคิกุโนะก่อนนร๊า