ฟรัง colic คนเห็นผี

ลำดับตอนที่ #18 : กุญแจชีวิต100%

เจี๊ยบ..


สิ่งที่ฉันเห็น!มันคือเรื่องจริงหรือฝันร้ายกัน!  

การกระทำดังปีศาจร้าย!!น้ำมือของบรรพชนของฉัน!!

 แสนโหดเหี้ยม!และเลือดเย็น!!..

ฮึก!..ฉันพยายามดันเสียงสะอื้นให้ติดอยู่ให้ติดอยู่ที่ลำคอ

"ไม่ไหวแล้ว!!"..ฉันปล่อยมือเพราะทนดูต่อไปไม่ไหว

เหมือนโลกทั้งใบหมุนวนตีลังกากลับไปกลับมา

ฉันลอยคว้างอยู่ในวังวนแห่งโลกที่มืดมิด..

เสียงกรีดร้องครวญครางเหล่านี้..

นี่ฉันกำลังติดอยู่ในโลกวิญญาณหรือภาพลวงตากันแน่

"พี่เจี๊ยบจับมือหนูเอาไว้"..มีมือยื่นออกมาจากความมืด

ให้ฉันไขว่คว้ายึดเหนี่ยวมันเอาไว้..

ประกายแสงสว่างเรืองๆทำฉันต้องค่อยๆหรี่ตาขึ้น

"พี่เจี๊ยบไม่เป็นไรนะคะ" เป็นคำถามห่วงใย

ที่ทำให้น้ำตาฉันหลั่งไหล อย่างละอายใจ

ในการกระทำของปู่ฉันได้สร้างเรื่องโหดร้ายเอาไว้

มันไม่น่าได้รับการให้อภัยแม้แต่น้อย

มืออุ่นๆของฟรังเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างเบามือ

ความอ่อนแอผลักให้ฉันทิ้งตัวซบหน้ากับอกอุ่นๆนั่น

"เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะพี่สวดคาถาต้องห้ามนั่นใช่ไหม..ฮือๆ"

เพราะฉันเข้าใจมาตลอดว่ามันคือบทสวดมนต์ปู่บอกถ้าสวดทุกวัน

พี่สาวฝาแฝดของฉันจะได้ขึ้นสวรรค์..

"อย่าโทษตัวเองเลยค่ะที่เป็นแบบนั้นเพราะพี่เจี๊ยบไม่รู้ คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด"

แต่ถึงกระนั้นฉันก็ต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"แต่พี่ทำให้นายช่างภมรตายยังไงก็ตัองรับผิดชอบ"




ฟรัง..


แววตาที่แม้จะเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาของพี่เจี๊ยบ

เต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะรับผิดชอบกับกรรมที่ปู่เธอก่อมันเอาไว้

วิญญาณแมวนับร้อยชีวิตที่ถูกกักกันให้คอยเฝ้าสมบัติและวิญญาณ

ของพี่สาวเธอจะถูกปลดปล่อยได้หรือไม่ก็คงขึ้นอยู่กับการตัดสินใจ

ของพี่เจี๊ยบคนเดียว...

"วิธีเดียวถ้าพี่เจี๊ยบจะรับผิดชอบคือการปลดปล่อยดวงวิญญาณที่ถูกฝังทั้งเป็น"

พี่เจี๊ยบขมวดคิ้วจ้องหน้าฉันอย่างสงสัย..

"แล้วพี่ต้องทำอะไรบ้าง?"..เราจ้องหน้ากันนิ่ง

ฉันต้องบอกวิธีที่อาจทำให้พี่เจี๊ยบลำบากใจแต่มันก็เป็นวิธีเดียว

"พี่เจี๊ยบต้องเผาคฤหาสน์นั้นทิ้งเพื่อปลดปล่อยดวงวิญญาณทั้งหมด

ให้เป็นอิสระเพราะที่นั่นคือสุสานของดวงวิญญาณต้องทำลายสิ่งจองจำเท่านั้น"

พี่เจี๊ยบอมยิ้มเล็กๆอย่างขมขื่นแล้วเธอก็พยักหน้าตอบตกลง..

ฉันดูพลิกข้อมือดูเวลา ตีหนึ่งพอดี..

"ก่อนอื่นเราต้องไปเอาร่างของพี่สาวพี่เจี๊ยบออกมาจากห้องนั้นก่อน

พิธีส่งวิญญาณของคนกับสัตว์แตกต่างกัน พี่เจี๊ยบเปิดมันออกได้รึเปล่า"

พี่เจี๊ยบส่ายหน้าให้กับฉัน..

"พี่ไม่มีกุญแจเท่าที่จำความได้ปู่สั่งพ่อว่าถ้าปู่ตายให้เผา

กล่องไม้ใบหนึ่งไปพร้อมกับปู่คาดว่าน่าจะเป็นกุญแจที่อยู่ในนั้น"

ถ้าเป็นแบบนั้นคงต้องพังเข้าไป..แอ๊ด..

ฉันกับพี่เจี๊ยบหันไปมองผู้ที่เปิดประตูโหม่หน้าเข้ามา

ขันทอง!!..ยัยตัวร้ายฉีกยิ้มกว้างโชว์เส้นรวดสั้นๆ

ให้ฉันกับพี่เจี๊ยบมองหน้ากันอย่างสงสัย..

"หนูช่วยเปิดให้เอามะ..ฮี่ฮี่" ยัยเด็กแสบนั่นทำพี่เจี๊ยบยิ้มออกมาได้กับความทะเล้น

ที่เด็กเพี้ยนนี่ชอบทำเรื่องพิเรนท์เป็นประจำ..

"แก่วิชาเข้าทุกทีแล้วนะนิสัยเสียมายืนแอบฟังแบบนี้ได้ไง"

ฉันทำเสียงดุเข้มจนขันทองหุบยิ้มหน้าจ๋อย

ก่อนที่ยัยตัวแสบจะร้องไห้เลิกแกล้งก่อนดีกว่า 

"ทีหลังอย่าแอบ!มานั่งฟังใกล้ๆนี่มา" ขันทองวิ่งอมยิ้มเข้ามาหา

กระโดดขึ้นเตียงกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างเด็กซุกซน

"พี่เจี๊ยบไหวไหมคะถ้าคืนนี้เราจะเข้าไปนำร่างพี่สาวของพี่ออกมา"

พี่เจี๊ยบพยักหน้า..เราสามคนจึงกลับไปยังคฤหาสน์หลังนั้นอีกครั้ง





ขันทอง..


ผลจากการที่หนูชอบดูการ์ตูนนินจาสาวจ้าวนักสู้

หนูเลยได้เคล็ดวิชามาเพียบหนึ่งในนั้นคือ..

ลวดสารพัดพิษไม่ว่าแม่กุญแจมันจะซับซ้อนเปิดยากแค่ไหน

แค่ลวดเส้นเดียวหนูก็เปิดได้สบาย!!หึหึ..

ลวดเส้นเล็กถูกแย่เข้าไปในรูแม่กุญแจ..

เวลาผ่านไป..5นาที!..10นาที!..15นาที!..30นาที!

หนูยกมือขึ้นปาดเหงื่อ..มีความรู้สึกว่ามันไม่น่าจะเปิดออกเลย!!

 "เปิดไม่ออกใช่มะ"..พี่ฟรังก้มหน้าลงมากระซิบที่หูหนูเพื่อตอกย้ำ!!

"ปัดโธ่เว้ย!!ไอ้คัมภีร์หลอกลวง!!ไม่น่าเสียเวลาดูมันเลย!!นี่แนะ!!!".

โครม!!!..ตึง!!!..ลืมตัวกระโดดถีบประตูซะเต็มแรง!เรือนหลังนี้หลุดจากอาคม

ของพี่เจี๊ยบแล้วนี่หว่า..ประตูพังล้มลงไปทั้งยวงเลย!!

 ตอนนี้สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือสายตาของสองคู่ที่อยู่ด้านหลัง

หนูค่อยๆเอี่ยวคอไปมองหน้าพี่ฟรังที่จ้องหน้าหนู  

แล้วยักคิ้วให้!..พี่ฟรังเหล่ตาไปที่พี่เจี๊ยบที่ยืนอ้าปากค้าง

ไม่แปลกที่พี่เจี๊ยบจะช็อค..ก็พี่เขาไม่รู้นี่ว่าหนูไม่ใช่คน!!

"ประตูมันเก่าแล้วเนอะ!สะกิดนิดหน่อยก็เลยพังเลย

ปะเปิดออกแล้วไม่เข้าไปกันเหรอ?"..แถเอาชีวิตรอดก่อนนะพี่น้อง

หนูสาวเท้าเดินตะแคลงข้างเข้าไปด้านในแบบเนียนๆ

ปล่อยพี่ฟรังตอบคำถามพี่เจี๊ยบไปเหอะ!!..





เจี๊ยบ..


"มีอะไรที่แปลกไปมากกว่านี้อีกไหม?"..

ตอนนี้เวลานี้สติสตางฉันหลุดรุ่ยไปหมดแล้ว

ตั้งแต่รู้ว่าฟรังเป็นเด็กที่มีพลังพิเศษ..

ก็ไม่แปลกหลอกนะถ้าฟรังจะมีน้องสาวเป็น

Supper  girl..

"เออ..ขันทองถึกไปหน่อยค่ะอาจทำอะไรพิลึกๆเรื่อยเปื่อย

พี่เจี๊ยบอย่าไปสนใจเลยนะเราเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ"

ฉันก็คงทำได้แค่พยายามเชื่อในสิ่งที่เห็นซินะ

มันอาจจะดูเป็นเรื่องเหลือเชื่อสำหรับฉัน

แต่ฉันก็เชื่อว่ายังมีเรื่องลี้ลับเหลือเชื่ออยู่บนโลกใบนี้

แล้วแต่ว่าใครจะได้พบประสบเจอกับเรื่องแบบไหนเท่านั้นเอง

ฉันเดินตามฟรังเข้าไปด้านในเรือนไม้ที่กักขังดวงวิญญาณของแฝดผู้พี่

 ไฟฉายสองกระบอกส่องเข้าไปภายในห้อง..

โต๊ะไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้องมีข้าวของเครื่องใช้สำหรับเด็ก

ที่ถูกฝุ่นจับหนานอกจากของใช้ต่างๆที่อยู่บนโต๊ะยังมีตู้กระจกทรงสมัยเก่าใบใหญ่

 สิ่งที่อยู่ในตู้ทำให้ฉันอุดปากไว้ด้วยความรู้สึกที่แสนเจ็บปวด

ฮือ~~ฮือ~~..เสียงร้องไห้เบาหวิวของเด็กผู้หญิง?

"ไม่เป็นไรแล้วนะ"..ฟรังพูดกับสิ่งที่ฉันมองไม่เห็นอยู่ใช่ไหม?

ฟรังมองหน้าฉันแล้วพยักหน้าให้ฉันทำในสิ่งที่ฉันควรจะทำมัน

ฉันเปิดตู้ใบนั้นแล้วอุ้มร่างไหม้เกรียมจนแข็งของพี่สาวฉันออกมา

ไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกเจ็บปวดของฉันจะส่งผ่านมันถึงพี่สาวของฉันไหม

ฉันกอดร่างนั้นไว้แนบอกได้แต่บอกว่า..

"เจี๊ยบรักพี่จันทร์นะ"..น้ำตาของฉันไหลออกมาอีกครั้ง

มันหยดเปาะๆใส่ร่างของพี่สาวฉัน..

วูบสัมผัสที่เย็นเฉียบนี่มันอะไรกัน?..

เหมือนมีมือเย็นๆลูบใบหน้าฉันเบาๆ..

"พี่จันทร์..พี่ใช่ไหมพี่อยู่ตรงนี้ใช่หรือเปล่า?"

ฉันหันไปมองหน้าฟรังที่พยักหน้าให้ฉัน..

"พี่อยากเห็นพี่จันทร์ซักครั้งฟรังช่วยพี่ได้ไหม?"

ฟรังเดินตรงมาที่ฉันท่องอะไรซักอย่างเบาๆ

เธอยื่นหน้าเป่าลมเย็นๆใส่ตาฉัน..

ฉันกระพริบตาถี่ๆแล้วมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

ฟรังถอยหลังแล้วเดินเลี่ยงไปด้านข้างเผยให้ฉันเห็นร่างของผู้หญิงคนนึง

ร่างโปร่งแสงหน้าตาเหมือนฉันทุกอย่างแต่ผมของเธอยาวสลวย

เธอกำลังยิ้มให้ฉัน ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าเดินเข้าไปใกล้เธอมากแค่ไหน

เหมือนฉันกำลังยืนอยู่หน้ากระจกเงาที่ยืนดูตัวเองร่ำไห้

"พี่จันทร์ฮือๆ..เจี๊ยบขอโทษฮือๆ"..เธอยิ้มเอื้อมมือโปร่งแสงลูบแก้มฉัน

แผ่วเบาเหมือนไออากาศเย็นๆ..ก่อนจะค่อยๆเลือนหายไป

"ไปกันเถอะค่ะพี่เจี๊ยบเราต้องทำขั้นตอนส่งวิญญาณพี่เขาก่อน

แล้วค่อยส่งดวงวิญญาณแมวทั้งหมด"..

แต่ยังมีอีกเรื่องที่ฉันกังวล

"แล้วกระดูกของช่างภมรล่ะฟรัง

ยังอยู่ในห้องใต้ดินนั่นเราจะทำยังไง?"

ฟรังกำลังมองหาอะไรนะ?..

ฉันมองตามสายตาฟรังก็ต้องตกใจแทบทรุด

ขันทองกำลังแบกโครงกระดูก!!ใช่ฉันลืมสังเกตุไปเลยว่า

เด็กน้อยหายไปตั้งแต่ฉันกับฟรังเดินเข้ามาแล้วไวจริงๆ

ขันทองกองโครงกระดูกลงบนพื้น

"เอาไงต่อกับโครงกระดูกล่ะพี่สาว" ฉันกับฟรังมองหน้ากัน

"พี่ว่านำส่งตำรวจให้เขาสรุปสำนวนคดีก่อนดีกว่าไหม

พี่จะได้มอบเงินค่าสินไหมให้ทางบ้านเขาด้วย"

ฟรังอมยิ้มพยักหน้าให้กับความคิดของฉัน

"งั้นเราโทรให้ตำรวจมารับโครงกระดูกนี่ไปที่เหลือเราค่อยว่ากันอีกที"

ฉันกดเบอร์โรงพักเพื่อติดต่อเจ้าหน้าที่ตำรวจ..

ไม่นานนักเจ้าหน้าที่ตำรวจพร้อมด้วยรถมูลนิธิเก็บศพก็เดินทางมาถึง





*สถานีตำรวจภูธรด่านช้าง*04:00


ฟรัง..


ฉันลูบหลังให้เด็กแสบที่นอนหลับอยู่บนตักของฉัน

ถ้าไม่มียัยตัวร้ายนี่ฉันคงเหงาน่าดูเลยล่ะ..

สำหรับฉันแล้วนะขันทองมีความสำคัญกับฉันมาก

ไม่อยากจะนึกถ้าวันนึงขันทองต้องไปเกิดใหม่

ฉันไม่รู้ว่าเมื่อถึงเวลานั้นฉันจะทำใจได้แค่ไหนกัน

"ฟรังรอนานไหม..ป่ะกลับกันได้แล้วล่ะ"

ฉันยิ้มให้พี่เจี๊ยบที่ออกมาจากห้องสอบสวน

"ตำรวจว่าไงบ้างคะ" พี่เจี๊ยบส่ายหน้าเล็กน้อย

"ผลเบื้องต้นสรุปการตายจากคอหักคาดว่าน่าจะตกจากที่สูง

และอาจถูกฝูงสัตว์รุมแทะกินเห็นบอกว่าพรุ่งนี้จะเข้าปิดล้อม

บริเวณพื้นที่เพื่อหาฝูงสัตว์ที่ตกเป็นเป้าหมายกลุ่มสุนัขจรจัด

เพราะพี่แท้ๆ เลยวุ่นวายกันไปหมดขอโทษนะฟรัง

ถ้าพี่ไม่ย้ายมาเรื่องบ้าๆแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น"

ฉันก็ไม่รู้ว่าจะใก้กำลังใจพี่เจี๊ยบได้ยังไงความรู้สึกของเธอ

จึงจะดีขึ้นสงสัยต้องให้พี่ก้อยช่วยปลอบแล้วมั้งน่าจะได้ผลนะ

"พี่เจี๊ยบอย่าคิดมากเลยค่ะเรากลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้นี่

อย่างน้อยก็ยังมีคนที่เป็นห่วงพี่เจี๊ยบเขาคนนั้นคง

ไม่อยากเห็นพี่เจี๊ยบทุกข์หรอกนะคะ"

นึกแล้วว่าพี่เจี๊ยบต้องทำหน้าสงสัยฉันได้แต่อมยิ้ม

เรื่องของความรักต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหัวใจของคนสองคนซินะ

ฉันเชื่อว่าความรักจะรักษาความทุกข์ของพี่เจี๊ยบได้

คืนนี้ฉันจะทำพิธีปลดปล่อยดวงวิญญาณพี่สาวของพี่เจี๊ยบ

เพื่อเอาเถ้ากระดูกไปลอยอังคาร..





*บ้านฟรัง*04:30


เจี๊ยบ..

ไฟเปิดสว่างทั้งบ้านแบบนั้นก้อยคงตื่นแล้วซินะ

"พี่เจี๊ยบคะต่อจากนี้ให้เป็นหน้าที่หนูละกันพี่เจี๊ยบไปนอนเถอะค่ะ

ไงฝากยัยตัวแสบนี้ด้วยนะคะ"..ฉันรับขันทองมาอุ้มเอาไว้

เราแยกกันตรงลานหน้าบ้านฟรังเดินหายไปทางท้ายสวน

คงไปทำพิธีซินะ..เฮ้อ!ขอโทษนะฟรังที่ทำให้เดือดร้อน

ฉันอุ้มขันทองเดินขึ้นบนบ้านจังหวะนั้นก้อยเดินสวนออกมา

หัวใจของฉันมันเริ่มเต้นเร็วอีกแล้วเมื่อก้อยเดินเข้ามาใกล้

"มาค่ะเดี๋ยวก้อยพาตัวเล็กไปนอนเองค่ะ" ฉันส่ายหน้าให้ก้อย

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันอุ้มไปส่งให้ขันทองนอนกับเธอไม่ใช่เหรอ?"

อยากใกล้ชิดกับเธอให้มากขึ้นเท่านั้น..

ก้อยเดินนำฉันไปที่ห้องของเธอจริงๆแล้วห้องเราสองคนอยู่ติดกันด้วยซ้ำ

แค่ฝาห้องกั้นช่างไกลกันเหลือเกิน ก้อยดูเป็นผู้หญิงเปรี้ยวแต่เธอวางตัวได้ดีมาก

สายตาที่ดูเจ้าชู้แต่พฤติกรรมของเธอแสนขี้อายเธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่นะ

ฉันวางขันทองลงบนที่นอน..ก้อยค่อยๆก้มลงหอมที่หน้าผากของขันทองเธอลูบหัว

ขันทองเบาๆทำไมถึงรู้สึกอยากให้ก้อยทำแบบนั้นกับฉันบ้างนะ

ในวันที่ฉันเหนื่อยแบบนี้อยากได้ไออุ่นของเธอจัง

ฉันก้มลงกอดก้อยซุกหน้าบนไหล่ของเธอหลับตานิ่ง

สมองฉันอ่อนล้าและเริ่มเลือนลางกลไกการทำงาน

ของร่างกายถึงเวลาชัตดาวแล้วซินะ..





ก้อย..


ตึกๆ..ตึกๆ..มาทำกันแบบนี้จะฆ่าฉันให้หัวใจวายตายหรือไงนะ

ฉันเอี่ยวคอมองใบหน้าใสๆของพี่เจี๊ยบที่อยู่ๆก็มากอด

แล้วหลับบนบ่าฉันซะงั้น คงเหนื่อยมากเลยซิคะเนี่ย

อยากอยู่แบบนี้ไปนานเท่านานแต่ฉันต้องไปเก็บผลผลิตในสวนนี่

ฉันค่อยๆแกะมือของพี่เจี๊ยบที่โอบรอบคอฉันออก

ประคองให้เธอล้มตัวลงนอนข้างๆขันทองดึงผ้าขึ้นห่มให้คนทั้งสอง

ฉันไล้มือบนใบหน้าใสปัดไรผมที่ปกหน้าโน้มหน้าลงใกล้ด้วยหัวใจที่เต้นแรง

ฝากจุมพิตเบาๆบนริมฝีปากนุ่ม ครั้งแรกของฉัน..

จูบแรกที่อาจจะไม่สมบูรณ์แต่ฉันขอมอบมันให้กับรักแรกของฉัน เห็นฉันเป็นแบบนี้

ฉันก็รักนวลสงวนตัวนะคะไม่รักไม่ให้หรอก..

"ตื่นมาขอให้เจอแต่เรื่องดีๆนะคะ"

พี่เจี๊ยบก็ไม่ได้ต่างไปจากฉันเราเข้ามาเกี่ยวพันกันได้

เพราะนางฟ้าตัวน้อยนี้ขันทองเทพธิดาของฉัน

มักนำพาเรื่องราวดีๆเข้ามาในชีวิตของฉันเสมอ

และด้วยอิทธิฤทธิ์ของเธอได้นำพาความรักเข้ามาสู่หัวใจของฉัน

นางฟ้าจอมซน..





 ฟรัง..


ฉันเดินมาถึงท้ายสวนที่เชื่อมต่อกับทุ่งนากว้าง

มีกรดของหลวงปู่พระธุดงส์ที่ปรักเจริญภาวนาอยู่บนคันนา

ฉันนั่งพับเพียบลงด้านหน้ากรด..

หลวงปู่ผู้มีญาณแห่งธรรมเปิดกรดขึ้น

"เหนื่อยหน่อยนะที่เหลือเดี๋ยวหลวงปู่จัดการให้

โยมไปพักผ่อนเถอะหลังเพลนำดอกไม้ธูปเทียน

มาอัญเชิญเถ้าไปลอยอังคาร"

หลวงปู่พาดผ้าเหลืองรับร่างทารกที่ฉันห่อผ้าขาว

ส่งต่อให้ท่านทำพิธีกรรมทางศาสนา

ฉันก้มลงกราบหลวงปู่..แล้วจึงเดินกลับไปช่วยพี่ก้อย

เก็บผลผลิตที่ต้องนำส่ง..แม้จะง่วงนอนอยู่มากแต่จะปล่อย

ให้พี่ก้อยทำคนเดียวไม่ได้หรอก..เสียงเจี๊ยวจ๊าวที่ดังออกมา

จากโรงเพาะนั่นไม่มีใครหรอก..

"นี่!!บอกกี่ครั้งแล้วอย่าแย่งกัน!!หึย!!ถ้าดื้อแบบนี้นะ!!

เดี๋ยวท่านพี่ขันทองจะจับต้มน้ำปลาซะเลย!!"

ฉันส่ายหัวอย่างขำๆที่ขันทองทะเลาะกับลูกเจี๊ยบได้ทุกวัน

"ขันทองวันนี้ไปส่งของกับพี่ก้อยนะบอกแพรด้วยว่าพี่

คิดถึง.."..ขันทองที่มีลูกเจี๊ยบเกาะหัวในมือสองข้างกำ

ลูกเจี๊ยบอีกข้างละตัวหันมาหรี่ตายักคิ้วกวนประสาท

"หวานเป็นเหมือนกันนะพี่สาวเนี่ยมีฝากคิดถงคิดถึงกันด้วย"

ฉันยักคิ้วกลับให้เด็กแสบก่อนแยกไปรีดนมวัว..

ชอบช่วงเวลานี้ที่สุดช่วงเวลาที่ฉันได้อยู่กับทุกคนไม่เงียบเหงา

เหมือนเมื่อก่อนอยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไปจัง..





 วันเสาร์ 09:00 *ร้านแพรวา*  


แพรวา..


ผิดหวังจังที่วันนี้ฟรังไม่มาส่งของ..

"แม่แพรอ่ะอย่าเศร้าดิพี่สาวหลับเป็นตายอยู่บ้านน่ะ

ไม่ได้ไปไหนซะหน่อย..อ้อเกือบลืมพี่เขาฝากบอกคิดถึง

แม่แพรมาด้วยนร้า" อุ๊ย..แค่นี้ก็ทำฉันยิ้มหน้าบานเลยล่ะ

ก็ฟรังน่ะปากหนักจะตาย..

"ขอบใจจ้ะลูกสาวมาหอมแก้มทีซิคิดถึงจังเลย"

ฉันกับขันทองผลัดกันหอมแก้มจนถูกพี่ก้อยแซว

"โอ๊ย!!อิจฉาอ่ะขันทองไม่เห็นหอมพี่แบบนี้บางเลย"

ขันทองยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะพูดในสิ่งที่ทำเอาพี่ก้อยหน้าแดงแป๊ด

"หนูก็อยากจะหอมอยู่เหมือนกันนะแต่เกรงใจพี่เจี๊ยบอ่ะ

กลัวพี่เขาเข้าใจผิดคิดว่าหนูเป็นมือที่สาม..อิอิ"

พี่ก้อยยกมือปิดหน้าส่ายหัวไปมาด้วยความอาย

"แฮ่ม..เฮฮาแต่เช้าเลยนร้า"..อ๊า!!..พี่ตาล

"พี่ตาลพี่เก้าอยู่ในครัวค่ะวันนี้จะไปเที่ยวไหนกันคะ"

พี่ตาลส่ายหัว..งั้นแปลว่า..

"วันนี้ที่ร้านคนอยู่เยอะก็เลยจะมาช่วยเสริฟน่ะ"

เย้!..ดีเลย..ฉันรีบวิ่งเข้าไปหลังร้านขออนุญาต

แม่กับพี่เก้าไปหาฟรังดีกว่า..ขอบคุณนะคะพี่ตาล

มาได้จังหวะพอดี..





ฟรัง..


อืม..ริมฝีปากนุ่มที่กำลังกระซิบเสียงแผ่วเบาที่ข้างหูฉัน

ว่าไงนะ..อ่า..คิดถึงจัง..ใช่คำนี้หรือเปล่า..

อืม..สัมผัสนิ่มราวปุยนุ่นหอมหวานกลิ่นลูกอมรสนม

แตะแต้มลงบนริมฝีปากฉัน..ฉันรู้นะว่าเป็นเธอ

ปลายลิ้นแทรกผ่านความหอมหวานมือฉันโน้มคอ 

เด็กที่ชอบขโมยจูบฉันยามฉันหลับ ..

คราวนี้ต้องจับเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน..ผมยาวของเธอที่ละใบหน้าของฉัน

กลิ่นหอมๆแบบนี้ฉันจำได้..อยากลืมตาดูแก้มป่องที่แดงระเรื่อ

แต่ตาฉันหนักเกินไปทำได้เพียงควานลิ้นนุ่มดูดกลืนความหอมหวาน

จากรสลิ้นของเธอ..แพรวา


ฉันบิดตัวลืมตาขึ้นอมยิ้มให้กับคนที่นอนกอดฉันหลับปุ๋ย

น่ารักจัง ฉันพลิกตัวกอดแพรวาเอาไว้..จูบเบาๆที่หน้าผากเธอ

แพรวาค่อยๆลืมตาขึ้นยื่นหน้าอมยิ้มจุ๊บปากฉันแล้วซุกหน้าลงที่อก

"รู้ไหมว่าคิดถึงมาก"..แพรวาถามในสิ่งที่ฉันเองก็รู้สึก

"อืม..คืนนี้ค้างเปล่า"..แพรวาพยักหน้า

"งั้นคืนนี้ไปส่งวิญญาณแมวผีกับฉันนะ" ฉันนี่ช่างโรแมนติกซะเหลือเกิน

"ไปซิ..เสร็จจากส่งวิญญาณแล้วหัดทำอย่างอื่นบ้างนะ"

หือ???..ยังมีอะไรที่ฉันไม่เคยทำด้วยเหรอ???



*คฤหาสน์นายอำเภอปั่ง*00:00


เจี๊ยบ..


ในค่ำคืนนี้ฉันกำลังจะล้างอดีตที่ปู่ฉันก่อไว้ให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

ปลดปล่อยทุกดวงวิญญาณที่ทุกข์ตรม..

ท่ามกลางวงล้อมของมิตรที่มาร่วมพิธีฟรังจุดธูปเทียนเริ่มพิธี

"พี่เจี๊ยบตั้งสมาธิให้มั่นขออโหสิกรรมต่อดวงวิญญาณด้วยนะคะ"  

ฉันทำตามขั้นตอนที่ฟรังแนะนำ..

จนกระทั่งฟรังบริกรรมคาถาเสร็จสิ้นปรากฎฝูงแมวนับร้อย

อยู่เต็มไปหมดพวกมันนั่งสงบนิ่งเหมือนกำลังรอคอยการปลดปล่อย

"ไปกันเถอะค่ะพี่เจี๊ยบ"..ขันทองเด็กน้อยจอมพลัง

ยกแกลอนน้ำมัน50ลิตรวิ่งเข้าไปในบ้านโดยไม่กลัวเกรงใดๆทั้งสิ้น

หนูน้อยสาดน้ำมันอย่างสนุกสนาน..

"นี่คะพี่เจี๊ยบเทียนอาคมใช้จุดเผาที่นี่"

ฉันรับมาแล้วจุดลงบนพื้นที่มีเชื้อเพลิงราดเอาไว้

ประกายเพลิงวิ่งเป็นทางยาวล่ามไปทั่ว..

พวกเรารีบออกไปด้านนอกยืนไว้อาลัยให้กับ

ลูกไฟสีเขียวที่ลอยล่องออกมาจากกองเพลิง

หายไปในอากาศ..

บ้านหลังใหญ่ที่ฉันเคยอยู่ในสมัยเด็กตอนนี้ถูกเปลวไฟเผาทำลาย

เหลือเพียงซากปรักหักพังดำเป็นตอตะโก..

ฉันรู้สึกหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก..

อ่า..ฉันก้มมองมือนุ่มที่จับมือฉันเอาไว้ก้อยยิ้มให้ฉัน

แล้วบีบมือเบาๆเธอส่งกำลังใจโดยไม่พูดอะไร..

เพียงเท่านี้หัวใจฉันก็กลับมามีเรี่ยวแรงอีกครั้ง

"พี่คงต้องอาศัยอยู่บ้านฟรังอีกพักใหญ่เลยล่ะ"

ฉันพูดกับฟรังที่มีแพรวากอดแขนอยู่เคียงข้าง

เมื่อก่อนเคยอิจฉาคู่นี้แต่ตอนนี้ไม่แล้วล่ะ

เพราะฉันมีคนๆนั้นแล้วผู้หญิงที่อยู่ข้างๆฉันตอนนี้

"อยู่ตลอดไปเลยก็ได้ค่ะ"..นี่ใช่ไหมคือคำพูดของมิตรแท้

"ขอบใจนะฟรัง"..ขอบใจนะก้อย..ขอบใจนะทุกๆคน

ที่เป็นดั่งกุญแจชีวิตปลดล็อคหัวใจของฉันให้ติดปีกโบยบิน

หลุดพ้นจากความทุกข์ที่จองจำ...



~~~~~~~~~~~~~~~~~~

จบตอนคร๊าบตามคำเรียกร้องตอนหน้า

เบลล์ฝนจะกลับมาใน..ศึกกุมารเทพ..