ฟรัง colic คนเห็นผี

ลำดับตอนที่ #17 : คฤหาสน์แมวผี 2

*คฤหาสน์นายอำเภอปั่ง*18:00


เอี๊ยด...จิ๊ปทหารเบรคล้อลากฝุ่นลูกรังสีแดงตลบ

หน้าประตูที่ปกคลุมด้วยป่ากกและเถาไม้เลื้อยนานาชนิด

หญิงสาวมาดเท่ในชุดสีกากีเครื่องแบบข้าราชการ..

ก้าวขายาวๆลงจากรถจี๊ป..

แว่นเรย์แบนสีดำถูกย้อมด้วยฝุ่นสีแดงหน้าตาเปอะเปื้อน

ไปด้วยฝุ่นลูกรังเธอปัดแบบลวกๆไม่ใคร่สนใจซักเท่าไหร่

แต่สิ่งที่เธอให้ความสนใจเป็นอย่างยิ่งคือคฤหาสน์หลังโต

ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าของเธอ..

เพราะเธอคือทายาทที่รับมรดก..คฤหาสน์ผีสิง..

เจี๊ยบ ลลนา ปลัดอำเภอคนใหม่ของบ้านด่านช้าง


~~~~~~~~~~~~~~~~~


เจี๊ยบ..


เก่ามาก..ฉันยืนมองตึกหลังโตรูปแบบโบราณ

ที่อยู่ตรงหน้ามรดกที่ปู่ปั่งยกให้ฉัน

คงเพราะสีที่เก่าซอมซ่อและแบบทรงของตึก

ทำให้ชาวบ้านล่ำลือกันว่าที่นี่ผีดุ!!..

อันนี้เป็นคำบอกเล่าจากปลัดอาวุโสที่เกษียณอายุเตือนฉันด้วยความหวังดี

แต่ด้วยความที่ฉันเป็นคนไม่กลัวผีเพราะถึงมันจะมีอยู่จริงฉันก็ไม่ใส่ใจ

 ต่างคนต่างอยู่แต่ถ้ามันออกมาวุ่นวายกับฉันมันได้กินลูกตะกั่ว!!

ตายอีกรอบแน่!!..

"พี่ชาย!มาทำอะไรที่นี่เหรอ?" ..

ฉันหันไปมองเสียงเด็กเล็กๆทักทายฉันอยู่ด้านหลัง

เด็กผู้หญิงตัวน้อยวัยซักสี่ห้าขวบหน้าตาน่ารักน่าชัง

มัดแกะสองข้างยืนกอดอกขมวดคิ้วทำหน้าเป็นเจ้าหนูน้อยทำไม?  

แต่!!น่าตกใจนะที่เด็กตัวแค่นี้ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่แค่คนเดียว

พ่อแม่เด็กไปไหนเนี่ย?..

ฉันรีบย่อตัวลงพูดคุยกับเด็กน้อยเพื่อหาข้อมูลทันที

งานชิันแรกของฉันคือพาเด็กคนนี้ส่งคืนพ่อแม่เธอ


เจี๊ยบ : ว่างัยคะตัวเล็กชื่ออะไรคะ?

ทำไมมาอยู่ตรงนี่คนเดียวพ่อแม่ไปไหนเอ่ย?


[หนูน้อยเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงหรี่ตาบุ้ยปากใส่ฉันท่าทางแก่นกระโหลกน่าดู]


ขันทอง : หนูชื่อขันทองมาเดินเล่น!บ้านหนูอยู่แถวนี้แหละ!

เด็กกำพร้าพ่อแม่ไม่มี!อยู่กับพี่สาวแค่สองคน!


[นี่เด็กสมัยนี้พูดจาฉะฉานขนาดนี้เลยหรือเนี่ย?

แต่..ตอนที่เด็กน้อยพูดว่าเด็กกำพร้า..

แค่แว๊บเดียวที่แววตาเธอเศร้าๆน่าสงสารจัง]


ขันทอง : แล้วพี่เป็นใคร?ชื่ออะไร?มาทำไมที่นี่? เย็นป่านนี้แล้วไมไม่กลับบ้าน?

เดี๋ยวผีก็หลอกเอาหรอก!!แถวนี้ผีดุนะ!!


[โอโห!!ถามมาเป็นชุดเลยแหะแถมมีหลอกผีอีกนะเด็กเอ๊ยเด็ก]


เจี๊ยบ : พี่ชื่อเจี๊ยบเป็นเจ้าของบ้านนี้แหละจ้ะ

พี่กลับมาทำงานพัฒนาชุมชนที่นี่..อ้อพี่ไม่กลัวผีค่ะ


[เด็กน้อยพยักหน้าแบบกวนๆให้ฉัน]..


ขันทอง : ขอให้ไม่กลัวจริงเหอะ!ว่าแต่คืนนี้พี่จะนอนนี่เหรอ?

เจี๊ยบ : แล้วแถวนี้มีโรงแรมหรือโฮมสเตบ้างไหมคะเจ้าถิ่นตัวน้อย


[ฉันแกล้งถามกวนๆออกไปอารมณ์อยากแกล้งเด็กจอมแก่น]


ขันทอง : ไปค้างบ้านหนูป่ะล่ะวันนี้เพื่อนๆพี่สาวหนูมาค้างที่บ้าน

มีแต่สาวๆสวยๆนะจะบอกให้..แถมมีข้าวให้กินด้วยนะ

[เด็กคนนี่สุดยอดจริงๆเอาสาวๆมาล่อหลอกอีกนะ

แต่ก็น่าจะดีกว่าที่นี่เพราะดูจากสภาพล่ะไม่พร้อมอยู่เอาซะเลย]


เจี๊ยบ : โอเคตามนั้นว่าแต่ตัวเล็กจะคิดค่าหัวพี่เท่าไหร่คะ..


[เด็กน้อยทำหน้าคิดราคาดูจากหน้าตาล่ะน่าจะแพงเอาการ

สงสัยจะหมดตัวแน่งานนี้นี่คิดถูกคิดผิดล่ะเนี่ย

คบเด็กสร้างบ้านหรือเปล่าเรา?]


ขันทอง : แค่อนุญาตให้หนูเข้าไปวิ่งเล่นในบ้านพี่ได้ตลอด24ช.ม.ก็พอ


[อ๊ะ!!เด็กคนนี้แปลกจัง!!ใครๆก็ว่าที่นี่น่ากลัวจนไม่มีใครกล้าผ่าน

แต่เด็กน้อยนี่กลับอยากมาวิ่งเล่น พูดถึงมันก็ดีเหมือนกัน

มีเด็กซนๆวิ่งเล่นฉันจะได้ไม่เหงา]


เจี๊ยบ : ตกลงค่ะเจ้านายตัวน้อย..


ฉันอุ้มเด็กน้อยไปที่รถ..กลิ่นตัวของเด็กคนนี้หอมๆ

กลิ่นคล้ายๆกับน้ำอบ..ได้กลิ่นอ่อนๆแบบนี้ชวนง่วงนอนเลย

ฉันขับรถออกมาไกลพอสมควร..



เจี๊ยบ : ขันทองพาพี่หลงทางเปล่าคะเนี่ย?

ไหนว่าบ้านอยู่แถวนี้ไงนี่ออกมาไกลจากบ้านพี่หลายโลแล้วนะลูก


[เด็กน้อยนั่งเอามือไพล่หัวไขว้ห้างกระดิกเท้าไปมา

กำแล้วงะถูกเด็กเลี้ยงแกละหลอกแน่เรา]


ขันทอง :  แค่นี้ทำบ่นไม่ได้เดินซักหน่อยแยกหน้าก็ถึงแล้ว

เจี๊ยบ : นี่อย่าบอกนะว่าเราไปวิ่งเล่นไกลขนาดนั้น!!

[ขันทองยักคิ้วยิ้มกวนๆให้ฉัน ไม่นะ!!นี่มันเหลือเชื่อเกินไปหรือเปล่า]



เรือนไทยไม้สักทองหลังใหญ่มีระเบียงและเรือนลูกล้อมรอบ

ตั้งอยู่กลางสวนไม้ผสมตามหลักทฤษฏีของพ่อหลวง

ฉันย่างเท้าตามเด็กน้อยแต่กวาดสายตาไปทั่วบริเวณบ้าน

เหล่าพืชไม้นานาพันธุ์ถูกจัดปลูกตามทุกมุมส่วนของพื้นที่

มีทั้งซุ้มผักไฮโดรโปรนิกส์ปลอดสารพิษ..

นี่มันบ้านตัวอย่างที่เข้าร่วมโครงการหลวงหรือเปล่านะ?

"ว๊ายๆ!!!..กรี๊ดดด!!"..ฮือ!!..ฉันที่มัวคิดอะไรเพลินๆก็ต้องขมวดคิ้ว

แหงนมองสิ่งที่อยู่บนหัว!!..

"อ้าว!!เห้ยๆ!!.."..!!!..

"กรี๊ด!!"..ตุ่บ!!..ฉันรีบอ้าแขนรับร่างผู้หญิงซุกซนคนนึงที่ร่วงจากกิ่งต้นมะม่วงไว้ได้ทัน

ดูท่าเธอจะตกใจมากหลับตาปี๋กอดฉันไว้แน่นเชียว!!

"นี่เธอ..ไม่เป็นไรแล้ว" ..

สาวน่าตาน่ารักค่อยๆลืมตาขึ้นน่ารักดีแฮะ

เราสองคนสบตากันแว๊บนึงที่หัวใจฉันเต้นแปลกๆ

"อ่า..ขอบคุณค่ะปล่อยก้อยลงได้แล้วค่ะ"

ฉันปล่อยเธอให้ลงยืนหลังจากที่รับมาอุ้มไว้นาน

เธอดึงชายกางเกงยีนขาสั้นลงยืนท่าเรียบร้อยเชียว

"ชื่อก้อยซินะ..พี่ชื่อเจี๊ยบยินดีได้รู้จักนะ".. ดูท่าเธอจะเขินนะนั้นแก้มแดงเชียว

เธอยกมือไหว้ฉันคงด้วยชุดที่ฉันใส่ด้วยมั้ง

"แล้วมานี่มีธุระกับฟรังรึเปล่าคะ?"

ใครกันนะฟรัง?..คงเป็นเจ้าของบ้าน..

"อืม..ก็ประมาณนั้นคือขันทองชวนฉันมาค้างที่นี่น่ะ"

เธอทำหน้าตกใจยิ้มแหย๋ๆส่ายตาล่อกแล่กไปมา

"มีอะไรหรือเปล่า?ถ้าไม่สะดวกฉันกลับก็ได้นะ"

ตาตี่ของเธอโตขึ้นโบกมือไปมา..

"ปะปะเปล่าค่ะ..ก้อยไม่ใช่เจ้าของบ้านไปหาฟรังกันดีกว่าค่ะ"

ก้อยรีบหมุนตัวไปยังเข่งผลมะม่วงเขียวเสวย

แต่ฉันไวกว่ารีบคว้าเข่งมายกเองเธออมยิ้มน้อยๆ

แล้วหลบสายตาของฉัน..เขินอีกแล้ว




ฟรัง..


ฉันกับแพรวายกมือไหว้พี่เจี๊ยบแขกพิเศษของยัยตัวแสบ

ฉันเหล่หน้าขันทองเด็กแผนสูงที่ไม่ละความพยายาม

จะทำสงครามกับคฤหาสน์ผีสิงนั่น..

แอบหนีไปคอยสอดส่องจนเจอเป้าหมายลากมาเกี่ยวพันจนได้

"พี่บอกหนูเองนร้าว่าให้เข้าตามตรอกออกตามประตูทีนี้เราก็ไม่โดน

ข้อหาบุกรุกแล้วใช่ป่ะ..อิอิ"

ยัยตัวร้ายส่งโทรจิตมากวนประสาทฉัน..

แถมทำเนียนนั่งกินขนมตุ้ยๆ อย่างสบายอารมณ์

เด็กอะไรกวนโมโหแท้!

"ขอบใจนะฟรังที่ให้พี่พักที่นี่จนกว่าบ้านจะเรียบร้อยน่ะ"

เซ้นฉันสัมผัสได้ถึงพลังคุณธรรมความดีในตัวพี่เจี๊ยบ

มันมีมากซะจนกลายเป็นเกาะธรรมคุณคอยปกป้อง

จากภยันอันตรายต่างๆ..คนดีๆแบบนี้ฉันจะไม่ช่วยได้ยังไง

"นี่เป็นการตอบแทนที่พี่มาทำงานช่วยเหลือชาวบ้านค่ะ"

ฉันรู้สึกยังไงก็พูดไปแบบนั้นพี่เจี๊ยบเป็นคนยิ้มเก่งอัธยาศัยดีมาก

พูดคุยเป็นกันเองอย่างเป็นธรรมชาติแต่พี่ก้อยนั่นซิ!!

เรียบร้อยจนผิดปกติ..ดูจากสายตาและแก้มแดงๆของพี่ก้อยแล้ว

เธอกำลังมีความรัก..ฉันกับแพรวาอมยิ้มให้กัน

แพรวาก็คงคิดเหมือนฉันแน่ๆเลย..


~~~~~~~~~~~~~~~~





คฤหาสน์นายอำเภอปั่ง..


ประกายตาวาวเย็นยะเยือกของสัตว์เดรัจฉานที่ซ่อนตัวภายใต้เงามืด

ของคฤหาสน์หลังเก่าที่ปล่อยทิ้งร้างมากว่ายี่สิบปี..

วิญญาณของพวกมันกำลังจ้องมองไปที่กลุ่มคนงาน

ที่เข้ามาซ่อมแซมความชำรุดทรุดโทรมของคฤหาสน์หลังนี้

"นายช่างครับเรือนหลังนั้นมีโซ่คล้องล็อคกุญแจไว้ครับ"

นายช่างหัวหน้าคนงานมองตามมือที่ชี้นำของลูกน้อง

"ทำส่วนอื่นไปก่อนแล้วกันรอถามปลัดก่อนว่าเปิดได้ไหม

ถ้าไม่ได้ค่อยใช้เครื่องตัดเหล็ก ตัดออก"

บุรุษร่างสูงวัยกลางคนที่เป็นนายช่างหมุนตัวเดินเข้าไปในตึก

ผ้าขาวที่ปิดคลุมฟอนิเจอร์ของใช้ที่ถูกทั้งฝุ่นและยักไย้เกาะเกี่ยว

ระโยงระยางเชื่อมใยแมงมุมจากการไม่มีคนดูแลให้กลาย

เป็นบ้านของพวกมันที่ชักสานใยจับจองเป็นเจ้าของ

ขั้นบันไดและราวจับเต็มไปด้วยฝุ่นเกาะตัวหนา

นายช่างผู้ดูแลงานซ่อมแซมเดินสำรวจตรวจตราจุดที่ชำรุด

เขาเดินย้ำเท้าขึ้นไปตามชั้นของขันบันได..

พลันหูเขาก็ได้ยินเสียงแปลกๆที่ลากอยู่บนพื้นของชั้นบน

เสียงลากนั้นดังเข้ามาใกล้ทุกขณะเขาหยุดชะงักบนบันไดขั้นที่แปด

ตาเขาเหลือกโพลงกับภาพที่ปรากฏตรงหน้า!

ฝูงแมวที่ลากทึ้งซากเน่าเปื่อยของศพ!พวกมันพุ่งกระโจนใส่ร่างของเขา

คมเล็บที่คมยาวเจาะฝังแน่นที่ใบหน้าฉีกกระชากจนหนังเนื้อหลุด

"อ๊าก!!..ชะ..ช่วย!!!"..คลึงๆ..ตุ่บ!!..ร่างของนายช่างภมรกลิ้งตกลงมาสู่พื้นล่าง

คอหักตาย!!..เสียงที่ดังกระหึ่มของเครื่องมือก่อสร้างกลบเสียงร้องของเขา

ครืดๆ..ร่างของเขาถูกฝูงสัตว์เดรัจฉานลากลงไปยังห้องใต้ดิน..

เลือดและเนื้อสดๆของมนุษย์ถูกพวกมันรุมแทะกินอย่างหิวกระหาย

อาหารรสเลิศที่น่าสยดสยอง..ผืนหนังท้องถูกฉีกกระชาก

เครื่องในมนุษย์ไหลทะลัก พวงไส้กับเลือดสีแดงสด

ถูกลากออกมากัดกินอย่างเอร็ดอร่อย..

ไม่นานฝูงแมวปีศาจนับร้อยก็จัดการมนุษย์คนนึง

จนเหลือแต่โครงกระดูก..


~~~~~~~~~~~~~~~~

18:00 น.


เจี๊ยบ..


ฉันรีบขับรถออกจากอำเภอหลังได้รับแจ้ง

จากคนงานว่านายช่างที่ไปซ่อมแซมบ้านปู่ของฉันหายตัวไป

พวกคนงานเดินหาตัวกันทั่วบ้านแล้วแต่ยังหาไม่เจอ

มันเกิดเรื่องอะไรกันนะ?..

ฉันมองถุงกระดาษของฝากใครบางคน

สุดท้ายฉันก็ต้องถอนหายใจออกมา

เหตุผลหนึ่งที่ฉันตัดสินใจมาประจำที่นี่

เพราะหนีหน้าใครบางคน..

แล้วตอนนี้ฉันกำลังเริ่มรู้สึกแบบนั้นอีกไม่เข็ดหรือไงกัน?

จะมีผู้หญิงซักคนที่เกิดมาเพื่อฉันบ้างไหม? เลิกคิดเหอะ!!

คนหายไปทั้งคนมัวมาคิดเรื่องบ้าอะไรแบบนี้กันล่ะ!!

ฉันไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัวสมองเร่งเหยียบคันเร่ง

ให้เร็วขึ้นเพื่อตามหานายช่างที่หายตัวไป..




ฉันเปิดคอนโซลที่เก็บของล้วงหยิบปืนลูกโหม่.38

ก่อนก้าวขาลงจากรถตรงดิ่งไปหากลุ่มคนงานที่เดินขวักไขว่

ตะโกนเรียกนายช่างภมร..เมื่อได้พูดคุยกับคนงานจึงได้ความว่า

ก่อนจะหายตัวไปมีคนเห็นว่านายช่างภมรเดินเข้าไปภายในตัวบ้าน

"พวกผมเดินหาทุกซอกทุกมุมข้างในบ้านแล้วนะคับ

แต่ไม่พบอะไรเลย"..

คนทั้งคนจะหายไปอย่างเฉยๆโดยไม่ทิ้งหลักฐานอะไรเลยหรือไง?

"นายช่างไม่ได้มีปากเสียงกับใครนะ?"

ทุกคนส่ายหน้าพร้อมกันฉันจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้าน

เผื่อเจอเบาะแสอะไรบ้าง..ใช่มันต้องมีเบาะแสซิ!!

 บนพื้นที่ถูกฝุ่นหนาเกาะปรากฏรอยเท้าจำนวนมากแต่เอะ!!

 รอยลากเป็นทางยาวนี่?..ฉันเดินตามรอยนั้นไปเรื่อยๆ

น่าแปลกรอยนั้นกับหยุดแค่ที่หน้าประตูห้องครัว

ฉันเดินเข้าไปสำรวจในครัวแต่ก็ไม่พบอะไรเลย

ฮึก!!..ความรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังมีอะไรซักอย่าง

จับตามองฉันอยู่ฉันหันกลับไปมองด้านหลังอย่างไว!!

เฮ้อ!!..แมวสีสวาท!แมวใครกัน?..

มันหันหลังวิ่งกระโจนหนีหายไปด้วยความเร็ว

พวกเรายังค้นหาการหายตัวไปอย่างเป็นปริศนาของนายช่างภมร

"ปลัดครับผมว่าพวกเรากลับกันก่อนดีกว่าครับถ้ายังไงพรุ่งนี้

เราขอให้เจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาช่วยค้นหาอีกแรงจะดีกว่านะครับ"..

ผู้ใหญ่องอาจที่เข้ามาช่วยค้นหารอบๆบริเวณเสนอความคิดในการหยุดค้นหา

ฉันมองดูนาฬิกาข้อมือจะสามทุ่มแล้วนี่ ฉันพยักหน้าหยุดภารกิจไว้ชั่วคราว




ขันทอง..


เกิดเรื่องจนได้ซินะ!!

"หนูบอกพี่สาวแล้วไอ้แมวปีศาจพวกนั้นปล่อยไว้ไม่ได้!!

ถ้าวันนี้หนูไม่จำศีลรับรองพวกมันจะไม่มีทางได้ฆ่าใครได้

ไปเจอก็เหลือแต่โครงกระดูกแล้ว!!"

หนูเอาแต่โมโหพอมองหน้าพี่ฟรังอีกทีก็ต้องหุบปากแทบไม่ทัน

น้ำตาพี่ฟรังหยดเปาะแววตาโกรธจัดแบบนั้นพี่สาวกำลังโกรธตัวเอง!!

มันน่าดีดปากตัวเองแท้ๆ..

"กลับมาแล้วจ้ะ"..พี่ก้อยหอบหิ้วของกินมาเพียบเลย

ตั้งแต่ปราบผีที่ร้านกงเต๊กพี่ก้อยก็กลายเป็นสมาชิก

ของพวกเราไปโดยปริยายตอนเช้าพี่ฟรังไม่ต้องรีบเหมือนก่อน

พี่ก้อยต้องไปเปิดร้านกงเต๊กจึงอาสาเอาของไปส่งให้เลยเพราะเป็นทางผ่าน

หนูชำเรืองมองหน้าพี่ฟรังอีกทีน้ำตาก็แห้งหายไปหมดแล้วไวแท้พี่สาวหนู

"ขันทองเตรียมตัวให้พร้อมคืนนี้เราจะไปจัดการมันกัน"

"เย้ๆ..พวกแกเสร็จแน่!!"..หนูกระโดดอย่างดีใจที่จะได้ออกไปยืดเส้นยืดสาย

"งานอะไรกันเหรอ?"พี่ก้อยทำหน้าสงสัยพวกเราพี่น้อง

ไม่มีความลับต่อกันอยู่แล้วหนูจึงเล่าเรื่องผีแมวให้พี่กัอยฟัง

"มีอะไรให้พี่ช่วยไหม?"..อ๊ะ!!เสียงรถของพี่เจี๊ยบ..

หนูยิ้มเจ้าเล่ห์..

"ช่วยหาข้าวหาน้ำให้พี่เจี๊ยบก็พอมั้ง..แบร่'
พี่ก้อยหน้าแดงแป๊ดทันทีทันใด...55+




เจี๊ยบ..


วันนี้เป็นวันที่ฉันเหนื่อยมากกังวลว่านายช่างภมรจะปลอดภัยหรือเปล่า?

ฉันก้าวขาลงจากรถอย่างหมดแรง..

"อ้าวฟรัง,ตัวเล็กจะไปไหนกันเหรอ?"

ฉันหยุดทักฟรังกับขันทองที่แต่งตัวสะพายกระเป๋า

เหมือนพวกเธอจะออกไปข้างนอก..

"ไปทำธุระนิดหน่อยค่ะ" ฉันพยักหน้าให้ฟรัง

เฮ้อเหนื่อยจังหิวด้วยป่านนี้ก้อยนอนยังนะ?

แค่คิดถึงหน้าคนขี้อายก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

เธอจะรู้สึกเหมือนกันหรือเปล่านะ?

พอขึ้นมายังระเบียงบ้านฉันต้องชะงักเท้า

รู้สึกตื่นเต้นที่เห็นก้อย..

เธอนั่งเท้าค้างอยู่ที่เรือนศาลากลางบ้าน

กำลังส่งยิ้มตาปิดมาให้ฉัน..

เป็นฉันเองที่ประหม่ายืนนิ่งอยู่แบบนั้น

ในมือกำถุงของฝากแน่น..

เอาน่าลองเปิดใจอีกสักครั้งจะเป็นไรไป

สูดลมหายใจลึกๆแล้วเดินไปหาเธอ

ทำตามหัวใจอีกครั้งเถอะ...




*คฤหาสน์นายอำเภอปั่ง*22:30


ฟรัง..


เสียงร้องแห่งความเจ็บปวด! ความแค้น!ดังระงมออกมาจากตัวตึก

เสียงขู่ฟ่อๆของแมวปึศาจจำนวนมากพอๆกับกลิ่นไอมรณะสีดำ

ที่ปกคลุมคฤหาสน์หลังนี้..แต่เสียงสะอื้นของผู้หญิงนั่น!!  ใครกัน?

"ลุยกันเถอะขันทอง" พอหันไปมองยัยตัวแสบเท่านั้นแหละ

ฉันต้องส่ายหน้าให้กับเด็กจอมเพี้ยน!!  

ขันทองในชุดลายพลางของทหารมีทั้งมีดพกระเบิดมือรอบเอว!  

แถมแบกปืนยิงระเบิดRPGกระบอกโต!

"แบบนั้นบ้านพี่เจี๊ยบไม่ย่อยยับหมดหรือไง?"

ขันทองยืนเต๊ะพยักหน้าอย่างน่าหมั่นไส้

ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ายัยนี่เข้าใจที่ฉันพูดหรือเปล่า!

"พี่สาว!ขอร้องล่ะอย่าทำหน้าเครียดแบบนั้น"

อะไรของยัยนี่อีกล่ะ?จู่ๆก็ทำเสียงแอ็คโค่แบบนั้น!

"จะไม่ให้เครียดได้ไง!ก็เล่นขนขีปณาวุธมาซะ!!"

เด็กแสบหันมายิ้มทะเล้นให้ฉัน..

"โห!พี่สาวอ่ะมีแต่ระเบิดน้ำมนต์ทั้งนั้นทำเครียดไปได้..55+"

หึ!!คบเด็กสร้างบ้านแท้ๆ!!กวนประสาท!!



แค่ฉันกับขันทองเยื้องย่างเท้าเข้ามายังพื้นที่บริเวณคฤหาสน์

เงี้ยว!!!..ง๊าวว!!!...ฟ่อๆ!!!..ฝูงแมวผีนับร้อยๆตัว

ก็โจนทะยานกราดเกลื่อนบนหลังคาบ้าง

ระเบียงประตูหน้าต่างเต็มไปด้วยดวงตาที่เรืองแสงแดง

ยั้วเยี้ยเดินไต่กันเต็มไปหมด!!

"ไงล่ะพี่สาวหนูจำหน้ามันได้หมดทุกตัวเลยจะบอกให้!!"

ขันทองนี่จริงๆเลยที่หายๆไปนี่คงมาหมกทำประวัติแมวผีอยู่นี่เอง

เมื่อฉันสูดกลิ่นพยาบาทของมันเข้าไปจึงสัมผัสได้ทันทีว่า

"พวกมันถูกกักขังให้เฝ้าคฤหาสน์หลังนี้ไว้"

ฉันจึงสร้างเขตอาคมไม่ให้พวกมันเข้ามาก่อกวน

กำแพงอักขระอาคมสีเขียวเรืองแสงกลางคุ้มครองฉันกับขันทอง

ฉันจำเป็นต้องรู้ที่มาที่ไปของวิญญาณเหล่านี้ซะก่อน

ที่จะลงมือปราบพวกมัน..

ญาณสมาธิถูกรวมเข้าอยู่ในตำแหน่งระหว่าง

ดวงตากับหน้าผากเปิดเนตรดวงตาของสวรรค์

ญาณขั้นสูงที่ทำให้ฉันมองเห็นอดีตได้พรสวรรค์

ที่ติดตัวฉันมาตั้งแต่เกิดมีไว้เพื่อช่วยและปลดปล่อยวิญญาณ

ที่อยู่ในบ่วงกรรมการปลดปล่อยรวมถึงการปราบปราม

ที่กำหนดขอบเขตถ้าหากดวงวิญญาณทำเรื่องต้องห้าม

นั่นคือการทำร้ายมนุษย์เราสามารถใช้กฏในการปราบปราม

เข้ามาควบคุมพวกมันได้ทันที..



ภาพพื้นที่โล่งมีกลุ่มคนกำลังขุดหลุมขนาดเล็กแต่ลึกหลายสิบหลุม

ชายวัยกลางคนในชุดข้าราชการสมัยเมื่อห้าสิบปีที่แล้ว

ท่าทางน่าเกรงขามเดินเข้าในพื้นที่ปลูกสร้างพร้อมกลุ่มชายฉกรรณ์

ที่แบกกรงแมวนับสิบกรงใหญ่ ในแต่ละกรงมีแมวนับสิบตัวอัดแน่นอยู่ในนั้น

"หลุมเสาเอกเอากรงที่มันท้องใส่ลงไปนะโว้ย!!"

เสียงดังทรงอำนาจของเขาเริ่มสั่งงาน..

ความเชื่อผิดๆของคนที่ได้ชื่อเป็นมนุษย์ที่มีมันสมอง

กำลังกระทำการคร่าชีวิตสัตว์ตัวเล็กที่ไร้หนทางสู้

ภาพอำมหิตไร้ซึ่งความเมตตาธรรมกระทำเรื่องสยดสยอง!

"มานี่ๆเอากรงแมวท้องมานี่กูจัดการเองพวกมึงเอาพวกมันไปใส่เสาลูก

หลุมละเก้าตัวแมวเก้าชีวิตกับความก้าวหน้าเป็นใหญ่เป็นโต..55+"

ใบหน้าฉายแววอำมหิตผิดมนุษย์เมื่อเขาจับคอแมวท้องขึ้นมา

แววตาของมันช่างน่าสงสารเหลือเกิน มันได้แต่แหงนหน้ามอง

ส่งเสียงร้องเมี๊ยวๆด้วยความเชื่องแต่กลับไม่ได้รับความเอ็นดู

จากเขาเลยซักนิดพวกมันถูกจับโยนลงไปทับกันอยู่ก้นหลุม

เสียงร้องเมี๊ยวๆคือสัญญาณขอความช่วยเหลือแต่สิ่งที่ได้รับ!!

แท่งปูนขนาดใหญ่ที่กระแทกทับพวกมันจนร่างแหลกเละ

ตายอนาถอยู่ในหลุมใต้เสาใหญ่มรณะ!!..

"บ้าสิ้นดี!!"...





ขันทอง..


หนูสะดุ้งตกใจเมื่อพี่ฟรังคำรามเสียงดังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ตัวของพี่ฟรังสั่นๆน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง

พี่สาวหนูเห็นอะไร?..ดูเหมือนจะโกรธมากกับสิ่งที่เห็น.

มันคืออะไรกัน? พี่ฟรังลืมตาขึ้นปากพี่ฟรังสั่นๆ!!

"พวกมันเอาแมวเป็นๆบางตัวท้องแก่ด้วยซ้ำใส่ลงไปในหลุมเสาบ้าน!!"

ห๊ะ!!..หนูทิ้งปืนที่แบกเอาไว้ร่วงไปกองอยู่กับพื้น..

นี่หรือการกระทำของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์!!

 "โหดร้าย!!โหดร้ายเกินไปแล้ว!!..ฮือๆ..หนูไม่อยากช่วยคนอีกแล้ว!!"

พี่ฟรังดึงหนูไปกอดเอาไว้พี่สาวลูบหลังให้หนูเบาๆ

"สังคมมนุษย์มีทั้งคนดีและคนไม่ดีอยู่รวมกัน

ยังไงพวกเราก็ต้องทำความดีต่อไปเพื่อไถ่บาป

ให้กับสัตว์โลกที่ถูกมนุษย์เบียดเบียน..

ทำเถอะความดีเพราะคนดีมีน้อยถ้าเรานิ่งเฉย

คนดีๆเรื่องดีๆก็จะหายไปอีก..

ขันทองเข้าใจที่พี่พูดใช่ไหมเราต้องเป็นส่วนหนึ่ง

ของกลุ่มคนดีที่มีอยู่บนโลกที่โหดร้ายใบนี้นะ"

หนูกอดคอพี่ฟรังเอาไว้แน่นถึงหนูจะยังเด็ก

แต่หนูก็เข้าใจในสิ่งที่พี่ฟรังบอก..หนูเข้าใจดี

เพราะถ้าไม่ได้คนดีๆอย่างพี่สาวยื่นสองมือมาอุ้มหนูออกจากกองขยะ

ในวันนั้นป่านนี้หนูคงกลายเป็นผีเร่ร่อนเนื้อตัวเหม็นเน่า

ลอยไปลอยมาอยู่ตามข้างทางคอยหลอกหลอนคนอื่นแน่ๆ

"อืม..หนูรู้หนูไม่ทิ้งให้พี่สาวเหนื่อยคนเดียวอยู่แล้ว"




ฟรัง..


ฉันเช็ดน้ำตาให้กับขันทองน้อยฉันรู้ถึงความขมขื่น

ของเด็กคนนี้แต่เพราะความเข้มแข็งขันทองจึงได้แต่เก็บ

ความเจ็บปวดเอาไว้ในใจวิ่งเล่นซุกซนไปวันๆ..

"แล้วเราจะช่วยพวกมันได้ยังไงล่ะพี่สาวเพราะหนทางเดียว

ที่จะปลดปล่อยพวกมันได้คือต้องทำลายคฤหาสน์หลังนี้เท่านั้น"

ถูกอย่างที่ขันทองพูดต้องทำพิธีประชุมเพลิงส่งวิญญาณ

โดยการทำลายสุสาน ที่ฝังพวกมันเอาไว้!

"ตอนนี้ทำได้แค่สวดแผ่กุศลให้ดวงวิญญาณสงบเสียก่อน

เรื่องที่พวกมันมีพลังถึงกับฆ่าคนได้มันต้องมีอะไรที่มากกว่านั้น"

ฉันบริกรรมคาถาแผ่ส่วนกุศลให้กับแมวผี

ฝูงแมวผีค่อยๆหายไป..

จากที่จับกลุ่มก็เดินแยกย้ายหายเข้าไปในกำแพงบ้าน

ฉันกับขันทองช่วยกันนำสายสินและข้าวสารเสก

ไปขึงและโรยข้าวสารเสกไว้โดยรอบสร้างเขตกักกัน

ไม่ให้แมวผีออกไปทำร้ายใครได้อีก..

"พี่สาวเรือนหลังนั้นไงที่หนูเล่าให้ฟังมันมีพลังบางอย่างอยู่ในนั้น

หนูเข้าไปไม่ได้พลังมันคล้ายกับพ่อปู่บ้านเราไม่ทำร้ายแต่ห้าม

ไม่ให้เข้าไป"..จริงอย่างที่ขันทองบอกเพราะฉันสัมผัสได้กับพลังสีขาว

ใช่ไสยเวทย์ฝ่ายขาว!แต่ทำไมถึงนำไปใช้ทำเรื่องชั่วร้ายฆ่าคน..

ทั้งที่เป็นฝ่ายขาวแท้ๆเพราะอะไร?..

"พี่ไม่เห็นอะไรไปมากกว่านี้ต้องเปิดห้องนี้ออกแล้วสัมผัสโดยตรงเท่านั้น

ที่นี่ถูกอาคมปิดเอาไว้"..ใครกันนะที่เป็นคนทำ!!

"ขันทองเรากลับกันก่อนเถอะบางทีเราคงต้องเล่าเรื่องนี้ให้พี่เจี๊ยบฟัง"

ไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องราวจะมีเงื่อนงำขนาดนี้!!

คืนนี้ฉันคงทำได้แค่นี้เรื่องนี้จะจบหรือไม่ขึ้นอยู่กับพี่เจี๊ยบคนเดียว

ปมจะถูกแกะออกต้องได้รับความร่วมมือจากเจ้าของคฤหาสน์!!




ในขณะที่ฉันกับขันทองเดินขึ้นมายังระเบียงบ้าน

พลันฉันได้ยินเสียงบริกรรมคาถา!!..ฉันหยุดฝีเท้ากึกมองหน้าขันทอง

คาถาต้องห้าม!!..คาถาเชิญวิญญาณ!!..คาถาเชื่อมระหว่างโลก

มนุษย์กับโลกวิญญาณ!!..มันดังออกมาจากห้องของพี่เจี๊ยบ!!

ไม่จริง!!..



เจี๊ยบ..


ปัง!!..ฉันหยุดสวดมนต์ล้วงปืนใต้หมอนเล็งไปที่ผู้บุกรุก!!  

แต่แล้วต้องรีบลดปืนลงต่ำเมื่อคนๆนั้นคือ..

"ฟรัง!!"..ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นมองฉันเหมือนกับ

ฉันทำอะไรผิดยังงั้น..

"พี่เจี๊ยบทำแบบนี้ทำไมคะ?"..เป็นคำถามที่ทำให้ฉันงง

"พี่ทำอะไร..พี่ทำอะไรเหรอ?"..ฟรังกัดริมฝีปากเดินตรงดิ่งเข้ามาจนฉันต้องถอยหลัง

แต่เธอกับก้มลงหยิบสมุดสวดมนต์เล่มเก่าที่ปู่ให้ฉันไว้ขึ้นมา

เธอหลับตานานจนฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเธอเป็นอะไร..

"แบบนี้นี่เอง.." อะไรของเด็กคนนี้นะ?..

"ขอโทษนะคะที่ทำให้ตกใจแต่เรามีเรื่องต้องคุยกันยาวเลยคะ"

ฉันงงไปหมดแล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน?

ฟรังเป็นอะไรบุกเข้ามาอย่างโมโหพูดจาแปลกๆ

แต่พอหยิบสมุดสวดมนต์ขึ้นมาท่าทางก็เปลี่ยนไป

"พี่งงไปหมดแล้วนะฟรังมันเรื่องอะไรกัน?

แล้วสมุดสวดมนต์นั้นเกี่ยวอะไรด้วย?"  

ฟรังยืนหน้านิ่งก่อนเดินมาจับมือฉันดึงไปนั่งลงบนเตียง

"พี่เจี๊ยบทำใจให้สบายก่อนค่ะมันอาจจะเหลือเชื่อ

แต่เชื่อเถอะว่าพี่เจี๊ยบจะเชื่อทุกคำพูดที่หนูจะเล่าให้ฟัง

พี่เจี๊ยบคือกุญแจสำคัญที่จะจบเรื่องทั้งหมดค่ะ"

ฉันคือกุญแจ??




ฟรัง..


"สมุดเล่มนี้ไม่ใช่บทสวดมนต์หรอกนะคะ แต่มันคือคาถาไสยเวทย์ของสายขาว

คนที่มีดวงจิตบริสุทธิ์เท่านั้นที่จะสามารถปลุกมนต์ของคาถาให้มีพลังได้

พี่เจี๊ยบคือคนที่ถูกเลือกมาค่ะจับมือหนูเอาไว้หลับตาตั้งสมาธิหนูจะพาพี่เจี๊ยบ

ไปดูเหตุการณ์ในอดีตที่ผ่านมา"

ฉันกับพี่เจี๊ยบนั่งหันหน้าเข้าหากันสองมือประสานจับกัน

รวบรวมสมาธิถอดกระแสจิตจูงมือของพี่เจี๊ยบฝ่าประตูกาลเวลา

ย้อนกลับไปในอดีต..






พ.ศ.2510

ณ.ตำบลด่านช้าง


ว่าที่นายอำเภอหนุ่มใหญ่ไฟแรงนามว่าปั่งลงมือปลูกคฤหาสน์ใหญ่

ให้สมกับตำแหน่งและฐานะด้วยความที่ในสมัยนั้น

เชื่อและศรัทธาในไสยศาสตร์นายอำเภอปั่งได้รับการบอกเล่า

ถึงวิธีการสร้างบริวารไว้คอยเฝ้าทรัพย์และเกื้อหนุนดวงชะตา

นำมาซึ่งตำแหน่งและชื่อเสียง..

ในวันที่ลงเสาเอกเขาได้กระทำการอันโหดเหี้ยม

โดยการสังเวยชีวิตแมวท้องแก่และหนึ่งในนั้น

เป็นแมวของเขาเองเขาโยนมันลงไปที่ก้นหลุม

และตรึงพวกมันด้วยเสาต้นใหญ่นับร้อยตัว

ตายอย่างน่าอนาถใจพวกมันถูกจองจำให้อยู่ใต้เสาบ้าน

เป็นบริวารเฝ้าทรัพย์ตามความเชื่อของเขา

ความโกรธแค้นพยาบาทของดวงวิญญาณแมวผี

ทำให้เกิดอาถรรพ์ต่างๆภายในคฤหาสน์ของเขา

พ่อของเขายิงตัวตายเพราะทนเสียงร้องโหยหวน

ของแมวผีนับร้อยตัวไม่ไหว..

ภรรยาของเขาคลอดลูกและเสียชีวิต

ตัวเขาเองก็เจอเหตุการณ์อาฆาตเกือบเอาชีวิตไม่รอด

คืนนึง..ในขณะที่เขายังคงนั่งทำงานอยู่ภายในห้องทำงาน

สิ่งของบางอย่างได้ตกกระทบพื้นเสียงดัง!..

เขาคิดว่ามีขโมยรอบเข้าบ้าน..เขาเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานหยิบปืนพก

เดินออกไปจากห้องลงบันไดไปที่ชั้นล่าง..

แมวนับร้อยยืนจังก้าพุ่งกระโจนหมายเอาชีวิตของเขา

แต่ด้วยอิทธิฤทธิ์แห่งเหรียญหลวงพ่อวัดปากน้ำที่เขาห้อย 

ที่เป็นยันต์ปกป้องชีวิตของเขานายอำเภอปั่งจึงรอดพ้นความตาย

เมื่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์คอยคุ้มครองเขาอยู่เขาจึงย่ามใจจะใช้มันเป็นเครื่องมือ

ในการควบคุมผีแมวเหล่านั้นให้อยู่ในอาณัติคำสั่งของเขา..

เขาเริ่มศึกษาไสยเวทย์สายขาวแต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่สามารถ

ใช้ไสยเวทย์นั้นได้เวลาผ่านไปยี่สิบปีลูกชายของเขาก็มีทายาท

กำเนิดเกิดมาเด็กน้อยเพศหญิงสองคน..

ลูกสาวฝาแฝดของเขาคนนึงได้เสียชีวิตตั้งแต่ออกมาจากท้องแม่

นายอำเภอปั่งผู้เป็นพ่อของชายหนุ่มได้นำร่างของหลานสาวที่เสียชีวิต

ไปย่างไฟร่ายคาถาที่ใช้ไม่ได้หมายสร้างกุมารทองไว้ต่อกรกับผีแมว

แต่วิญญาณนั้นไม่มีอิทธิฤทธิ์ใดๆเป็นเพียงดวงวิญญาณที่ถูกจองจำ

ไว้ด้วยตาแก่โง่ๆคนนึงที่ยึดความเชื่อตัวเองเป็นใหญ่!

ตั้งแต่หลานสาวเขาเข้ามาอยู่ในบ้านผีแมว

ไม่เคยปรากฏกายอีกเลยทำให้เขามั่นใจว่ามันเป็นเพราะกุมารที่เขาสร้างนั่นเอง

เขาจึงสร้างเรือนไม้หลังเล็กให้กับกุมารหลานสาวเขาแล้วปิดคล้องกุญแจอย่างดี

 กันคนเข้าไปขโมยซากศพแห้งเกรียมนั้นไปจากเขาเพราะมันคือสิ่งวิเศษ

ที่เขาสร้างมันขึ้นมาด้วยมือของเขาเอง..

เขาคิดว่าเขาคือผู้วิเศษมีวิชาอาคมแก่กล้าจึงหมายมั่นปั้นมือ

ถ่ายทอดวิชาให้กับหลานสาวที่เจริญวัยได้7ขวบปี

ทายาทของเขาคนนี้เป็นนางฟ้าลงมาจุติผู้มีดวงจิตบริสุทธิ์

ที่ผีแมวสงบไม่ใช่เพราะสิ่งที่เขาสร้างแต่เป็นเพราะพลังธรรมคุณ

ในตัวเด็กที่เข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่ผีแมวจึงถูกตรึงด้วยพลังนั้น

เธอคือกุญแจที่จะปลดปล่อยความทุกข์ของเหล่าดวงวิญญาณ

ที่ถูกตาแก่ประสาทเสียจองจำ..




~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

จบตอนครับ..อ่านตอนจบในตอนต่อไปนะคับ