ฟรัง colic คนเห็นผี

ลำดับตอนที่ #15 : กองกอย

กองกอย..ผีป่าหน้าตาอัปลักษณ์ ดวงตาปูดโปน

โดดไปมาด้วยขาเพียงข้างเดียว..

ตำนานของผีตนนี้เป็นที่เล่าขานของคนรุ่นเก่า

แต่ในปัจจุบันล่ะมันยังมีตัวตนอยู่อีกไหม?


~~~~~~~~~~~~~~~~~

*ค่ายพักนักเรียน* 05:00


เหนิง..


อืมนิ่มจัง..ให้ตายเถอะคนกำลังหลับสบายแท้ๆ

ก้อนปุยนุ่นที่อยู่ในมือนี่ก็นุ่มนิ่มเหลือเกิน ..

อ่าฉันขยำมืออย่างหมั่นเขี้ยว!!..

"เด็กๆตื่น!!!!"..ฉันสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ด้วยเสียงที่แผดจนแสบแก้วหู!!

ของครูเจ้าแม่โทรโขล่งทองคำ!!..แต่เอะ!!..ฉันลูบๆคลำๆสิ่งที่อยู่ในมือฉัน!!

"ชิบหาย!!"..ขยำเต็มที่เลยกู!!..ฉันค่อยๆปล่อยมือจากหน้าอกของหัวหน้าห้อง

จอมเนิส..ยัยกุ๊กไก่..ฆ่าฉันด้วยทฤษฏีหลักการ การอยู่ร่วมกันจนหัวฟูสมองกระจุยแน่!!

"เหนิง"..เสียงยัยกุ๊กไก่ทำฉันรีบลุกพรวดพลาดคว้าผ้าเช็ดตัวกระโจนออกนอกเต๊นท์ทันที!!



เฮ้อ..อากาศยามเช้ามืดในป่าแบบนี้..สดชื่นจริงๆเลย

อ๊ะ!!ยัยกุ๊กไก่เดินมานู้นแหละทำหน้าไงดีวะเรา..

ระรื่นกลบเกลื่อนเข้าไว้..

"มอนิ่งงงง!!หลับสบายดีมะเมื่อคืนน่ะ!" ยัยบ้าเอ๊ย!!

คนอุตส่าห์ทักดันทำหน้านิ่งเดินผ่านฉันไปอย่างหน้าตาเฉย

สงสัยจะโกรธซินะ!!แล้วฉันตั้งใจหรือไงกันเล่า!!หงุดหงิดๆ!!

"เหนิงมียาแก้ปวดบ้างเปล่าวะ?" ฉันหันไปมองไอ้แบงค์ที่ยืนหน้าซีดเป็นไก่ต้ม

"มึงเป็นไรวะ?หน้าถึงได้ซีดขนาดนั้น" ไอ้แบงค์ทรุดนั่งลงกับพื้นเหมือนคนหมดแรง

"ไม่รู้ตัวอะไรมันกัดกูว่ะ!!"..มันยกเท้าขึ้นสูงกระดิกหัวนิ้วโป้เท้าให้ฉันดู

"เชี้ย..เหม็นชิบหาย!!"..ฉันปัดเท้าของมันลง

"งั้นแกรออยู่นี่แหละเดี๋ยวฉันไปเอายามาให้!"

ฉันเดินกลับไปที่เต๊นท์เอายาแก้ปวดมาให้ไอ้แบงค์

แต่กัดเป็นรูขนาดนั้นมันเป็นตัวอะไรกันนะ?

หลังจากกินยาไปแล้วมันก็เดินกลับเต๊นท์ของมันไปด้วยท่าทางอิดโรย

เป็นอะไรมากเปล่าวะ?..ตั้งแต่กินข้าวเช้าฉันก็ไม่เห็นไอ่แบงค์อีกเลย


"เอาล่ะกิจกรรมของพวกเธอในวันนี้คือการบวชป่า

ส่วนพวกมอห้ากับมอหกเขารับหน้าที่ปลูกต้นไม้กัน

ให้หัวหน้าห้องและรองหัวหน้าไปรับผ้าที่ครูสมชาย

เอามาแจกจ่ายให้เพื่อนๆได้เลยค่ะ"





 กุ๊กไก่..


ฉันลังเลนิดหน่อยก่อนจะเดินถือผ้าผืนสุดท้าย

ตรงไปหาเพื่อนร่วมเต๊นท์..เหนิง..เด็กแสบประจำห้อง

ก๊วนเนี้ยชอบทำตัวมีปัญหาอยู่เรื่อย..

แถมเมื่อคืนก็ยังทำเรื่องบ้าๆกับฉันอีก

เช้ามาจะขอโทษซักคำก็ไม่มี!!..ยังทำหน้าระรื่นได้อีกนะ

น่าโมโหชมัด!!เห็นเราเป็นของเล่นหรือไงกัน..

"เห้ยๆ..พวกมึงบวชป่าเสร็จแล้วเล่นน้ำกันดีกว่า"

ฉันหยุดยืนด้านหลังเหนิงที่กำลังจ้อกับเพื่อนในชั้นอย่างอารมณ์ดี

ฉันดึงชายเสื้อเหนิงเบาๆ..

"ห๊ะ!!..ของฉันเหรอ?ขอบใจนะ.."

 เหนิงหันมารับผ้าแล้วหันไปคุยต่อไม่ได้สนใจฉันเลย!!



ผู้นำชุมชนตั้งศาลไม้เล็กๆเพื่อทำพิธีบวชป่า

ข้าวเหนียวข้าสุก หมากพลู เครื่องเส้นไหว้ถูกนำมาประกอบพิธี

ผู้ชายช่วยกันโยงสายสินไปยังต้นไม้แต่ละต้น

พวกเราที่มีผ้าเหลืองอยู่ในมือก็เดินแยกย้ายกัน

นำไปผูกกับต้นไม้ใหญ่ จุดประสงค์ของการบวชป่า

ก็เป็นไปตามความเชื่อของชาวบ้านว่าเทวดาเจ้าป่าเจ้าเขา

จะช่วยปกปรักรักษาต้นไม้จากพวกตัดไม้ทำลายป่า

ฉันพยายามเอื้อมหยิบชายผ้าอีกด้านผูกโอบต้นไม้ใหญ่

แต่แขนฉันคงสั้นไปมั้งเนี่ย ลำบากเหมือนกันแหะ

"มาฉันช่วย"..เหนิงจับชายผ้าอีกด้านช่วยฉันมัดผูกจนเสร็จ

"นี่เธอจะไปเล่นน้ำด้วยกันมะ..ฉันไปดูทำเลมาแล้วนะ"

ในสมองมีอะไรมากกว่าการเล่นสนุกอีกไหมเนี่ย?

"ไม่อ่ะ..ฉันจะถ่ายภาพกิจกรรมการออกค่ายไว้ทำรายงาน"

เหนิงพยักหน้าแล้วทำท่าจะพูดอะไรซักอย่างแต่ก็เงียบไป

"อืม..งั้นฉันไปนะ" เหนิงกำลังจะเดินไปแต่กับหยุดชะงักหันกลับมา

"ไงเธอก็เดินๆระวังพวกสัตว์เลื้อยคลานบ้างล่ะ ได้ข่าวว่าถูกสัตว์แปลกๆกัดเท้า

กันไปหลายคน"..พูดเสร็จก็วิ่งก้าวกระโดดไปอย่างไว..

ฉันอมยิ้มให้กับเพื่อนร่วมเต๊นท์ที่อุตส่าห์เป็นห่วงฉัน





ฟรัง..


ฉันกับแพรรับกล้าไม้กับพั่วจากครูสมชาย

เราสองคนเดินไปหาทำเลที่จะปลูกกล้าไม้

"ต้องหาที่มีแสงแดดอ่อนส่องถึงพื้นดินมีความชุ่มชื้น ต้นกล้าจะได้โตเร็วๆ"

เด็กที่โตมากับสวนอย่างฉันถนัดเรื่องการปลูกต้นไม้ที่สุด..

"ใกล้ๆน้ำตกเป็นไง?"..แพรวาเสนอแนวคิด..น่าสนใจ..

เราสองคนเดินไปหาทำเลใกล้กับน้ำตกจนเจอพื้นที่เหมาะ

ฉันจึงลงมือขุดดิน..

"เออนี่ฟรัง..แพรได้ยินพวกรุ่นน้องคุยกันว่ามีเด็กผู้ชายมอสี่

ถูกตัวประหลาดกัดหัวนิ้วโป้เท้าจนเป็นรูไปสามคนแต่ละคน

มีไข้สูงมากเลย ได้ยินมาว่าถ้าพรุ่งนี้อาการไม่ดีขึ้นคุณครู

จะประสานงานกับทางศูนย์ให้มารับตัวออกไป"

เรื่องที่แพรเล่าทำให้ฉันฉุกคิดถึงผีป่าตนนึงจะเรียกว่าผีซะทีเดียวก็ไม่ได้

มันเป็นสัตว์ประหลาดครึ่งผีที่มีมาแต่โบราณ..กองกอย..

"แพร..รู้จักผีกองกอยไหม?"..แพรส่ายหัวไปมา

"อยากฟังเรื่องเล่าของผีกองกอยไหมล่ะ?.."  แพรวารีบพยักหน้าทันที

"มันเป็นตำนานเล่าขานถึงชนเผ่าที่อาศัยอยู่ในป่าดงดิบ

ชาวป่ากลุ่มนั้นมีรูปร่างแคละแกนร่างกายผ่ายผอม

พุงโลก้นปอด ไม่สวมใส่เสื้อผ้า มักอาศัยอยู่ตามถ้ำ

บ้างก็ขุดรูอยู่แต่นั่นไม่น่ากลัวเท่ากับชนเผ่านี้ชอบกิน

เลือดและเนื้อของมนุษย์ พวกนี้มีความว่องไวในการปีนป่าย

ตามเขาสูงชันและความหิวกระหายทำให้พวกเขาเริ่มออกจากป่า

มาล่ามนุษย์ที่อาศัยอยู่ตามชายป่า จากการหายตัวอย่างลึกลับ

ของเด็กในหมูบ้านทำให้นักพดฤษีรูปหนึ่งได้อาสาเข้าไปในป่า

เพื่อตามหาเด็กๆ..กลางดึกของคืนหนึ่ง..

ในป่าดงเช่นนั้นดูเงียบสงัดวังเวง..นักพด ก็ได้ยินเสียงประหลาด

คล้ายเสียงนกกลางคืนร้อง..

"ก๋อย ก๋อย ก๋อย" เสียงนั้นดังใกล้เข้ามา แล้วดังรับกันล้อมรอบไปทั่วทิศ

เสียงบีบเข้ามาเรื่อยๆ..

"ก๋อย ก๋อย ก๋อย" และมีแสงคบไฟนับสิบๆ ดวงมาจากเสียงนั้น

ทำให้มองเห็นตัวผู้ถือได้ถนัด..

ร่างนั้นเป็นมนุษย์ร่างประหลาด ขนาดเด็กอายุ 13-14 ปี

ผอม พุงโร ผิวคล้ำ ผมเผ้ารุงรัง จมูกแบน บ่งบอกว่าเป็นคนป่า

ทุกคนมีอาวุธประจำตัวคือ..

"หน้าทึ่น" คล้ายธนูแต่เล็กกว่า ใช้คล่องตัวในป่า

พวกเขาสะพายกระบอกไม้ไผ่ใส่ลูกดอกอาบยาพิษ

ก่อนที่ลูกดอกอาบยาพิษจะพุ่งปิดชีพนักพด

นักพดผู้มีวิชาอาคมบริกรรมคาถาทำใหลูกดอกที่พุ่งมา

ล่วงหล่นพื้นกลายเป็นผลไม้..พวกคนป่าเห็นเช่นนั้น

ก็พากันตกใจก้มลงกราบไหว้และยกให้เป็นเทพเจ้าของเขา

นักพดจึงห้ามไม่ให้พวกชาวป่ากินเนื้อมนุษย์อีกโดยเด็ดขาด

และได้สาปแช่งเอาไว้ว่า..

ถ้ามันผู้ใดกระทำผิดกินเนื้อมนุษย์อีกกูขอสาปแช่ง

ให้เผ่าของพวกมึงสูญสิ้นขาหนึ่งข้างมีปากยื่นยาวดังกระบอกกินได้แค่น้ำ

ถ้าโดนแสงก็ขอแสงนั้นเผาไหม้พวกมึง..

แหละนั้นก็คือคำสาปแช่งของนักพด..

อยู่มาวันนึงความอยากกระหายในเลือดและเนื้อของมนุษย์

ทำให้ชาวป่ารวมกลุ่มกันออกล่ามนุษย์อีกครั้ง..

และคำแรกที่ได้ลิ้มรสเนื้อมนุษย์สดๆก็เกิดอาเพศทั้งลมทั้งฝน

ชาวป่าล้มตัวเกลือกกลิ้งไปมากับพื้นดิ้นทุรนทุรายรูปร่างเริ่มเปลี่ยนไป

ขาหดหายไปข้างหนึ่งปากค่อยๆยื่นยาวคล้ายปากของยุงกลายสภาพ

เป็นสัตว์ประหลาดกระโดดไปมาด้วยขาเพียงข้างเดียว

ส่งเสียงร้อง..ก๋อย..ก๋อย..ก๋อย..นี่ก็คือตำนานที่มาของผีกองกอย

ผีป่าที่ชอบดูดเลือดมนุษย์โดยใช้ปากเจาะดูดที่หัวนิ้วโป้เท้าของมนุษย์

โดยเฉพาะเลือดของผู้ชายพวกผีกองกอยจะชื่นชอบเป็นพิเศษ"

แพรวาลูบแขนไปมาขยับตัวกอดแขนฉันเอาไว้

"น่ากลัวอ่ะฟรังแล้วปัจจุบันพวกนี้มันยังมีอยู่ไหม?"

ฉันพยักหน้า..ใช่มันยังมีอยู่และมันกำลังออกล่า..

"แฮ่ม!!..แอบจู๋จี๋กันอยู่ตรงนี้เอง"..พี่เบลล์ฉีกยิ้มกว้างยักคิ้วให้ฉัน

"เบลล์อ่ะ..แซวน้อง" พี่ฝนตีแขนพี่เบลล์จอมกวนที่ทำหน้าทำตาเหมือนเจ็บมาก

"โอ๊ยเจ็บจัง!!55+"..พี่เบลล์นี่น่ารักนะขี้เล่นได้ตลอดเวลา

ไม่ค่อยเห็นพี่เบลล์เครียดแถมเรียนก็ได้ท็อปทุกวิชา

"เออนี่ฟรังกับแพรไปเล่นน้ำด้วยกันมะพี่นัดเก้ากับตาลเอาไว้แล้ว"

ฉันหันไปมองหน้าแพรที่พยักหน้าหงึกๆคงอยากเล่นมากล่ะซิ

"ก็ดีเหมือนกันค่ะ"..พี่เบลล์กระโดดโลดเต้นเหมือนเด็กๆเลย

เฮ้อ..ทำให้คิดถึงขันทองเลยป่านนี้ยัยตัวแสบกับพี่ก้อย

จะเป็นไงบ้างนะ..




ขันทอง..


"ฮัดชิ้ว!!!.."ใครนินทาหว๊า?..





เหนิง..


ฉันขออนุญาตครูสมชายไปเยี่ยมดูอาการไอ้แบงค์

ที่หมกนอนในเต๊นท์เพราะพิษไข้..

"เป็นไงวะ..กินข้าวกินยายังมึง?" มันนอนตัวสั่นอยู่ในผ้าห่ม

"อืม..คะครูสมชายเอามาให้กูกินแล้ว" ดูจากอาการแล้วท่าจะแย่

"เห็นว่าพรุ่งนี้เช้าทางศูนย์จะเอาเปมารับน่ะไงมึงก็อดทนหน่อยนะ

ว่าแต่ไม่มีใครเห็นเลยหรือไงวะว่ามันเป็นตัวอะไร?"

ไอ้แบงค์ขมวดคิ้วคิดสักพักมันก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก

"ก่อนกูจะหลับ..กูได้ยินเสียงสัตว์ร้องแปลกๆว่ะ"

ฉันนั่งลุ้นในเรื่องที่ไอ้แบงค์กำลังเล่า..

"เสียงแหลมๆเล็กๆร้อง..ก๋อยๆเกิดมากูก็เพิ่งเคยได้ยินนี่แหละ

ไม่รู้ว่าตัวเหี้ยอะไรเหมือนกัน หลังจากนั้นกูก็หลับไม่รู้เรื่องเลย

ตื่นเช้ามาก็ปวดหนึบที่นิ้วโป้เหมือนถูกเข็มสลิงดูดเลือด

ลุกขึ้นนี่หน้ามืดเลยใจแม่งหวิวเหมือนจะเป็นลม"


ฉันคุ้นคิดถึงเรื่องที่ไอ้แบงค์เล่า จะถามใครดีนะ?

อ๊ะ!!จริงซิถามยัยกุ๊กไก่นักวิชาการประจำห้องดีกว่าเผื่อนางจะรู้อะไร

ฉันมุดกลับเข้าไปในเต๊นท์..อัยยะ!!..

"กรี๊ด!!!ออกไป๊!!!"..ตุ่บๆ!!..หนังสือและอะไรต่ออะไร

ถูกยัยกุ๊กไก่ระดมปาใส่หน้าฉันจนหน้าหงายเงิบ

ก้นจ้ำเบ้านั่งมึนอยู่หน้าเต๊นท์!!

"อะ!อะไรของเธอวะ?..ก็แค่ใส่ยกทรง!!ทำไมต้องลงไม้ลงมือกับฉันด้วยเนี่ย!!" ฟลุ่บ!!โป๊ก!!

"โอ๊ย!!เจ็บนะยัยบ้า!!"..ยัยกุ๊กไก่โผล่ออกมาแค่หน้าเขกมะเหงกลงบนหัวฉัน

"เธอมันจอมลามก!!อย่าคิดว่าเรื่องเมื่อคืนฉันจะลืมมันไปง่ายๆนะ!!"

อ้อ!!แบบนี้นี่เอง..ต่อให้พูดอะไรไปยัยนั่นก็ไม่ฟังอยู่ดี!!

"โอเค..ฉันขอโทษแต่ฉันมีเรื่องอยากจะถามเธอหน่อยน่ะ"

ยัยกุ๊กไก่ขมวดคิ้วจ้องหน้าฉัน..

"เรื่องอะไร..แต่ถ้าเรื่องทะลึ่งเธอโดนดีแน่!!"

ฉันกลอกตาส่ายหัวไปมาผิดครั้งเดียวกลายเป็นอาชญากรตลอดชีพเลยกู

"เธอรู้ไหมสัตว์ป่าอะไรเสียงแหลมเล็ก..ร้อง..ก๋อย..ก๋อย..ก๋อย"

 ยัยนั่นทำหน้าเหมือนรู้เลย..ดูซินักปราชญ์ประจำชั้นจะตอบว่าอะไร?

"ผีกองกอย!!"..ห๊ะ!!..ยัยนี้นี่!!กะกวนประสาทฉันใช่ไหม?

"เธออย่ามาอำกันนะ!!มันไม่ตลกหรอกผีๆสางๆเนี่ย!!"

ยัยกุ๊กไก่ผลุ่บหายเข้าไปในเต๊นท์แล้วโผล่ออกมา

พร้อมกับหนังสือเล่มหนึ่ง..

"อ่ะ!!เนี่ยเป็นหนังสือที่พ่อฉันให้เอามาอ่านเกี่ยวกับการประพฤติตัวในป่า

พ่อฉันเป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้พ่อบอกว่าป่ามีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นมากมาย

ป่าดงดิบเป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์ป่าและสิ่งลี้ลับและหนึ่งในนั้นก็คือผีกองกอย

ผีที่ชอบดูดเลือดคนด้วยการเจาะดูดที่นิ้วโป้เท้าและทุกครั้งที่มันจะปรากฏตัว

มันจะส่งเสียงร้องก๋อยๆเป็นสัญญาณบอกพวกมันให้เข้าโจมตี..

ดังนั้นเวลาเราจะนอนให้นอนไขว้ขาหลอกมัน"...

ฉันเริ่มเหงื่อแตก!!เพราะมันดูสอดคล้องกับสิ่งที่ไอ้แบงค์โดน

"แล้วถ้าถูกผีกองกอยดูดเลือดจะเป็นยังไงบ้าง?"..ยัยนั้นเริ่มทำหน้าน่ากลัวแหะ

"ถ้าถูกครั้งแรกจะมีไข้สูงแต่ผีกองกอยจะกลับมาดูดเหยื่ออีกครั้งเพื่อเอาชีวิต!!"

ห๊ะ!!..ชิบหายแล้วซิไอ้แบงค์!!..แต่มันจะเป็นจริงอย่างที่ยัยนี่พูดเหรอ?

คนเดียวที่จะไขความจริงของเรื่องได้..คนๆเดียว..พี่ฟรัง!!

"ฉันให้เวลาเธอห้านาทีรีบแต่งตัวให้เสร็จแล้วไปกับฉันถ้าเธอชักช้าฉันจะปล้ำเธอ!!"

"กรี๊ด!!.."..ผัวะ!!..ตุ่บ!!..ยัยกุ๊กไก่ถีบฉันจนกระเด็น!!





กุ๊กไก่..


เหนิงลากฉันไปที่เต๊นท์ของรุ่นพี่มอห้า พี่ฟรังมนุษย์ผีดิบประจำโรงเรียน

ใบหน้านิ่งๆของพี่ฟรังมีเสน่ห์อย่างประหลาดเธอรับฟังสิ่งที่เหนิงเล่า

ด้วยใบหน้าเรียบเฉยจนฉันแอบสงสัยว่าเธอมีความรู้สึกบ้างหรือเปล่า

"เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้พี่ฟรังคิดว่าเป็นฝีมือของผีกองกอยหรือเปล่าคะ"

คำตอบที่เธอตอบเหนิงคือการพยักหน้าช้าๆ

"แล้วยังงี้พอจะมีวิธีช่วยช่วยไอ้แบงค์ไหมคะ?"  

ดูเหนิงจะห่วงแบงค์มากก็ไม่แปลกใจหรอกนะ สองคนนี่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลนี่นา

"ผีกองกอยกลัวแสงทุกชนิดและเท่าที่สัมผัสได้มันมีทั้งหมดสามตัว

เป้าหมายของพวกมันคือพวกผู้ชายดังนั้นเราต้องทำให้มันกลัว

และไม่กล้ากลับมาที่ค่ายอีก.."

พี่ฟรังบอกแผนการพวกเราและให้พวกเราแยกย้ายไปเตรียมตัวทำตามแผน

เกิดมาก็ไม่เคยพบเคยเห็นหน้าตาผีกองกอยจริงๆซักที..

มันจะมีจริงหรือเป็นเพียงนิทานหลอกเด็กก่อนนอนกันแน่นะ?

คืนนี้คงได้รู้ความจริงกันซักที..

ว่าแต่วิธีของพี่ฟรังจะได้ผลจริงเหรอ?

ถ้าเกิดผิดแผนขึ้นมาไม่ตายกันหมดหรือไง?

โอ๊ยเริ่มวิตกแล้วซิเรา!!..ฉันที่นอนคลุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่ม

เริ่มกระเถิบตัวไปเบียดคนที่นอนอยู่ด้วย..

"มาเบียดฉันแบบนี้ไม่กลัวหรือไง?"..แหม๋!!สมองยัยนี่คิดเรื่องอื่นเป็นไหมเนี่ย!!

ก๋อย..ก๋อย..ก๋อย..สวบ..สวบ..สวบ..

ไม่ทันได้ขยับปากด่าเสียงที่ทำให้ขนแขนฉันลุกตั้งก็ดังขึ้น

พร้อมกับเสียงกระโดดย้ำพื้นหญ้า..




ฟรัง..


ฉันที่ซุ่มตัวอยู่ในความมืดส่งสัญญาณด้วยการกระพริบไฟฉาย

ให้พี่เบลล์,พี่ฝน,พี่เก้า,พี่ตาล ที่แอบซุ่มอยู่โดยรอบเต๊นท์ของเด็กผู้ชาย

เมื่อผีกองกอยปรากฏตัวกระโดดออกมาจากป่า ตัวแคระแกนผอมแห้ง

เท่ากับเด็กประถม..พวกมันกระโดดตรงไปที่เต๊นท์เหยื่อที่มันดูดเลือดไว้

คนที่อยู่ในเต๊นท์จะทำสำเร็จไหมนะ?

แต่คนที่อยู่ด้านนอกกระพริบไฟตอบกลับถึงความพร้อมครบทุกคน

 "เห็นแล้วใช่ไหม?"..แพรจับมือฉันแน่น..

"เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นนี่แหละเราจะจับพวกมันหรือเปล่า?"

ฉันส่ายหัวให้แพรวา..

"เราจะแค่ไล่มันเข้าป่าและไม่กล้าออกมาอีก!!"




เหนิง..


'ไอ้แบงค์เอ๋ย!!เพราะกูเห็นแก่ความเป็นเพื่อนนับสิบปีของมึงกับกูหรอกนะ

ไม่งั้นกูไม่มีวันทำเรื่องบ้าๆแบบนี้แน่..กลัวจะแย่!!'..ก๋อย..ก๋อย..สวบๆ

เสียงผีกองกอยกระโดดขึ้นลงย้ำพื้นอยู่หน้าเต๊นท์

ทำเอาฉันใจสั่นระทึกมือกำไฟฉายแน่น!!..

พรึ่บ!!เสียงผ้าเต๊นท์ถูกตลบ..ฉันจับมือกับกุ๊กไก่แน่น

นาทีที่ต้องเผชิญหน้ากับผีนี่หัวใจมันจะระเบิดออกมาไหมเนี่ย?  

ก๋อย..ก๋อย..จะร้องหาพ่องมึงเหรอ!!กูกลัวจนฉี่จะแตกแล้ว!!

ผ้าที่คลุมปลายขาถูกเลิกขึ้น!!..

123...ฉันกับกุ๊กไก่ยกเท้าถีบเสยหน้าผีกองกอย

แล้วดีดตัวลุกพรวด..ไฟฉายของฉันถูกสาดแสงเข้าหน้า!!!

หน้าของมัน!!..กุ๊กไก่รัวชัตเตอร์แสงแฟรตส่องพรึ่บพรั่บ

ดวงตาปูดโปนเหลือกถลนมันยกสองมือเหี่ยวๆนิ้วที่ยาวจนผิดปกติ

ขึ้นปิดหน้าปากที่คล้ายกับท่อปลายแหลมนี่มันตัวบ้าอะไรกัน!!

มันกระโดดหนีไปแล้วฉันรีบพุ่งตัวออกจากเต๊นท์เพื่อไล่ล่ามันตามแผน

กุ๊กไก่วิ่งตามมาติดๆ..ครูสมชาย,ครูอรุณี,ครูกนกอร

ที่สวมรอยเข้าไปนอนในเต๊นท์คนที่ถูกไอ้ตัวน่าเกลียด

พวกนี้ดูดเลือดก็วิ่งไล่ตามพวกมันออกมา..

พรึ่บ!!..คบเพลิงที่ปักไว้โดยรอบค่ายถูกพวกพี่ฟรังจุดขึ้นจนสว่างสไว  




ฟรัง..


พวกฉันถือคบเพลิงดักหน้าผีกองกอยที่กำลังจนตอก

ข้างหลังมันก็มีพวกคุณครูและนักเรียนชายอีกหลายคน

จุดคบเพลิงดักพวกมันรอบทิศพวกมันยกมือขึ้นปิดบังใบหน้า

ด้วยความหวาดกลัว..ฉันเดินเข้าไปเผชิญกับพวกมันเพื่อใช้

โทรจิตในการสื่อสารกับมันพวกมันอาศัยการได้ยินในรูปของคลื่นเสียง

ดังนั้นการที่มันร้องด้วยเสียงแหลมเล็กนั่นก็คือการสื่อสารของพวกมัน

"กลับเข้าป่าไปซะและอย่าออกมาอีกถ้าไม่อยากถูกไฟนี่เผาทำลาย

ก็รีบกลับเข้าป่าไป!!"..พวกมันพงกหัวรับคำก่อนพากันกระโดดหายเข้าไปในป่า

"นรีกุลเราจะแน่ใจได้ไงว่ามันจะไม่ออกมาอีก?เราน่าจะเผามันซะ"

ครูสมชายคงค้านในสิ่งที่ฉันทำซินะ

"มันจะไม่ออกมาอีกแล้วเพราะสัญชาตญาณของมันบอกว่ามนุษย์น่ากลัว

ยิ่งกว่าผีหลายเท่าตัวค่ะ"..

คำพูดของฉันเล่นเอาครูสมชายยืนอ้าปากค้าง

"กลับเต๊นท์กันเถอะค่ะ"..ทุกคนเดินแยกย้ายกันกลับเต๊นท์ของตัวเอง

ค่ำคืนแห่งความสงบสุขกลับมาอีกครั้งเมื่อความหวาดกลัวหายไปจากใจ

ความกล้าจะมาแทนที่..ฉันเดินจับมือกับแพรวาเรายิ้มให้กันในเงาของความมืด

การปลดปล่อยนั่นคือภารกิจของฉันซินะไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นปีศาจร้ายก็ตาม

ใช่มันคืองานของฉัน..ฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อทำลาย..



~~~~~~~~~~~~~~~~~~


จบตอนแล้วคร๊าบ..ขอพักฟรังไปแต่งคิกุโนะต่อนะคร๊าบ

ยังไงจะเข้ามาอัพตอนใหม่ให้นร้า