ฟรัง colic คนเห็นผี

ลำดับตอนที่ #10 : เปรต

ปันปัน..

"ป้านวลๆ.." ฉันที่นั่งทำการบ้านมองหน้าปั้นน้องชายฉันอย่างหงุดหงิด

ที่นอนดูบอลไม่สนใจอะไรทั้งนั้น..

แม่ฉันกำลังทำกับข้าวเพราะใกล้เวลาพ่อกำลังจะกลับบ้าน

"หึย!วันๆแกไม่คิดจะทำอะไรให้เป็นประโยชน์เลยนะไอ้ปั้น"

ฉันเดินไปเปิดประตูดูว่าใครมาเรียกแม่ฉันที่หน้าบ้าน

"อ้าวซันมีอะไร..แม่พี่กำลังทำกับข้าว"
 
ซันเพื่อนปั้นทำหน้าเลิ่กลั่กเหมือนตื่นตะหนกอะไรซักอย่าง

"พี่ปัน!พ่อพี่ถูกรถสิบล้อชน!!ตายคาที่เลย!!"..!!!..

"อะอะไรนะ!!พะพ่อ..ฮือ~~"...วูบ!!  

ร่างฉันเซถลาหมดแรงเข่าแทบทรุดซันรีบประคองฉันไว้

"แม่!!.."เสียงกรีดร้องดังลั่นของฉันเรียกแม่กับปั้นให้วิ่งออกมา

"ปันเป็นอะไร!!" แม่ถามด้วยสีหน้าตกใจที่เห็นอาการของฉัน

"พ่อตายแล้วแม่ฮือๆ!!" ฉันพุ่งตัวรับแม่ที่เป็นลมทรุดลงไปกองกับพื้น

"จะอะไรกันนักหนาวะก็แค่คนตาย!!" ฉันอยากจะบีบคอไอ้น้องชั่วให้ตายคามือ

ไอ้ปั้นไม่แม้แต่จะดูดำดูดีแม่หรือทุกข์ร้อนกับการตายของพ่อมันเดินเข้าบ้าน

ไปหน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..

ฉันกับซันช่วยกันพยุงแม่เข้าไปในบ้านส่วนไอ้น้องสารเลว

มันนอนดูบอลไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น..

ฉันวิ่งไปหาลุงติพ่อของฝนที่เป็นพี่ชายแท้ๆของแม่ฉัน

"ลุงติๆ.." ฉันร้องไห้ไปตะโกนเรียกลุงติไปจนลุงติ

เปิดประตูบ้านออกมาป้าอรกับฝนเดินตามหลังออกมา

"ปันมีอะไรลูก"..ลุงติถามฉันด้วยความร้อนรน

"พ่อถูกรถชนตาย!!ฮือๆ"..คำตอบที่ทำให้ทุกคนตกตะลึง

ในการสูญเสียครั้งสำคัญสำหรับชีวิตฉันเสาหลักที่ล้มคลืน

ต่อไปพวกฉันจะอยู่กันยังไงเมื่อไร้ผู้นำ..




วัดท่าตะโหนด


ฝน..


กุสลา ธัมมัง อกุสลา ธัมมัง..

คืนที่สามแล้วซินะ ฉันกวาดสายตาไปรอบๆศาลางาน

ศพอาโต คนมาร่วมงานน้อยทุกคืน สงสารปันกับอานวลที่เหนื่อยกันแค่สองคน

ส่วนปั้นไม่เคยมางานเลยซักคืน..

"ฝนพระใกล้สวดจบแล้วนะเราไปช่วยที่ในครัวกันเถอะ"

ยังดีที่ได้เบลล์กับเก้าและก็ตาลที่มาช่วยในงานทุกคืน

ฉันกับเบลล์เดินเข้าไปช่วยงานในครัวส่วนเก้ากับตาลอาสาเสริฟน้ำ

บูวววว..หมาในวัดส่งเสียงหอนกันระงมดีนะที่อยู่กันหลายคน

เลยอุ่นใจหน่อยคืนที่สามแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกหวาดๆบอกไม่ถูก

อาโตตอนมีชีวิตอยู่ยิ่งทำตัวไม่ดีด้วยซิตายไปวิญญาณจะเฮี้ยน

หรือเปล่านะเริ่มคิดถึงฟรังละเรา..




เบลล์..


ฉันเหล่ตามองฝนที่ทำหน้าเลิ่กลั่กมองซ้ายทีขวาที

อาการอยากแกล้งก็เลยกำเริบ..ซักนิดเหอะ..

"คืนนี้คืนที่สามแล้วซินะ" ฝนหันมาพยักหน้าให้ฉัน

"งั้นซิหมามันถึงได้หอน" อาการกลืนน้ำลายแบบนั้นคิดอะไรอยู่แน่เลย

"เขาว่าคืนที่สามวิญญาณจะรู้ตัวว่าตัวเองตาย"..พรึ่บ!!ไฟดับ!!..

"กรี๊ดดๆเบลล์!!" แขนเล็กของฝนคว้าคอกระโดดกอดฉันแน่น

วี๊ดดด~~ เสียงอะไร!!ผู้คนที่มาร่วมงานแตกตื่นกับเหตุการณ์แปลกประหลาด

และเสียงแหลมปริศนาเมื่อกี่มันคือเสียงอะไรกัน??

แสงเทียนส่องสว่างขึ้นแทนไฟที่ดับ..

"ฝนไว้ไปกอดต่อที่บ้านดีกว่าเนอะ"

ฝนทุบฉันเบาๆก่อนผละตัวออกเราสองคนจับมือกันในความมืด

มีเพียงแสงสลัวๆจากเทียนนับสิบเล่มบรรยากาศภายในงานศพ

ดูวังเวงจนน่ากลัว..แต่พิธีกรรมก็ต้องดำเนินต่อไป..





ปันปัน..


พระยังสวดอภิธรรมต่อไปแม้ไฟฟ้าจะดับ เสียงแปลกๆเมื่อกี่มันคือเสียงอะไรกันนะแต่ก็ช่างเหอะ

พระใกล้สวดจบแล้วต้องรีบเก็บกวาดอีกกว่าจะเสร็จสิ้นก็เกือบเที่ยงคืน..

"ปันอานวลเสร็จแล้วจะกลับพร้อมพวกเราเลยไหมจ๊ะ"

ฝนกับเพื่อนในห้องยืนรอฉันกับแม่..

"ฝนกับเพื่อนกลับไปก่อนเลยลูกอากับปันจะอยู่เป็นเพื่อนอาโตอีกเดี๋ยวนึง"

แม่รักพ่อมากแม้พ่อจะเมากลับบ้านทุกวันแต่พ่อก็จะซื้อนั่นซื้อนี่มาฝากแม่เสมอ

"งั้นพวกเรากลับก่อนนะอานวล..ปันไปก่อนนะ"

ฝนแตะแขนฉันเบาๆก่อนเดินไปซ้อนท้ายรถจักรยานที่เบลล์รออยู่

แสงไฟฉายส่องนำทางให้รถจักรยานสองคันปั่นฝ่าความมืดและค่อยๆหายไป

"แม่ตีหนึ่งแล้วนะเรากลับกันเถอะ" ฉันชวนแม่กลับบ้านเพราะเห็นว่าดึกมากแล้ว

แม่ลุกตามฉันเราเดินไปที่รถจักรยานฉันส่งไฟฉายให้แม่เพื่อส่องทางให้ฉัน..

ความมืดบวกความง่วงนอนทำให้ตาฉันพล่าเลือน..

"เอ๋..ต้นไม้สองต้นนั่นดูแปลกๆนะแม่" แม่ฉันไม่ตอบนั่งเงียบจนผิดปกติ

ฉันปั่นจักรยานใกล้ถึงต้นไม้ที่ฉันมองว่าแปลกๆ..

วี๊ด~~ ตึกตัก..ใจฉันตุ่บๆเสียวแปลบๆกับเสียงแหลมๆ

"ปันปั่นไปเร็วๆลูกอย่ามองอะไรทั้งนั้น"..ฉันรีบปั่นผ่านต้นไม้สองต้นนั้น

โดยแทบจะไม่มองความเคลื่อนไหวที่โยกไปมาของมัน

จะไม่ให้แปลกยังไงล่ะลมก็ไม่มีแต่ลำต้นกับโยกไปโยกมาแบบนั้น!!





ฟรัง..


ฉันดูใบรายการสั่งของที่ต้องไปส่งที่ร้านโกตี๋

"อ่ะพี่สาว.." ฉันหันไปรับตะกร้ามะม่วงอกร่องสุกจากขันทอง

นำขึ้นท้ายกระบะเรียง..

"อืม..กระท้อนห่อก็ใกล้จะเก็บได้แล้วล่ะไว้กลับมาค่อยตัดแล้วกัน

ปะเราไปกันเถอะ"..ฉันพยักหน้าให้ขันทองขึ้นรถ

"พี่สาวเมื่อคืนนี้หนูออกไปเล่นกับผีเด็กที่วัดท่าตะโหนด

เจอเปรตด้วยล่ะ"..ฉันรู้แล้วล่ะว่าเปรตออกหากินเสียงวี๊ดๆทั้งคืนแบบนั้น

"แล้วรู้ไหมล่ะว่าเป็นใคร?" ขันทองน้อยที่ทำมือไต่กระจกเล่นพยักหน้า

"เปรตชื่อโตตายได้สามคืนก็กลายร่างเลย" น้าโตพ่อพี่ปันนั่นเอง..

"อืม..คืนนี้ไปงานศพกัน" ขันทองขมวดคิ้วทำหน้าเซ็งๆ

"ต้องเหนื่อยอีกแล้วเหรอ!" ฉันอมยิ้มแบบขำๆให้กับเด็กที่ทำปากยู่ๆ

วันนี้พี่ตาลช่วยลงของแทนโกตี๋ทำท่าทางมีเรื่องจะคุยกับฉันแบบนั้น

สงสัยจะเป็นเรื่องภูตผีแน่ล่ะ..ก็ตั้งแต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับแบงค์

ใครๆก็พากันมาคุยกับฉันแต่เรื่องพวกนั้น..

พอลงของเสร็จปุ๊บพี่ตาลก็รีบล็อคคอฉันไปนั่งที่โต๊ะกินกาแฟทันที

"ฟรังเมื่อคืนพวกพี่เจอเปรตด้วยล่ะ!!" นั่นงะเป็นอย่างที่คิดไว้เลย

"เจอที่ไหนเหรอ?" พี่ตาลปรับสีหน้าให้ดูเกร็งๆก่อนเล่า

"ที่ถนนหน้าวัดพี่พ่วงเก้าปั่นจักรยานนำหน้าเบลล์กับฝน

แล้วไอ้เสียงวี๊ดๆมันก็ดังขึ้นพี่ก็เลยชะลอความเร็วรอเบลล์

ข้างหน้ามีต้นไม้สองต้นโผล่มาจากไหนไม่รู้ขึ้นกลางถนนเลย

พี่ก็เลยจอดจักรยานหันไปมองหน้ากันสี่คนพี่กับเบลล์ส่องไฟฉาย

ไปที่ต้นไม้สีมันดูแห้งๆคล้ำๆเลยส่องไล่ขึ้นไปมันสูงมากเลย

พอไล่ขึ้นไปขึ้นไป มันกับมีไอ้นั่น!!ของผู้ชายห้อยโตงเตง!!

แล้ว!!.."..พี่ตาลใส่แอคโค่เสียงแต่ฉันก็ตั้งใจฟังด้วยอาการสงบ

"มันค่อยๆโค้งตัวลงมา ลงมา โอ้โห!!พี่นี่เผ่นกันป่าราบเลย!!

เบลล์นี่นึกว่านักปั่นโอลิมปิกเกมส์!!มันปั่นฉิว!!ทิ้งพี่ไม่เห็นฝุ่น!!"

ดูว่าพี่ตาลคงจะเคืองพี่เบลล์เอามากๆหน้านี้หงิกเชียว

"แล้วเห็นหน้าเปรตไหมคะพี่ตาล"..พี่ตาลกอดอกแล้วส่ายหัวไปมา

"ก็ไม่ได้มองหรอกพี่มัวแต่ตกใจเสียงกรี๊ดของคนข้างหลังมากกว่าอ่ะ

ก็เลยหลับหูหลับตาปั่นๆอย่างเดียวเลย"

ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนขอตัวไปส่งของต่อ

"ดะดะเดี๋ยวซิฟรัง.." ฉันหันไปมองพี่ตาลที่รั้งแขนฉันเอาไว้

"คะ!..มีอะไรหรือเปล่า" พี่ตาลแบมืออกยื่นมาตรงหน้าฉัน

"ขอสายสินซักเส้นซิ" ทำหน้าน่าสงสารแหะ..

ฉันแกะเชือกที่ข้อมือส่งให้พี่ตาล..


ถังนมสดห้าถังถูกลำเรียงไปไว้ที่หลังร้านแพรวา..

แพรวาใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้ฉัน

"ขอบใจนะแพร" แพรวายิ้มให้แล้วมองซ้ายมองขวา

"เอ๋!ลูกแพรไม่มาด้วยเหรอ?" ฉันพยักหน้าให้ขันทองที่ย่องๆมาด้านหลังแพร

"ตะเอ๋!" ขันทองกอดเอวแพรแน่นชะโงกหน้าแลบลิ้นให้ฉัน..

"เออพี่เก้าล่ะแพร" แพรที่กำลังอุ้มขันทองหันมาชี้มือขึ้นไปชั้นบนของร้าน

"ไม่สบายน่ะบอกว่าเจอเปรตที่วัดเมื่อคืนนี้

ฟรังขึ้นไปเรียกฝันให้หน่อยซิเมื่อคืนนอนเพ้อทั้งคืนเลย"  ถึงกับไข้ขึ้นเลยหรือเนี่ย

"อืมเดี๋ยวทำน้ำมนต์ให้คืนนี้ฉันกับขันทองว่าจะไปงานศพพ่อพี่ปันน่ะ

เธอจะไปด้วยไหมแพร" แพรวาพยักหน้าตอบรับฉันอยากรู้ทำไมน้าโตถึงเป็นเปรต

คนที่จะตายกลายเป็นเปรตบาปต้องหนาและหนักมากๆ..



ปันปัน..


"ปัน!!.."ฉันหันไปมองแม่ที่เข้ามาในห้องฉันด้วยท่าทางตื่นตะหนก

"มีอะไรเปล่าแม่?"..แม่จับแขนฉันแน่น

"เงินในตู้หายไปห้าหมื่นลูก!" ฉันเบิกตาอย่างตกใจเงินที่ยืมลุงติมาเพื่อจัดงานศพพ่อ

"แม่หาดีแล้วเหรอ!" แม่ฉันพยักหน้าน้ำตาเอ่อนองอย่างทุกข์ใจบ้านนี้อยู่กันสามคน

ฉันไม่ได้เอาแน่นอนไอ้หัวขโมยจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก..

"ไอ้ปั้น!!!"..ฉันวิ่งพรวดออกไปหาไอ้ปั้นที่ห้องอย่างโมโหสุดๆ

แต่ไม่มีแม้เงาของมัน..

บรืน!!..บรืน!!..บรืนนนน!! เสียงเบิ้ลเครื่องมอเตอร์ไซค์

ดังกระหึ่มหน้าบ้านทำให้ฉันกับแม่ต้องโผล่หน้าออกไปดูทางหน้าต่าง

ไอ้ปั้นกับมอเตอร์ไซค์คันใหม่!!ฉันสุดจะทนอีกต่อไปกับความเลวของมัน!!

ฉันกัดฟันแน่นลงไปหาไอ้หัวขโมยที่ทำกับแม่ได้ลงคอ

เพลี๊ยะ!! ฉันฟาดมือใส่หน้ามันสุดแรงจนมันล่วงตกจากรถ..

"อีเหี้ย!!มึงตบกูเหรอ!!"..หัวฉันถูกไอ้ปั้นกระชากมันต่อยเข้าที่หน้าของฉัน

ฉันทั้งกัดทั้งถีบมันแต่แรงมันมากกว่าฉันมันจึงแตะฉันจนจุกล้มลงนอนตัวงอ

"ปั้นหยุดนะ!!"ฉันปรือตาบวมเปล่งมองแม่ที่ยื้อยุดกับมัน

"อีแก่อย่าเสือก!!" ผัวะ!! ผัวะ!! มันถีบแม่จนกระเด็นแล้วแตะซ้ำอีกสองสามที

"เห้ยไอ้ปั้นหยุดนะมึง!!"..ซันรุ่นน้องข้างบ้านวิ่งถือไม้เข้ามาชี้หน้ามัน

ไอ้ปั้นถึงยอมหยุดแล้วเดินสะบัดเข้าไปในบ้าน..

"ไอ้เหี้ยเอ๊ย!!" ซันมาช่วยพยุงแม่และฉันให้ลุกขึ้น

"ป้านวลแจ้งบ้านเมตตาเถอะขืนปล่อยมันไว้แบบนี้ไม่ดีแน่"

แม่ได้แต่ร้องไห้ส่ายหัวแม่รักปั้นมากไม่มีทางทำแบบนั้นอยู่แล้ว




ขันทอง..


"ขันทองผมทรงอะไรน่ะ?" หนูหันไปหรี่ตาใส่พี่ฟรังที่ยืนจ้องหนูแถมทำหน้ามีปัญหา

"พูดมาซะเถอะว่ามันเท่มาก!" เฮ้อ!..ไม่นะถอนหายใจแบบนั้นหมายความว่าไง?

 "ตรงไหนกันเอาผมปิดหน้าปิดตาแบบนั้นไม่รำคาญหรือไง"

วะว่าแล้วเชียวหัวโบราณแบบพี่ฟรังแบบนี้ต้องจำลองทรงผมให้ดู!! ปิ๊ง!!

"แบบนี้ซินะไม่ปิดหน้าปิดตา!!"..พะพี่ฟรังเอามืออุดปากแล้วหันหลังเดินออกไปจากห้อง

 "มะหมายความว่าไง!!พี่สาว!!!"..5555+เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังลั่นบ้านแบบนั้น

ทำให้หนูต้องลูบหัวทรงยายชีไปมา..เหม่งแบบนี้ไม่เท่ตรงไหนกัน?

หนูนั่งกอดอกบนตักแม่แพรที่มัดผมจุกให้หนู คิดแล้วก็ยังงอนพี่ฟรังไม่หาย

ทรงนั้นก็ไม่ดีทรงนี้ก็ไม่ได้เรื่องชอบทรงเดียว..ไอ้หัวจุก!!..อ๊ะ!!

"พี่สาวนั้นไง!!" หนูชี้ไปที่ต้นตาลสูงไหล่ทางเข้าวัด

พี่ฟรังจอดรถแล้วเปิดประตูลงไป..

"ขันทองอยู่เป็นเพื่อนแพรในรถนี่แหละ"

แม่แพรกอดหนูแน่นเลยคงกลัวซินร้าแม่นี่ก็ไม่ชินกับผีซักที!




 ฟรัง..


ตาลคู่ต้นสูงที่เปรตน้าโตสิงสถิตย์กำลังหวีดเสียงร้องโหยหวลด้วยความทุกข์ทรมานแสนสาหัส

ฉันแตะมือที่ต้นตาลเพ่งสมาธิ..

วูบๆ!!..รถสิบล้อวิ่งด้วยความเร็วสูงน้าโตขบกรามเคี้ยวปากกัดฟันแน่น

อาการเหมือนคนเมายา..น้าโตจ้องไปที่พระธุดงส์รูปหนึ่งที่เดินอยู่ข้างไหล่ทาง

"เกะกะลูกตาชิบหายไอ้โล้น!!!" น้าโตเหยียบเร่งเครื่องพุ่งชน!!

จนร่างที่ห่มจีวรสีเหลืองลอยขึ้นกลางอากาศตกลงมากระแทกพื้น

เขาแตะเบรคจอดรถมองไปที่กระจกหลังเห็นพระธุดงส์ขยับพลิกตัว

น้าโตใส่เกียร์ถอยหลังเหยียบคันเร่งพุ่งถอยล้อขนาดใหญ่เหยียบหัวพระธุดงส์ดังโบ๊ะ!!  

บดล้อไปมาจนร่างแหลกเละขาดท่อนเลือดนองเต็มทั่วพื้นถนนมันสมองกระจาย..

เปรตโตจิตใจอำมหิตผิดมนุษย์เมื่อถึงที่ตายจึงต้องกลายเป็นเปรต

ไม่สามารถเข้าสู่วัฏจักรเวียนว่ายตายเกิดได้..อนิจจา..

ฉันเดินหันหลังให้กับเสียงหวีดร้องของเปรตโต

"ทนทุกข์ทรมานชดใช้กรรมเถอะเปรตโต"

ผิดที่เกิดจากเจตนาหยาบมันสมควรแล้วที่ต้องชดใช้กรรมอย่างสาสม

ฉันยิ้มให้แพรวาขึ้นนั่งประจำหน้าที่คนขับมุ่งหน้าเข้าสู่ซุ้มประตูวัดท่าตะโหนด

ภายในงานดูเงียบเหงามีคนอยู่สิบกว่าคน..

ฉันถือตะกร้าใส่ไข่ไก่และผักหลายชนิดเดินเข้าไปในศาลา

"ฟรัง!!" ดูพี่ฝนจะดีใจมากเลยที่เจอฉัน เอ๋?..หน้าของพี่ปันโดนอะไรมา

"มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกนะคะ" ฉันส่งตะกร้าให้พี่ปัน..

"ขอบใจนะฟรังคืนนี้คงมีแค่พวกเราน่ะ" พี่ปันยิ้มอย่างเศร้าๆฉันเอื้อมมือแตะแขนเพื่อปลอบ

อ๊ะ!!ภาพของปั้นเพื่อนร่วมห้องทำร้ายพี่ปันกับน้านวลแม่ตัวเอง!!..

"เลว!"..ฉันพลั้งปากออกมาเบาๆ..

"อะอะไรเหรอฟรัง?" ฉันปรับสีหน้าแล้วส่ายหัวให้พี่ปันน่าสงสารจริงๆ

ฉันหันมองหาขันทองที่นั่งกินข้าวที่เซ่นผีน้าโต..

"ขันทอง!!" ฉันใช้กระแสจิตเรียกยัยเปี๊ยกจอมซน

ที่หันควับมาในท่ามือกำน่องไก่ต้มกัดคาปาก..

"ห๊ะ!!"..ฉันพยักหน้าเชิงบอกว่ามีงานให้ทำ

"อีกแล้วเหรอพี่สาว!!ขอหนูกินไก่ก่อนได้ป่ะ"

"KFC."..น่องไก่ต้มถูกโยนทิ้งโดยอัตโนมัติขันทองน้อยกระโดดลุกขึ้น

เตรียมรับงานที่ฉันจะใช้ให้ไปทำ..

"ไปบ้านพี่ปันสั่งสอนปั้นซักหน่อยซิ" ขันทองทำท่าตะเบะแล้วหมุนตัวหายวับไปทันที

ฉันกับแพรวาเข้าไปช่วยพวกพี่ฝนแกะกระเทียมในครัว

"นี่ๆฟรังเมื่อคืนพวกพี่เจอเปรต!" พี่เบลล์ทำตาโตขยับปากจะเล่าต่อ

"พี่ตาลบอกว่าพี่เบลล์ปั่นจักรยานเร็วมากเลย" 55+ แพรวากับพี่ฝนหัวเราะออกมาเบาๆ

จนพี่เบลล์นั่งทำหน้างอนใส่พี่ฝนกับแพร..

"ตาลเล่าให้ฟรังฟังแล้วซินะ"..ฉันพยักหน้าให้พี่ฝน

"ฟรังรู้ป่ะว่าเป็นใคร?"..ฉันอมยิ้มให้พี่เบลล์

"รู้ค่ะแต่มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนต่อความรู้สึกของคนที่อยู่

การสูญเสียก็ทำร้ายมากพออยู่แล้วค่ะถ้าชาวบ้านรู้

แล้วพูดต่อกันไปมันยิ่งเป็นการซ้ำเติมกันเปล่าๆ"

พี่เบลล์พยักหน้าอย่างเข้าใจในเหตุผลของฉัน

ใบหน้าของพี่ปันกับน้านวลน่าสงสารเหลือเกินในตอนนี้

ขันทองทำให้สำเร็จล่ะฝากด้วยนะยัยตัวแสบ..





ขันทอง..


หนูยืนดูไอ้คนขี้เกียจสันหลังยาวนอนไขว้ห้างดูบอลสบายอารมณ์แมนสุดๆ

แบบนี้ต้องไฟว์ติ้ง!! หนูดีดนิ้วเปาะพี่ปันทูมไรท์เดอร์หนูแปลงร่างเป็นพี่ปัน

ในชุดหนังสีดำชักปืนสองกระบอกจ่ออไปที่หัวมัน!!

เอ๋มันดูจะโหดไปนะเอาใหม่ๆ..เปาะ!!พี่ปันคิวบิล!!

พี่ปันในชุดสีเหลืองชักดาบซามูไรเตรียมบั่นคอไอ้หัวเกรียน!!

อ๊ะ!!ไม่ได้เราจะทำเกินกว่าเหตุไปมั้ง!!เอาใหม่ๆเปาะ!!..

เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนขาสั้นรองเท้าคอนเวิร์สสีชมพูเตรียมตืบ!!

"ไอ้ปั้น!!" หนูที่อยู่ในร่างแปลงของพี่ปันเท้าเอวค้ำหัวเรียกยอดชายสันหลังยาว

มันถลึงตาใส่หนูแบบจะกินหัว..

"แหกปากเสียงดังเดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอกมึง!!" ชิชะ!!ไอ้หน้าหมาเดี๋ยวติดฝาแน่!!

ว่าแล้วก็อย่าให้รอกันนาน..

"ย๊าก!!"..หนูยกฝ่าเท้ากระทืบลงบนยอดอกแมนๆของมันซะหนึ่งดอกตาเหลือกไปเลย

"โอ๊ก!!!อีเหี้ยเอ๊ย!!อย่าอยู่เลยมึง!!"..

ปล่อยจ้าปล่อยให้มันลุกมากินคอนเวิร์สสีชมพูหวานรอประเคนอัดมันอยู่

ฝ่ามือหนาใหญ่ของผู้ชายที่ไว้ใช้ตบตีผู้หญิงถูกฟาดมาให้หนูใช้สองมือรับ

แล้วจับหักนิ้วไปด้านหลังจนมันร้องเสียงหลงคอนเวิร์สเตะเสยสูงเข้าปลายคาง

 

ตามติดด้วยลูกถีบเข้ายอดอกส่งมันกระเด็นไปติดข้างฝา..

"เอาอีกมะ?" หนูเดินปรี่เข้าไปหาไอ้ปั้นยกมือไหว้ท่วมหัว

"พี่ปันอย่าทำฉันเลยนะฉันๆกลัวแล้วฮือๆ"..

เห็นสภาพมันแล้วอยากจับทุ่มอีกสักสิบรอบ!!

"กลัวก็ดีแล้ว!!ลุกไปแต่งตัวแล้วไปช่วยงานที่วัดเดี๋ยวนี้

ฉันออมมือให้แกมามากละคราวนี้ถ้าแกซ่าส์อีกฉันจับแก

ตัดแขนตัดขาแล้วเอาไปนั่งขอทานบนสะพานลอย

ในเมื่อมีไปคนอย่างแกก็ไม่คิดจะใช้ให้เป็นประโยชน์อยู่แล้วนี่!!"

หนูเสกมีดบังตอเล่มใหญ่ชูขึ้นเหนือหัวทำเอาไอ้ปั้นฉี่ราดพื้นไปเลย!!

"ฉันจะให้โอกาสแกไปกราบเท้าขอโทษแม่ซะ!!

ถ้าแกไม่ทำฉันสาบานจะสับๆๆๆๆ!!นิ้วแกทิ้งไม่ให้เหลือเลยคอยดู!!!"

หนูโหดป่ะละ..อิอิ..





ปันปัน..


ฉันหันไปมองปั้นที่ใส่ชุดดำเดินก้มหน้าเข้ามาในศาลา

มันเดินตรงไปหาแม่แล้วคุกเข่าก้มลงกราบเท้าแม่

มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย??..

"แม่ปั้นขอโทษ..ฮือๆ" แม่ก้มลงกอดปั้นไว้

"ไม่เป็นไรลูกกลับตัวเป็นคนดีซะนะเราเหลือกันอยู่แค่สามคนแล้วนะปั้นฮือๆ

ลูกเป็นผู้ชายต้องเป็นเสาหลักแทนพ่อนะลูก"..

ภาพตอนนี้ทำให้ฉันลืมเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันจนหมดสิ้น

ปั้นเดินมาที่ฉันแล้วยกมือไหว้..

"พี่ปันฉันขอโทษกับเรื่องเมื่อตอนกลางวัน ขอบคุณพี่มากนะที่ทำให้ฉันตาสว่างขึ้น

ว่าแต่ลูกถีบพี่หนักมากเลยนะโดนที่เดียวเข็ดจนตายเลยเหมือนโดนช้างถีบงั้นแหละ"

มันพูดเรื่องอะไรของมันช่างเถอะมันกลับตัวได้ก็ดีแล้ว..



งานศพพ่อแม้จะมีคนมาร่วมงานไม่เยอะแต่เมื่อเห็นชายผ้าเหลืองของปั้น

ฉันกับแม่ก็ยิ้มอย่างเป็นสุขแล้วล่ะ..

แถมยังได้เห็นน้ำใจของเพื่อนๆที่มาช่วยงานกันแค่นี้ก็ทำให้เห็นความจริงใจ

ของ..ฝน,เบลล์,เก้า,ตาล,แพรวาและฟรังที่เอาผลผลิตจากสวนมาช่วยงานทุกคืน..

ขอบคุณมากนะทุกคนขอบคุณจริงๆ..




ขันทอง>>>พี่ฟรัง!!KFC.ของหนูล่ะ!!!


##~~~~~~##~~~~~~##~~~~~~##

จบๆ!!แบบหลอนเบาๆเนาะ ไว้จะแต่งให้หลอนหยองๆนะครับ

ช่วงนี้ป่วยไมเกรนกำเริบภูมิแพ้เล่นงาน..ก็เลยมึนๆไ

ไว้หายดีก่อนนะครับ