ฟรัง colic คนเห็นผี

ลำดับตอนที่ #6 : กลิ่นจำปา Part 2

โอ้ละหนอหอมเอยหอมกลิ่น..

จำปาศร้า..

เพียงข้ามคืนที่โง่เขลา..

นำพาดวงใจหลุดลอย ..

จากไปชั่วนิรันดร์..

~~~~~~~~~~~~~~~~

# Part ต่อ..#


แววตาเย็นยะเยือกบนใบหน้าหวานฉายแววอำมหิต

ในดวงตาคู่สวย ผมยาวสลวยของร่างบางที่ยืนอยู่เบื้องหน้า

พลิ้วไหวยามสายลมพัด..ใบหน้าเรียบนิ่งสูดดมกลิ่นหอม

ของเส้นผมคราเมื่อต้องจมูกริมฝีปากกระตุกยิ้มบางๆ

อย่างพึงพอใจ..สองมือกำเชือกไนล่อนสีแดง..

ก่อนกระตุกดึงจนตึง!!..เธอคล้องเชือกกับคอ

ของลูกแพรและตวัดรัดแน่นอย่างไว!!..

มือทั้งสองของเธอดึงเชือกรัดคอเด็กสาวสุดแรง

อ้อก..อ้อก..อ้อก..ลูกแพรดิ้นไปมาตาค้าง!!

ลิ้นจุกปาก..อนิจฉาเธอทำได้แค่รั้งเชือกที่คอ

โดยไม่มีโอกาสได้รู้อะไรอีกเลยก่อนที่อากาศ

จะหลุดลอยไปพร้อมกับลมหายใจของเธอ

ร่างบางหงายหลังสิ้นใจซบอยู่ในอ้อมอกของ

ฆาตรกรที่เธอรัก..วูบหนึ่งในแววตาของคนที่

ลงมือสังหารเธออย่างโหดเหี้ยมสั่นไหวบนใบ

หน้าเรียบเฉยแพตตี้ทรุดกายลงนั่งพร้อมร่างบาง

ของลูกแพร..ที่ซบอกเธอกอดร่างของลูกแพร

พร้อมน้ำใสไหลรื่นจากตาทั้งสองข้าง...  

ดวงตาของแพตตี้ที่กอดร่างไร้วิญญาณเลื่อนลอย.

เหมือนคนไร้ความรู้สึกเธอนั่งกอดศพของคนรักอยู่แบบนั้น

จนกระทั้ง..ตึก..ตึก..ตึก..ฝีเท้าหนึ่งวิ่งมาหยุดตรงหน้าเธอ

"โถแพตตี้~~"..แก้วยาในมือของซิสเตอร์มาริษา!!

ร่วงลงบนพื้น..หลังจากเลิกประชุมซิสเตอร์มาริษาก็รีบกลับไปดู

แพตตี้ที่ห้องอีกครั้งแต่พบกับความว่างเปล่า..

เธอต้องตกใจสุดขีดเมื่อเห็นว่ายายังมียา

อยู่ในแก้วไม่ได้กิน ..

เหลือบมองเห็นมือถือตกอยู่บนพื้นห้องจึงรีบ

หยิบมันขึ้นมาดู..แต่เธอกลับมาช้าไป!!..

"นี่มันเวรกรรมอะไรหนักหนา!!เพียงฟ้าทำไม

ไม่เอาชีวิตฉันไปแทน..ฮือ..ฮือ"เธอทุบมือลงที่อก

ตัวเองด้วยความเจ็บปวดกับภาพของหลานสาวที่

อยู่ตรงหน้า..คนนึงไม่มีลมหายใจอีกคนก็มีลมหายใจ

แต่ไร้ซึ่งวิญญาณ..ซิสเตอร์มาริษารวบรวมสติเธอเม้มริมฝีปาก

แล้วสิ่งที่ไม่น่าเกิดก็เกิดขึ้น..เธอค่อยๆแกะมือที่โอบกอดร่างไร้วิญญาณ

ของแพตตี้ออกจากลูกแพร..

เธอออกแรงลากร่างบางไปติดโครนต้นจำปา..

เธอจ้องมองใบหน้าของเด็กสาวด้วยความสงสารจับหัวใจ

"ฉันรู้ว่าเธอรักแพตตี้มากแค่ไหนฉันจำคืนที่เธอสองคน

จูบกันได้ดีมันทำให้ฉันคิดถึงเพียงฟ้าแม่ของเธอมาก

ความรักของเธอสองคนไม่ผิดเธอไม่ต้องกังวล

พระเจ้าส่งให้เธอสองคนเกิดมาเพื่อรักกัน.

และเธอคงต้องการให้ฉันทำเรื่องต่อไปนี้แทนเธอ

เพื่อปกป้องคนที่เธอรัก"..ซิสเตอร์มาริษาโยงเชือก

กับกิ่งของต้นจำปาก่อนออกแรงดึงจนร่างของ

ลูกแพรลอยสูงขึ้นจากพื้นเธอผูกปลายเชือกกับ

ลำต้นก่อนปาดน้ำตาด้วยความปวดร้าว..

เธอยกมือประสานกันที่หน้าอก..

"พระเจ้าได้โปรดรับลูกแพรไปอยู่ในอ้อมกอด

ของพระองค์ด้วยเถิด"..เธอรีบเก็บยาที่ร่วงหล่น

ก่อนจะหันมาประครองอีกคนที่ไร้ซึ่งความรู้สึก

กลับไปที่ห้องพักยาถูกป้อนใส่ปากได้รูปสวย

ไม่นานนักเธอค่อยๆปรือตาและหลับลง..

ซิสเตอร์มาริษากดลบข้อความที่สองสาวคุยกัน.

เหลือทิ้งไว้เพียงข้อความสุดท้ายของลูกแพร..  

เธอลูบหัวเบาๆของแพตตี้..

"เธอต้องมีชีวิตอยู่เพื่อลูกแพรนะ"..

23.00น.นาฬิกาปลุกถูกตั้งทิ้งไว้ด้วยจุดประสงค์

บางอย่างของผู้ตั้งมัน..กริ๊ง!!!!..

แพตตี้ลืมตาพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง..เธอหยิบมือถือ

ขึ้นมาดูแล้วฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ..

ลูกแพร : คืนนี้แพรจะรออยู่ที่เดิมนะ...


~~~~~~~~~~~~~~~  


ไอเย็นยะเยือกราดรดบริเวณลำคอ จนฉันต้องสูดลมหายใจเข้าปอดจนลึก

เพ่งดวงจิตไปที่มวลพลังงานที่อยู่เบื้องหลัง ใบหน้าซีดเขียวดวงตาแดงก่ำ

ผมยาวกระจายละเต็มหน้าเธอนั่งเปลือยกายคู้เข่าอยู่ด้านหลังของฉัน

"ยอมปรากฎกายแล้วเหรอเพียงฟ้าเธอมีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกมาเถอะ"

ฮือ~~ฮือ~~ฮือ..ดวงวิญญาณของเพียงร่ำไห้ก่อนบอกห่วงของเธอ..

"ช่วยแพตตี้ทีให้เธอลืมเรื่องในอดีต..ช่วยเธอด้วย"..นี่ซินะเหตุผลที่เธอ

พยายามครอบงำความรู้สึกของแพตตี้ฉันเข้าใจดีว่าความจริงอาจฆ่า

คนให้ตายทั้งเป็นได้..แต่มนุษย์ทุกคนก็ไม่สามารถวิ่งหนีความจริง

ไปได้ตลอดชีวิตหรอกนะ..

"สิ่งที่ฉันช่วยได้ในตอนนี้คือฉันจะช่วยปลดปล่อยดวงวิญญาณของเธอ

ให้หลุดพ้นจากบ่วงทุกข์ในตอนนี้"..วิญญาณสาวส่ายหน้าให้ฉันไปมา

"ฉันไม่ไปไหนฉันจะอยู่ที่นี่รอคนที่ฉันรัก"..

เธอก้มลงมองพื้นใบหน้าฉายรอยยิ้มบางๆ..

"แต่นั้นเธอกำลังจมอยู่ในบ่วงทุกข์เธอจะทรมานมากนะเพียงฟ้า"

จากเรื่องราวที่น่าหดหู่ในความรักของเพียงฟ้าการปลดปล่อย

นั่นคือวิธีที่ดีที่สุด..แต่เหมือนผีสาวยังคงเมินเฉยในความหวังดี

"ฉันขอยอมอยู่กับบ่วงทุกข์ที่พันธนาการหัวใจของฉันแค่ได้

วนเวียนอยู่ใกล้ๆคนที่ฉันรักแม้ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดฉันยอม"  

ถ้านั้นเป็นความต้องการของเธอสิ่งที่ฉันทำได้ดีที่สุดก็คงทำได้แค่

ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ฉันพยักหน้าช้าๆอย่างเข้าใจเธอ..  



เปลือกตาค่อยๆขยับลืมขึ้นแม้จะมีคาบความเปียกชื้น

จากเรื่องราวสะเทือนใจที่ฉันเข้าไปสัมผัส..

ซิสเตอร์มาริษาแตะที่แขนฉันเบาๆสายตาที่แสนอ่อนโยน

จ้องมองฉันด้วยความห่วงใย..

"ฉันมาช้าไปหรือเปล่าหนูคงปวดท้องมากใช่ไหม??"

ไม่รู้ว่าทำไมฉันจึงสะอื้นไห้และโผล่เข้ากอดคนตรงหน้า

แม้เธอจะดูตกใจกับสิ่งที่ฉันทำแต่ซิสเตอร์มาริษาก็ยกมือ

ขึ้นกอดพลางลูบหลังฉันไปมา..

"ปวดท้องมากเลยใช่ไหมไปจ้ะเดี๋ยวฉันจะเอายาให้เธอกินนะ"

ฉันเจ็บปวดกับความรักของซิสเตอร์ต่างหากล่ะ

ฉันเดินตามซิสเตอร์มาริษาไปเงียบๆทิ้งเบื้องหลังกับอดีตที่ขมขื่น

ไว้เป็นอุทาหรณ์สอนใจ..

จากต้นไม้ต้นเล็กๆที่ถูกปลูกขึ้นมาด้วยความรักของหญิงสาว

สองคน ณ.ที่แห่งนี้คือจุดเริ่มต้นที่หอมหวลและเป็นจุดจบที่น่าเศร้า..

จำปาต้นนี้คงอยู่ในความทรงจำของใครหลายๆคน..  



~~~~~~~~~~~~~~~~


~ขันทอง~


หลังจากฟังเรื่องราวจากปากของพี่สาวมันทำให้หนู

ต้องยกแขนคอยเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม..

"หนูสงสารพี่แพตจังเลย พี่สาวเราจะช่วยพี่แพตยังไงดี

ฮือ~~ฮือ~~แง!!" หนูร้องไห้งอแงจนพี่ฟรังต้องเข้ามากอด

แล้วอุ้มหนูไว้พร้อมกับลูบหลังเบาๆ...

"โอ๋ๆไม่ร้องนะ..เราก็ช่วยกันทำให้พี่แพตมีความสุขซิ"

หนูเช็ดน้ำตาทำหน้าสงสัย..

"หนูก็เล่นกับพี่เขาทุกวันนะแต่เขาก็ยังเหม่อลอยยัง

ร้องไห้แม้กระทั่งพี่เขาหลับเขาก็ยังร้องไห้เลย"

ใช่แม้แต่ในยามหลับ..พี่แพตก็ยังทุกข์..

"ขันทองเปิดดวงเนตรให้พี่แพตเถอะ"..ห๊ะ!!..

นี่พี่ฟรังคิดจะทำอะไรของพี่เนี่ย??..

"พี่สาวหมายความว่าไง??"

หนูจ้องหน้าพี่ฟรังแบบต้องการคำตอบด่วน!!  

"ให้เขาได้อยู่กับคนที่เขารักเถอะขันทอง"

หนูไม่อยากเชื่อ!!พี่ฟรังกำลังแหกกฎสวรรค์!!

"ตะ..แต่มันผิดกฎนะพี่สาว!!"พี่ฟรังยิ้มน้อยๆที่มุมปาก

ก่อนพูดในสิ่งที่หนูคัดค้านไม่ออก..

"ถ้าเราได้รักใครมากๆซักคนต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต

กฎมากมายก็ไม่มีความหมายอีกต่อไปความรักมันอยู่เหนือ

กรอบและกฎเกณฑ์ตั้งแต่เราได้เริ่มสัมผัสมันแล้ว"

เฮ้อ..มันก็คงเหมือนกับที่หนูรักพี่ฟรังไม่ว่าจะกี่ภพ.

กี่ชาติหนูก็ยังอยากอยู่กับพี่สาวคนนี้ตลอดไป

หนูค่อยๆเกยคางน้อยๆกับไหล่ของพี่สาวสองมือโอบคอ

ของพี่สาวเอาไว้..วิธีนี้แหละจะช่วยให้พี่แพตได้มีความสุขซักที  



โรงพยาบาลจิตเวช..


ในขณะที่หนูเดินผ่านกลุ่มหมอและพยาบาลที่ยืนจับกลุ่มกัน

มันทำให้หนูต้องหยุดนิ่งเพื่อฟังเรื่องที่คนพวกนี้ที่พูดคุย

ด้วยความสนใจเพราะตัวเอกที่ถูกพูดถึงคือ นพ.ปกรณ์

"ไม่น่าเชื่อเนอะว่าหมอปกรณ์เป็นโรคจิตแอบแฝง

นี่ถ้าไม่มีคนร้องเรียนไปทางสถาบันเรื่องนี้ก็คงไม่แดงออกมาหรอก"

"..."

"นั้นซิเห็นว่าตอนนี้ถูกสั่งให้พักงานเพื่อรอผลตรวจ

ฉันก็ว่ามันดูชอบกลๆหมอปกรณ์จบด้านศัลยแพทย์

การผ่าตัด แต่กับถูกโยกมาอยู่สายจิตบำบัด

สงสัยรู้กันภายในชัวว์เพราะแพทย์จะบรรจุทำงานได้

ต้องผ่านการตรวจสภาพจิตอย่างละเอียด"

"..."

"มีเงินซะอย่างอะไรๆก็ซื้อได้"

เหอะไปดีกว่า..กรรมตามสนองแล้วซินะ นพ.ปกรณ์  

วันนี้หนูมีภารกิจสำคัญที่ต้องทำเพื่อความสุข

ของพี่แพตขันทองทำได้ทุกอย่าง..


~~~~~~~~~~~~~~~


 โรงเรียนสตรีเซนคอนแวน..


ภายในห้องของซิสเตอร์อาจารย์ใหญ่

ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มอ่อนโยนของซิสเตอร์

สูงอายุแทนที่ด้วยสีหน้าและแววตาเคร่งเครียด

เมื่อเธอได้เปิดผลชันสูตรศพที่นายตำรวจสองนาย

ที่นั่งอยู่เบื้องหน้าส่งมอบให้เธอได้เปิดอ่าน..

"ผมต้องขอควบคุมตัวซิสเตอร์มาริษาไป

สอบปากคำในฐานะผู้ต้องสงสัยหวังว่าซิสเตอร์

 คงให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่นะครับ"

ซิสเตอร์อาจารย์ใหญ่พยักหน้าน้อยๆอย่างเข้าใจ

แม้ว่าตัวเธอจะไม่ปรักใจเชื่อว่าซิสเตอร์ที่เธอดูแล

และสั่งสอนมาจะเป็นฆาตกรแต่เธอต้องยอมจำนน

ด้วยหลักฐานและต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของ

กระบวนยุติธรรมต่อไป..เธอกดโทรศัพท์เรียกตัว

ซิสเตอร์มาริษาทันที..

ซิสเตอร์มาริษารู้ดีอยูแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

ตั้งแต่เธอเห็นนายตำรวจสองคนเข้าพบซิสเตอร์อาจารย์ใหญ่  

เธอรับโทรศัพท์ด้วยอาการสงบ..

"ค่ะ..อีกสิบนาทีให้นายตำรวจทั้งสองคนมาควบคุมตัวษา

ที่หลังโบสถ์ได้เลยค่ะเด็กๆจะได้ไม่ตกใจซิสเตอร์ให้เจ้าหน้าที่

พาตัวษาออกทางประตูหลังนะคะ..ขอบคุณนะคะซิสเตอร์ที่

ดูแลษามาตั้งแต่เด็ก..ขอบคุณจริงๆค่ะ"..

เธอกดวางโทรศัพท์ และระบายยิ้มน้อยออกมาถึงเวลาของเธอ

แล้วซินะ..ซิสเตอร์มาริษาพาตัวเองมาหยุดยืนที่ใต้ต้นจำปา.

หลังโบสถ์เธอเอื้อมมือไปลูบลำต้นจำปาเบาๆ..

"เพียงฟ้าฉันคิดถึงเธอเหลือเกินนานแค่ไหนกันนะที่เราสองคน

ไม่ได้เจอกันเธอยังรอฉันอยู่หรือเปล่าเพียงฟ้า"

ซิสเตอร์มาริษาเงยหน้าขึ้นสูดลมหายใจที่มีกลิ่นหอมของ

ดอกจำปาเข้าจนลึก..

"หวังว่าเธอยังรอฉันอยู่นะเพียงฟ้าฉันอยากกอดเธอเหลือเกิน"

จบประโยคบางเบาของซิสเตอร์มาริษา มีดปลายแหลมเล่มเล็ก

ถูกสองมือของเธอกระแทกลงที่ลำคอตัวเองอย่างแรง!!  

เลือดสีแดงสดพุ่งกระจายเต็มโครนต้นจำปาจนกลิ่นคาวคละคลุ้ง

ร่างบางในชุดสีขาวเซถลาร่วงกองใต้ต้นไม้ใหญ่

 ไม่มีเสียงร้องโอดครวญจากความเจ็บปวดม่านตาดำ

ขยับตัวเล็กลงพร้อมๆกับเปลือกตาที่ปิดสนิท..

ใบหน้าของซิสเตอร์มาริษาถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม

เธอจากไปอย่างสงบสุข..  

"ษา..ษา..ฟ้าอยู่ตรงนี้~~" หญิงสาวที่ยืนเหม่อมองไปที่กายหยาบในชุดสีขาว

ค่อยๆหันไปทางเสียงเรียก เธอฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ..

"ฟ้า..ฟ้าจริงๆด้วย~~"เธอวิ่งไปหาเพียงฟ้าในชุดชมพูสวย

(เสื้อผ้าที่ฟรังทำบุญส่งมาให้เธอ). สองสาวโผลเข้าสวมกอด

กันแน่นพร้อมกับน้ำตาแห่งความคิดถึง..

"ฟ้าคิดถึงษาเหลือเกินต่อไปนี้เราสองคนจะไม่แยกจากกันแล้วนะ"

มาริษากระชับร่างบางไว้แน่น..เธอยิ้มให้กับเพียงฟ้าแล้วประทับ

จูบเบาๆ..การรอคอยได้สิ้นสุดลงแล้วความรักอยู่ในอ้อมกอด

ของพระเจ้าเสมอ..ดวงวิญญาณสองดวงล่องลอยเคียงคู่กัน

อย่างมีความสุขภายใต้กลิ่นหอมหวลตรึงใจของ..จำปา..

พยานรักที่ไม่มีวันตายแม้ลมหายใจจะดับสูญ..


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


โรงพยาบาลจิตเวช

~แพตตี้~

สายตาที่ฝ่าฟางเพราะหยาดน้ำตาที่รื่นไหลเหม่อมองไปยังดอกลั่นทมสีขาว

กี่วันกี่เดือนหรือจะอีกกี่ปีฉันก็ไม่มีทางลืมเธอได้..ลูกแพรเธอทำไมไม่มาหาฉันบ้าง

ได้โปรดพาฉันไปอยู่กับเธอด้วยเถอะ..ในขณะที่ฉันกำลังสะอื้นไห้อยูนั้น

มือน้อยๆที่คุ้นเคยก็เอื้อมมาเช็ดแก้มให้ฉันเบาๆ..

"แว๊ๆ..ร้องไห้คิดถึงแฟนอีกแล้ว" เด็กน้อยฉีกยิ้มกว้างให้ฉัน

รอยยิัมไร้เดียงสาของเธอช่างน่ารักเหลือเกินฉันเอื้อมมือไปคว้า

เด็กน้อยมากอดไว้..

"วันนี้มีเกมส์อะไรมาชวนพี่เล่นเปล่าจ๊ะ" เธอยักคิ้วให้พร้อมกับพยักหน้า

"เกมส์นี้จะทำให้พี่แพตคนสวยมีความสุขที่สุดในโลก"

ฉันทำตาโตเล่นด้วยไปกับเธอแม้ในใจจะทุกข์แค่ไหน

แต่ฉันกับซึมซับในมิตรภาพของเพื่อนต่างวัยที่เด็กน้อย

คนนี้หยิบยื่นให้ฉันเหมือนทุกๆวันเธอจะคอยมาคุย

มาชวนเล่นนั่นนี้ตามประสาเด็กซนๆจนบางครั้ง.

เธอก็ทำให้ฉันหัวเราะออกมาได้บ้าง..

"เกมส์อะไรเหรอจ๊ะสาวน้อย"..เธออมยิัมแล้วกระซิบที่ข้างหูฉัน

"ปิดตาหารัก~~"ฉันกระพริบตาปริบๆทำหน้างงๆ..จนเธอหัวเราะร่า..

"ฮา..ฮา..ฮา..ไม่เห็นต้องทำหน้างงขนาดนั้น

มา..มาเริ่มเล่นกันเลยดีกว่า..พี่แพตหลับตาซิ

พอหนูเป่าพ่วงไปที่ตาพี่แพต..พี่แพตก็ค่อยๆลืมขึ้นช้าๆนะ

แล้วพี่แพตตะได้เจอกับคนที่พี่แพตรัก"..

แม้จะถูกเด็กจอมแก่นหลอกเล่นแต่ฉันก็เลือกทำตามอย่างว่าง่าย

เด็กน้อยใช้สองมือเล็กประคองใบหน้าของฉัน..

เสียงเด็กน้อยงึมงำด้วยภาษาแปลกๆซักพัก..

"พ่วง~~" เธอเป่าลมเบาๆเข้าที่ดวงตาฉัน..

ฉันครี่ขยับเปลือกตาแล้วต้องกระพริบตา

ให้กับใบหน้าน้อยๆที่ยื่นหน้าทะเล้นยิ้มอยู่เบื้องหน้า

"เป็นงะหนูน่ารักมะ~~"เด็กน้อยฉีกยิ้มกว้างให้ฉัน

ฉันเอื้อมมือไปยีหัวเด็กจอมกระล่อนอย่างเอ็นดู

 "ล้อพี่เล่นอีกแล้วนะเรา.." เด็กน้อยยักคิ้วให้ฉันพร้อมกับยื่นหน้า

มาจุ๊บที่หน้าผากฉัน เล่นเอาหน้าฉันร้อนผ่าว..

"พี่แพตนับจากวันนี้ไปหนูขอให้พี่แพตมีความสุข

กับของขวัญที่หนูมอบให้มากๆนะ"เธอค่อยๆก้าวถอยหลัง

และหันไปมองผู้หญิงคนนึงที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอ..

ฉันเบิกตาให้กว้างเท่าที่จะกว้างได้รอยยิ้มละไมที่ฉัน

เฝ้าคร่ำครวญหา..ฉันยกสองมือตบที่แก้มตัวเองเบาๆ

แทบไม่อยากจะเชื่อในสายตาความเจ็บจากการตบตี

แก้มทั้งสองข้างทำให้ฉันรู้ว่าฉันไม่ไดฝันไป..

"ลูกแพร..!!"ฉันลุกวิ่งไปหาร่างบางที่อ้าแขนทั้งสองข้างรอ

เมื่อเข้าไปใกล้น้ำตาฉันต้องไหลอาบแก้มด้วยความดีใจ.

ฉันดึงร่างบางมากอดไว้แน่นด้วยความคิดถึง..

ลูกแพรซุกหน้ากับอกฉันพร้อมสะอื้นเบาๆ

"แพรคิดถึงแพตมากเลยนะ~~ฮึก~~"..ความคิดถึงที่อัดแน่นอยู่ในอกฉัน

มันถูกระบายออกมาด้วยน้ำตาที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล

ฉันไม่รู้จะหาคำพูดใดๆ มาบอกกับคนในอ้อมกอดว่าฉัน

คิดถึงเธอมากแค่ไหนกันฉันกดจูบเบาๆที่หน้าผากเธอ

อย่างเนิ่นนาน..

"แพตคิดถึงแพรที่สุด..แพตรักแพรรักมากอย่าจากแพตไปไหนอีกนะ"

ลูกแพรเงยหน้าหวานสบตาฉันนิ่ง..ปากชมพูฉีกยิ้มบางๆ

"แพรไม่เคยจากแพตไปไหนแพรวนเวียนอยู่รอบๆตัวแพตเสมอ"

ฉันรู้ดีว่าแพรไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้วคนตรงหน้าอาจเป็น

เพียงมโนที่ฉันสร้างขึ้นมาหรืออาจเป็นวิญญาณหรือผีที่ใครๆหวาดกลัว

แต่สำหรับฉันเธอคือของขวัญอันเลอค่าไม่ว่าตอนนี้เธอจะเป็นอะไร

นั่นไม่สำคัญอีกแล้ว รู้แต่เพียงว่าฉันอยากกอดเธอแบบนี้ตลอดไป

เราสองคนต่างประสานสายตากันอย่างหวานซึ้ง...ริมฝีปากบาง

ประกบแนบสนิทเพื่อดูดดื่มความหอมหวานของกันและกันจะมีใครเห็น

หรือไม่นั่นไม่ใช้สิ่งที่ต้องกังวลแค่เพียงมีเธอมีฉันสิ่งอื่นใดก็ไม่มีความหมาย

อีกแล้ว..ขอบคุณนะเด็กน้อยกับเรื่องมหัศจรรย์ที่เธอมอบให้..

มันทำให้ฉันมีความสุขจริงๆ


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 จบแล้วคร๊าบไว้รอตอนต่อไปนร้า